Για το «πρωτογενές πλεόνασμα»

Για το «πρωτογενές πλεόνασμα»

Οι ανακοινώσεις για πρωτογενές πλεόνασμα στον προϋπολογισμό, το πρώτο επτάμηνο του 2013, συνοδεύτηκαν από την κυβέρνηση με θριαμβολογίες ότι υπάρχει «φως στην άκρη του τούνελ» και ότι οι θυσίες του λαού πιάνουν τόπο. Είναι προκλητικοί και παρουσιάζουν την πραγματικότητα με το κεφάλι κάτω. Πώς έγινε εφικτό το πρωτογενές πλεόνασμα; Με φορο-αφαίμαξη του λαού και μείωση των κρατικών δαπανών, η οποία έπληξε κατά κύριο λόγο τις κοινωνικές παροχές που είχαν απομείνει όρθιες. Τα ίδια μέτρα απαιτούνται τώρα για τη διατήρηση και τη διεύρυνση του πρωτογενούς πλεονάσματος, προκειμένου να προχωρήσει η «δημοσιονομική προσαρμογή» της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας.

Αρα, τι λόγους έχει ο λαός να πανηγυρίζει για το πρωτογενές πλεόνασμα; Κανέναν απολύτως. Αλλά μήπως τώρα που το πέτυχε η κυβέρνηση, η κατάσταση θα αλλάξει για τα λαϊκά στρώματα; Η απάντηση είναι «όχι». Ηδη η κυβέρνηση ετοιμάζει το νέο πακέτο που θα συζητήσει με την τρόικα από Σεπτέμβρη, κλιμακώνοντας την επίθεση στο λαό. Τα Ταμεία, λέει, έχουν πρόβλημα με το έλλειμμα. Αρα, θα χρειαστεί νέα μείωση των συντάξεων και των παροχών, παρά την προσπάθεια του αρμόδιου υπουργού να πείσει για το αντίθετο. Η κυβέρνηση λέει ακόμα ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον προϋπολογισμό είναι οι δαπάνες του ΕΟΠΥΥ. Στη βάση αυτή, προετοιμάζει νέες μειώσεις στις παροχές προς τους ασφαλισμένους και αυξήσεις στο κόστος των υπηρεσιών Υγείας.

Παράλληλα εξελίσσεται και η συζήτηση για χαλάρωση της λιτότητας, με ενδεχόμενο «κούρεμα» του χρέους, προϋπόθεση για το οποίο είναι το «πρωτογενές πλεόνασμα». Θα κερδίσει ο λαός από μια τέτοια εξέλιξη; Με βεβαιότητα όχι. Οταν μιλάνε για τέλος της λιτότητας, δεν εννοούν ότι θα δώσουν αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, ότι θα μειώσουν τους φόρους, θα ρίξουν χρήμα για δωρεάν υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας. Τέλος της λιτότητας γι' αυτούς σημαίνει να μπορεί το κράτος να δαπανήσει περισσότερα χρήματα για το κεφάλαιο. Με δημόσιες επενδύσεις για υποδομές που θα συμπράττουν ή θα εκμεταλλεύονται οι επιχειρηματικοί όμιλοι, με φοροαπαλλαγές άμεσες επιδοτήσεις για να κάνουν οι μεγάλοι όμιλοι επενδύσεις.

Γι' αυτό θέλουν «κούρεμα» του χρέους. Για να μειωθούν τα λεφτά που πάνε στην αποπληρωμή του, ώστε να σπρώχνουν το περίσσευμα στο κεφάλαιο. Για τον ίδιο λόγο θέλουν και χαλάρωση των δημοσιονομικών στόχων, που όπου έγινε (π.χ. Γαλλία) συνοδεύτηκε με επιτάχυνση των μέτρων σε βάρος των εργαζόμενων και του λαού. Τα πανηγύρια της κυβέρνησης και των αστικών ΜΜΕ πρέπει να κάνουν το λαό να κουμπώνεται ακόμα περισσότερο. Φιλολαϊκές λύσεις και διέξοδοι μέσα σ' αυτό το σύστημα, δεν υπάρχουν. Λύση προς όφελός του μπορεί να δώσει μόνο ο λαός, οργανώνοντας τη συμμαχία του σε ρήξη με τα μονοπώλια και τη στρατηγική τους, με τα κόμματα που την υπηρετούν, ανεξάρτητα από το μείγμα της διαχείρισης που προτείνουν.