Δυο τακτικές στο κίνημα

Δυο τακτικές στο κίνημα

Η επιτυχία των ταξικών δυνάμεων στην πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση γίνεται καρφί στα μάτια όσων θέλουν να ξεμπερδεύουν με το διεκδικητικό ανυπόταχτο συνδικαλιστικό κίνημα και όχι τυχαία. Η εργατική τάξη δέχεται δριμύτατη, ολομέτωπη επίθεση από το κεφάλαιο. Αυτή η σκληρή πραγματικότητα, δεν είναι στιγμιαία. Ο καπιταλισμός στο μονοπωλιακό του στάδιο γίνεται αντιδραστικός και όσο αναπτύσσεται σ' αυτό το στάδιο, τόσο επιτίθεται λυσσαλέα, ενάντια στην εργατική τάξη. Ταυτόχρονα, βρισκόμενος στην εποχή της γενικής του κρίσης, αδυνατεί να αμβλύνει τις αντιθέσεις του, να εξελίσσεται χωρίς όξυνση της ταξικής αντιπαράθεσης, γεγονός που δημιουργεί και αναπαράγει εν δυνάμει κινδύνους για την ίδια του την ύπαρξη. Η επίθεση που ξεδιπλώνεται από το κεφάλαιο ενάντια στην εργατική τάξη φαίνεται να παίρνει καθολικό χαρακτήρα, ακριβώς γιατί προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις αντιθέσεις του κοινωνικού του συστήματος και την όξυνσή τους. Η συγκάλυψή τους και η επιδίωξη υποταγής ή ανοχής της εργατικής τάξης στα μέτρα που θέλει να εφαρμόσει ενάντιά της γίνεται τακτική με στρατηγικό χαρακτήρα για το καπιταλιστικό σύστημα. Τα μέτρα της ευελιξίας στις εργασιακές σχέσεις, της κατεδάφισης της κοινωνικής ασφάλισης, της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων, των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης, σε συνδυασμό με την τακτική του "κοινωνικού διαλόγου" για την εφαρμογή τους, αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο με οργανική σύνδεση και εσωτερική συνοχή, που στόχο έχει την πλήρη εξάρτηση και υποταγή του εργατικού κινήματος από το κεφάλαιο, την αδρανοποίησή του και την επίτευξη μιας στρατηγικής ήττας του.Αυτό που επιδιώκεται είναι η με κάθε μέσο επιβολή στην εργατική τάξη της αναγκαιότητας αυτών των μέτρων και της αποδοχής τους σαν τη μοναδική, νομοτελειακή πραγματικότητα που δεν ανατρέπεται.

Το συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης βρίσκεται μπροστά σε μια νέα, εντελώς διαφορετική πραγματικότητα απ' ό,τι πιο πριν. Πώς μπορεί να την αντιμετωπίσει; Είναι γεγονός ότι βρίσκεται μπροστά σε δυο τακτικές, που αναδείχνονται όλο και πιο παραστατικά μέσα στις γραμμές του. Η μια είναι αυτή της εξάρτησης της τύχης των εργαζομένων και του ίδιου του κινήματος απο τις επιδιώξεις του κεφαλαίου. Υπηρετείται με την τακτική της συμμετοχής σ' αυτόν το διαβόητο "κοινωνικό διάλογο", που θα 'ναι και η ταφόπετρα του κινήματος. Η αποδοχή της συμμετοχής σ' αυτόν το διάλογο σημαίνει πρώτ' απ' όλα αποδοχή της επαναδιαπραγμάτευσης των κατακτήσεων της εργατικής τάξης, οι οποίες και αμφισβητούνται από το κεφάλαιο. Σημαίνει δηλαδή αποδοχή από την εργατική τάξη της απώλειας μέρους ή και όλων των κατακτήσεών της. Ταυτόχρονα, σημαίνει παραίτηση από την αξιοποίηση του μοναδικού όπλου που διαθέτει για την υπεράσπισή της και τις διεκδικήσεις της, τον ταξικό αγώνα. Είναι η αρχή της εθελοντικής συμμετοχής της στη διατήρηση και ενίσχυση της εξουσίας που την καταπιέζει και η αποδοχή αναπαραγωγής των όρων εκμετάλλευσής της με μεγαλύτερη ένταση. Η άλλη τακτική είναι αυτή που προωθεί και παλεύει το ταξικό ρεύμα στις γραμμές του. Αυτή της διατήρησης της ολοκληρωτικής αυτοτέλειάς του από την αστική πολιτική και της ευθείας αντίθεσής του με τις επιδιώξεις του κεφαλαίου, που θα συμβάλλει στο άνοιγμα του δρόμου της σύγκρουσης και της ρήξης.Η επιλογή της τακτικής αποκτά στρατηγική σημασία για την εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό της κίνημα. Είναι επίσης προφανές ότιη εργατική τάξη δεν μπορεί να έχει διαφορετική επιλογή τακτικής απ' αυτή που υπηρετεί τα στρατηγικά της συμφέροντα.

Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, από την έναρξη της δημοσιοποίησης των κυβερνητικών προθέσεων για τον "κοινωνικό διάλογο", δηλώνει σ' όλους τους τόνους ότι η Συνομοσπονδία θα προσέλθει σ' αυτόν με τις θέσεις της. Αυτή η τακτική κίνηση, με τη συμφωνία της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, δηλαδή των παρατάξεων που η πολιτική των κομμάτων που εκφράζουν εξυπηρετεί το καπιταλιστικό σύστημα, με τη στήριξη ή την ανοχή σ' αυτό, είναι ύπουλη, γιατί οδηγεί το κίνημα στην αποδοχή της τακτικής της άρχουσας τάξης για την επίτευξη των στρατηγικών επιδιώξεών της και αποδοχή αυτών των επιδιώξεων, έστω κι αν στο τραπέζι του "διαλόγου" πέσουν μαζί με τις κυβερνητικές προτάσεις, δηλαδή του ΣΕΒ και των άλλων επιχειρηματιών, και οι προτάσεις της ΓΣΕΕ. Αν πραγματικά υπήρχε στη συνείδηση αυτών των συνδικαλιστών ηγετών έστω και ίχνος διάθεσης για αντίσταση, έπρεπε, αντί να συζητούν τους όρους του "διαλόγου", να προετοιμάζουν και να οργανώνουν πολύμορφα τους όρους που η εργατική τάξη όχι μόνο θα αποτρέψει την αντιδραστική, αντεργατική λαίλαπα, αλλά θα διεκδικεί τουλάχιστον τη βελτίωση των όρων ζωής της, των όρων πώλησης της εργατικής της δύναμης ενάντια στο κεφάλαιο σ' αυτές τις συνθήκες.

Προκύπτουν επόμενα για τους κομμουνιστές, για όλους τους ταξικά συνεπείς εκπροσώπους της εργατικής τάξης, ορισμένα πρακτικά καθήκοντα για την εφαρμογή της συνεπούς τακτικής στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η άρνηση συμμετοχής στο διάλογο και το αδιαπραγμάτευτο των κατακτήσεων, η υπεράσπισή τους, είναι το όριο που πίσω απ' αυτό ανοίγει ο δρόμος της υποταγής.Ταυτόχρονα η αποκάλυψη της σχέσης που έχει η τακτική των δυνάμεων του κινήματος που αποδέχονται το "διάλογο" και προσέρχονται σ' αυτόν, με τις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης και η αποκάλυψη της ταξικής ουσίας του περιεχόμενου των αντιδραστικών, αντεργατικών μέτρων που προτείνονται για συζήτηση και αποδοχή από τους εργαζόμενους, συμβάλλει στη συνειδητοποίηση των πραγματικών συμφερόντων της εργατικής τάξης από την ίδια. Συμβάλλει επόμενα στην πολιτική της ωρίμανση και στη δημιουργία προϋποθέσεων ανάπτυξης αγώνων ενάντια στις επιδιώξεις του κεφαλαίου.Είναι η βάση του συνδυασμού της συνδικαλιστικής με την πολιτική δουλιά, που δε χωρίζονται με σινικά τείχη, της προσπάθειας ανάπτυξης και πολιτικοποίησης των αγώνων, ώστε να ανοίγει ο δρόμος της προοπτικής για σύνδεση των άμεσων συμφερόντων με τα γενικά και την πολιτική που μπορεί να τα επιλύσει οριστικά. Η διαμόρφωση επίσης αιτημάτων, στόχων, που να εκφράζουν τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων στις σύγχρονες συνθήκες, άρα που εναντιώνονται στα μονοπώλια, συμβάλλει στην ουσιαστική αντιπαράθεση, φέρνει σε αντιστοιχία τις πραγματικές διαχωριστικές γραμμές στο κοινωνικό με το πολιτικό επίπεδο και αναδεικνύει τη σχέση της λύσης των προβλημάτων με το συνολικό πολιτικό πρόβλημα της χώρας. Αποκαλύπτει τους δυο αντίθετους δρόμους ανάπτυξης της κοινωνίας, των μονοπωλίων και της αντιμονοπωλιακής πάλης. Ανοίγει το δρόμο της ταξικής πολιτικής ενότητας της εργατικής τάξης, βοηθά στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης, στην αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων και στην ενίσχυση του ΚΚΕ, στη συνειδητοποίηση της ανάγκης οικοδόμησης του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού μετώπου για την ανατροπή της εξουσίας των πολυεθνικών. Η ικανότητα δράσης στο συνδικαλιστικό κίνημα μ' αυτή την τακτική απαιτεί ταυτόχρονα την αποκάλυψη της ταξικής ουσίας και του περιεχόμενου εννοιών οπως (παγκοσμιοποίηση, ανταγωνιστικότητα, κλπ) που βομβαρδίζουν καθημερινά τους εργαζόμενους, ώστε να απομυθοποιούνται και να καταρρίπτονται όλα τα "άλλοθι" επιβολής της πολιτικής του κεφαλαίου σαν νομοτέλεια. Απαιτεί πολύπλευρη ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση όχι τόσο και μόνο για τη στήριξη των αντιμονοπωλιακών αιτημάτων, αλλά και της σχέσης τους με την πολιτική που απαιτείται για την ικανοποίησή τους και την εξουσία που μπορεί να ασκεί τέτοια πολιτική. Η προσπάθεια όσμωσης των αιτημάτων του συνδικαλιστικού κινήματος με τους στόχους πάλης του μετώπου, η επεξεργασία και προβολή ανάλογων συνθημάτων, η ανάδειξη ζητημάτων - κρίκων που συμβάλλουν στο ξεδίπλωμα της πολιτικής μας και αφορούν το σύνολο της ζωής των εργαζομένων αποτελούν τη στέρεη βάση για την πιο πλατιά ενότητα δράσης με ταξικό προσανατολισμό.

Αλλωστε ο "μονόδρομος" των πολυεθνικών δεν είναι νομοτέλεια. Νομοτέλεια είναι η ταξική πάλη για την ανατροπή της πολιτικής και της εξουσίας των πολυεθνικών στη χώρα.Και εκτός από την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση υπάρχει και η σοσιαλιστική.

Στέφανος ΚΡΗΤΙΚΟΣ

Σποτ

Η αποκάλυψη της σχέσης που έχει η τακτική των δυνάμεων του κινήματος που αποδέχονται το "διάλογο" και προσέρχονται σ' αυτόν, με τις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης και η αποκάλυψη της ταξικής ουσίας του περιεχόμενου των αντιδραστικών, αντεργατικών μέτρων που προτείνονται για συζήτηση και αποδοχή από τους εργαζόμενους, συμβάλλει στη συνειδητοποίηση των πραγματικών συμφερόντων της εργατικής τάξης από την ίδια.

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

28/6/2009

 -- Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και η θέση του για τα συνδικάτα

6/8/2000

 -- Ορισμένα επίκαιρα ζητήματα

12/4/1998

 -- Ποιοι αγώνες;

4/5/1997

 -- Δυο τακτικές στο κίνημα

20/4/1997

 -- Διάλογος και ταξική πάλη