«Πλυντήριο» εργατοπατέρων

«Πλυντήριο» εργατοπατέρων

Μπροστά στις εκλογές οι εργαζόμενοι και όλος ο λαός πρέπει να δουν πίσω από τις εντυπωσιακές φράσεις των διαφόρων κομμάτων την ουσία της πολιτικής τους. Και αυτή αφορά και τη στάση που κρατούν συνδικαλιστικά στελέχη και παρατάξεις στους χώρους δουλειάς.

Εκεί όπου οι εργαζόμενοι παλεύουν για να μπορέσουν να επιβιώσουν και να ζήσουν την οικογένειά τους. Εκεί όπου κάθε μέρα, κάθε ώρα, η ταξική σύγκρουση καθορίζει τη ζωή της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Εκεί, όπου τα μνημόνια, οι αντεργατικοί νόμοι γίνονται πράξη και καταδικάζουν στην εξαθλίωση, στην πείνα, στην ανεργία.

Πώς αλλιώς δηλαδή μπορεί να κριθεί ένα πολιτικό κόμμα, αν δεν κριθεί και από τη στάση που κρατούν τα συνδικαλιστικά του στελέχη σε αυτούς τους χώρους, από το εάν με τη στάση τους εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εργατών ή τους καταδικάζουν στην ηττοπάθεια, τη μοιρολατρία και τελικά την υποταγή και την απογοήτευση; Αυτό που έχει καθιερωθεί να λέγεται κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός είναι από τα κύρια ζητήματα που πρέπει να απασχολεί τις εργατικές λαϊκές οικογένειες για να βγάζει συμπεράσματα για το τι καπνό φουμάρει κάθε κόμμα και πού το πάει.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ 1ο:

Μόλις προχτές η πλειοψηφία στο ΔΣ της ΓΕΝΟΠ (Ομοσπονδία Εργαζομένων στη ΔΕΗ) αποφάσισε να υπογράψει ΣΣΕ που αποδέχεται τους μνημονιακούς νόμους για τη μεσοσταθμική μείωση των μισθών κατά 35% και την κατάργηση της μονιμότητας στις πρώην ΔΕΚΟ (μεταξύ αυτών και η ΔΕΗ).

Ιδιαίτερα αποκαλυπτική για τη στάση των παρατάξεων που υπηρετούν τη γραμμή της ταξικής υποταγής ήταν η συνεδρίαση του ΔΣ της Ενωσης Τεχνικών ΔΕΗ (το μεγαλύτερο σωματείο με 5.500 μέλη), που προηγήθηκε του ΔΣ της ΓΕΝΟΠ.

Σε αυτή τη συνεδρίαση σύσσωμη η ΣΑΔ (πρόσκειται στο ΣΥΡΙΖΑ), 12 από τα 14 μέλη της ΠΑΣΚΕ και ένα από τα εννέα μέλη της ΔΑΚΕ καταψήφισαν την πρόταση της «Αγωνιστικής Συνεργασίας» (συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ) να απορριφθεί αυτή η ΣΣΕ. Ο,τι προσχήματα κι αν χρησιμοποίησαν για να δικαιολογήσουν τη θέση τους, η ουσία είναι ότι στήριξαν μια συλλογική σύμβαση που χτυπά τους εργαζόμενους.

Με απλά λόγια, όλοι οι εκλεγμένοι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ με την ψήφο τους έκαναν αποδεκτά όσα αντεργατικά προβλέπει το μνημόνιο.

Αναλόγως στο ΔΣ της ΓΕΝΟΠ το βασικό επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε από τις δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού για να στηρίξουν αυτή τη ΣΣΕ είναι η λογική που λέει ότι «έτσι γλιτώνουμε από τα χειρότερα»! Και εδώ τίθεται το εύλογο ερώτημα «τι χειρότερο μπορεί να υπάρξει από την απόλυση;».

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ 2ο:

Οι παρατάξεις της «Αυτόνομης Παρέμβασης» (ΣΥΡΙΖΑ) και της ΠΑΣΚΕ στην Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΟΙΥΕ) αυτήν την περίοδο καλλιεργούν το έδαφος για τη «νομιμοποίηση» των εργοδοτικών απαιτήσεων και στον κλάδο του εμπορίου.

Η πλειοψηφία της ΟΙΥΕ διατυπώνει αιτήματα τα οποία διαμορφώνει με κριτήριο τις ανάγκες των εργοδοτών και όχι των εργαζομένων (σε συνάντηση με τους εργοδότες δήλωσε πως παίρνει υπόψη της τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι επιχειρήσεις).

Εχει διαγράψει οριστικά τη λογική της αγωνιστικής διεκδίκησης, καλλιεργώντας τη λογική του «διαλόγου» με την εργοδοσία.

Ετσι, διαμορφώνεται μια αντίληψη ότι η διεκδίκηση σημαντικών ζητημάτων όπως η ΣΣΕ δεν απαιτεί συλλογικό αγώνα, αλλά είναι μια υπόθεση κορυφών όπου οι εργαζόμενοι παρακολουθούν ως απλοί και άπρακτοι θεατές. Αυτές οι πλειοψηφίες στηρίζουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου βάζοντας εμπόδια στην αγωνιστική αφύπνιση και στην οργάνωση της ταξικής πάλης.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ίσως πρόκειται για δύο περιστατικά. Ομως, τα παραδείγματα είναι πολλά. Τα ζουν οι ίδιοι οι εργάτες στους χώρους δουλειάς. Που μέσα στο κίνημα, όπου πλειοψηφούν παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ με αυτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, υπογράφουν τη μία μετά την άλλη τις συμβάσεις που περιλαμβάνουν μειώσεις μισθών ή άλλες αντεργατικές αποφάσεις.

Αυτή η στάση του ΣΥΡΙΖΑ στο συνδικαλιστικό τομέα δεν είναι τυχαία. Οπως τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μετατραπεί σε πλυντήριο εργατοπατέρων που δραστηριοποιούνταν σε πρωτοκλασάτες θέσεις στο χώρο του ΠΑΣΟΚ. Ο Αντώνης Κοτσακάς, πρώην κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, θεωρείται ο «οργανωτικός νους του νέου ΣΥΡΙΖΑ» («ΕΘΝΟΣ» 20.5.2012) που «κινητοποίησε παλιούς συνδικαλιστές, μέχρι και πρώην μέλη του ΚΣ της νεολαίας ΠΑΣΟΚ». Ο Γιώργος Ραυτόπουλος, πρώην κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ στο συνδικαλιστικό κίνημα, που προσχώρησε στο ΣΥΡΙΖΑ, θεωρείται πως έχει «ουσιαστική συμβολή στην ανασύνταξη του ΣΥΡΙΖΑ» («ΕΘΝΟΣ» 20.5.2012). Ο Π. Κουρουμπλής, πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, εντάχθηκε στο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και ο εργατολόγος Β. Μητρόπουλος, επίσης πρώην ΠΑΣΟΚ. Υπάρχουν και πολλοί άλλοι. Που απλά εξηγούν το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δυνατόν να λέει στο λαό ότι θα κάνει «αναδιανομή του πλούτου», χωρίς να συγκρουστεί με την εργοδοσία και το κράτος της και την ίδια ώρα στα συνδικάτα τα στελέχη του να παίζουν το ρόλο του υπασπιστή της εργοδοσίας...