Χαμένοι αγώνες είναι αυτοί που δεν γίνονται

Χαμένοι αγώνες είναι αυτοί που δεν γίνονται

Η κυβέρνηση, με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ, προσπαθεί να χειροτερεύσει την κατάσταση της εργατικής τάξης, να ξεπουλήσει δημόσια περιουσία (πουλάει μετοχές κερδοφόρων εταιρειών όπως ο ΟΤΕ), να καταργήσει τις συλλογικές συμβάσεις και επομένως τα συνδικάτα. Βασικό προπαγανδιστικό στοιχείο για να καλύψουν τις επιδιώξεις τους είναι η ανταγωνιστικότητα δηλαδή η ανάγκη να μειωθεί το κόστος των προϊόντων ώστε να μπορούν να ανταγωνιστούν τα ξένα προϊόντα που διεισδύουν στην χώρα μας ή και τα δικά μας να διεισδύσουν στις ξένες αγορές. Χαρακτηριστική από αυτήν την άποψη είναι η έκθεση ανταγωνιστικότητας του 2004 του ΚΕΠΕ. Το θέμα της ανταγωνιστικότητας είναι πολύπλοκο και αντιφατικό. Ο Φρ. Ενγκελς, αν ζούσε, θα έγραφε: Το επιχείρημα της ανταγωνιστικότητας ισοδυναμεί με το αίτημα να πεινάσουν οι Κινέζοι εργάτες, δηλαδή να μειωθούν οι μισθοί στην Κίνα για να κλείσουν τα ελληνικά εργοστάσια και να μείνουν άνεργοι οι Έλληνες εργάτες. Αλλά πως έχει το θέμα της ανταγωνιστικότητας; Καταρχήν το ωριαίο κόστος εργασίας είναι το μισό περίπου του κόστους της Ευρωπαϊκής Ενωσης των 15. Με βάση την έκθεση ανταγωνιστικότητας του 2003 είναι 11,73 ευρώ ανά ώρα και εργαζόμενο το 2000, ενώ το μέσο της Ε.Ε. των 15 είναι 23,05 ευρώ, δηλαδή ο Ελληνας εργάτης είναι πολύ φθηνός. Οι Ελληνες εργάτες δουλεύουν περισσότερες ώρες την εβδομάδα στην Ε.Ε. με βάση την έκθεση της ανταγωνιστικότητας του 2003. Οι Ελληνες δουλεύουν 44,2 ώρες την εβδομάδα, ενώ ο μέσος όρος των εργατών της Ε.Ε. των 15 είναι 41,4. Η παραγωγικότητα της εργασίας από το 1961 μέχρι σήμερα διαρκώς αυξάνει. Με βάση το περιοδικό της Ε.Ε. «European Economy» Νο 4 του 2003 έχουμε: 1961-73 8,5%, 1974-85 3,7%, 1986-90 2%, 1991-95 0,7%, 1996 2,8%, 1997 4,2%, 1998 -4,7%, 1999 3,6%, 2000 4,3%, 2001 4,5%, 2002 4,2%, 2003 3,3% και 2004 3,4%. Ενώ το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος με βάση το ίδιο περιοδικό ή μειώνεται ή αυξάνει πολύ λιγότερο από την αύξηση της παραγωγικότητας. Ετσι έχουμε: 1961-73 –3,2%, 1974-83 1,3%, 1986-90 0,8%, 1991-95 -2,3%, 1996 -1,4%, 1997 2,2%, 1998 0,8%, 1999 -1,9%, 2000 -1,7%, 2001 -1,9%, 2002 -1,2%, 2003 -1,5% και 2004 -1,6%. Κατά συνέπεια οι εργάτες δεν ευθύνονται για τη χειροτέρευση της ανταγωνιστικότητας της χώρας. Τι άλλο μπορούν να κάνουν: Τώρα τι κάνει η κυρίαρχη τάξη για να βελτιώσει την παραγωγικότητα; Καταρχήν βασικός παράγοντας για την ανάπτυξη της παραγωγικότητας είναι οι δαπάνες για την παιδεία και οι δαπάνες για την έρευνα και την τεχνολογία. Ετσι οι δαπάνες για την παιδεία με βάση την έκθεση ανταγωνιστικότητας του 2003 ήταν το 2000 3,8%, ενώ ο μέσος όρος της Ε.Ε. των 15 ήταν 4,9%. Οι δαπάνες για την έρευνα και την τεχνολογία το 1999 από την ίδια έκθεση προκύπτει ότι ήταν 0,19% ενώ της Ε.Ε. των 15 ήταν 1,25%, δηλαδή καθαρή ξεφτίλα! Κατά συνέπεια το τελευταίο που απασχολεί την κυρίαρχη τάξη είναι η βελτίωση των όρων και συνθηκών για την ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητας. Είναι φανερό λοιπόν ότι η εργατική τάξη πρέπει να απαντήσει αγωνιστικά στις επιδιώξεις για χειροτέρευση της θέσης της και να μην ξεχνάει τη λαϊκή ρήση ότι χαμένοι αγώνες είναι εκείνοι που δεν γίνονται.