Διδάγματα από την Ισπανία

Διδάγματα από την Ισπανία

Πριν από τις εκλογές τις 17ης Ιούνη, η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλα κόμματα στην Ελλάδα, παρουσίαζαν την Ισπανία σαν υποδειγματική περίπτωση, για το γεγονός ότι κατάφερε να εξασφαλίσει δάνειο από την ΕΕ για την ανακεφαλαίωση των τραπεζών της, χωρίς να υπογράψει μνημόνιο. Στόχος τους ήταν να πείσουν το λαό ότι μια αστική κυβέρνηση μπορεί να ασκεί καλύτερη διαχείριση από μια άλλη, αρκεί τάχα να διαπραγματεύεται με πυγμή απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους. Αποθεώνοντας μάλιστα τη διαχείριση, ο ΣΥΡΙΖΑ έβαζε το κάρο του μνημονίου μπροστά από το άλογο της κρίσης και υποσχόταν διακυβέρνηση τύπου Ραχόι, αν πλειοψηφούσε στις εκλογές. Καλλιεργούσε και μ' αυτόν τον τρόπο αυταπάτες στο λαό ότι μπορεί να βάλει τέλος στα βάσανά του, χωρίς να έρθει σε ρήξη με την καπιταλιστική ΕΕ.




Α
υτό που δεν έλεγαν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι, ήταν ότι η κυβέρνηση Ραχόι, όπως και η προηγούμενη ισπανική κυβέρνηση, εφάρμοζαν περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες και αντιλαϊκά μέτρα ίδια με αυτά της Ελλάδας, χωρίς να έχουν μνημόνιο, με πρόσχημα τα ελλείμματα και τα χρέη. Στην πραγματικότητα, ήταν μέτρα που προβλέπονται από τη στρατηγική της ΕΕ και εφαρμόζονται σε κάθε χώρα μέλος, με ή χωρίς μνημόνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι έκρυβαν ακόμα το γεγονός ότι το πρόβλημα της Ισπανίας ήταν η καπιταλιστική κρίση που βάθαινε στη χώρα, ύστερα από μια περίοδο αναιμικής ανάκαμψης, που ξεκίνησε στις αρχές του 2010. Αποτέλεσμα αυτής της κρίσης και όχι της διαχείρισης από τη μια ή την άλλη κυβέρνηση, είναι το γεγονός ότι σήμερα η Ισπανία καταγράφει επίσημο ποσοστό ανεργίας πάνω από 24%.




Τ
α ίδια τα στοιχεία από τις υπηρεσίες της χώρας και της ΕΕ, μιλάνε για μείωση του ΑΕΠ κατά 0,3% στο πρώτο τρίμηνο του 2012 σε σχέση με το τελευταίο τρίμηνο του 2011, οπότε είχε καταγραφεί ξανά πτώση κατά 0,3%. Οι προβλέψεις μιλάνε ακόμα για υποχώρηση κατά 1,7% του ΑΕΠ το 2012 και δεν προβλέπεται αντιστροφή της κατάστασης πριν το 2014. Αυτό είναι το μεγάλο ζόρι που έχει να διαχειριστεί η αστική τάξη της Ισπανίας και οι κυβερνήσεις της χώρας παίρνουν μέτρα για να φορτώσουν την κρίση στο λαό, όπως γίνεται στην Ελλάδα και παντού. Τώρα η Ισπανία μπήκε και αυτή σε μνημόνιο! Η κρίση φέρνει τα μνημόνια και όχι το αντίστροφο, επειδή η ισπανική κυβέρνηση, προκειμένου να στηρίξει την καπιταλιστική της οικονομία από την αναπόφευκτη καταστροφή κεφαλαίου, ζητάει «βοήθεια» από την ΕΕ. Αυτή, όμως, δεν μπορεί να δοθεί χωρίς ανταλλάγματα από τις ανταγωνίστριες οικονομίες της λυκοσυμμαχίας.




Α
ν κάτι προκύπτει σαν συμπέρασμα χρήσιμο για το λαό, είναι ότι καμιά διαχείριση εντός της ΕΕ δεν μπορεί να τον βγάλει από την κόλαση που ζει, ούτε καν να ανακουφίσει τη ζωή του. Η Ευρωένωση είναι των μονοπωλίων και τα δικά τους συμφέροντα υπηρετεί σε ανάπτυξη και κρίση, με ή χωρίς μνημόνια, με σοσιαλδημοκρατικές, κεντροδεξιές και κεντροαριστερές κυβερνήσεις. Διέξοδο για τα λαϊκά συμφέροντα μπορεί να δώσει μόνο η λαϊκή πάλη για το εμπόδισμα των βάρβαρων μέτρων, σε τροχιά ρήξης με τα μονοπώλια, την πολιτική και την εξουσία τους στο εθνικό πεδίο. Διαφορετικά, ο φαύλος κύκλος κρίση - μνημόνια - δάνεια - μέτρα δεν πρόκειται να σπάσει.