Και η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση; Και ο Νίκος Μαστοράκης; Μόνο αυτοί! Ακόμα κι όσοι υπέθαλψαν, προώθησαν, νομιμοποίησαν το φασιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, ξαφνικά δηλώνουν πως θέλουν να αποτελούν μέρος του τείχους της δημοκρατίας, που κατά το πρωτοσέλιδο της Εφημερίδας των Συντακτών περιλαμβάνει όλα τα κόμματα του συνταγματικού τόξου.
Πεντέμισι χρόνια σερνόταν η δίκη της Χ.Α, με ευθύνη των κυβερνήσεων της ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ με ΑΝΕΛ, για τη δολοφονία του Π.Φύσσα, τις δολοφονικές επιθέσεις εναντίον στελεχών του ΚΚΕ στο Πέραμα και εναντίον Αιγυπτίων ψαράδων, με τα ΜΜΕ στην πλειοψηφία τους να την έχουν εξοβελίσει στην ουσία από την ειδησεογραφία, εκτός από μερικούς δημοσιογράφους που επέμεναν και δημοσιοποιούσαν υλικό από τη διεξαγωγή της. Και τώρα που έφτασε η μέρα της απόφασης του δικαστηρίου έσπευσαν και όλοι οι απόντες να δηλώσουν το «παρών» τους στο αντιφασιστικό μέτωπο, σε μια προσπάθεια οικειοποίησής του, για υποστήριξη της αστικής μας δημοκρατίας.
Μόνο που η αστική μας δημοκρατία εξέθρεψε και περιέθαλψε όλα τα φασιστικά κομματίδια μια δεκαετία τώρα. Από το περιθωριακό μόρφωμα του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού του Καρατζαφέρη που συμμετείχε, το Νοέμβριο του 2011, στην κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ με βουλευτές του, μεταξύ των οποίων ο Αδωνις Γεωργιάδης και Μάκης Βορίδης, υπουργοί τώρα της κυβέρνησης της Ν.Δ. Μέχρι τους τραμπούκους της Χρυσής Αυγής που τα ΜΜΕ ασμένως δεν έχαναν ευκαιρία να προβάλλουν σαν εναλλακτική φωνή, ακόμα από το μακρινό 1995 που ο Γ. Πρετεντέρης κάλεσε στην εκπομπή του για τα πενηντάχρονα της λήξης του Β παγκοσμίου τον Ν. Μιχαλολιάκο και Κ. Πλεύρη.
Μόνο που δεν αρκεί η αστική μας δημοκρατία να επαναλαμβάνει την αντίθεσή της με τον ιστορικό φασισμό του μεσοπολέμου, που ο τιτάνιος αγώνας των λαών σύντριψε την εξουσία του ούτε απλώς να επιμένει στη αποκήρυξη των απολιθωμένων τελετουργικών του, όταν την ίδια στιγμή εξαφανίζει τη μνήμη για τις κινητήριες κοινωνικές δυνάμεις που δημιούργησαν την παρελθούσα φασιστική βαρβαρότητα, ενώ τη διαχέει σταθερά και συστηματικά σε όλο το κοινωνικοπολιτικό φάσμα.
Γιατί στη σύγχρονη εποχή μας υπάρχουν πολλοί περισσότεροι τρόποι για υπονόμευση η και καταστροφή κι αυτής της αστικής δημοκρατίας, χωρίς να χρειάζονται τάγματα εφόδου και στρατεύματα στους δρόμους με ρητορική απροκάλυπτου μίσους και αποκλεισμού. Ο φασισμός στις μέρες μας μπορεί να έχει ρίζες στον ιστορικό φασισμό, αλλά έχει προσαρμοστεί στις συνθήκες του σύγχρονου καπιταλισμού και μοιάζει να ρέει στις φλέβες τις αστικής μας δημοκρατίας. Κάθε εστίαση λοιπόν μόνο στο δημόσιο λόγο ή και πρόγραμμα του σύγχρονου φασισμού κινδυνεύει να συγχέει την εξωτερική του μάσκα με το πραγματικό του περιεχόμενο.
Ακόμα κι αυτό το αντιφασιστικό μέτωπο που, με πρόσχημα την απόφαση του δικαστηρίου για τη Χρυσή Αυγή, θέλουν Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, αστικά πολιτικά κόμματα και αστικοί πολιτιστικοί οργανισμοί να οικοδομήσουν, στην πραγματικότητα στηρίζεται στη λογική του συμψηφισμού, γι’ αυτό και οι συνεχείς αναφορές στους νεκρούς της Marfin, που βάζει στην ίδια μοίρα καταπιεστές και καταπιεζόμενους, αγωνιστές και εγκληματίες. Το φασιστικό φαινόμενο εξετάζεται σε κατ’ αντιδιαστολή περιγραφή των πρακτικών των δυο άκρων, αναβιώνοντας τις βασικές καταβολές του ψυχρού πολέμου με την προώθηση της ιδιαίτερης κατηγορίας πολιτικών καθεστώτων, τα ονομαζόμενα ολοκληρωτικά, παραβλέποντας πως ο φασισμός έχει βάση καπιταλιστική.
Χρόνια τώρα, και η κυρίαρχη ρητορική χρησιμοποιείται ως πολιτικό εργαλείο για χειραγώγηση της καθημερινότητας και διαστρέβλωση της ιστορικής μνήμης. Ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία της οικονομικής κρίσης που εξαθλίωσε τους εργαζομένους, με την ατέλειωτη επανάληψη λέξεων, φράσεων, επιχειρημάτων, ριζώνονταν στην κοινωνία μας όλες οι φασιστικές ιδέες του αποκλεισμού και της βίας που καταπίνονται χρόνια τώρα απαρατήρητα. Δεν είναι μόνο νέες λέξεις που εμφανίζονται, λαθρομετανάστες, ισλαμοτρομοκρατία, είναι που και οι παλιές αποκτούν νέες έννοιες, όπως αξιοκρατία, δικαιώματα κλπ. και σχηματίζονται συνδυασμοί που καθιερώνουν στερεότυπα, όπως του τεμπέλη εργαζόμενου, οι οποίες επιδιώκουν να αποκρύψουν τις υποκείμενες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές.
Η απάντηση λοιπόν στην άνοδο του φασισμού που προκρίνει η κυρίαρχη εξουσία είναι η συμμαχία όλων των δυνάμεων από την αριστερά, προς το παρόν δεν αποκλείονται ξεκάθαρα οι κομμουνιστές, μέχρι τη δεξιά, σαν απαραίτητη συμφωνία ενός μικρότερου κακού ενάντια στο μεγαλύτερο κίνδυνο που είναι ο φασισμός. Προς δόξαν της αστικής δημοκρατίας που δεν πρέπει να αμφισβητείται και πρέπει να προστρέχουμε σ’ αυτήν και τα θεσμικά της όργανα για τη συγκράτηση του φασισμού. Κι έτσι να υποβαθμίζεται η σημασία της μαζικής κινητοποίησης και των λαϊκών αγώνων.
Κι
ας είναι αυτή που πνίγει τους πρόσφυγες στη Μεσόγειο, που κάνει τις
εκστρατείες ισλαμοφοβίας, που δημιουργεί ανασφαλείς εργασιακές συνθήκες,
που φτωχοποιεί μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, που χρησιμοποιεί την
αστυνομία κυρίως ως μηχανισμό καταστολής κάθε αγωνιστικής
κινητοποίησης.
Η αυριανή απόφαση του δικαστηρίου, εκτός αν αναβληθεί η ανακοίνωσή της σε μια επίδειξη δικαστικής δύναμης, έχει τη σημασία της κυρίως ως προς την αναγνώριση ή όχι ως εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, για να αποδοθούν ευθύνες και στην ηγετική ομάδα και όχι μόνο στους φυσικούς αυτουργούς.
Κι αν μοιάζει θετική όλη αυτή η αντιφασιστική κινητοποίηση είναι που αναγκάζονται όλοι, εκόντες άκοντες, να δηλώνουν τον αντιφασισμό τους κι αυτό δείχνει τη δυναμική που έχει στις λαϊκές δυνάμεις ο αντιφασισμός. Την ίδια στιγμή όμως είναι μια επικίνδυνη τροπή αυτή η συστράτευση των πάντων κάτω από την αντιφασιστική ομπρέλα, όχι μόνο γιατί λειτουργεί σαν δημοκρατικό πλυντήριο των διαχεόμενων φασιστικών πρακτικών και νοοτροπιών της άρχουσας τάξης, όσο γιατί είναι υπαρκτός ο κίνδυνος χειραγώγησής του και χρησιμοποίησής του για τις αντιλαϊκές επιλογές της. Είναι αναγκαία λοιπόν η κυριαρχία σ’ αυτό το αντιφασιστικό μέτωπο του κομμουνιστικού λόγου, για να μην εργαλειοποιηθεί προς όφελος της κυρίαρχης τάξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου