Πάνω σε νάρκη

Οι δηλώσεις του Ισραηλινού πρέσβη στην Αθήνα ότι δεν βλέπει την Τουρκία ως «εστία τριβών» στην Ανατ. Μεσόγειο και ότι η χώρα του δεν έχει άποψη για το αν τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ, επειδή το Ισραήλ δεν έχει νησιά (!), αποτελούν κόλαφο για την προσπάθεια της κυβέρνησης της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων αστικών κομμάτων να παρουσιάσουν την αναβάθμιση των στρατιωτικών κυρίως σχέσεων με το Ισραήλ ως «απάντηση» στην τουρκική προκλητικότητα στην περιοχή.
Οι δηλώσεις αυτές συνέπεσαν μάλιστα με τη συζήτηση στη Βουλή για την κύρωση της στρατηγικής συμφωνίας ανάμεσα στα υπουργεία Αμυνας Ελλάδας και Ισραήλ, που ξεκίνησε επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ το 2016 και ολοκληρώθηκε από τη ΝΔ, με τα δύο κόμματα να αλληλοσυγχαίρονται για τη συνεισφορά τους στον κοινό στόχο της αναβάθμισης των σχέσεων με το κράτος - δολοφόνο, το Ισραήλ.
Στη συζήτηση αυτή ξεχώρισε η υποκρισία του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ζήτησε να αναβληθεί η επικύρωση της συμφωνίας, επειδή συνέπεσε την Τετάρτη με την ημερομηνία που είχε ανακοινώσει το Ισραήλ ότι θα ενσωματώσει μέρος των κατεχομένων της Δυτικής Οχθης.
Φαίνεται πως του ...«καθόταν βαρύ» του ΣΥΡΙΖΑ, αφού διαπραγματεύθηκε μια συμφωνία που «ξεπλένει» το ρόλο του Ισραήλ στην περιοχή και την αγριότητά του σε βάρος των Παλαιστινίων, να σηκώσει το χέρι του και να την επικυρώσει τη μέρα που θα γραφόταν μια από τις πιο μελανές σελίδες στην εγκληματική ιστορία της εισβολής και κατοχής σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού.
Η συμφωνία με το Ισραήλ προβλέπει τη σύσφιξη των σχέσεων και της συνεργασίας μεταξύ των Ενόπλων Δυνάμεων, ανοίγει νέα κερδοφόρα πεδία δράσης για την προηγμένη ισραηλινή αμυντική βιομηχανία και ταυτόχρονα μπλέκει το λαό ακόμα περισσότερο στους σφοδρούς ανταγωνισμούς που εξελίσσονται στην Ανατ. Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, στο έδαφος του αμερικανοΝΑΤΟικού σχεδιασμού για ανάσχεση της επιρροής Ρωσίας και Κίνας.
Κατ' αναλογία της στρατηγικής συμφωνίας με τις ΗΠΑ, η ενίσχυση της στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ καθιστά τη χώρα και το λαό στόχο, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι αναβαθμίζεται η εμπλοκή της Ελλάδας στην αντιπαράθεση των ΗΠΑ - Ισραήλ με το Ιράν και ενώ δυναμώνουν οι πολεμικές ιαχές στην περιοχή, για τον επιπλέον λόγο ότι το Ιράν αποτελεί σύμμαχο της Ρωσίας στο μέτωπο της Συρίας και έναν από τους μεγαλύτερους εμπορικούς εταίρους της Κίνας στη Μέση Ανατολή.
Καθόλου τυχαία, όπως αποκαλύφθηκε στο παρελθόν, η συνεκπαίδευση αεροπορικών δυνάμεων Ελλάδας - Ισραήλ περιλαμβάνει την προσομοίωση επιθέσεων στο Ιράν, αξιοποιώντας γι' αυτόν το σκοπό την απόσταση ανάμεσα στις δύο χώρες και το ανάγλυφο του ελληνικού εδάφους. Είναι φανερό επομένως ότι η στρατιωτική συνεργασία Ελλάδας - Ισραήλ, μιας χώρας - μέλους του ΝΑΤΟ και του στενότερου συμμάχου των ΗΠΑ στην περιοχή, υπηρετεί τον επιθετικό σχεδιασμό των ΑμερικανοΝΑΤΟικών και την προβολή ισχύος του ΝΑΤΟ στην Ανατ. Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.
Απ' αυτήν τη σκοπιά, αποτελεί απειλή και όχι εγγύηση για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, για την ειρήνη και την ασφάλεια στην ευρύτερη περιοχή. Το ίδιο ισχύει και για τα τριμερή σχήματα με την Κύπρο και την Αίγυπτο, που παρουσιάζονται από την κυβέρνηση της ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα ως «άξονας» απέναντι στις βλέψεις της Τουρκίας να βάλει στο χέρι ενεργειακά κοιτάσματα της περιοχής.
Οι συνεργασίες αυτές όχι μόνο δεν αποθαρρύνουν τις τουρκικές αμφισβητήσεις στην ελληνική και την κυπριακή ΑΟΖ, αλλά αντίθετα αποτελούν «όχημα» για συμμετοχή και των τουρκικών μονοπωλίων στο διαμοιρασμό της λείας, κάτω από τις φτερούγες των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.
Οι τελευταίες εξελίξεις με την προσπάθεια επαναπροσέγγισης Τουρκίας - Ισραήλ, οι ίδιες οι δηλώσεις του Ισραηλινού πρέσβη, οι απανωτές διακηρύξεις των Αμερικανών ότι από τα τριμερή και τετραμερή σχήματα στην περιοχή «δεν αποκλείεται κανένας» προδίδουν το παζάρι που εξελίσσεται στο παρασκήνιο και περιλαμβάνει διευθετήσεις και στα Ελληνοτουρκικά, στην κατεύθυνση της συνεκμετάλλευσης.
Τόσο για να αξιοποιηθούν τα ενεργειακά κοιτάσματα προς όφελος των μονοπωλίων, όσο και για να εξυπηρετηθεί ο ευρωατλαντικός γεωστρατηγικός σχεδιασμός για σταθεροποίηση και ενδυνάμωση της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, με την αγκίστρωση της Τουρκίας, την ανάσχεση της ρωσικής και κινεζικής επιρροής και την ενεργειακή απεξάρτηση της ΕΕ από τη Ρωσία.
Οι στόχοι αυτοί, που με ευλάβεια υπηρετούν οι αστικές δυνάμεις και τα κόμματα στην Ελλάδα, καμιά σχέση δεν έχουν με τα πραγματικά συμφέροντα του ελληνικού, του τουρκικού, του παλαιστινιακού λαού, των άλλων λαών της περιοχής. Οι κίνδυνοι, που μεγαλώνουν στο έδαφος των ανταγωνισμών, επιβάλλουν να δυναμώσει ο αγώνας για κατάργηση των στρατιωτικών συμφωνιών με το Ισραήλ, απεμπλοκή από τους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, από το ίδιο το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και τις άλλες συμμαχίες του κεφαλαίου.