9 Αυγούστου 1944 – Η λύσσα του καταχτητή στο Δουργούτι

9 Αυγούστου 1944 – Η λύσσα του καταχτητή στο Δουργούτι

Ο Αύγουστος του 1944 είναι ο πιο τραγικός μήνας που γνώρισαν οι Αθηναίοι στα χρόνια της σκλαβιάς. Οι Γερμανοί καταχτητές με τα όργανά τους, τους Ταγματαλήτες, τους Παπαγεωργίου, Πανολιάσκους κτλ. έχουν αναπτύξει μια πρωτοφανή σε μπλόκα, εκτελέσεις, εμπρησμούς, λεηλασίες δραστηριότητα που κατέληξαν στην εξόντωση χιλιάδων αγωνιστών της υπόθεσης της Λευτεριάς. Όλοι οι Αθηναίοι ζούσαν το μήνα αυτό τις πιο δραματικές μέρες.

Δεν ξέραν τι τους πρόσμενε από στιγμή σε στιγμή. Η επί τόπου εκτέλεση, η φάλαγγα, τα βασανιστήρια της οδού Μέρλιν, ο Γολγοθάς του Χαϊδαριού ή τα Γερμανικά κάτεργα και κρεματόρια.

Μια μετά την άλλη οι τραγικές, κυρίως, συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά γίνονται στόχος της φασιστικής λύσσας των Ούννων καταχτητών, με συμπαραστάτες και πρωτοπαλληκάρια «Έλληνες» στο όνομα, μα άτιμους και προδότες στην υφή και τη σύνθεσή τους.

Έτσι στις 9 Αυγούστου του 1944 οι κάτοικοι των συνοικισμών Δουργούτι, Κατσιπόδι και Φάρος βρίσκονται κυκλωμένοι πριν σκάσει το λυκόφως, από ορδές Γερμανών και των ταγματαλητών συνεργατών τους. έντρομοι οι κάτοικοι ξυπνούν από τα ουρλιαχτά τους και τα χωνιά. Καλούσαν τους άρρενες από 16 χρονών μέχρι εξήντα να μαζευθούνε σε τρία σημεία: 1) Έξω από το εργοστάσιο Καίσαρη (Λεωφόρος Συγγρού). 2) Έξω από την Αρμένικη εκκλησία Άγιος Γρηγόριος και 3) στην πλατεία Φάρος. Πάνω από 1200 πατριώτες συγκεντρώθηκαν στα σημεία αυτά. Στο Φάρο ο Ανθυπασπιστής Γεώργιος Ζαχαρόπουλος είχε το γενικό πρόσταγμα. Αυτός και οι ταγματαλήτες του έδιναν εξετάσεις μπροστά στον καταχτητή και διεκδικούσαν το βραβείο της ατιμίας και της προδοσίας… Άξιος ο μισθός τους. Και μα την αλήθεια αποδείχθηκαν στα μάτια των καταχτητών ανώτεροι από τις προσδοκίες τους!

Ο μασκοφόρος―ζεν-πρεμιέ στις περιπτώσεις των μπλόκων, υποδεικνύει―αλλοίμονο!―με πρωτόφαντο κυνισμό, Έλληνες πατριώτες, που σε λίγο το αίμα τους θα ποτίσει το χώμα στους αδούλωτους συνοικισμούς. Ένα-ένα τους αρπάζουν από τα μαλλιά και χτυπώντας τους με μανία τους φέρνουν στον Κρανίου τόπο. Τους ζητούν επίμονα να καταδώσουν συναγωνιστές τους, έντιμους πατριώτες. Τους χτυπούν με τους υποκοπάνους, τους φτύνουν, τους βρίζουν με τα χυδαιότερα λόγια. Μα κανένας―απολύτως κανένας―δεν βγάζει τσιμουδιά. Στέκουν περήφανοι, με το κεφάλι ψηλά και περιμένουν τις ριπές των πολυβόλων που θα τους φέρουν στην αθανασία και την αιωνιότητα.

Ογδόντα παλληκάρια, γνήσια παιδιά της αθάνατης Ελλάδας, αγωνιστές της Εθνικής απελευθέρωσης πέφτουν κάτω από δολοφόνα βόλια των Ούννων στο Φάρο. άλλα σαράντα στο εργοστάσιο του Καίσαρη. Ανάμεσά τους οι: Σπύρος Δεμησιάνος, Δημήτρης Μόνος, Τάσος Βασιλόπουλος, Νίκος Κόλλιας.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΤΣΙΛΙΕΡΗΣ

Από τη μπροσούρα «ΕΑΜ – Ανατολικές συνοικίες της Αθήνας 1941-1945», έκδοση του 6ου τομέα του ΕΑΜ Αθήνας, 1945.