Απαγόρευση διαδηλώσεων: ΌΧΙ, ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ!

Τα πράγματα είναι περισσότερο από ξεκάθαρα: Ο χουντικής έμπνευσης νόμος που κατέθεσε η κυβέρνηση στη Βουλή δεν αποσκοπεί σε καμία υποτιθέμενη «ρύθμιση των διαδηλώσεων» για την- δήθεν- προστασία της «κοινωνικοοικονομικής ζωής» και την «ασφάλεια των συγκοινωνιών». 

Πρόκειται για νομοσχέδιο – επιτομή της αυθαιρεσίας και της καταστολής, στο πλαίσιο του δόγματος «νόμος και τάξη», κομμένο και ραμμένο κατά παραγγελία του κεφαλαίου. Τα προσχήματα της κυβέρνησης περί νομοσχεδίου που δήθεν αφορά τις «ολιγομελείς συγκεντρώσεις που κλείνουν τους δρόμους» δεν πείθουν κανέναν.

Τα ίδια επιχειρήματα είχε επικαλεστεί και πριν περίπου 20 χρόνια η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, επί πρωθυπουργίας Κ. Σημίτη, όταν στο πλαίσιο του περίφημου «τρομονόμου» προωθούνταν η απαγόρευση των διαδηλώσεων. Και τότε, όπως και σήμερα, η κυβέρνηση επιχειρεί να παίξει το παιχνίδι του «κοινωνικού αυτοματισμού», προσπαθώντας να δημιουργήσει μια τεχνητή κοινωνική διαίρεση. Να φέρει τον εργαζόμενο που κινείται στο κέντρο της πόλης σε αντιπαλότητα με τον εργαζόμενο που διαδηλώνει. 

Είναι γνωστή, άλλωστε, η τακτική όλων- ανεξαιρέτως – των αστικών κυβερνήσεων, να ρίχνουν το φταίξιμο για το κυκλοφοριακό κομφούζιο που επικρατεί στο κέντρο των μεγάλων πόλεων στους «διαδηλωτές». Φταίνε όμως οι κινητοποιήσεις των εργαζόμενων που παραλύει το κέντρο της Αθήνας;

Και εξηγούμαστε:

— Είναι, ή δεν είναι η ίδια η αστυνομία που, κάθε φορά που υπάρχει λαϊκή κινητοποίηση, αντί να ρυθμίζει την κυκλοφορία, επιλέγει να κλείνει μεγάλες οδικές αρτηρίες και να απαγορεύει την κυκλοφορία, προκαλώντας «ασφυξία» και αγανάκτηση στους εγκλωβισμένους;

— Ευθύνονται οι κινητοποιήσεις των εργαζόμενων για τα συχνά κυκλοφοριακά εμφράγματα που παθαίνει το κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης εξαιτίας της συγκοινωνιακής πολιτικής (ιδιωτικοποίηση αστικών συγκοινωνιών, ελλείψεις προσωπικού/οχημάτων ΜΜΜ, κρατική υποχρηματοδότηση, έλλειψη ρυμοτομικών σχεδίων, κλπ.) που επί δεκαετίες εφαρμόζουν οι αστικές κυβερνήσεις, με τη συνενοχή των δημοτικών αρχών Αθήνας-Θεσσαλονίκης; 

— Φταίνε άραγε οι διαδηλώσεις για την μεγάλη ταλαιπωρία που βιώνουν αυτές τις μέρες οι κάτοικοι της πρωτεύουσας εξαιτίας της πρωτοβουλίας του δημάρχου Αθηναίων για τον «Μεγάλο Περίπατο», είτε εξαιτίας διάφορων διοργανώσεων (π.χ. Μαραθώνιοι, Ποδηλατοδρομίες, κλπ.); Ποιος κλείνει το κέντρο της Αθήνας όταν επισκέπτονται την πρωτεύουσα «υψηλοί προσκεκλημένοι» των κυβερνήσεων, τύπου Ομπάμα, Πομπέο, Νετανιάχου, Μακρόν, Ερντογάν, κλπ;

— Φταίνε, μήπως, οι κινητοποιήσεις των εργαζόμενων, οι απεργίες και οι διαδηλώσεις, για τον οικονομικό μαρασμό που βιώνουν οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, οι αυτοαπασχολούμενοι του κέντρου της πόλης; Λες και δεν είναι η διαχρονικά αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) που έχει τσακίσει οικονομικά τους μικρούς εμπόρους/μικροκαταστηματάρχες για χάρη των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων, ντόπιων και ξένων.

Είναι, επομένως, ωμή υποκρισία να επικαλείται η κυβέρνηση ότι το κατάπτυστο νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις στοχεύει στην αποσυμφόρηση του κυκλοφοριακού και την «ασφάλεια των συγκοινωνιών». 

Ο στόχος τους δεν είναι ούτε οι μικρές ομάδες των «μπαχαλάκηδων», ούτε οι

δήθεν «ταραξίες» των 10-20 ατόμων. Στόχος τους ήταν και είναι το οργανωμένο εργατικό-λαϊκό κίνημα. Γι’ αυτό και επιχειρούν με απειλές περί ιδιώνυμων αδικημάτων να φοβίσουν τους εργαζόμενους.

Ενδεχομένως, ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του να ζήλεψαν τη «δόξα» του αλήστου μνήμης υπουργού Εργασίας της κυβέρνησης Καραμανλή, Κωνσταντίνου Λάσκαρη, ο οποίος το 1976, στο πλαίσιο ενός νόμου περί περιορισμού των συνδικαλιστικών ελευθεριών, ανακοίνωνε την… «κατάργηση της πάλης των τάξεων». 

Όσο κατάργησε ο Λάσκαρης την πάλη των τάξεων, άλλο τόσο θα απαγορεύσει τις διαδηλώσεις ο κ. Μητσοτάκης. Το ταξικό εργατικό κίνημα, η νεολαία, συνολικά ο λαός δεν πρέπει να παραχωρήσει ούτε σπιθαμή του κατακτημένου με αγώνες και αίμα δικαιώματος του στη δημόσια συνάθροιση, στην απεργία, στη διαδήλωση. 

Κανένας νόμος, κανένα ιδιώνυμο αδίκημα, καμία αστυνομία, δεν πρόκειται να διώξει τις σημαίες του ταξικού αγώνα από τους δρόμους. Οι μορφές δράσης και πάλης που θα χρησιμοποιήσουν οι εργαζόμενοι δε μπορεί παρά να είναι ανάλογες της έντασης της επίθεσης που δέχονται. 

Γι’ αυτό, ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους: Η απαγόρευση των διαδηλώσεων που μεθοδεύουν δεν θα περάσει!

Νίκος Μότ­τας