Κοινωνικά προβληματισμένοι στην τοποθεσία Χόλιγουντ

Κατιούσα

To ‘βλεπαν, αλλά δεν το ‘παιξαν τα περισσότερα προγνωστικά για το μεγάλο νικητή της χθεσινής οσκαρικής βραδιάς, με τα “Παράσιτα” να σαρώνουν σε όλες σχεδόν τις σημαντικές κατηγορίες και να γράφουν ιστορία. ως πρώτη νοτιοκορεατική και γενικά μη αμερικανική ταινία που κερδίζει το χρυσό αγαλματίδιο καλύτερης ταινίας. Η νοτιοκορεατική ταινία, ιδιαίτερα μετά τη νίκη της στο Φεστιβάλ των Καννών, είχε αρχίσει να γίνεται talk of the town, σημειώνοντας αξιοσημείωτη για το είδος της εμπορική επιτυχία διεθνώς και έδωσε στην Ακαδημία των ΗΠΑ, που τα τελευταία χρόνια περιλαμβάνει αρκετούς κριτές από άλλες χώρες στην ψηφοφορία για τα Όσκαρ, να δείξει ένα “διαφοροποιημένο” προφίλ. Πράγμα σημαντικό σε μια χρόνια που οι φωνές για την έλλειψη γυναικών υποψηφίων στην κατηγορία της σκηνοθεσίας ήταν πιο έντονες από ποτέ, με την ηθοποιό Νάταλι Πόρτμαν να εμφανίζεται με πανωφόρι που έφερε τα ονόματα κάποιων από τις σκηνοθέτιδες που δεν βρέθηκαν στις “φιναλίστ” του Όσκαρ σκηνοθεσίας. Με τα “Παράσιτα”, που έδωσαν αγαλματάκι και στον πανευτυχή σκηνοθέτη Μπονγκ Γιουν – Χο, η Ακαδημία έκανε μια έξυπνη και ασφαλή επιλογή, με την οποία κατέδειξε πόσο την απασχολούν τα ζητήματα των ταξικών ανισοτήτων που αναδεικνύει η ταινία, χωρίς να υπερβαίνει τα εσκαμμένα, αφού το τελικό πολιτικό μήνυμα της ταινίας είναι μάλλον διφορούμενο.
Το πολυσυζητημένο “1917” του Σαμ Μέντες τελικά αρκέστηκε στους θριάμβους που σημείωσε στα “προ-οσκαρικά βραβεία” (Χρυσές Σφαίρες, BAFTA κλπ), φέρνοντας μόνο λίγα και ήσσονος σημασίας βραβεία σε “τεχνικές” κατηγορίες. Ως πολεμικό έπος κρίθηκε μάλλον παλιομοδίτικο και μακριά από τις ανάγκες της Ακαδημίας να δείξει ένα “φρέσκο” πρόσωπο στο σινάφι αλλά και το διεθνές κοινό. Μεγάλος ηττημένος της βραδιάς για μια ακόμα χρονιά το Netflix, που βλέπει για μια ακόμα φορά την πόρτα της επίσημης κριτικής σε ό,τι αφορά το βραβείο καλύτερης ταινίας για το οποίο αγωνίζεται φιλότιμα τα τελευταία χρόνια. Μπορεί ο “Ιρλανδός” και το “Marriage Story” να συγκέντρωσαν πολλές υποψηφιότητες, η τελική συγκομιδή ωστόσο ήταν απογοητευτική, αφού μόνο το ντοκιμαντέρ “American Factory” κέρδισε στην κατηγορία της, ενώ η Λόρα Ντερν πήρε με το σπαθί της το αγαλματίδιο β’ γυναικείου ρόλου ως η “σκύλα” δικηγόρος της Σκάρλετ Γιόχανσον στο “Marriage Story”. Μια ταινία που άξιζε περισσότερα, σε αντίθεση με τον αρκετά υπερτιμημένο “Ιρλανδό”, που δίκαια έφυγε χωρίς βραβείο.
Στην κατηγορία της υποκριτικής, τα στοιχήματα είχαν κλειδώσει εδώ και καιρό για τον Χοακίν Φοίνιξ, που έλαβε επιτέλους αυτό που του ανήκε εδώ και χρόνια. Η ερμηνεία του στο “Τζόκερ” για όσους τον παρακολουθούν σταθερά, δεν υπερέβη την παρουσία του σε άλλες, αρτιότερες συνολικά ταινίες, οπότε ζήσαμε τρόπον τινά την επανάληψη της απονομής στο Λεονάρντο ντι Κάπριο για μια ταινία όπου την παράσταση έκλεψε μια αρκούδα. Ο φανερά συγκινημένος Φοίνιξ, άδραξε την ευκαιρία για να εκθέσει για μια ακόμα φορά τις βίγκαν πεποιθήσεις του επί σκηνής, ενώ δήλωσε πως “Το μεγαλύτερο δώρο που μου δόθηκε είναι να είμαι μια φωνή για όσους δεν έχουν φωνή”, μην παραλείποντας να κάνει αναφορά και σε ένα στίχο του πρόωρα χαμένου από ναρκωτικά αδελφού του, Ρίβερ Φοίνιξ. Την πιο “πολιτική” στιγμή της βραδιάς έδωσε ο Μπραντ Πιτ, που έλαβε επίσης το πρώτο Όσκαρ υποκριτικής της πλούσιας μα και άνισης καριέρας του για το “Κάποτε στο Χόλιγουντ”, λέγοντας “Moυ είπαν ότι έχω μόνο 45 δευτερόλεπτα φέτος, που είναι 45 δευτερόλεπτα παραπάνω από ό,τι έδωσε η Γερουσία στον Τζον Μπόλτον”, αναφερόμενος στην απουσία μαρτύρων κατά τη δίκη του Τραμπ. Το παραδοσιακά liberal ακροατήριο στην αίθουσα όπως ήταν αναμενόμενο υποδέχτηκε θερμά τις “μπηχτές” του ηθοποιού. Τέλος, η Ρενέ Ζέλβεγκερ πήρε σπίτι της ένα ακόμα Όσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου, για την ενσάρκωση της Τζούντι Γκάρλαντ στο “Judy”, κι έγινε έτσι μια από τις λίγες ηθοποιούς που βραβεύτηκαν για μια ταινία που έχουν δει τόσο λίγοι, βάσει των επιδόσεών της στα ταμεία.
H βραδιά είχε και μουσικό ενδιαφέρον, με σειρά καλλιτεχνών να ανεβαίνουν στη σκηνή, ανάμεσά τους ο Έλτον Τζον και ο Έμινεμ στην παλιά οσκαρικά βραβευμένη του επιτυχία “Lose yourself”, σε μια περφόρμανς μάλλον κατώτερη των προσδοκιών. Toυ χρόνου να φωνάξουν Λόπεζ και Σακίρα, για πιο εγγυημένα αποτελέσματα, αν και ελλοχεύει ο κίνδυνος κάποιοι να ξεχάσουν να παραλάβουν το βραβείο τους.