Και μόνο τον τίτλο του νομοσχεδίου
που παρουσίασε η κυβέρνηση για τις διαδηλώσεις να διαβάσει κανείς,
καταλαβαίνει ότι πρόκειται για ένα νομοθέτημα που θέλει να βάλει στον
πάγο το εργατικό - λαϊκό κίνημα, να απαγορεύσει επί της ουσίας τη λαϊκή
διεκδίκηση και διαμαρτυρία. Το νομοσχέδιο τιτλοφορείται «Δημόσιες
υπαίθριες συναθροίσεις και άλλες διατάξεις». Ποια κυβέρνηση όμως και
ποιο κράτος έρχονται να νομοθετήσουν για τις «υπαίθριες συναθροίσεις»;
Μήπως η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων παλιότερα,
κοιμούνται και ξυπνάνε με την αγωνία για το πώς θα διασφαλιστεί καλύτερα
το δικαίωμα των εργαζομένων να διεκδικούν και να αγωνίζονται; Μήπως
τους τρώει το άγχος για το πώς θα θωρακιστεί το κοινωνικό δικαίωμα του
«συνέρχεσθαι», η συλλογική δηλαδή οργάνωση, δράση και διεκδίκηση
απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική της εργοδοσίας και του κράτους της;
Οχι, βέβαια! Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει.
* * *
Αυτό το κράτος, το αστικό,
που «έχει συνέχεια» με οποιαδήποτε κυβέρνηση, έδειξε και δείχνει την
έχθρα του απέναντι στο εργατικό - λαϊκό κίνημα με κάθε τρόπο:
Νομοθετώντας για να μπουν εμπόδια μέχρι απαγόρευσης της απεργίας.
Βγάζοντας παράνομες ή/και καταχρηστικές 9 στις 10 απεργίες. Χτυπώντας με
τις δυνάμεις καταστολής και προβοκατόρικους μηχανισμούς μεγάλες
εργατικές - λαϊκές συγκεντρώσεις. Απαγορεύοντας και στο παρελθόν λαϊκές
διαμαρτυρίες. Εξαπολύοντας κυνηγητό στη συνδικαλιστική δράση στους
χώρους δουλειάς, προσαρμόζοντας ανάλογα και τη νομοθεσία. Στέλνοντας τα
ΜΑΤ στις πύλες εργοστασίων και άλλων επιχειρήσεων να καταστείλουν μια
απεργία. Καλύπτοντας τις απολύσεις και τις διώξεις συνδικαλιστών από την
εργοδοσία. Και η λίστα δεν έχει τέλος. Απ' αυτό το κράτος, λοιπόν, και
από τις κυβερνήσεις του, με αυτό το πλούσιο αντεργατικό βιογραφικό,
γράφτηκε και το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις. Γι' αυτό δεν μπορεί παρά
να είναι από χέρι αντεργατικό - αντιλαϊκό. Δεν μπορεί παρά να βάζει
επιπλέον εμπόδια σε στοιχειώδη λαϊκά δικαιώματα και ελευθερίες, να
εμπλουτίζει το αντιλαϊκό οπλοστάσιο, επιβεβαιώνοντας ότι το σάπιο
σύστημα και το κράτος του μόνο πιο αντιδραστικά μπορούν να γίνονται για
τους εργαζόμενους και τον λαό, ακριβώς επειδή υπηρετούν τα συμφέροντα
του κεφαλαίου και όχι του λαού. Επειδή είναι το κράτος της δικτατορίας
του κεφαλαίου ενάντια στον λαό.
* * *
«Το παρόν σχέδιο νόμου καλύπτει
ένα αναμφίβολα υπαρκτό κενό στην προστασία των ατομικών και κοινωνικών
ελευθεριών από το ισχύον Σύνταγμα και επιχειρεί να διαμορφώσει ένα
σύγχρονο νομικό πλαίσιο για την άσκηση του δικαιώματος του συνέρχεσθαι
και ειδικότερα τη διενέργεια δημοσίων συναθροίσεων (...) Με τις
προτεινόμενες ρυθμίσεις επιδιώκεται η διασφάλιση της άσκησης του
δικαιώματος του συνέρχεσθαι δημοσίως και εν υπαίθρω». Αυτά γράφει,
μεταξύ άλλων, στην Αιτιολογική Εκθεση επί της Αρχής το νομοσχέδιο για
τις διαδηλώσεις, θυμίζοντας την επιχειρηματολογία της σημερινής και της
προηγούμενης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, όταν έφερναν τις απεργοκτόνες
διατάξεις τους στη Βουλή. Και τότε «έσκιζαν τα ρούχα τους» ότι με τους
αυστηρούς περιορισμούς που έβαζαν στη λήψη απεργιακών αποφάσεων από ένα
σωματείο, θωρακιζόταν τάχα η συλλογικότητα! Ποιος δεν θυμάται τις
θεωρίες του ΣΥΡΙΖΑ ότι η υποχρεωτικότητα του 50+1 όλων των εργαζομένων
μιας επιχείρησης στην ψηφοφορία για την κήρυξη απεργίας προφυλάσσει τάχα
το κίνημα από τις «μειοψηφίες»; Αυτά τα επιχειρήματα χρησιμοποίησε και η
ΝΔ, όταν συμπλήρωνε προς το χειρότερο τον ίδιο νόμο, ενώ και στο
νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις αξιοποιούνται οι αισχρές κατηγορίες για
τις «μειοψηφίες», που δήθεν «ταλαιπωρούν την πλειοψηφία».
* * *
Συμπληρωματικά σ' αυτά,
ο υπουργός Δημόσιας Τάξης ωρυόταν την Τετάρτη στη Βουλή: «Να μου πείτε
ένα άρθρο του νομοσχεδίου που εμποδίζει τον πολίτη να διαδηλώσει. Δεν
υπάρχει ούτε μια σειρά στο νομοσχέδιο, ούτε ένα τέτοιο άρθρο». Δεν
υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει ούτε μια
αράδα, ούτε μια λέξη στο νομοσχέδιο που να μη «φωτογραφίζει», να μην
επιβεβαιώνει και να μη θωρακίζει ακόμα περισσότερο τη δυνατότητα που
έχουν το κράτος και οι δυνάμεις καταστολής να απαγορεύουν μια
οποιαδήποτε κινητοποίηση, όσο μεγάλη κι αν είναι, με οποιαδήποτε αφορμή
κι αν γίνεται. Κι αυτό ισχύει όχι μόνο εξαιτίας των αμέτρητων τυπικών
προϋποθέσεων που βάζει το νομοσχέδιο, για να μπορεί κάποιος να
εξαγγείλει μια κινητοποίηση, αλλά κυρίως εξαιτίας του «δικαιώματος» που
αναγνωρίζεται στην αστυνομία και τις εισαγγελικές αρχές να κρίνουν ακόμα
και τις προθέσεις (!) των διαδηλωτών και να απαγορεύουν τις διαδηλώσεις
μόνο και μόνο επειδή τις βρίσκουν επικίνδυνες! Δεν είναι τυχαίο ότι οι
μόνες διαδηλώσεις που εξαιρεί το νομοσχέδιο από τις προβλέψεις του, σε
ό,τι αφορά την έγκαιρη γνωστοποίηση και άλλους τυπικούς λόγους, είναι
αυτές του Πολυτεχνείου και της Πρωτομαγιάς, που αξιοποιούνται και ως
άλλοθι για τη νέα αντιδραστική νομοθεσία. Ολες οι υπόλοιπες λαϊκές
διαδηλώσεις βρίσκονται υπό τη «δαμόκλειο σπάθη» των κρατικών περιορισμών
και απαγορεύσεων.
* * *
Αρκεί να σκεφτεί κανείς και το εξής:
Οι 9 στις 10 απεργίες που βγαίνουν παράνομες ή/και καταχρηστικές από τα
δικαστήρια, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων κρίνεται ότι δεν πληρούν
τους τυπικούς όρους κήρυξης μιας απεργίας, όπως προβλέπει ο νόμος, ο
οποίος φτιάχτηκε ακριβώς γι' αυτόν τον σκοπό: Για να προσφέρει στην
εργοδοσία και το κράτος αμέτρητους λόγους, αφορμές και εργαλεία για την
απαγόρευση των απεργιών. Κι αν τους «ξεφύγει» καμία, τότε αναλαμβάνουν
ρόλο οι δυνάμεις καταστολής, ή οι εργοδοτικοί μηχανισμοί, για να
επαναφέρουν τα πράγματα «σε τάξη». Καμιά ανοχή επομένως και κανένας
εφησυχασμός για το αντιδραστικό νομοσχέδιο που συζητιέται στη Βουλή.
Καμιά βελτίωση δεν παίρνει, να το αποσύρει τώρα η κυβέρνηση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου