«Κυβέρνηση αριστεράς» ή σύγκρουση με το κεφάλαιο

«Κυβέρνηση αριστεράς» ή σύγκρουση με το κεφάλαιο

«Ο πολιτικός μας στόχος είναι σαφώς καθορισμένος. Απαραίτητη προϋπόθεση, απαραίτητος κρίκος στη διαδικασία ανατροπής της καταστροφικής κατάστασης είναι η δημιουργία μιας συμμαχίας κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα διεκδικήσει την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τις δυνάμεις της Αριστεράς... Η επιθετική στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ καθόλου ωφέλιμη στην ενότητα δράσης, δίνει επικοινωνιακά όπλα στον βασικό αντίπαλο. Ομως η κοινωνία απαιτεί ενότητα. Υποστηρίζουμε μια πολιτική ενότητας και "ανοιχτής πόρτας" προς τις δυνάμεις της αριστεράς για την ουσιαστική συμβολή τους στην προσπάθεια που επιχειρεί ο λαός μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, όμως ξεκαθαρίζουμε πως η ανταπόκριση των άλλων δυνάμεων δεν συνιστά προϋπόθεση για τη δική μας στρατηγική».

Σ' αυτό το απόσπασμα της τελευταίας απόφασης της ΚΠΕ του ΣΥΝ μπαίνουν προπαγανδιστικά δύο ζητήματα της στρατηγικής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που χρειάζονται προσοχή γιατί λειτουργούν παραπλανητικά. Το ένα η «ανατροπή», που περιορίζεται στην ανάδειξη μιας κυβέρνησης και το δεύτερο η «ενότητα» γι' αυτή την κυβέρνηση. Θα είναι μια κυβέρνηση που θα «ανατρέψει την καταστροφική κατάσταση», αλλά δε θα συγκρούεται με τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, άλλωστε ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μιλά για ανάπτυξη, τους αρκεί να είναι «υγιής». Αρα, η στρατηγική του ΣΥΝ δεν είναι στρατηγική εξόδου από την κρίση σε όφελος των εργαζομένων (βλέπε αναλυτικά και σχετικό άρθρο στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη» 30/9/2012). Η πολεμική στο ΚΚΕ γίνεται επειδή αρνείται να υποταχτεί στη στρατηγική του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και στην «ενότητά» του για μια τέτοια κυβέρνηση.

Το ζήτημα «συμμετοχή του ΚΚΕ σε κυβέρνηση» είναι στρατηγικό. Σε συνθήκες που το αστικό κράτος είναι κυρίαρχο, η συμμετοχή του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης στην κυβέρνηση σημαίνει συμμετοχή στη διαχείριση των υποθέσεων του κεφαλαίου. Στην επεξεργασία και άσκηση πολιτικής στην κοινωνία του κεφαλαίου. Υπάρχουν και καλοπροαίρετοι άνθρωποι του μόχθου που πιστεύουν ότι μια ανάδειξη κυβέρνησης της «αριστεράς» με τη συμμετοχή και του ΚΚΕ θα ανοίξει δρόμους ανακούφισης του λαού.

***

Προκύπτει όμως το ερώτημα: Μπορεί μια κυβέρνηση στον καπιταλισμό να τον διαχειρίζεται σε όφελος του λαού; Πολύ περισσότερο, σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, που καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις, καταστρέφει δηλαδή και εργατική δύναμη, με την ανεργία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση να απλώνονται με γεωμετρική πρόοδο, και ταυτόχρονα το κεφάλαιο να πασχίζει να σωθεί από την καταστροφική δύναμη της κρίσης; Δηλαδή, τη στιγμή που πασχίζουν οι καπιταλιστές, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι να διατηρήσουν πάση θυσία τις επιχειρήσεις τους - και σ' αυτό συμβάλλει και η αντεργατική-αντιλαϊκή πολιτική που μειώνει μισθούς, διευκολύνει τις απολύσεις, επιβάλλει ελαστικές εργασιακές σχέσεις, έτσι που σε συνθήκες μειωμένης κερδοφορίας να μπορούν να πάρουν μέτρα αντισταθμίσματος της χασούρας των κερδών τους από την πάμφθηνη εργατική δύναμη, καταναλώνοντας δηλαδή ολοένα και μικρότερο μέρος του κεφαλαίου για πληρωμή των εργατών. Δεν μπορεί. Μια κυβέρνηση, με δεδομένη την ιδιοκτησία των καπιταλιστών, είναι υποχρεωμένη να εφαρμόζει πολιτική ενίσχυσης της κερδοφορίας τους αφού νόμος κίνησης της καπιταλιστικής κοινωνίας είναι ο νόμος του κέρδους. Πολιτική κόντρα σ' αυτό το νόμο σημαίνει καταστροφή του κεφαλαίου. Επομένως, μια κυβέρνηση, ακόμη και με συμμετοχή του Κομμουνιστικού Κόμματος, σε αστικές συνθήκες, αντικειμενικά δεν μπορεί να εφαρμόσει πολιτική κόντρα στους νόμους που κινούν αυτή την κοινωνία, κόντρα στο νόμο του κέρδους. Να γιατί λέμε ότι η συμμετοχή του ΚΚΕ σε κυβέρνηση είναι στρατηγικό ζήτημα.

Στην προκειμένη περίπτωση, συμμετοχή του ΚΚΕ σε κυβέρνηση και με το κράτος και την οικονομία στα χέρια των αστών σημαίνει ότι το ΚΚΕ αλλάζει στρατηγική και γίνεται κόμμα αστικής διαχείρισης, άρα απεμπολεί τον ταξικό πολιτικό αγώνα για να πάρει η εργατική τάξη την εξουσία και υποτάσσει την ίδια την εργατική τάξη στους καπιταλιστές, και το κίνημά της σε μέσο διαιώνισης του καπιταλισμού. Θα δρα όχι για συγκέντρωση των δυνάμεων για ρήξη - ανατροπή, αλλά για ανάδειξη κυβέρνησης που θα διαχειρίζεται την καπιταλιστική κοινωνία!

***

Ορισμένοι «αριστεροί» μιλούν για την αναγκαιότητα προβολής του ζητήματος της κυβέρνησης σε αστικές συνθήκες και της κατάκτησής της ως μια «στιγμή» στη μεταβατική διαδικασία για την επανάσταση, για την εργατική εξουσία. Αυτή η τακτική που υποτάσσει τη στρατηγική στην εξυπηρέτηση αυτού του στόχου, τελικά οδηγεί στο ρεφορμισμό, αφού αντικειμενικά καλείς την εργατική τάξη να επιλέξει κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, δηλαδή συγκέντρωση δυνάμεων σε κυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλισμού. Αυτό απαντά και στην άποψη που λέει ότι ναι μεν η εποχή είναι εποχή του ιμπεριαλισμού, του ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού, ναι μεν δεν υπάρχει ενδιάμεσος κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός, αλλά άλλο το αντικειμενικό στοιχείο με βάση το χαρακτήρα της εποχής, άλλο η πολιτική που θα ωριμάζει τον υποκειμενικό παράγοντα, δηλαδή τη συνείδηση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για την ανατροπή του καπιταλισμού. Και εδώ το ζήτημα της κυβέρνησης, λένε, είναι κρίκος. Αλλά είναι κρίκος ενίσχυσης του κυβερνητισμού και των αυταπατών ότι με κοινοβουλευτική διαδικασία μπορεί να γίνονται ρήξεις μέσα στον καπιταλισμό και μέσω αυτής της διαδικασίας στην πορεία να αφαιρεθούν η ιδιοκτησία και η εξουσία από τα μονοπώλια. Αντικειμενικά αυτός ο κρίκος είναι κρίκος υποβιβασμού της ταξικής συνείδησης και κατά συνέπεια ταξικής πάλης στο μέτρο και στο επίπεδο διατήρησης του συστήματος.