Εδώ νεκρός, εκεί νεκρός. Πού βλήθηκε ο νεκρός;

Ματριόσκα Η Κόκκινη

Γιατί το πρόβλημα είναι να μην σε πουν εσένα δολοφόνο. Άνετα θα σκότωνες στα σύνορα πολλούς από αυτούς, αρκεί να μην σε έλεγαν δολοφόνο και να μπορούσες να τους φυτέψεις σαν ραδίκια κάπου που να μην φαίνονται.

Το πρόβλημα είναι να μην σε πούνε δολοφόνο, πως έχεις βάψει τα ”καθαρά” σου χέρια με αίμα. Να εθελοτυφλούμε που πας οπλισμένος με αληθινά πυρά και παίζεις τον βρώμικο Χάρι μέσα στο μικρό μυαλουδάκι σου στα σύνορα. Να μην δούμε ούτε τις προθέσεις σου, ούτε να σε πούμε ηθικό αυτουργό σε ένα βίαιο περιστατικό ή σε μια μελλοντική δολοφονία. Εσύ απλά είσαι εκεί, οπλισμένος σαν αστακός, με μίσος, έτοιμος να υπερασπιστείς ένα έδαφος που θα μας θάψει στην κυριολεξία όλους. Γιατί κανένα έδαφος δεν θα πεθάνει μαζί με εσένα, ούτε με αυτόν που στοχεύεις. Το έδαφος έτυχε να στο δώσουν γραβατωμένοι άνδρες κάπου στις αρχές του 20ου αιώνα. Οι περισσότεροι δεν είχαν πατήσει καν το πόδι τους στον Έβρο, ούτε καν γεωγραφία δεν ήξεραν για το πού ήταν ο Έβρος. Ήταν εκεί, έπαιζαν τα συμφέροντά τους στην περιοχή και απλά όταν κάποιος χαρτογράφος τους έδειξε ένα χάρτη που είχε σχεδιάσει, αυτοί πήραν μια πινέζα ή ένα μολύβι και έκαναν ένα σημάδι. Είπαν πως εκεί θα ‘ναι τα όρια των συνόρων σου. Θα μπορούσαν να τα είχαν βάλει 40 μέτρα πιο πέρα ή 40 μέτρα πιο μέσα.

Θα μπορούσε ο νεκρός Σύριος να ‘χε πέσει νεκρός αντί για τα 40 μέτρα πριν το ελληνικό έδαφος, στα 40 μέτρα εντός ή στα 80 μέτρα εκτός αν αυτή η πινέζα είχε μπει λίγο πιο μέσα ή έξω από αυτό που σήμερα ονομάζεις ”σύνορο” σου. Τυχαία, για χάρη μιας πινέζας, το έδαφος έγινε έδαφός ”σου”. Γεωστρατηγικό παιχνίδι με πιόνι μια πινέζα και ύστερα τον προπάππο σου, τον παππού σου, τον πατέρα σου, εσένα τώρα και αύριο τον γιο σου. Αναλώσιμοι όπως και εκείνη η ιστορική πινέζα που σε καθόρισε.

Δεν ξέρω αν αυτός ο Σύριος ήταν καλός ή κακός. Δεν ξέρω αν ήταν όντως εκείνο που φοβάσαι ”τζιχαντζιστής”, ”κλέφτης”, ”βιαστής”, ”θα αλλοίωνε τον πολιτισμό σου” ή μπορεί να ήταν αυτό που ήλπιζα εγώ ”ένας πολύ καλός εργάτης που θα τάιζε την οικογένειά του με τα χέρια του”, ”ένας καλλιτέχνης”, ”ένας καθηγητής”, ”ο έρωτας μιας νέας κοπέλας”, ”ένας πολύ καλός μπαμπάς”. Κανένας μας δεν θα μάθει. Το σίγουρο είναι πως τελικά δεν ήταν αυτός ”ο δολοφόνος” αλλά κάποιος άλλος.

Έστω πως δεν το σκότωσε η ελληνική πλευρά.. Τι θέλει τότε τα όπλα, τα τσεκούρια, τα αλυσοπρίονα και τους φασίστες στα σύνορα αν δεν προτίθεται να σκοτώσει; Μήπως δεν είμαστε ήδη σαν λαός ηθικοί αυτουργοί στις τόσες αυτοκτονίες ανθρώπων στις δομές; Η ταμπέλα ”δολοφόνος” μας ενοχλεί όχι οι πράξεις μας ή σκέψεις μας;

”Ας τους τραβήξει κάποιος στην θάλασσα και ας τους αφήσει εκεί” έλεγαν στο βίντεο στην Μυτιλήνη και κάποιος φώναξε ”Να τους βυθίσουμε” και κάποια φωνή είπε ”όχι να γίνουμε και δολοφόνοι. Το έδαφος προστατεύουμε”. Σωστά, γιατί αν τους αφήσεις στην μέση ενός πελάγους χωρίς βοήθεια και χωρίς τίποτα, αυτό δεν σε καθιστά δολοφόνο μικρέ συμφεροντολόγε, ε; Εσύ απλά τους έδιωξες, τώρα αν τα μποφόρ και η θάλασσα τους σκοτώσει, δεν φταις. Δεν είσαι δολοφόνος εσύ. Η θάλασσα η κακούργα φταίει. Θα βγεις σαν τον αρχαίο σου να την μαστιγώνεις..

Αρχίζω και καταλαβαίνω γιατί ένα είδος κατσαρίδας αν τύχει και ακουμπήσει άνθρωπο, πάει και πλένεται από την σιχαμάρα της.