ΠΑΝΤΟΥ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

 

 

Το υπουργείο Εξωτερικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη, με την ανακοίνωσή του για το αιματοκύλισμα των Παλαιστινίων από το κράτος του Ισραήλ στην οποία δηλώνει πως αναγνωρίζει «το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα», γίνεται ξεκάθαρα υποστηρικτής της δολοφονικής πολιτικής του Ισραήλ. Η αστική μας τάξη, που ονειρεύεται την αναβάθμισή της προσφέροντας εκδουλεύσεις σε ΗΠΑ και Ε.Ε, φαντασιώνεται για τον εαυτό της έναν αποικιακό και ιμπεριαλιστικό ρόλο στη Μέση Ανατολή. Στα πλαίσια αυτά ξεκίνησε εδώ και πάνω από μια δεκαετία, με τις κυβερνήσεις των Γ. Παπανδρέου, Λ. Παπαδήμου, Α. Σαμαρά, Α. Τσίπρα, η αναβάθμιση των σχέσεων με το Ισραήλ που έφτασε στις μέρες της κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη σε αμυντική συμφωνία για δημιουργία Διεθνούς Εκπαιδευτικού Κέντρου Πτήσεων στην Καλαμάτα.        

        Το Ισραήλ και όλη η πολιτική του αντιπροσωπεύει το αποικιοκρατικό σύστημα και γι’ αυτό οι μέθοδοί του,  άδικοι και εγκληματικοί, δεν αποδοκιμάζονται εφόσον οι ίδιες χρησιμοποιούνται στις ΗΠΑ και ΕΕ ακόμα κι αν είναι σε μικρότερη κλίμακα.  Οι ιμπεριαλιστικές και αποικιοκρατικές δυνάμεις έναν τέτοιο κόσμο θέλουν, χρησιμοποιώντας εργαλεία και μεθόδους που δοκιμάζονται απροκάλυπτα και μαζικά στους Παλαιστίνιους, να καταπιέζουν τους λαούς και να ελέγχουν τις μάζες.. Οι κυβερνήσεις της Ε.Ε παραμένουν σιωπηλές για την κατεχόμενη Παλαιστίνη και οι εκκλήσεις  τους για  αποκλιμάκωση και στις δυο πλευρές τις κάνουν συνένοχες για το αίμα που χύνεται στην Παλαιστίνη. Το κράτος του Ισραήλ γίνεται το προκεχωρημένο φυλάκιο της δυτικής ηγεμονίας στον γεωγραφικό χώρο της Μ. Ανατολής. Και η Δύση μοιάζει να έχει επιτύχει να μετατρέψει το Εβραϊκό ζήτημα, το οποίο διαδραματιζόταν για αιώνες στο γεωγραφικό χώρο της Ευρώπης ως σύγκρουση Εβραίων και Χριστιανών, σε σύγκρουση Μουσουλμάνων και Εβραίων εξάγοντάς το στη Μέση Ανατολή. Δεν θα μπορούσαμε όμως να πούμε πως η αντίδραση των Αράβων στον σιωνισμό βασίζεται στον αντισημιτισμό, αλλά σε έναν απόλυτο εύλογο φόβο εκδίωξής τους από τις εστίες τους, ενώ δεν θα μπορούσε να ισχυριστεί κάτι τέτοιο η Ευρώπη.

           Εξάλλου και η διακήρυξη Μπάλφουρ, του βρετανού υπουργού εξωτερικών στα 1917, με την οποία το Ηνωμένο Βασίλειο τασσόταν υπέρ της ίδρυσης εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη, φαίνεται πως ξεκινούσε από έναν αντισημιτισμό. Ο ίδιος ο Μπάλφουρ το 1905 είχε προσπαθήσει να εμποδίσει την μετανάστευση στη Βρετανία των εβραίων προσφύγων  που είχαν ξεφύγει από τα προγκρόμ του Τσάρου της Ρωσίας, θεωρώντας το ως κακό.   

             Και είναι οι συνέπειες της βρετανικής πολιτικής στην περιοχή που σε μεγάλο βαθμό καθόρισαν τις εξελίξεις σ’ αυτήν. Είναι η Βρετανία που υποστήριξε την αραβική εξέγερση κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα 1916 για ανεξάρτητο αραβικό κράτος και με τη συμφωνία Σάικς-Πικό η Μ. Ανατολή διαιρέθηκε από Βρετανούς και Γάλλους. Κι έτσι  το κενό κυριαρχίας που δημιουργήθηκε στη Μέση Ανατολή μετά τη διάλυση του Οθωμανικού κράτους, ως αποτέλεσμα του Α' Παγκοσμιου πολέμου, επιχειρήθηκε να καλυφθεί με εντολές σύστασης προτεκτοράτων προς την Αγγλία και τη Γαλλία, με την   Παλαιστίνη να εκχωρείται στη Μεγάλη Βρετανία. Σ’ αυτήν την περιοχή από το 1890 είχε προωθηθεί από σιωνιστές η μετανάστευση εβραίων που εντάθηκε στη δεκαετία του ’30. Η εντατική μετανάστευση συντελεί στην δημογραφική αλλοίωση του πληθυσμού υπέρ των Εβραίων και στις συγκρούσεις μεταξύ Αράβων και Εβραίων με βρετανική ανοχή. Για να αντιμετωπίσουν οι Βρετανοί στα 1936 τον  αντιαποικιακό αγώνα των Παλαιστινίων εναντίον τους, που ξεκινά   με τη μεγάλη απεργία και  καταλήγει σε ανταρτοπόλεμο, όχι μόνο στέλνουν στρατιωτικές δυνάμεις αλλά και εξοπλίζουν τους εβραίους εποίκους.  Μετά τον πόλεμο οργανώνεται μαζική μετανάστευση ευρωπαίων εβραίων που φθάνουν να αποτελούν το ένα τρίτο του πληθυσμού. Η ένταση στη περιοχή οξύνεται  και ο ΟΗΕ προτείνει το διαμοιρασμό της περιοχής. Οι αποφάσεις του ΟΗΕ όμως  για διχοτόμηση της Παλαιστίνης στα 1947 εφαρμόστηκαν μόνο όσον αφορά στο ένα σκέλος, στην ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, που έγινε αποδεκτό ως συναισθηματική απάντηση στη φρίκη του Ολοκαυτώματος. Και τελικά κατέληξε να εφαρμοστεί στην Παλαιστίνη η κλασική δυτική συνταγή της αποικιοκρατίας που συνεχίζει να διατηρείται μόνο λόγω των ανώτερων στρατιωτικών ή οικονομικών πόρων και της καταναγκαστικής κατοχής.

Όλα λοιπόν τα αδικήματα σ’ αυτό το μέρος του κόσμου προκύπτουν από την πρώτη αδικία, όταν η πατρίδα των παλαιστινίων για πάνω από χίλια χρόνια, αφού η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού της Παλαιστίνης ήταν αραβική από τον 7^ο μ.Χ αι., καταλήφθηκε με τη βία για τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ. Όπως όλες οι αποικιακές επιχειρήσεις κι αυτή βασίστηκε στην πλήρη παραβίαση των δικαιωμάτων των αυτόχθονων κατοίκων. Και έκτοτε η κυρίαρχη άποψη είναι πως ακόμα και αν και οι δυο πλευρές είναι υπαίτιες για το αιματοκύλισμα, όμως είναι οι Παλαιστίνιοι οι παράλογοι τρομοκράτες που δεν αξίζει να ακουστεί το αίτημά τους. Ενώ είναι η  τρομοκρατία του κράτους του Ισραήλ που έχει στόχο να εμποδίσει τους Παλαιστίνιους Άραβες να ασκήσουν το δικαίωμά τους στην  αυτοδιάθεση.  Και όταν ένας επιτιθέμενος συναντά αντίσταση, δύσκολα μπορεί να χρησιμοποιήσει την αυτοάμυνα ως δικαιολογία για τις δικές του πράξεις βίας. 

Οι καταδιωκόμενοι στην Ευρώπη για αιώνες εβραίοι μετατράπηκαν στην περιοχή  που τους ίδρυσε ο ΟΗΕ το κράτος τους σε διώκτες των ντόπιων και επικαλούμενοι κάθε φορά το ολοκαύτωμα απαγορεύουν κάθε κριτική στα εγκλήματά τους, χαρακτηρίζοντάς τη αντισημιτική. Ο ντόπιος πληθυσμός της Παλαιστίνης και οι ηγέτες τους προσπάθησαν να προβάλλουν κάποια αντίσταση, με τα πρωτόγονα μέσα που είχαν στη διάθεσή τους, αλλά νικήθηκαν από την ανώτερη οικονομική και στρατιωτική οργάνωση των μεταναστών εβραίων που τους βοηθούσε η Δύση, χωρίς γι’ αυτό το λόγο όμως η κυριαρχία τους, η κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών και ο εκτοπισμός των κατοίκων τους να αποκτά   νομιμότητα.

  Έκτοτε,  το κράτος του Ισραήλ όλο και πιο απροκάλυπτα εφαρμόζει το απαρτχάιντ ως εσωτερική πολιτική. Αδιαφορεί  για συνθήκες, όπως οι Συμφωνίες του Όσλο, για νομιμότητα όταν πραγματοποιεί εκκαθαρίσεις περιοχών από άραβες με δολοφονίες και εκτοπισμούς. Και η δημοκρατική δύση μόνο που δεν το χειροκροτεί, όταν δεν  αναγκάζεται να συστήνει αυτοσυγκράτηση. Και όλος ο φασίζων οχετός των αστικών δημοκρατιών στέκεται τώρα στο πλευρό του, ανακηρύσσοντας αποδιοπομπαίο τράγο τον μουσουλμάνο όπως παλιότερα τον εβραίο.   

  Και οι  τελευταίες εικόνες από τις συγκρούσεις στην περιοχή με ένα μαινόμενο πλήθος, στο οποίο συμπεριλαμβάνονται και τόσα νεαρά άτομα,  που λυντσάρει ανθρώπους ή που καταστρέφει με μανία μαγαζιά αράβων είναι ενδεικτικά για το είδος της κοινωνίας που έχει δημιουργηθεί σ’ αυτό το κράτος των πρώην κατατρεγμένων. Ο μιλιταρισμός του Ισραήλ που  καταπιέζει και εκμεταλλεύεται έναν ολόκληρο λαό, τον παλαιστινιακό, διαθέτει στο εσωτερικό του ισχυρή ιδεολογική κάλυψη όπου ο εθνικισμός διαπλέκεται με οικονομικά συμφέροντα. Ο μιλιταρισμός, παιδί του καπιταλισμού, δεν αντιμετωπίζεται ως αυτόνομος κίνδυνος, έξω από τις κοινωνικές σχέσεις που τον δημιουργούν. Η διαπλοκή του μιλιταρισμού με τον καπιταλισμό μέσω της συνεχούς ανανέωσης στρατιωτικού εξοπλισμού  εκδηλώνεται και με τη στρατιωτική οργάνωση, την πολεμική τεχνολογία και τους εξοπλισμούς. Το Ισραήλ, κατέληξε μια χώρα που ζει σε περιβάλλον τακτικού στρατού κι επομένως ακολουθεί την ιδεολογία και πρακτική της απόλυτης ιεράρχησης και υπακοής. Η  επικράτηση του εθνικού εξουδετερώνει κάθε ταξικό στοιχείο και αντί να καταρρεύσει ο μιλιταρισμός  μοιάζει να εδραιώνεται Γι’ αυτό και η αναγνώριση ταξικών ανταγωνισμών  και η προσπάθεια μεταβολής του συσχετισμού δυνάμεων σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση μοιάζει τόσο δύσκολη και καταπνίγεται κάθε αντίθετη φωνή. 

 Μεγάλο μέρος του κόσμου στον πλανήτη είναι «Παλαιστίνη», με την έννοια πως είναι καταπιεσμένος και απαξιωμένος κι αυτό που συμβαίνει σ’ αυτή τη γωνία της γης από τους ιμπεριαλιστές δεν σημαίνει πως δεν συμβαίνει και αλλού ή δεν μπορεί να συμβεί. Η Παλαιστίνη είναι ένα από τα μέτωπα όπου αντιμετωπίζεται ο  καπιταλισμός, ο ιμπεριαλισμός και η αποικιοκρατία. Γι’ αυτό και όλοι οι λαοί δεν μπορεί παρά είναι αλληλέγγυοι στους Παλαιστίνιους.