Τόσοι τόνοι από μελάνι, τόσες «εργατοώρες» ιστορικής παραχάραξης, τόσα εκατομμύρια ευρώ σε προγράμματα της ΕΕ για να αναποδογυριστεί η Ιστορία και να εξισωθεί ο φασισμός με τον κομμουνισμό... Τόσες αναλύσεις, τόση αξιοποίηση κάθε είδους «ναυαγίου» ή «ανανήψαντα» για να λερωθεί το χτες, αλλά κυρίως για να θαφτεί το όραμα για το αύριο των λαών...
Κι όμως. Ερχονται στιγμές που φτάνει μια έρευνα, η οποία αν και στημένη - με στοχευμένες ερωτήσεις για να δημιουργούν ακόμα και στον ανυποψίαστο δυσφορία για τον σοσιαλισμό - δείχνει ότι παρόλο που τα πράγματα είναι με το μέρος της αστικής προπαγάνδας, εντούτοις δεν είναι και τόσο εύκολα... Φανερώνει ότι τελικά είναι βαθύ το αποτύπωμα της ιστορικής προσφοράς του πρώτου εργατικού κράτους στη λαϊκή συνείδηση, γεγονός που περνάει και σε νεότερες γενιές. Πολύ περισσότερο επειδή αφορά μια έρευνα, η οποία γίνεται για ένα από τα «think tank» του κεφαλαίου στην Ελλάδα.
Αποδεικνύεται ότι η τιτάνια προσπάθεια που κάνουν τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ, προοδευτικοί, ριζοσπάστες, τίμιοι επιστήμονες που σέβονται την ιστορική αλήθεια, στον αγώνα ενάντια στην ιστορική παραχάραξη, εξακολουθεί να δημιουργεί «αντισώματα» στην ιδεολογική επίθεση που δέχεται ιδιαίτερα η νέα γενιά. Επιβεβαιώνει όμως και κάτι ακόμα: Οτι η ίδια η πραγματικότητα που βιώνουν σήμερα οι νέοι και οι νέες, τα αδιέξοδα και οι αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος, το κάνουν «λιγότερο ελκυστικό» απ' ό,τι θα ήθελαν και επιδιώκουν τα αστικά επιτελεία, γεγονός που τους προκαλεί πονοκέφαλο.
Ο λόγος λοιπόν για την έρευνα που πραγματοποίησε το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών «Μάρκος Δραγούμης» (ΚΕΦίΜ) με θέμα τη «Γνώση και την άγνοια των νέων Ελλήνων σχετικά με τον κομμουνισμό», η οποία μάλιστα έμεινε για δύο χρόνια στα αζήτητα, για λόγους που προφανώς εξηγούνται με βάση τα αποτελέσματά της.
Σημειώνεται ότι οι συμμετέχοντες επιλέχθηκαν με ηλικιακά κριτήρια και η συντριπτική τους πλειοψηφία είναι γεννημένοι μετά το 1988. Μεγάλωσαν δηλαδή στην καρδιά της αντεπανάστασης, σε μια περίοδο αντικομμουνιστικού ξεσαλώματος. Μιλάμε για μια κατηγορία ανθρώπων που ζουν την «επίθεση στον σοσιαλισμό που δεν γνώρισαν», σε αντίθεση με τους πατεράδες και τους παππούδες τους.
Είναι λογικό, λοιπόν, τα ευρήματα της έρευνας, η οποία κάθε άλλο παρά ικανοποιεί τους εμπνευστές της, να αξιοποιούνται για να βαρέσουν «αντικομμουνιστικό συναγερμό» σε διάφορους ...σεσημασμένους του χώρου, όπως π.χ. ο Μπογδάνος, που σκίζει από προχτές τα ρούχα του... Πόσο μάλλον, που η δημοσίευσή της συμπίπτει με τα 31 χρόνια από το γκρέμισμα του Τείχους του Βερολίνου και τα ρουτινιάρικα αντικομμουνιστικά πανηγύρια των αστών και των παπαγάλων τους.
Από καθεμιά απάντηση ξεχωριστά, αλλά και από το σύνολο των απαντήσεων δεν προκύπτει καμιά απέχθεια της νεολαίας για τον κομμουνισμό, όπως επιδιώκουν τα αστικά επιτελεία, δεν προκύπτει καμιά υιοθέτηση των τερατολογιών με τις οποίες πορεύονται εδώ και 30 χρόνια οι κάθε λογής αντικομμουνιστές και οι οποίες όλο και περισσότερο ενσωματώνονται στο σύστημα Εκπαίδευσης.
Διαπιστώνεται δηλαδή μια «αντοχή» της νεολαίας στην κατασυκοφάντηση, κι αυτό είναι που αναγνωρίζουν σαν «πρόβλημα» οι επιτελείς του ΚΕΦίΜ, προϊδεάζοντας ουσιαστικά για ενισχυμένες δόσεις αντικομμουνισμού από εδώ και στο εξής, μπας και «εμπεδωθεί» στους νέους και αυριανούς εργαζόμενους ότι η καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι μονόδρομος.
- Πρώτον: Ενα 15,2% των ερωτηθέντων απαντάει ότι το Τείχος του Βερολίνου χτίστηκε είτε για «στρατιωτική άμυνα απέναντι στις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους», είτε για «να κρατάει τους Δυτικούς κατασκόπους απέξω». Μόλις 1 στις 3 απαντήσεις θεωρούνται «σωστές» κατά τη γνώμη του ΚΕΦίΜ, δηλαδή σύμφωνες με την αντικομμουνιστική προπαγάνδα ότι το Τείχος χτίστηκε για να «σταματήσει τα κύματα προσφύγων από το ανατολικό μπλοκ». Να λοιπόν που η σταυροφορία των αντικομμουνιστών δεν έχει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Δεν είναι αρκετοί οι τόνοι ψευδών τους, που φτάνουν μέχρι και να παραχαράσσουν χάρτες της Γερμανίας για να πείσουν ότι το Τείχος ήταν το «σύνορο μεταξύ Ανατολής και Δύσης», αποκρύπτοντας ότι το Δυτικό Βερολίνο βρισκόταν εξολοκλήρου μέσα στο ανατολικογερμανικό κράτος, αποτελώντας έναν ΝΑΤΟικό θύλακα.
- Δεύτερον: Ενα 60% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι μια «Σοβιετική Ελλάδα» θα ήταν περίπου ίδια με τη σημερινή, αν όχι και πλουσιότερη. Αυτό είναι ίσως το «εύρημα» που περισσότερο προβληματίζει το «think tank», αφού μόλις το 3,6% των ερωτηθέντων απαντά «σίγουρα όχι» στο ερώτημα αν η Ελλάδα θα ήταν πλουσιότερη «υπό ρωσική επιρροή». Κι αυτό όταν εδώ και δεκαετίες φιλοτεχνείται η εικόνα του «πεινασμένου Σοβιετικού εργάτη». Το εύρημα αυτό προφανώς εξοργίζει τους ιθύνοντες της έρευνας, καλώντας σε επιπλέον «μέτρα», μπας και εμπεδωθεί ότι είναι πολύ καλύτερα ο κατώτατος μισθός των 200 ευρώ και τα 10ωρα, η μισοδουλειά και η ανεργία από τη μόνιμη και σταθερή δουλειά, την εξασφαλισμένη στέγη, την Υγεία - Πρόνοια και Παιδεία που εξασφάλιζε το σοσιαλιστικό κράτος. Αυτά δηλαδή που την περασμένη βδομάδα αποκαλούσε «εφιαλτικά» ο υπουργός Εργασίας της ΝΔ, Γ. Βρούτσης.
- Τρίτον: Τα αντικομμουνιστικά «στερεότυπα» που ήταν must τις δεκαετίες του '80 και του '90, δεν φαίνεται να συγκινούν τη νέα γενιά. Για παράδειγμα, οι αναλυτές της έρευνας πέφτουν από τα σύννεφα που η νεολαία δεν ξέρει ή δεν συγκινείται από το γεγονός ότι υπήρχε μεγάλη αναμονή για να αποκτήσει ένας Ανατολικογερμανός το κλασικό αυτοκίνητο «Τραμπάντ» της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας, ή που αγνοοεί τις χυδαιότητες για «καλτσόν» και «μπλουτζίν». Και βέβαια πώς να εντυπωσιάσουν με τέτοια επιχειρήματα τη νεολαία και τους εργαζόμενους, που μόλις προχτές άκουγαν τον πρωθυπουργό να ανακοινώνει εν έτει 2020, μετά από 8 μήνες πανδημίας, ότι «δεν μπορούμε να γεννήσουμε λεωφορεία» και ότι θα συνεχίσει ο λαός να παστώνεται στα ΜΜΜ. Τι θα έλεγαν, αλήθεια, αυτοί οι νέοι αν ήξεραν ότι μπορεί να μην είχαν πράγματι όλοι Ι.Χ. τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 στην ΕΣΣΔ και τη ΓΛΔ (σάμπως είχαν όμως και στην Ελλάδα...), αλλά είχαν ένα μεγάλο ανεπτυγμένο δίκτυο δημόσιων και φθηνών συγκοινωνιών, που μπροστά τους τα σημερινά ΜΜΜ στην Ελλάδα (εν έτει 2020) ωχριούν!
Ευρήματα όπως τα παραπάνω, λοιπόν, οδηγούν το ΚΕΦίΜ να συστήνει ένταση της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας, αφού όπως τονίζει στο σχολιασμό του: «Σε ολόκληρη τη διδακτική ύλη του ελληνικού Γυμνασίου και Λυκείου οι μέρες μετά το 1940 αναφέρονται σε ελάχιστες σελίδες, και συχνά οι μαθητές δεν προλαβαίνουν καν να τις διδαχτούν. Ο κομμουνισμός ή αν θέλετε κεντρικός σχεδιασμός, ως οικονομικό σύστημα, δεν αναφέρεται καθόλου». Μεταφέρει μάλιστα την ανησυχία του για το γεγονός ότι «τα αποτελέσματα του αποτυχημένου σοβιετικού συστήματος είναι όλο και πιο δυσδιάκριτα (...) Σε μια δημοκρατία, τέτοια άγνοια είναι επικίνδυνη...»
Η ουσία είναι ότι σήμερα αντικειμενικά υπάρχει έδαφος να ενισχυθεί η συζήτηση για την προοπτική του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Το γεγονός ότι η συκοφάντηση των σοσιαλιστικών κρατών του 20ού αιώνα, η παραχάραξη της Ιστορίας δεν έχει περπατήσει, όπως θα ήθελαν, ακόμα και στις σημερινές συνθήκες υποχώρησης του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, και ιδιαίτερα στη νέα γενιά, γεννά προβληματισμούς και ανησυχίες. Χτυπάνε λοιπόν καμπάνες με το μάτι στραμμένο ειδικά στο μέλλον... Δίκαιοι οι εφιάλτες τους!
Η παραχάραξη της ιστορίας δεν περνάει στον κόσμο... ακόμα
ΑπάντησηΔιαγραφή