Α\ΠΟΡΡΗΤΕΣ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ

 

 Η έξαρση αστυνομικής βίας τους τελευταίους μήνες μοιάζει να εξαπλώνεται σε πολλές χώρες της ΕΕ, ενώ  και η κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγω της υγειονομικής κρίσης  εγκαθίσταται ως μόνιμη κατάσταση. Από κοντά και η  δράση των ΜΜΕ εξασφαλίζει το περιβάλλον που βασίζεται στο φόβο, ώστε μάζες χειραγωγημένων και τρομοκρατημένων ανθρώπων σε κατάσταση φόβου και πανικού να υποτάσσονται χωρίς αντίρρηση στις αποφάσεις της κυρίαρχης εξουσίας. Μοιάζει η κυρίαρχη τάξη, συνδεδεμένη διακρατικά με κοινά συμφέροντα, να μην διεξάγει πλέον πολέμους μόνο προς τα έξω, αλλά να έχει αναγνωρίσει ξεκάθαρα τις τάξεις των εργαζομένων ως απειλή για την ισχύ της.   

      Από τον Μάρτιο του 2020, τα κέντρα εξουσίας επεκτείνουν την αστυνομοκρατία στο εσωτερικό των χωρών στο όνομα της αποτροπής  εξάπλωσης της πανδημίας. Οδηγούμαστε σε μια ιδιότυπη αναστολή λειτουργίας της δημοκρατίας, έστω και στην ανεπαρκή μορφή της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, με πρόσχημα την κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγω πανδημίας, με τη διάκριση των εξουσιών να έχει καταρρεύσει σε μεγάλο βαθμό. Τα διαδοχικά  κλειδώματα  των οικονομικών δραστηριοτήτων προκαλούν την καταστροφή των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, των αλυσίδων εφοδιασμού με τον αριθμό των ανέργων να εκτοξεύεται και να ζει προς το παρόν με επιδόματα με ημερομηνία λήξης. Τα κέντρα εξουσίας προσπαθούν να ιδιωτικοποιήσουν την εναπομένουσα κρατική περιουσία υπό τον έλεγχο του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος μέσω της υπερχρέωσης  των κρατών. Εταιρείες που έχουν οδηγηθεί στο χείλος της αφερεγγυότητας από την υγειονομική κρίση μπαίνουν στη συνέχεια υπό κρατικό έλεγχο, προκειμένου να υποχρεωθεί  ο φορολογούμενος να αναλάβει το κόστος της αναδιάρθρωσής τους. Το χρέος των κρατών γίνεται το μέσον υποδούλωσης των εργαζομένων, με την Ε.Ε να γίνεται κέντρο ελέγχου της αποδημοκρατικοποίησης των εθνικών κρατών. Οι κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές ολιγαρχίες διατηρούν την παρακμάζουσα Ε.Ε ως μέσο της εξουσίας τους, για να υπονομεύσουν πλήρως τους δημοκρατικούς θεσμούς των εθνικών κρατών και να αποδυναμώνουν περαιτέρω τα κοινοβούλια. Τα οικονομικά πακέτα που συμφωνούνται για ενίσχυση της δεινοπαθούσας οικονομίας είναι βέβαιο πως θα καταλήξουν σε τράπεζες ή μεγάλες εταιρείες για αναχρηματοδότηση παλαιών χρεών. Το έθνος κράτος καταλήγει να εξυπηρετεί αποκλειστικά την επιτήρηση και καταστολή για να κρατηθούν οι εργαζόμενοι υπό έλεγχο.

Την ίδια στιγμή, δεν φαίνεται, στην Ελλάδα και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, η κυρίαρχη εξουσία να είναι διατεθειμένη να ενισχύσει τα συστήματα υγείας για να προστατευτούν οι πληθυσμοί, ώστε  να περιοριστούν οι επιπτώσεις της πανδημίας.  Κεντρικό εμπόδιο στην πρόληψη και αντιμετώπιση των επιδημιών είναι ότι οι δαπάνες για την καταπολέμηση της επιδημίας και για την εξασφάλιση  των υποδομών υγείας δεν θεωρούνται ως επένδυση, αφού δεν  εξασφαλίζονται άμεσα κέρδη. Η πολιτική της δικής μας κυβέρνησης στην υγειονομική κρίση, που ούτε καν επίταξη του ιδιωτικού τομέα δεν τολμά, με τους νοσοκομειακούς γιατρούς να  έχουν φτάσει στα όρια τους και τα νοσοκομεία να αδυνατούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες από την αύξηση των κρουσμάτων είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Είναι επειδή οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής, καθώς εξυπηρετούν συμφέροντα της άρχουσας τάξης, δεν ενδιαφέρονται για την ευημερία της κοινωνίας, παρά μόνο στο βαθμό που οι υποσχέσεις τους γι’ αυτήν μπορούν να χειραγωγήσουν μεγάλο τμήμα της.  Η απαίτηση της κυρίαρχης εξουσίας είναι οι εργαζόμενοι να προσαρμοστούν στο περιβάλλον που διαμορφώνεται απ’ αυτήν και προς όφελός της, χωρίς αντιδράσεις.

Οι άδειοι δρόμοι της πόλης, οι κλειστές επιχειρήσεις και οι άνθρωποι που αποφεύγουν την εγγύτητα μεταξύ τους είναι μια ζοφερή υπενθύμιση ότι ο αστικός τρόπος ζωής μας είναι εύθραυστος στα ταξικά συμφέροντα.  Γιατί περισσότερο η ευθυγράμμιση με τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, που αποτρέπει  τη χρηματοδότηση υπηρεσιών υγείας παρά ο ίδιος ο ιός είναι που προκαλεί τις ολέθριες συνέπειες στον πληθυσμό.  Οι επιπτώσεις της πανδημίας στην κοινωνική ανισότητα, την αστική ζωή, τη διαχείριση μεταναστών,  γίνονται ήδη ορατές, θα είναι πλήρως κατανοητές σε εύθετο χρόνο, ενώ θα αφήσουν βαριά σημάδια στις νέες γενιές.  Η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» με την ασυδοσία της αστυνομίας, την περιστολή δημοκρατικών δικαιωμάτων και την επέκταση του ελέγχου στην ιδιωτική ζωή,  δεν επηρεάζει μόνο τη σωματική και ψυχολογική υγεία των πληθυσμών σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο, αλλά επηρεάζει εξίσου τον τρόπο που θα λειτουργεί εφεξής η αστική δημοκρατία.

Η αναφορά  στην πανδημία του κορωνοϊού,  στην πραγματικότητα  περιλαμβάνει  αυτόν τον  διαδεδομένο χαοτικό φόβο του ανεξέλεγκτου θανάτου που προκαλείται από έναν αόρατο εχθρό (όπως χαρακτηρίστηκε  στο πρώτο του διάγγελμα από τον Κ. Μητσοτάκη και όχι μόνο). Και ενώ οι δημοκρατίες  της δύσης επαίρονται για τον ορθολογισμό τους είναι εμφανής η αδυναμία τους να καταγράψουν αναλυτικά με επιτυχία την διαμορφούμενη πραγματικότητα, ίσως γιατί επιδιώκεται η συσκότισή της. Γι’ αυτό ίσως χρησιμοποιείται  το ίδιο μοντέλο για περιγραφή της, είτε πρόκειται για αρρώστια, ιός,  είτε για οργάνωση της παραγωγής, αγορές.  

 Ένας αόρατος εχθρός είναι ο ιός, παντοδύναμος, αν και απείρως μικρός, όπως μια άλλη  αόρατη ανίκητη δύναμη κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια, η αγορά. Ο ιός μεταλλάσσεται με ύπουλους και απρόβλεπτους τρόπους, είναι ένας και πολλαπλάσιος, από την άλλη η αγορά είναι πανταχού παρούσα σε αυτόν τον κόσμο και  όλα είναι αγορά. Και δεν μπορεί κανείς να μην σκεφτεί πως τέτοιου είδους αναλογίες δεν είναι τυχαίες, χρησιμοποιούνται για την πιο αποτελεσματική διακυβέρνηση και έλεγχο. Καλλιεργείται μια κοινή λογική στον άνθρωπο, μέσω της εκπαίδευσης και της συνεχούς  καθοδήγησης για τους παράγοντες και τις  αιτίες που διαμορφώνουν την πραγματικότητα.  Μπορεί να είναι πανταχού παρόντες, αλλά ουσιαστικά είναι αόρατοι, δεν γίνεται καμιά ουσιαστική διασύνδεση μεταξύ τους κι επομένως ξεφεύγουν από τον έλεγχο. Κι έτσι   διαπιστώνουμε μόνο τα αποτελέσματα και τις συνέπειες, ποτέ την προέλευσή τους για να αντιδράσουμε αποτελεσματικά. Το αόρατο χέρι λοιπόν της αγοράς δεν συνδέεται με τον αόρατο εχθρό την πανδημία, παρόλο που στη συγκεκριμένη συγκυρία οι δυο αυτές αόρατες δυνάμεις αλληλοεξαρτιώνται. Είναι η επιδίωξη της ξέφρενης κερδοφορίας της αγοράς που επιτρέπει την εξάπλωση του ιού εξαιτίας των αναιμικών συστημάτων υγείας. Και είναι η εξάπλωση του ιού που ενισχύει τις αγορές του καπιταλισμού, γιατί ο φόβος εξουδετερώνει τις  αντιδράσεις εκατομμυρίων ανθρώπων που εξαθλιώνονται..

Η πανδημία αποδεικνύεται ως ώρα της εκτελεστικής εξουσίας, η οποία όλο και δυσκολεύεται να βεβαιώσει την νομιμότητα του ρόλου της, καθώς πολλές κυβερνητικές ενέργειες δεν βασίζονται σε αποδεικτικά στοιχεία, αναλογικά, υπεύθυνα, αναστρέψιμα αλλά σε υπόρρητες επιδιώξεις που εξυπηρετούν τους κεφαλαιοκράτες.  Και όλα αυτά προς δόξαν του καπιταλισμού