Γιατί οι Αμερικανοί πεζοναύτες δολοφονούν παιδιά

Γιατί οι Αμερικανοί πεζοναύτες δολοφονούν παιδιά

Την αθωότητα χτυπάνε οι Αμερικανοί πεζοναύτες όταν πυροβολούν τα παιδιά του Ιράκ. Τα παιδιά είναι η φυσική ανυπακοή απέναντι στο νόμο των μεγάλων. Αν οι Αμερικανοί πεζοναύτες ήταν παρόντες στην εμφάνιση του Δωδεκαετούς Ιησού στη Συναγωγή, δε θα φώναζαν έντρομοι όπως οι ιερείς τότε: «Διάβολος ή θεός, πάρτε αυτό το παιδί από μπροστά μας», αλλά θα τον έκαναν κόσκινο από σφαίρες.

Γιατί τα παιδιά είναι η ενσάρκωση της χαρούμενης ελευθερίας, που παίρνει όμως τη μορφή τυραννίας για τους στρατηγούς της Αμερικής και τους λακέδες τους. Γι' αυτήν την τυραννία τα σκοτώνουν. Γιατί όπου εμφανιστούν τα παιδιά γίνονται πέταλα λουλουδιών και μας σκεπάζουν. Οταν κινδυνεύει από ένα τέτοιο λουλούδι να τον σκεπάσει, ο πεζοναύτης, για να μπορέσει να συνεχίσει να λειτουργεί αυτό που αποκαλεί «φύση του» - δηλαδή να αποσπά τη ζωή του άλλου, να σκοτώνει - πρέπει να τινάξει αυτό το θαύμα από πάνω του, να θέσει πρώτο στόχο το παιδί. Πρέπει να το σκοτώσει, γιατί το παιδί είναι ο ελεύθερος τσιγγάνος, αυτός που μεταναστεύει από τη μία ηλικία στην άλλη - αναπτύσσεται, σύμφωνα με τους επιστήμονες και φιλοσόφους. Η ανάπτυξη αυτή είναι ο φυσικός εχθρός του πεζοναύτη και μόνο με το φόνο μπορεί να την καθυστερήσει.

Το παιδί είναι η ίδια η αθανασία, δίνει δύναμη σε όλους όπου και όποτε εμφανίζεται. Αυτό δεν είναι μόνο κακό, είναι φρικτό για το σκοτεινό θάλαμο μέσα στον οποίο ασκήθηκε ο πεζοναύτης. Το παιδί το αναγνωρίζουμε ως ιερό πρόσωπο. Ως τέτοιο διαλύει το σταθερό χέρι, που έχει εκπαιδευτεί όχι για να χαϊδεύει, αλλά για να επιλέγει στόχους, δηλαδή τον Αμερικανό πεζοναύτη. Το ιερό πρόσωπο πρέπει να εξαφανιστεί από προσώπου γης. Το κυνήγι του ανθίζει αποκλειστικά στο Ισραήλ και την Αμερική. Ο Σιωνιστής που σκοτώνει το παιδί με την πέτρα καταργεί το ιερό στην πιο υψηλή του μορφή. Το σώμα ενός δολοφονημένου παιδιού στο Ιράκ πάνω σ' ένα πρόχειρο φορείο είναι ο εφιάλτης του πεζοναύτη. Κι αυτό γιατί δεν κατάφερε να το εξαφανίσει, να το κάνει σκόνη όπως οι πρόγονοί του οι ναζίδες. Δεν το φοβάται, αφού το έχει σκοτώσει, ούτε τον ενδιαφέρει αν υπάρξει, έστω για λίγο, ως μαρτυρία. Τρέμει μήπως το σώμα αυτό ο Θεός το επιστρέψει πάλι στη μάχη, φοβάται μήπως αυτό που ο ίδιος σκοτώνει επανέλθει δριμύτερο.

Το παιδί που ο πεζοναύτης τραυματίζει και συνήθως αφήνει ανάπηρο είναι η εικόνα του παραδείσου που μας αξίζει. Ο πεζοναύτης, διαλέγοντας τη στιγμιαία κόλαση, πλήττει για τους σκοπούς του τον επίγειο παράδεισο με τον χειρότερο τρόπο. Τον καταδικάζει να υπάρχει ανάμεσά μας για πάντα με τη μορφή ενός τραυματισμένου ή άρρωστου παιδιού που δεν έχει καταλάβει τι είναι αυτό που του έχει συμβεί. Τα παιδιά που σκοτώνονται από τους Σιωνιστές του Σαρόν και από τους παρανοϊκούς του Μπους μάς θυμίζουν, μέσα από τους στίχους του Τζελαλουντίν Ρούμι, ότι δεν πάει χαμένη η θυσία τους: «Πέθανα σαν ορυκτό κι έγινα φυτό. Πέθανα σα φυτό κι ανυψώθηκα σε ζώο. Πέθανα σαν ζώο και εμφανίστηκα ως άνθρωπος. Γιατί να φοβάμαι; Πότε μειώθηκα πεθαίνοντας;»

Οσο κι αν οι Αμερικανοί πεζοναύτες χτυπάνε το κέντρο της ζωής που είναι η παιδικότητα, τα παιδιά θα γυρίζουν ανάμεσά μας αδιάκοπα. Κι όσο κι αν τα σκοτώνουν, αυτά θα επιστρέφουν, γιατί αυτή είναι η φύση τους, όπως ακριβώς η φύση των άστρων.