Για το σχέδιο «Μεγάλη Μέση Ανατολή»

Για το σχέδιο «Μεγάλη Μέση Ανατολή»

Χτες απ' αυτή τη στήλη γράψαμε για την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που εκδηλώνονται στην Ανατολική Μεσόγειο, με αφορμή τα ρωσικά και τα αμερικάνικα πολεμικά πλοία και το ζήτημα «Συρία». Γράψαμε επίσης ότι το πραγματικό πρόβλημα στη Συρία δεν είναι ο εκδημοκρατισμός της, αλλά το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, οι δρόμοι μεταφοράς τους, το ποια μονοπώλια θα πάρουν τη μερίδα του λέοντος και βεβαίως το γεωστρατηγικό σημείο στο οποίο έχει πρόσβαση μια ανερχόμενη ιμπεριαλιστική δύναμη, η Ρωσία, (έχει στρατιωτική βάση στη Συρία), συνασπισμένη στους BRIC, συνασπισμός όπου συμμετέχει και η Κίνα. Και λέγαμε ότι η τεράστια όξυνση των ανταγωνισμών στην περιοχή είναι εμφανής, ενώ το πρόβλημα «Συρία» διαπλέκεται και με όλη τη Μέση Ανατολή, ιδιαίτερα με Τουρκία, Ιράν, Ισραήλ, και τις μεταξύ τους αντιθέσεις, ενώ μπλεγμένη είναι και η Ελλάδα πρώτ' απ' όλα, λόγω της βάσης της Σούδας. Και οι κίνδυνοι νέας εστίας ιμπεριαλιστικής πολεμικής ανάφλεξης είναι εμφανείς. Ηδη στην περιοχή νότια της Κύπρου μέσα στην ΑΟΖ της Κύπρου γίνονται τρεις διαφορετικές στρατιωτικές ασκήσεις, από την Τουρκία, το Ισραήλ και την Αγγλία. Θυμίσαμε, επίσης, και με αφορμή με τη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη», ότι η «υπόθεση Συρία» είναι ενταγμένη στο σχέδιο «Μεγάλη Μέση Ανατολή». Ας δούμε λίγο πιο αναλυτικά τι είναι αυτό το σχέδιο.

***

Στις 6 Νοέμβρη του 2003, με ομιλία που εκφώνησε στο «Εθνικό Ιδρυμα Δημοκρατίας» ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζ. Μπους, οι ΗΠΑ δημόσια τάχθηκαν υπέρ της «ανασυγκρότησης» της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, που τη χαρακτήρισαν «Μεγάλη Μέση Ανατολή». Η «πρώτη» φάση είχε ξεκινήσει στις 20 Μάρτη 2003 με την εισβολή των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στο Ιράκ, που έγινε με πρόσχημα τα «όπλα μαζικής καταστροφής» και την «αποκατάσταση της δημοκρατίας». Το σχέδιο της «ανασυγκρότησης» της λεγόμενης «Μεγάλης Μέσης Ανατολής» απασχόλησε στην πορεία τόσο τη Σύνοδο των ισχυρότερων καπιταλιστικών χωρών («G8»), όσο και το ΝΑΤΟ, όπου οι ΗΠΑ επιδίωξαν να κερδίσουν την υποστήριξη σ' αυτά τα σχέδια, που προβλέπουν εκσυγχρονισμό των αστικών δομών, για τη διασφάλιση της αστικής εξουσίας κι ακόμη και την αλλαγή συνόρων, διαμόρφωση νέων κρατών. Στις 22 - 23 Μάη 2004, στη 16η Σύνοδο Κορυφής της Λίγκας των Αραβικών Κρατών (στην Τυνησία), συζητήθηκε το σχέδιο «μεταρρύθμισης» των αραβικών χωρών, χωρίς ωστόσο να υπάρξει συμφωνία.

Είναι χαρακτηριστικό πως στη Σύνοδο του «G8» (8 - 10 Ιούνη 2004), όπου συζητήθηκε το σχέδιο «ανασυγκρότησης», παραβρέθηκαν μόνον οι ηγέτες του Αφγανιστάν, του Μπαχρέιν, της Ιορδανίας, της Τουρκίας, της Υεμένης και του Ιράκ, ενώ αρνήθηκαν να παραβρεθούν στενοί σύμμαχοι των ΗΠΑ (Κουβέιτ, Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος, Τυνησία). Επιφυλακτικά στα αμερικανικά σχέδια τοποθετήθηκαν τότε η Γαλλία (που παίζει ιδιαίτερα δραστήριο ρόλο στην περιοχή) και η Γερμανία. Στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη (28 - 29 Ιούνη 2004), αποφασίστηκε το σχέδιο για τη «Μεγάλη Μέση Ανατολή» και καταμερίστηκαν ρόλοι για την εφαρμογή του.

Τα σχέδια των ΗΠΑ αναπτύχθηκαν με νέα ορμή μετά την εκλογή του Μπάρακ Ομπάμα στην ηγεσία των ΗΠΑ (2008) και την ομιλία του στο Κάιρο (4/6/2009), όπου φαίνεται η προσπάθεια των ΗΠΑ να προωθήσουν το λεγόμενο «εκδημοκρατισμό» της Μέσης Ανατολής και να προσεταιριστούν μια σειρά αραβικές χώρες στα σχέδιά τους ενάντια στο Ιράν, με πρόσχημα το πυρηνικό του πρόγραμμα.

***

Πράγματι, μέχρι τη ΝΑΤΟική πολεμική επέμβαση στη Λιβύη δεν είχαν καν συγκροτηθεί σε ενιαία ηγεσία οι λεγόμενοι αντικαθεστωτικοί, πρώην κυβερνητικά στελέχη του καθεστώτος Καντάφι. Οι ιμπεριαλιστές (ειδικές δυνάμεις των Αγγλων και των Γάλλων που υπήρχαν στη Λιβύη πριν ξεκινήσουν οι βομβαρδισμοί) έκαναν τεράστιες προσπάθειες να τους ενοποιήσουν στοιχειωδώς και ακόμη δεν τα 'χουν καταφέρει, μαζί βεβαίως με τον εξοπλισμό και τη στρατιωτική τους εκπαίδευση. Η περίπτωση της Συρίας μοιάζει με αυτήν της Λιβύης. Και στη Συρία η λεγόμενη αντιπολίτευση δεν είναι ενιαία. Και στη Συρία, σύμφωνα με ομολογίες των αστών, υπάρχει εσωτερική εμφύλια διαμάχη, υποκινούμενη και χρηματοδοτούμενη από το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία και ότι «η Τουρκία είναι εκείνη η οποία διά των εδαφών της τροφοδοτεί με όπλα τους Σύρους αντικαθεστωτικούς». Και στη Λιβύη υποκινήθηκε, λόγω πετρελαίων και φυσικού αερίου. Πρόσφατα ένα μέρος της λεγόμενης αντιπολίτευσης μαζεύτηκε στο Παρίσι. Μόνο που στην περίπτωση της Συρίας ήδη συγκεντρώνονται μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις αντιτιθέμενων ιμπεριαλιστικών συνασπισμών...