Yποσιτισμός και φτώχεια, οι ελευθερίες του καπιταλισμού σε Ανατολή και Δύση

Yποσιτισμός και φτώχεια, οι ελευθερίες του καπιταλισμού σε Ανατολή και Δύση

Ανάρτηση από Π.Α.ΜΕ Εκπαιδευτικών

O μακρόχρονος υποσιτισμός μοιάζει με ύπουλο φονιά. Κάνει τη βρώμικη δουλειά του στο σκοτάδι, βασανίζοντας τα θύματά του αργά και βασανιστικά μέχρι να τα σκοτώσει αποστραγγίζοντας και το τελευταίο ίχνος ενέργειας. Ως αιτία θανάτου δεν καταγράφεται σχεδόν ποτέ στα πιστοποιητικά θανάτου. Ωστόσο, οι πιο οξυδερκείς παρατηρητές μπορούν να τον αντιληφθούν όχι μόνον με το βλέμμα - κοιτώντας τα λιπόσαρκα και καχεκτικά σώματα των παιδιών στις ιλουστρασιόν σελίδες των περιοδικών - αλλά και με το μυαλό - μαθαίνοντας να αποκρυπτογραφούν πολιτικές που δολοφονούν μαζικά δεκάδες λαούς και εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους όχι μόνον σε αναπτυσσόμενες χώρες της υποσαχάρειας Αφρικής και της Ασίας αλλά και σε ανεπτυγμένες βιομηχανικά χώρες της Δύσης.

Ετσι, κάθε φορά που ακούμε για «ελαστικοποίηση» των εργασιακών σχέσεων, για «ευελφάλεια», για «μεταρρυθμίσεις» κομμένες και ραμμένες με τις απαιτήσεις της «αγοράς», κάθε φορά που τα κυρίαρχα Μέσα Μαζικής «Ενημέρωσης» παπαγαλίζουν τα μέτρα λιτότητας των κυβερνήσεων του κεφαλαίου που πετσοκόβουν μισθούς, επιδόματα κοινωνικής πρόνοιας και συντάξεις, αυτά οδηγούν σε φτώχεια, μιζέρια, πείνα και υποσιτισμό. Είτε πρόκειται για καπιταλιστικές χώρες, με μνημόνιο ή χωρίς, είτε βρίσκονται ψηλά στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα είτε πιο χαμηλά η φιλομονοπωλιακή πολιτική έχει τα ίδια αποτελέσματα για τα λαϊκά στρώματα.

Ο 21ος αιώνας της καχεξίας...

Συνεπώς, τα νέα ευρήματα της έκθεσης που έδωσε στη δημοσιότητα μεσοβδόμαδα η βρετανική οργάνωση αρωγής «Σώστε τα Παιδιά» (Save The Children) για τα ολέθρια αποτελέσματα του υποσιτισμού σε δεκάδες αναπτυσσόμενες χώρες του λεγόμενου «Τρίτου Κόσμου» χρήζουν προσοχής. Μερικά από τα πιο τρανταχτά στοιχεία της νέας έκθεσης της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης αναφέρουν:

Εως το 2025 περίπου μισό δισεκατομμύρια παιδιά θα έχουν έντονα τα σημάδια έντονης σωματικής καχεξίας λόγω του υποσιτισμού, που κάθε ώρα της ημέρας σκοτώνει 300 παιδιά ανά την υφήλιο ή 2.600.000 παιδιά ετησίως.

Το 80% των υποσιτισμένων παιδιών ζει σε μόλις 20 χώρες με τις πέντε πρώτες αυτής της μαύρης λίστας να είναι αφρικανικές (Κονγκό, Μπουρούντι, Νησιά Κομόρος, Σουαζιλάνδη, Ακτή Ελεφαντοστού).

Το 48% των παιδιών στην Ινδία, δηλαδή ένα στα δύο, είναι καχεκτικά, εξαιτίας του υποσιτισμού.

Σε επτά χώρες αναμένεται αύξηση του ποσοστού καχεκτικών παιδιών έως το 2015. Γνωρίζουμε από τώρα για παράδειγμα ότι στη Νιγηρία, την πρώτη σε παραγωγή πετρελαίου χώρα της υποσαχάρειας Αφρικής, ο αριθμός των καχεκτικών παιδιών θα αυξηθεί κατά περίπου 2.000.000 ως το 2020 ακριβώς λόγω των αντιλαϊκών πολιτικών φτώχειας και μιζέριας. Αντίστοιχα στην Τανζανία τα καχεκτικά παιδιά θα έχουν αυξηθεί κατά 450.000 έως το 2015.

Η διεθνής πρόοδος κατά της καχεξίας είναι εξαιρετικά αργή και κυμαίνεται με ρυθμούς μόλις 0,6% το χρόνο μέσα στην τελευταία 30ετία.

Μεγάλος αριθμός οικογενειών σε Μπαγκλαντές, Πακιστάν, Ινδία, Κένυα, Αιθιοπία, Νιγηρία αδυνατούν να θρέψουν σωστά τα παιδιά τους όχι γιατί δεν υπάρχουν επαρκείς ποσότητες τροφίμων στις χώρες τους, αλλά διότι είναι πανάκριβα. Οπως διαπιστώνουν οι συντάκτες της έκθεσης ακόμη και εάν αποφάσιζαν πολλοί απ' αυτούς τους γονείς να διαθέσουν ολόκληρο το εισόδημά τους για την αγορά τροφίμων ακόμη και τότε τα παιδιά τους θα παρέμεναν υποσιτισμένα. Γιατί; Μα γιατί οι μισθοί τους είναι πενιχροί και δεν υπάρχουν δημόσια συστήματα υγείας, περίθαλψης, παιδείας.

Σκόπιμη αποσιώπηση...

Αυτά είναι μερικά από τα βασικά νέα στοιχεία της έρευνας για τον υποσιτισμό διεθνώς. Ωστόσο, ακόμη πιο ενδιαφέροντα συμπεράσματα προκύπτουν όχι τόσο γι' αυτά που «αποκαλύπτονται» από την έρευνα της βρετανικής Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Σώστε τα Παιδιά» αλλά γι' αυτά που σκόπιμα αποσιωπά!

Δεν είναι, άλλωστε, η μόνη αλλά μία από τις πολλές διεθνείς Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που δραστηριοποιούνται κυρίως σε αναπτυσσόμενες χώρες της Αφρικής και της Ασίας, προτιμώντας να εστιάζουν το πρόβλημα στην κακοδαιμονία των φτωχών χωρών, στις «κλιματικές αλλαγές», στην συμπτωματική τάχα «ακρίβεια των τροφίμων», αποκρύβοντας την ίδια ώρα τους διεθνείς κερδοσκόπους που παίζουν π.χ. στο Χρηματιστήριο Παραγώγων του Σικάγου τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων κορόνα - γράμματα, αυξάνοντας με τα τερτίπια τους τις τιμές βασικών τροφίμων. Πρόκειται για τους ίδιους οργανισμούς που κάνουν ενίοτε ανθρωπιστικές μπίζνες με το πρόσχημα της φιλανθρωπίας, κάνοντας τα στραβά μάτια στους πραγματικούς δράστες τους εγκλήματος: Τις ολέθριες πολιτικές του διεθνοποιημένου κεφαλαίου και αστικών κυβερνήσεων σε βάρος δεκάδων λαών του πλανήτη, είτε αυτοί ανήκουν στην «ανεπτυγμένη» Δύση, είτε στη φτωχή πλην ανερχόμενη οικονομικά Ανατολή...

Δεν είναι έτσι τυχαίο πως και από αυτήν την έρευνα της οργάνωσης «Σώστε τα Παιδιά» λείπουν οι αναφορές των ερευνητών για τη μάστιγα της φτώχειας στις ΗΠΑ, στις χώρες της ΕΕ, στη Ρωσία ή το Ισραήλ... Και αυτό δεν οφείλεται στο ότι δεν υπάρχουν στοιχεία. Από στατιστικά δεδομένα άλλο τίποτα...

Η ΕΕ της φτώχειας και των αστέγων...

Στην Ευρωπαϊκή Ενωση, π.χ, δίνεται τάχα εδώ και καιρό «μάχη» για το εάν θα συνεχιστεί και μετά το 2013 η ισχνή βοήθεια σε τρόφιμα για τους πάνω από 19.000.000 αστέγους που ζουν στους παγωμένους δρόμους αστικών κέντρων και χρειάζονται καθημερινά βοήθεια σε τρόφιμα για να επιβιώσουν. Επιπλέον, πάνω από 40.000.000 άλλοι «τυχεροί» που έχουν μία στέγη, υποσιτίζονται λόγω φτώχειας από τις εξαντλητικές πολιτικές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Βέβαια, κάποιοι από τους αξιωματούχους της ΕΕ, όπως ο αρμόδιος επίτροπος Μισέλ Μπαρνιέ, ξεπέρασαν τα όρια υποκρισίας και γελοιότητας όταν δήλωσε προ ημερών στην ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου ότι οι κοινοτικές υπηρεσίες «δεν έχουν καταγράψει τον αριθμό των αστέγων στην Ευρώπη» γιατί τάχα... «δεν έχει προσδιοριστεί ο όρος του άστεγου»!

Την ίδια ώρα, βέβαια, που οι κοινοτικοί αξιωματούχοι ψάχνουν τον... ιδανικό ορισμό του άστεγου, οι κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας φροντίζουν να επιβάλλουν πολιτικές λιτότητας σε δεκάδες εκατομμύρια οικογένειες, εξασθενώντας μέχρις εσχάτων τα πιο αδύναμα οικονομικά στρώματα της κοινωνίας.

Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΕ το 2009, στις 27 χώρες - μέλη υπολογίζονταν σε 115.000.000 (23,1% του πληθυσμού) οι άνθρωποι που ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, ενώ το 2007, πριν ξεσπάσει η καπιταλιστική κρίση, κάτω από το όριο της φτώχειας βρίσκονταν ήδη 85.000.000 Ευρωπαίοι. Σήμερα, στη στρατιά των νεόπτωχων προστίθενται πολλές δεκάδες εκατομμύρια εργαζόμενοι, οι οποίοι ανά πάσα στιγμή μπορεί να πεταχτούν στο δρόμο με μόλις δύο μήνες ανεργίας και ένα στεγαστικό δάνειο που αδυνατούν να αποπληρώσουν!

Τα πράγματα έχουν επιδεινωθεί και για την Ελλάδα, όπου πριν από δύο βδομάδες ανακοινώθηκαν επισήμως στοιχεία του 2010, σύμφωνα με τα οποία το 27,7% του ελληνικού πληθυσμού ή 3.031.000 άτομα ζούσαν στα όρια της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού! Πόσο μάλλον σήμερα, όπου εντείνεται δραματικά η μέγκενη ασφυκτικών μέτρων λιτότητας.

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού...

Εντούτοις, και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα! Το περασμένο φθινόπωρο έκθεση του ιδρύματος «Αnnie E. Casey» κατέδειξε αύξηση της παιδικής φτώχειας σε 38 πολιτείες των ΗΠΑ μέσα στην τελευταία δεκαετία, υπογραμμίζοντας ότι το διάστημα 2000-09 ανήλθαν σε περίπου 15.000.000 τα φτωχά παιδιά με την πολιτεία του Μισισιπή να έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα. Επιπλέον, στην τελευταία «πράσινη Βίβλο» του «Ταμείου Υπεράσπισης των Παιδιών» καταγράφεται πως ένα στα έξι παιδιά στις ΗΠΑ ζει στη φτώχεια και ότι το ποσοστό παιδικής φτώχειας είναι σχεδόν το διπλάσιο σε σχέση με τον Καναδά και τη Γερμανία και τουλάχιστον έξι φορές υψηλότερο από το αντίστοιχο ποσοστό σε Γαλλία, Βέλγιο και Αυστρία.

Τέλος, ακόμη και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν έκρυψε προ μηνών ότι έφθασε σε επίπεδα ρεκόρ ο αριθμός των περίπου 46.200.000 Αμερικανών που ζουν σήμερα κάτω από το όριο της φτώχειας...

Συνεπώς, ο υποσιτισμός, η φτώχεια και η πείνα δεν είναι μάστιγες μόνον του αναπτυσσόμενου αλλά και του «ανεπτυγμένου» κόσμου. Οπουδήποτε δηλαδή η πολιτική καθορίζεται από τα συμφέροντα καπιταλιστών εκμεταλλευτών του πλούτου των εργαζόμενων.