ούτε στο καζίνο δεν εξομοιώνονται

"Καθημερινά" μαργαριτάρια 

 Αλήθεια, πόσο μυαλό πρέπει να κουμαντάρει κανείς για να την βρίσκει με μια "έγκριτη" φυλλάδα όπου γράφουν ένα μάτσο διεστραμμένα μυαλά τύπου Παπαχελά, Μανδραβέλη, Λυγερού, Κασιμάτη, Παπαδημητρίου, Πορτοσάλτε κλπ κλπ; Φυσικά, αναφέρομαι στην "Καθημερινή", πνευματικό παιδί τού αλησμόνητου Γεωργίου Βλάχου και της κόρης του Ελένης. Για όσους δεν θυμούνται, ο Γεώργιος Βλάχος πέρασε στην ιστορία με την περισπούδαστη "Ανοιχτή επιστολή προς την Αυτού Εξοχότητα κ. Αδόλφον Χίτλερ", όπου χαρακτήριζε την ναζιστική Γερμανία ως κράτος "μαχόμενον διά να δημιουργήση εις τον κόσμον νέαν τάξιν πραγμάτων -τάξιν φανταζόμεθα αρετής". Όσο για την κόρη του, ήταν τόσο "μεγάλο μυαλό" ώστε σαγηνεύτηκε από τον αρχιαπατεώνα Γιώργο Κοσκωτά σε σημείο να του πουλήσει την εφημερίδα της το 1986.

 Ανοίγουμε παρένθεση. Φυσικά, πατέρας και κόρη μνημονεύονται σήμερα ως "πρυτάνεις της δημοσιογραφίας" αλλά αυτό δεν πρέπει να μας παραξενεύει. Εδώ μνημονεύεται ο Γεώργιος Παπανδρέου ως "γέρος της δημοκρατίας" κι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ως "εθνάρχης" και θα παραξευτούμε με τους Βλάχους; Κλείνουμε την παρένθεση.

 Σήμερα, η αλαφούζεια "Καθημερινή" πορεύεται επάξια στα βήματα των Βλάχων και του Κοσκωτά, αναδεικνυόμενη κάθε μέρα και περισσότερο σε υποστηρικτή και προπαγανδιστή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που καταπατούν κάθε έννοια δημοκρατίας και καταδυναστεύουν τον τόπο, στρεφόμενες απροκάλυπτα κατά των λαϊκών στρωμάτων. Ο εσμός των πουλημένων κονδυλοφόρων της βγάζει σπυράκια με ο,τιδήποτε και οποιονδήποτε αντιτίθεται στα συμφέροντα του κεφαλαίου και της αστικής τάξης. Και μόνη η λέξη "αριστερά" φέρνει αναγούλα στο επιτελείο τής εφημερίδας ενώ η λέξη "κομμουνισμός" προκαλεί ζαλάδα και εμετούς. Το αισχρό προχτεσινό άρθρο τού Στέφανου Κασιμάτη με τίτλο "Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία" είναι χαρακτηριστικό: 

«Οσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στην Χρυσή Αυγή - και σοβαρολογώ απολύτως... Είναι η ευκαιρία που δίνεται στη νομιμότητα να αναμετρηθεί, επιτέλους, με την οιονεί νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς: αυτό το καρκίνωμα της Μεταπολίτευσης, που όλοι το φοβούνται και κανείς δεν το αγγίζει· αυτό που σήμερα αποτελεί το βασικό εμπόδιο στη μετάβαση της χώρας από την εποχή των σοβιέτ με αστακομακαρονάδα (ελληνικό μοντέλο του σοσιαλισμού...) στη σύγχρονη πραγματικότητα...

»...Ανεχόμαστε στελέχη ή ακόμη και βουλευτές του ΚΚΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπίζονται καταλήψεις πανεπιστημιακών κτιρίων από λαθρομετανάστες, να εμποδίζουν τη λειτουργία επιχειρήσεων που υφίστανται νομίμως (π.χ., το χρυσωρυχείο στην Χαλκιδική), να επιβάλουν με το ξύλο την υποχρέωση της απεργίας σε ανθρώπους που θέλουν να δουλέψουν. Επιτέλους, ας παραδεχθούμε ότι κάτι έχει πάει πολύ στραβά σε τούτη τη χώρα όλα αυτά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης! Ας το παραδεχθούν, μάλλον, οι πολιτικοί εκπρόσωποι του αστικού κόσμου που τόσα χρόνια κάνουν τις κότες μπροστά στο φαινόμενο -πλην ελαχίστων τιμητικών εξαιρέσεων, όπως των Ν. Δένδια και Φ. Σαχινίδη- γιατί εμείς οι άλλοι το έχουμε καταλάβει προ πολλού. (Για ποιον λόγο νομίζετε εξαφανίσθηκε από την πολιτική εκείνος ο ανεκδιήγητος Παπουτσής;)...

»...ας είναι καλά τα «λεβεντόπαιδα με τις μαύρες μπλούζες» και τα καμώματά τους, που δίνουν την ευκαιρία στον αστικό πολιτικό κόσμο να υπερβεί το δέος της εξ αριστερών «ιεράς αγανακτήσεως» και να αποδείξει ότι η δημοκρατία μπορεί να υπερισχύσει εκείνων που επιβάλλουν τη βία, είτε μαύρη είτε κόκκινη...το χρώμα της βίας δεν κάνει καμία διαφορά ως προς την ουσία της. Εξ ου και η υστερία με την οποία Δ. Παπαδημούλης και Ζ. Κωνσταντοπούλου αντέδρασαν στον εύστοχο συσχετισμό ακροδεξιάς και ακροαριστερής βίας που τόλμησε ο Φ. Σαχινίδης από το βήμα της Βουλής...

»...Εξάλλου, το διδάσκει και η Ιστορία: στη Γερμανία της Βαϊμάρης, τα Τάγματα Εφόδου του Ρεμ δεν ήλθαν μόνα τους, επειδή τα γέννησε η κρίση· ήλθαν παρέα με τις στρατιωτικοποιημένες μονάδες των κομμουνιστών. Τα δε Τάγματα Ασφαλείας στην Αργολίδα οι κάτοικοι τα υποδέχονταν με ζητωκραυγές, μετά το κύμα τρομοκρατίας που εξαπέλυσε ο ΕΛΑΣ το καλοκαίρι του 1943...»


 Στην αρχή σκέφτηκα να υπογραμμίσω τις πιο χοντρές μαλακίες στο παραπάνω κείμενο αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι μόνο τα άρθρα και οι προθέσεις θα έμεναν δίχως υπογράμμιση. Από πιο μαργαριτάρι να ξεκινήσω; Από το ότι πρέπει να ευχαριστήσουμε τους χρυσαυγίτες; Από το ότι η Αριστερά χαρακτηρίζεται από νομιμοποιημένη βία, η οποία αποτελεί μεταπολιτευτικό καρκίνωμα; Από το ότι η Ελλάδα βιώνει κατάσταση σοβιέτ (α ρε μπαγάσα Βρούτση, βρήκαμε ποιος σου δίδαξε την παπαριά που είπες προχτές!); Από το ότι οι αριστεροί βουλευτές κλείνουν νόμιμες επιχειρήσεις (να ρωτήσουμε τον αλήστου μνήμης Πάχτα πόσο νόμιμα πήρε την δουλειά η "Ελληνικός Χρυσός ΑΕ";) και επιβάλλουν τις απεργίες με το ξύλο; Από την εξομοίωση του "κόκκινου" με το "μαύρο" (ούτε στο καζίνο δεν εξομοιώνονται αυτά, ρε γαμώτο!); Από τα διδάγματα της Ιστορίας ότι τα χιτλερικά τάγματα εφόδου γεννήθηκαν ως αντίδραση στους κομμουνιστές (να 'ξερα ποιον καθηγητή Ιστορίας είχες στο σχολείο, ρε Κασιμάτη, να του στείλω δυο φάσκελα); Ή από το απίστευτο περί λαϊκών ζητωκραυγών υπέρ των ταγμάτων ασφαλείας;

 Έστω και χωρίς υπογραμμίσεις, όμως, δικαιούμαι να κάνω μερικές σκέψεις πάνω στην τελευταία παράγραφο του κασιμάτειου λίβελλου. Υποψιάζομαι ότι, σύμφωνα με τον Κασιμάτη, ήταν καταστροφικό για την ανθρωπότητα το γεγονός ότι ο Πάουλυ συνετρίβη στο Στάλινγκραντ κι έτσι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος τού ναζισμού καθ' ότι, αν ο Χίτλερ κατάφερνε να νικήσει τον Στάλιν, ο κόσμος θα είχε γλιτώσει από τον κομμουνισμό μια ώρα αρχύτερα (εδώ έχουμε απόλυτη ταύτιση του Κασιμάτη με την Χρυσή Αυγή). Επίσης, πάντοτε σύμφωνα με τον Κασιμάτη, είτε μόνο στην Αργολίδα εξαπέλυσε κύμα τρομοκρατίας ο ΕΛΑΣ είτε οι υπόλοιποι έλληνες είναι ηλίθιοι για να μην υποδεχτούν αλλού τα τάγματα ασφαλείας με ζητωκραυγές.

 Και τώρα που τα καταλάβαμε όλα, ας κλείσουμε με μια ερώτηση: κόντρα στην "ακροαριστερή" και στην "ακροδεξιά" βία, πώς υποτίθεται ότι πρέπει να αντιδράσει η "συντεταγμένη πολιτεία"; Μόνο μην υποψιαστώ ότι η "ανάμεσα" βία (η κρατική) επιτρέπεται ως δημοκρατική...
Cogito ergo


ΥΓ: Αναρωτιέμαι πού ακριβώς ακούστηκαν εκείνες οι ζητωκραυγές υπέρ των ταγμάτων ασφαλείας; Σ' ολόκληρη την Αργολίδα απ' άκρη σ' άκρη (όπως προκύπτει από το κείμενο) ή μπας και φώναζε κανένας χίτης στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, το οποίο έχει καταπληκτική ακουστική και μπερδεύτηκε ο Κασιμάτης;