Εκλογές στην αστική δημοκρατία

Εκλογές στην αστική δημοκρατία

Να, λοιπόν, που για μια ακόμη φορά «νίκησε η δημοκρατία»! Το δήλωσαν και στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, οι υποψήφιοί τους στο Δήμο Αθήνας κλπ., ανάμεσα σ' άλλα που είπαν το βράδυ της πρώτης Κυριακής των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών. Ετσι, κάθε φορά που γίνονται εκλογές, οι εκπρόσωποι των αστικών κομμάτων μιλούν για «νίκη της δημοκρατίας» και εννοούν ότι ο λαός κλήθηκε ελεύθερα να αποφασίσει για τους αντιπροσώπους του, στην προκειμένη περίπτωση στις διοικήσεις των δήμων και των νομών.

Ετσι φαίνεται. Και λέμε έτσι φαίνεται, γιατί η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Υποτίθεται ότι στην αστική δημοκρατία όλοι οι άνθρωποι είναι τυπικά ίσοι απέναντι στις εκλογικές διαδικασίες, μπορούν να εκλέξουν, αλλά και να εκλεγούν. Να συνέρχονται σε πολιτικά κόμματα, σε συνδυασμούς για τις τοπικές εκλογές, να παρουσιάζουν ισότιμα την πολιτική τους, τα προγράμματά τους, τη δράση τους μπροστά στο λαό, ο οποίος, λένε οτι έτσι μπορεί να κρίνει και με τις εκλογές να διαμορφώσει το συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων, να διαμορφώσει πλειοψηφίες και μειοψηφίες, και στη συνέχεια οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι να λειτουργούν και να δρουν, στο όνομα των εκλογέων.

Ο Λένιν έγραφε: «Στη γερμανική "ρεπουμπλικάνικη" (αστικοδημοκρατική) δημοκρατία, η τωρινή "ελευθερία του συνέρχεσθαι και του Τύπου" είναι ψευτιά και υποκρισία, γιατί στην πραγματικότητα σημαίνει ελευθερία για τους πλουσίους να αγοράζουν και να εξαγοράζουν τον Τύπο, ελευθερία των πλουσίων να δηλητηριάζουν το λαό με την ψευτιά του αστικού Τύπου,ελευθερία των πλουσίων να έχουν στην "ιδιοκτησία" τους τα τσιφλικάδικα οικήματα, τα καλύτερα κτίρια κλπ.» (Απαντα, 5η έκδοση τόμος, 37, σελ. 391).

Αναφέρουμε τις παραπάνω εκτιμήσεις του Λένιν, γιατί οι τοπικές εκλογές ανέδειξαν πλήθος στοιχείων που αποκαλύπτουν την ανισοτιμία συμμετοχής των συνδυασμών, που στήριζαν τα κόμματα του συστήματος και των συνδυασμών συμπαράταξης που στήριζε το ΚΚΕ.Ενδεικτικά θα αναφέρουμε ορισμένα απ'αυτά.

Οι συνδυασμοί των κομμάτων του συστήματος είχαν την αμέριστη προβολή του αστικού Τύπου και των ηλεκτρονικών ΜΜΕ, με διάφορους τρόπους. Από τα δελτία ειδήσεων έως διάφορες εκπομπές, αφιερωμένες αποκλειστικά στους υποψηφίους αυτών των κομμάτων, (π.χ. συνεντεύξεις, κάλυψη των δραστηριοτήτων τους κλπ.). Είναι γνωστό, βεβαίως, ότι οι υποψήφιοι των συνδυασμών της αγωνιστικής συμπαράταξης ήταν σχεδόν «κομμένοι», άρα και εξαφανισμένοι από την Τύπο και τ' άλλα ΜΜΕ.Και αν δεν υπήρχε ο «Ριζοσπάστης» και ο «902» τότε δε θα υπήρχαν ΜΜΕ που να προβάλλουν τη δική τους προεκλογική δραστηριότητα.

Βεβαίως, και οι συνδυασμοί που στήριζε ο ΣΥΝ είχαν πολλαπλάσια προβολή από τα ΜΜΕ, σε σχέση με τη σχεδόν εξαφάνιση των συνδυασμών της συμπαράταξης.

Οι συνδυασμοί των κομμάτων του συστήματος είχαν στη διάθεσή τους εταιρίες δημοσκοπήσεων, προκειμένου μέσω, υποτίθεται, της αποτύπωσης της πρόθεσης για ψήφο να διαμορφώνουν όχι μόνο αυτή την πρόθεση, αλλά στην ουσία να κατευθύνουν τη λαϊκή ψήφο σ' αυτούς τους συνδυασμούς.

Τα κονδύλια της προεκλογικής προπαγάνδας αυτών των συνδυασμών ήταν της τάξης των δισεκατομμυρίων. Αλλωστε, υποψήφιοι και συνδυασμοί που σκοπό έχουν να υπηρετήσουν, μέσω της Αυτοδιοίκησης, τα συμφέροντα του κεφαλαίου είναι. Επομένως, το κεφάλαιο δε δυσκολεύεται να ξοδέψει χρήμα, μέρος της απλήρωτης δουλιάς των εργατών, προκειμένου να ενισχύει έτσι την προπαγάνδα τους, ώστε να ποδηγετεί τα λαϊκά στρώματα, προκειμένου να τα υποτάσσει στους δικούς του σκοπούς με μοχλό μια Αυτοδιοίκηση αντιλαϊκή. Η εργατική τάξη, τ'άλλα λαϊκά στρώματα αδυνατούν οικονομικά να ανταπεξέλθουν σ'αυτό τον ανταγωνισμό.

Αν αυτά τα χαρακτηριστικά παραδείγματα συμπληρωθούν με το πλήθος ανέξοδων προεκλογικών παροχών, (θέσεις εργασίας, πληρωμή ζημιών στους αγρότες, σπίτια σεισμόπληκτων από το σεισμό του 1999! κλπ.), αλλά και τη δυνατότητα να κατευθυνθούν ψήφοι των λαϊκών στρωμάτων στους συνδυασμούς του κατεστημένου, μέσω εκβιασμών από διάφορους μηχανισμούς, είτε των ίδιων των κομμάτων του συστήματος είτε των μεγαλοεπιχειρηματιών, (π.χ. φόβος απόλυσης), αλλά και τα ρουσφέτια, τη χρησιμοποιηση δημοσίων υπαλλήλων στην δική τους προεκλογική δραστηριότητα, γίνεται φανερό για ποια δημοκρατία γίνεται λόγος και πόσο ελεύθερη και ανεμπόδιστη είναι η έκφραση της λαϊκής θέλησης.

Σ' όλ' αυτά πρέπει να προστεθεί το γεγονός ότι οι συνδυασμοί του κατεστημένου δεν έβαλαν στην προεκλογική αντιπαράθεση το θεσμικό πλαίσιο της Αυτοδιοίκησης, τη συμβολή της στην προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, (τα αστικά ΜΜΕ, επίσης, ενίσχυσαν αυτή την ταχτική), προκειμένου να γίνει πολιτική αντιπαράθεση πάνω σ' αυτό, ούτε βεβαίως τα πραγματικά προβλήματα και τις μεθόδους λύσης τους, γεγονός που θα αποκάλυπτε ποια πραγματικά συμφέροντα θα υπηρετήσουν από την Αυτοδιοίκηση, όπως, αντιθέτως, έκαναν οι συνδυασμοί της συμπαράταξης. Συγκάλυψη και υποκρισία σχετικά με την πραγματικότητα για να εγκλωβίζουν λαϊκές συνειδήσεις στη δική τους πολιτική.

Εμφανίζεται, λοιπόν, μια τυπική ισότητα σχετικά με τις εκλογές αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Και μάλιστα αντεστραμμένη. Η μειοψηφία της κοινωνίας, (συνδιασμοί των κομμάτων του συστήματος) να έχει τη μερίδα του λέοντος στις δυνατότητες ανάπτυξης προεκλογικής δραστηριότητας, σχετικά με τους συνδιασμούς της συμπαράταξης δυνάμεων απο τα λαϊθκά στρώματα. Ετσι η αστική εξουσία, διατηρείται και αναπαράγεται μέσω της φαινομενικά ισότιμης συμμετοχής στις διαδικασίες ανάδειξης των θεσμών του πολιτικού συστήματος. Και αυτό ισχύει και για την Αυτοδιοίκηση.

Επομένως, υπάρχει ανισότητα και αυτή είναι η αντικειμενική πραγματικότητα. Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει ισοτιμία στους υλικούς όρους που διαμορφώνουν αυτή την πραγματικότητα, δηλαδή την εκλογική μάχη και το αποτέλεσμά της.

Η απάντηση στο απλό ερώτημα, «έχει τις ίδιες υλικές (οικονομικές) προϋποθέσεις ο εργάτης με τον καπιταλιστή να συγκροτήσουν πολιτικό κόμμα, συνδυασμούς στις τοπικές εκλογές, να συνέρχονται ισότιμα, να αντιπαρατεθούν ισότιμα, να έχουν τα ίδια μέσα για την πραγματοποίηση όλων των διαδικασιών, που θα δημιουργεί τις συνθήκες, ώστε ο λαός να μπορεί να κρίνει αντικειμενικά, ανεπηρέαστα και σύμφωνα με τα πραγματικά του συμφέροντα; Μα αυτό καθορίζεται από την καπιταλιστική ιδιοκτησία και την καπιταλιστική ιδιοποίηση της παραγωγής του πλούτου. Επομένως, η συντριπτική πλειοψηφία των μέσων αντιπαράθεσης, από τα επιτελεία διαμόρφωσης πολιτικής και προπαγάνδας, έως τα μέσα προώθησής τους, ανήκουν στην αστική τάξη. Επιτελεία ειδικών για κάθε ζήτημα, διάφορα ιδρύματα, ινστιτούτα, έως και πανεπιστήμια, ο Τύπος και ΜΜΕ, καλπονοθευτικοί εκλογικοί νόμοι, άλλοι θεσμοί και ολόκληρο το εποικοδόμημα, όλα είναι στην υπηρεσία της αστικής τάξης, αφού έχει την οικονομική δυνατότητα να τα διατηρεί, να τα λειτουργεί και να τα αναπαράγει σε ολοένα μεγαλύτερη κλίμακα. Αντίθετα, η εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα. Για ποια «δημοκρατία που νίκησε» κάνουν λόγο οι εκπρόσωποι των αστών; Μα για τη δική τους δημοκρατία υποταγής των λαϊκών μαζών στην εκμετάλλευση.