Για τη συμμαχία στο κοινωνικό επίπεδο

Για τη συμμαχία στο κοινωνικό επίπεδο

Στην πολιτική των συμμαχιών του ΚΚΕ επικεντρώνονται ερωτήματα, καλοπροαίρετα και μη, ενώ είναι πεδίο όπου ο αντίπαλος επικεντρώνει την πολύμορφη επιθετική του δραστηριότητα στην πολιτική του Κόμματος, όπως και ο οπορτουνισμός. Είναι γεγονός ότι το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο πάλης έχει δεχτεί τα πυρά των αντιπάλων, με αιχμή την άποψη ότι ως πολιτική είναι ανέφικτη, αφού στις τωρινές συνθήκες το ΚΚΕ εκτιμά ότι δεν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις, με τις οποίες μπορεί να συνεργαστεί, ή τα πυρά των οπορτουνιστών που θεωρούν ότι η πολιτική του λαϊκού κοινωνικοπολιτικού μετώπου πάλης είναι πολιτική απομόνωσης. Δεν είναι τυχαία η επίθεση. Η πολιτική δράση που επιδιώκει τη συμμαχία της εργατικής τάξης, με τη φτωχή αγροτιά, με τα μικροαστικά στρώματα της πόλης, είναι αυτή που μπορεί όχι μόνο να εμποδίζει την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, αλλά να δημιουργεί ρήγματα στην αστική πολιτική, συμβάλλοντας στη χειραφέτηση λαϊκών μαζών απ' αυτήν, μέσα και από την ανάπτυξη ταξικών αγώνων για την ικανοποίηση των αναγκών των λαϊκών οικογενειών. Αλλα το κυριώτερο, το ΚΚΕ προβάλλει την προοπτική της πάλης του λαϊκού κοινωνικπολιτικού μετώπου που θα έχει τελική έκβαση στο επίπεδο της εξουσίας. Αλλωστε, η αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης είναι αυτή που μπορεί να συσπειρώνει τις κοινωνικές δυνάμεις που τις εκμεταλλεύονται τα μονοπώλια και αντικειμενικά, από τη φύση τους, έχουν συμφέρον να ανατρέψουν την εξουσία του κεφαλαίου, ως όρο για τη δική τους ευημερία. Και αυτή η προοπτική δεν μπορεί να βρει διαφορετική έκφραση από τη συγκρότηση της δικής τους συμμαχίας, η οποία θα δρα με κινηματική μορφή, θα έχει το δικό της πρόγραμμα, τη δική της πολιτική, θα επιδιώκει να έχει κατακτήσεις για το λαό με την πάλη της, αλλά, δεν μπορεί να γίνεται διαφορετικά, θα επιδιώκει να επιβάλλει και τις συνθήκες, τους όρους, που θα ικανοποιούνται οι ολοένα και αυξανόμενες ανάγκες των λαϊκών δυνάμεων. Επομένως, ο αγώνας της πρέπει να βρει έκφραση και στο επίπεδο της εξουσίας. Αρα η συμμαχία διεκδικεί και τη λαϊκή εξουσία. Που για το ΚΚΕ αυτή η εξουσία είναι η σοσιαλιστική. Αλλωστε δεν μπορεί να υπάρξει διαφορετικού χαρακτήρα εξουσία,αφού δε μπορεί να υπάρξει άλος ενδιάμεσος κοινωνικοικονομικός σχηματισμός ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό.

«Η λαϊκή εξουσία στη δική μας αντίληψη είναι η σοσιαλιστικη εξουσία, η εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της με σκοπό την οικοδόμηση του σοσιαλισμού.Ομως δε θέτουμε ως όρο για τη συγκρότηση του Μετώπου τη συμφωνία για το σοσιαλισμό, τη δικτατορία του προλεταριάτου.Εκτιμάμε οτι ο όρος λαϊκή εξουσία μπορεί να αποτελέσει μια γενική ενοποιητική ιδέα και η κάθε συνιστώσα του Μετώπου θα διατηρεί τη δική της αντίληψη για το χαρακτήρα και το περιεχόμενό της». (16ο Συνέδριο του ΚΚΕ, Ντοκουμέντα, σελ.44). Στο χαρακτήρα της εξουσίας γίνεται ο αναγκαίος συμβιβασμός με τις άλλες δυνάμεις που συμμετέχουν στη συμμαχία.

Η επίθεση στην πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ στόχο έχει την παρεμπόδιση της χειραφέτησης των λαϊκών δυνάμεων από την αστική πολιτική, προβάλλοντας την υπόθεση των συμμαχιών, αποκλειστικά ως συνεργασία κομμάτων, ως προγραμματική πολιτική συμφωνία κομμάτων. Σκοπός αυτής της επιδίωξης είναι να μην οικοδομούνται συσπειρώσεις που να οδηγούν σε συμμαχία σε κοινωνικό επίπεδο, να μη δημιουργούνται προϋποθέσεις κοινής ταξικής πάλης από την εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα, γιατί η κοινή πάλη συμβάλλει στη συνειδητοποίηση των κοινών συμφερόντων, του κοινού αντίπαλου, που είναι το μεγάλο κεφάλαιο και υποσκάπτει τα θεμέλια της εξουσίας του. Η διάσπαση του κινήματος, ο ταξικός αφοπλισμός του είναι καλά όπλα για την αστική τάξη και τη θωράκιση της εξουσίας της.

Επομένως, πρωταρχικό ζήτημα για να στεριώνει η κοινωνικοπολιτική συμμαχία των λαϊκών δυνάμεων είναι η κοινωνική συμμαχία.

Στην απόφαση του 16ου Συνεδρίου του ΚΚΕ «Για το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο», αναφέρονται τα εξής:

«Το ΑΑΔ Μέτωπο βασίζεται στην κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων της πόλης και του χωριού στο κοινό τους συμφέρον να εναντιωθούν, πέρα από τις διαφορές τους, και να παλέψουν κατά του κοινού αντιπάλου τους, των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού. Βασίζεται στη διαλεκτική σχέση και αλληλεπίδραση των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών. Αντλεί, κατά κύριο λόγο, τη δύναμή του από την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, από τις διεργασίες και ανακατατάξεις που αυτή φέρνει στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Με τη σειρά του προσδίδει μια νέα δυναμική στην ταξική πάλη, στο κίνημα και στη διαδικασία αλλαγής του συσχετισμού και των ανακατατάξεων».

Γιατί είναι πρωταρχικό ζήτημα η κοινωνική συμμαχία; Συμμαχία σημαίνει κοινή στάση και δράση για έναν κοινό σκοπό. Στη σημερινή καπιταλιστική κοινωνία, τη διαιρεμένη κοινωνικά σε τάξεις και στρώματα, η συμμαχία σημαίνει την κοινή δράση διαφορετικών κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων ενάντια στους καπιταλιστές, που εκμεταλλεύονται την εργατική τάξη. Τα μικροαστικά στρώματα, που βρίσκονται ανάμεσα στην εργατική τάξη και στην αστική τάξη, καταπιέζονται επίσης από το μεγάλο κεφάλαιο. Αντικειμενικά, λοιπόν, το μεγάλο κεφάλαιο το έχουν ως κοινό αντίπαλο.

Η εργατική τάξη, βεβαίως, είναι αυτή που αγωνίζεται για την κατάργηση του κεφαλαίου, αφού από τη δική της δουλιά βγαίνει η υπεραξία, το κέρδος. Επομένως, η εργατική τάξη έχει ως ιστορική αποστολή της την κατάργηση της εκμετάλλευσης, προκειμένου να καταργήσει τα βάσανά της, αντικαθιστώντας την μεγάλη καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής με την κοινωνική και απελευθερώνοντας έτσι όλη την κοινωνία από την εκμετάλλευση. Σκοπός που μπορεί να εκπληρωθεί μόνο με την κοινωνική επανάσταση.

Η κοινωνική επανάσταση, η σύγκρουση δηλαδή με την αστική εξουσία για την ανατροπή της και το πέρασμα στο σοσιαλισμό, είναι, αντικειμενικά, σύγκρουση κοινωνικών δυνάμεων. Και απαιτεί να είναι συσπειρωμένη η συντριπτική πλειοψηφία του λαού ενάντια στην εξουσία των καπιταλιστών, προκειμένου να έχει προϋποθέσεις επιτυχίας, δηλαδή να τους ανατρέψει. Απ' αυτήν την άποψη, η εργατική τάξη πρέπει να συσπειρώσει, να τραβήξει σε συμμαχία και τα άλλα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα και από κοινού, πάνω σε κοινό πρόγραμμα για τα κοινά δικά τους συμφέροντα, θα συγκρουστούν με την εξουσία των μονοπωλίων. Η συμμαχία, επομένως, έχει πρόγραμμα, πολιτική (στην προκειμένη περίπτωση οι κατευθυντήριες γραμμές για τη λαϊκή οικονομία που επεξεργάστηκε το 16ο Συνέδριο), αλλά οι κοινωνικές δυνάμεις είναι αυτές που θα συγκρουστούν, θα παλέψουν για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Καθοδηγούμενες, βεβαίως, από την ηγεσία της συμμαχίας, στην οποία ηγετικό ρόλο έχει η εργατική τάξη, άρα και το κόμμα της και όποιες άλλες πολιτικές δυνάμεις, ή και πρόσωπα, συμφωνούν με το πρόγραμμα της συμμαχίας και συμμετέχουν σ'αυτήν.

Η πολιτική συμμαχιών για το ΚΚΕ έχει στρατηγική σημασία, αφού με την πολιτική συμμαχιών συγκεντρώνονται οι κοινωνικές δυνάμεις, η πλειοψηφία του λαού δηλαδή για την ανατροπή του καπιταλισμού. Απ' αυτό έχουν συμφέρον και τ' άλλα λαϊκά στρώματα, αφού δίνεται η δυνατότητα της ανεμπόδιστης ευημερίας τους, ενωμένα στον παραγωγικό συνεταιρισμό, δίπλα στα κοινωνικοποιημένα μεγάλα μέσα παραγωγής, άρα χωρίς τον εχθρό τους, τα μονοπώλια. Επομένως, η πολιτική συμμαχιών πρέπει να εφαρμόζεται πρωταρχικά στο κοινωνικό επίπεδο, υπάρχουν δεν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που μπορεί να συμφωνούν στο ζήτημα της λαϊκής εξουσίας. Αν δεν υπάρξει συμμαχία σε κοινωνικό επίπεδο, δε διευκολύνεται η αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή πάλη. Γι' αυτό και το Κόμμα μας, προβάλλοντας και προωθώντας την πολιτική του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης ως συμμαχίας στρατηγικής σημασίας, επιμένει με τη δράση του στην προώθηση της πολιτικής συμμαχιών σε κοινωνικό επίπεδο. Με τη μορφή των συσπειρώσεων πάνω σε προβλήματα και στόχους πάλης, για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών της λαϊκής οικογένειας. Για τη λύση όλων των μεγάλων προβλημάτων εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής. Που σημαίνει κοινή δράση, κοινές διεκδικήσεις, κοινή ταξική πάλη. Αυτό σημαίνει πως η εργατική τάξη, η φτωχή αγροτιά, οι ΕΒΕ, πρώτ' απ' όλα οι αυτοαπασχολούμενοι, πρέπει να συγκροτήσουν τη δική τους συμμαχία, που θα συγκρουστεί με τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Αυτός είναι ο δρόμος που θα χειραφετεί δυνάμεις από την αστική πολιτική, θα δημιουργεί ανακατατάξεις και στο πολιτικό επίπεδο θα δημιουργεί προϋποθέσεις και πιθανότητες για την εμφάνιση και δημιουργία πολιτικών δυνάμεων που μπορούν να συμμετέχουν στο Μέτωπο.