Στο μίξερ του οπορτουνισμού

Στο μίξερ του οπορτουνισμού

Ο Ευτύχης Μπιτσάκης απευθύνει κάλεσμα, μέσα από το νέο βιβλίο του, για στήριξη της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, που διανθίζεται με ένα απαύγασμα οπορτουνισμού και άκρατου καιροσκοπισμού που αυτοπροσδιορίζεται ως «λενινιστική τακτική», ως γραμμή με τελικό σκοπό τον κομμουνισμό. Προσθέτει επίσης ως «προπέτασμα καπνού» τη θέση να στηριχτούν οι ριζοσπαστικές δυνάμεις και τάσεις αυτού του κόμματος -όπως λέει- για μια πορεία προς το σοσιαλισμό. Εννοεί πιθανά να στηριχτούν δυνάμεις τύπου «Αριστερό Ρεύμα», ΚΟΕ, ίσως και διάφοροι τροτσκιστές, οι οποίοι έχουν εγκαταλείψει κάθε ιδέα που θυμίζει σοσιαλισμό και κομμουνισμό εδώ και δεκαετίες και έβαλαν πλάτη στην κατασυκοφάντηση του σοσιαλισμού που οικοδομήθηκε τον 20ό αιώνα, καθώς και της προσήλωσης του ΚΚΕ στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι το βιβλίο προβάλλεται εγκωμιαστικά από τις σελίδες της εφημερίδας «Η Αυγή».

***

Στην προσπάθεια διαμόρφωσης ενός σκεπτικού που να καλλωπίζει και να ντύνει με δήθεν αντικαπιταλιστική πρόθεση αυτήν την προτροπή, ο Ε. Μπιτσάκης, ο οποίος επίσης πριν από δεκαετίες εγκατέλειψε την κομμουνιστική επιλογή, τα βάζει όλα στο μίξερ:

• Πρώτα απ' όλα, μας διαβεβαιώνει για το πόσο σημαντικός είναι ο στρατηγικός στόχος, η επαναστατική στρατηγική κ.λπ. Ομως φαίνεται ότι αυτές οι διαβεβαιώσεις είναι «κούφια λόγια» αφού, σύμφωνα με τον Ε. Μπιτσάκη, η τακτική, δηλαδή η άμεση πολιτική δράση, ξεχειλώνει τόσο από την πολλή ευλυγισία ώστε τη σύνδεσή της με την στρατηγική πρέπει να την ψάξεις με το κιάλι... και στο βάθος βλέπεις ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που βάζει είναι στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, οι θεωρίες περί στρατηγικής αποτελούν κουραφέξαλα και δικαιολογίες του οπορτουνισμού του.
• Δεύτερον, ο Ε. Μπιτσάκης φροντίζει τις δικές του αντιλήψεις να τις φορτώσει στον Λένιν. Είναι γνωστή και παλιά η μέθοδος, με αποσπάσματα, «τσιτάτα» ξεκομμένα από το ιστορικό πολιτικό πλαίσιο στο οποίο γράφτηκαν να δικαιολογούν οι οπορτουνιστές τη δική τους άποψη. Ο Λένιν έκανε μια προσπάθεια αμέσως μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση, επιδιώκοντας αν ήταν δυνατόν να αποσπαστούν ορισμένες δυνάμεις που δέχονταν την επαναστατική γραμμή και βρίσκονταν μέσα στα τότε ενιαία ακόμα σοσιαλιστικά κόμματα. Αυτά, λοιπόν, που αναφέρει ο Ε. Μπιτσάκης για το Εργατικό Κόμμα της Αγγλίας και τα άλλα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και τον Λένιν, γράφονταν σε περίοδο που η σοσιαλδημοκρατία δεν είχε ακόμα ολοκληρώσει τα χαρακτηριστικά της ως αστικό κόμμα, δηλαδή, δεν είχε πάρει μέρος στην αστική διακυβέρνηση (με εξαίρεση τη Γερμανία), στους κόλπους της διατηρούνταν ακόμα δυνάμεις που πίστευαν στη δικτατορία του προλεταριάτου, είχαν στάση υπέρ της Οχτωβριανής Επανάστασης και της σοβιετικής εξουσίας. Θυμίζουμε ότι η Κομμουνιστική Διεθνής είχε ιδρυθεί ένα χρόνο νωρίτερα, το 1919, με πολύ λίγες συγκροτημένες δυνάμεις. Πώς είναι δυνατόν ο Ε. Μπιτσάκης να αναγορεύει σε νομοτέλεια μια πολιτική στάση που προέκυπτε από τις συγκεκριμένες περιστάσεις της περιόδου και καμιά σχέση δεν έχει με τη σημερινή κατάσταση. Σήμερα, η αναδυόμενη νέα σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελείται, μεταξύ άλλων, από δυνάμεις που προέρχονται από το κομμουνιστικό κίνημα, ξέκοψαν ιστορικά απ' αυτό και το αρνήθηκαν σε κρίσιμες ιστορικές περιόδους, όπως οι συνθήκες της αντεπανάστασης. Ολες οι λεγόμενες ριζοσπαστικές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, είναι φυγόκεντρες δυνάμεις, δυνάμεις που απομακρύνθηκαν οριστικά από το επαναστατικό κίνημα και μάλιστα το πολεμούν. Δεν έχουν, δηλαδή, καμία σχέση με τις δυνάμεις που την περίοδο του 1920 τάσσονταν υπέρ της Οχτωβριανής Επανάστασης και της εξουσίας της εργατικής τάξης και βρίσκονταν εκείνη την περίοδο ακόμα μέσα σε ενιαία σοσιαλιστικά κόμματα.

***

Φαινομενικά μπορεί κάποιος να θεωρήσει ότι η λογική του Ε. Μπιτσάκη έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την αντίληψη του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του πολιτικού χώρου στον οποίο ανήκει. Ομως, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Τόσο οι δυνάμεις μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που καλοβλέπουν τη σύμπραξη με το ΣΥΡΙΖΑ, τη στήριξη δηλαδή μιας «κυβέρνησης της αριστεράς», δηλαδή μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και οι δυνάμεις που αρνούνται αυτό το ενδεχόμενο, είναι εγκλωβισμένες σε μια λογική που με μαθηματική ακρίβεια τις πάει προς τα εκεί που δείχνει ο Ε. Μπιτσάκης. Στη λογική που εκφράζεται με το λεγόμενο «μεταβατικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα», το οποίο εγκλωβίζει τις εργατικές μάζες στη σοσιαλδημοκρατία που διαμορφώνεται από τον ΣΥΡΙΖΑ και που με καθαρό και παραστατικό τρόπο εκφράζει ο κύριος Μπιτσάκης στο βιβλίο του.