Βία είναι, αλλά

…

Βία. Το θέμα των ημερών. Πολλά έχουν γραφτεί και μπορούν ακόμα να περιγραφούν. Τη βιώνουμε καθημερινά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, με συνεχώς αυξανόμενη ένταση, αφού είναι το κυρίαρχο μέσο με το οποίο επιβάλλεται πλέον το δίκιο του ισχυρού, μέσω του κρατικού μηχανισμού που ελέγχει.

• Βία είναι το 2021 να μη φτάνει η παροχή οξυγόνου στα νοσοκομεία για να καλύψει τις ανάγκες των ασθενών. Πόσο πιο γλαφυρό το «Capitalism means I can't breathe»;
• Βία είναι η παροχή Υγείας στα δημόσια νοσοκομεία να έχει φτάσει στο σημείο να είναι ένα ράντζο και μία μπουκάλα οξυγόνου στον διάδρομο, σε Covid και μη ασθενείς, ενώ στη διπλανή γειτονιά υπάρχουν ιδιωτικά νοσοκομεία - ξενοδοχεία με πολυδιαφημιζόμενες υπερσύγχρονες μονάδες που αξιοποιούνται για αφαίρεση ...σπίλων.
• Βία είναι τα ιδιωτικά νοσοκομεία που ακριβοπληρώνονται για να νοσηλεύουν ασθενείς οι οποίοι ...δεν χωράνε πλέον στα δημόσια νοσοκομεία μίας νόσου, να αποσπούν ειδικευόμενους από νοσοκομεία που πραγματικά στενάζουν.
• Βία είναι να βγαίνεις βόλτα με την οικογένειά σου στα χιλιόμετρα που σου επιτρέπονται και να τρως αναίτια ξύλο από τις ομάδες καταστολής. Επειδή πίσω από το «έτσι γουστάρω» του ΜΑΤατζή κρύβεται μία πολιτική εκφοβισμού και τρομοκρατίας, που στόχο έχει να μετατρέψει κάθε σκεπτόμενο μυαλό σε τυφλό πειθήνιο της πολιτικής του κέρδους.
• Βία είναι να κάνει η αστυνομία face control στα πανεπιστήμια, με παρουσία περισσότερων αστυνομικών μέσα στις σχολές από ό,τι καθηγητών και φοιτητών.
• Βία είναι να σε ξεγυμνώνουν και να σε σέρνουν στο πεζοδρόμιο επειδή ζητάς να ανοίξει η σχολή σου.
• Βία είναι να μην έχεις δουλειά.
• Βία είναι να μην έχεις για μέρες ολόκληρες νερό και ρεύμα σε περιοχές λίγα χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα, λόγω μίας χιονόπτωσης.
• Βία είναι πολλά ακόμα, τα οποία συνοψίζονται στο ότι βία είναι να έχει μεγαλύτερη αξία το κέρδος των λίγων, σε σχέση με τις ανάγκες και τη ζωή όσων το παράγουν.

* * *

Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του με βάση δικά του παραδείγματα. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις έχουν δείξει δείγματα γραφής σχετικά με την πολιτική που ακολουθούν, με τους νόμους που ψηφίζουν, με το τι ιεραρχούν. Η μία σε αγαστή συνεργασία με την επόμενη, καθώς αλληλοσυμπληρώνονται σαν την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ φέρνει «αύρες», ψηφίζει μνημόνια με το ροζ συννεφάκι του αριστερού και την ηττοπάθεια του «θα λογαριαστούμε μετά», και η ΝΔ συμπληρώνει το πλαίσιο με την ωμή βία και καταστολή, την απαγόρευση δημοκρατικών δικαιωμάτων με πρόσχημα την ομαλότητα και την πανδημία. Και οι δύο νομοθετούν για την προστασία των μεγάλων επιχειρήσεων, για τη διατήρηση των κερδών τους, και σε βάρος της ζωής μας, ξεζουμίζοντας ό,τι έχει απομείνει από τα κερδισμένα με αγώνες δικαιώματά μας. Μία λέξη μπορεί να περιγράψει την πολιτική και των δύο: Εγκληματική.

* * *

Το ερώτημα που μένει και έρχεται στη μεριά μας, στη μεριά των εργαζομένων, συνολικά του λαού, είναι: Για πόσο ακόμα θα τους αφήνουμε; Για πόσο θα σιωπάμε στους νεκρούς μας, για πόσο θα δεχόμαστε σαν κάτι αναμενόμενο την καταστολή, για πόσο θα ανεχόμαστε την εξαθλίωση και την ταπείνωση της αξιοπρέπειας για να θησαυρίζουν οι δυνάστες μας;

Ο καθένας έχει κάνει τις επιλογές του και με βάση αυτές θα πορευτεί. Φαίνεται όμως πως όταν χτίζουμε μία ανθρώπινη αλυσίδα γύρω από τη διεκδίκηση όσων μας ανήκουν και δημιουργούμε ένα πλαίσιο κοινωνικής αλληλεγγύης, μπορούμε να γίνουμε ανίκητοι. Ας μη μείνουν οι κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών στη μνήμη μας ως φλόγες αντίστασης στο έγκλημα και στην εξαθλίωση. Μπορούμε να τις μετατρέψουμε σε σπίθες αλλαγής, ξεριζώματος της σαπίλας, για να χτίσουμε τον κόσμο των αναγκών μας. Στο χέρι μας είναι, άλλωστε. Ξεκινάμε;

(Αναδημοσιεύεται από το πόρταλ «902.gr»)

Στέλλα ΑΓΓΕΛΟΓΛΟΥ
Γιατρός νευρολόγος στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας «Ο Αγ. Παντελεήμων»