"Γύρνα κυρά μου πίσω στη θέση σου"

 "Γύρνα κυρά μου πίσω στη θέση σου"

Η μεγαλύτερη ουρά στην οποία έχει χρειαστεί να περιμένω, ήταν πριν από καμιά εικοσαριά και βάλε χρόνια στην αυλή του Εθνικού Τυπογραφείου. Δυόμιση ώρες όρθιος, αρχή καλοκαιριού κιόλας. Υπό τέτοιες συνθήκες οι ώρες κυλούν βασανιστικά. Περιμένεις να προχωρήσεις πεντ-έξι θέσεις για να πιάσεις σκιά, αλλά με την ίδια ταχύτητα η σκιά απομακρύνεται. Είχα κάνει τα κουμάντα μου βέβαια, για να περνά η ώρα ευχάριστα και παραγωγικά. Κρατούσα ένα ενδιαφέρον βιβλίο και το διάβαζα προσεκτικά, φροντίζοντας να μην καταλάβουν οι αποπίσω μου ότι στο εσωτερικό έκρυβα το τελευταίο τεύχος του Ταρατατά.

Μιλώ βέβαια για όρθια ουρά, το τονίζω, γιατί έχει χρειαστεί να περιμένω στην ουρά για το φερυμπόουτ του Ρίου πάνω από τέσσερις ώρες, την εποχή που ο Χαρίλαος Τρικούπης ήταν έδρα των γραφείων του ΠΑΣΟΚ και δεν είχε γίνει ακόμα γέφυρα.

Όλα αυτά μέχρι τη Δευτέρα. Οπότε χρειάστηκε να πάω στο φαρμακείο για αντιβιώσεις. Τη Δευτέρα τα φαρμακεία απεργούσαν. Έξω από το διημερεύον φαρμακείο περίμεναν καμιά τριανταριά άτομα. Ο φαρμακοποιός έμπαζε το κόσμο ανά τριάδες. Δυστυχώς το Ταρατατά έπαψε να κυκλοφορεί, οπότε αναγκάστηκα να περιμένω χωρίς να εκμεταλλεύομαι πνευματικά το χρόνο της αναμονής. Οι ουρές ορθίων έχουν πάντως αρκετό ενδιαφέρον. Ο κόσμος βαριέται και πιάνει την κουβέντα. Εμένα δε μου μιλάνε γιατί έχω τον ανθρωποδιώχτη, έτσι μπορώ να παρακολουθήσω απερίσπαστος τους διαλόγους των γύρω μου.

Δυο θέσεις μπροστά μου ήταν ένας μουστακαλής κύριος ο οποίος γύρισε κι έπιασε κουβέντα με τον μπροστινό μου. Ο εν λόγω παραμπροστινός έκανε επί δεκαετία στη Γερμανία όπου -όπως τόνισε- δεν υπάρχουν ουρές, ούτε απατεώνες φαρμακοποιοί. Ενημέρωσε τον μπροστινό μου ότι οι φαρμακοποιοί είναι τα τσιράκια των γιατρών στο κλέψιμο. Ότι έχουν όλοι χεστεί στο τάλιρο. Ότι ο ίδιος δουλεύει στη ναυπηγοεπισκευαστική, όπου έχει κάνει μόλις εκατόν είκοσι μεροκάματα τα τελευταία πέντε χρόνια. Έπειτα, αφού τόνισε ότι κάθε άλλο παρά δεξιός είναι, είπε ότι το μπουρδελοκράτος δεν κάνει τίποτα με τα τρία εκατομμύρια μετανάστες -εκεί ξανατόνισε δις ότι δεν είναι χρυσαυγίτης- όμως, επιτέλους, άρχισε να μπαίνει μια τάξη στην υγεία.

Ο μπροστινός μου μετά από κάθε τελεία του παραμπροστινού μου σημείωνε ότι πρέπει να τιμωρήσουμε την κυβέρνηση σκληρά στις εκλογές κι ότι δεν πάει άλλο. "Συριζαίος θα είναι, αριστερός πάντως σίγουρα", σκέφτηκα. Πρέπει να πω ότι είμαι φυσιογνωμιστής, αμέσως καταλαβαίνω τον άλλο από τη φάτσα του. "Τόσο καιρό τα λέει ο Καρατζαφέρης και δεν τον ακούει κανείς", συμπλήρωσε στο τέλος.

Ένας παππούς πιο μπροστά, μού απέσπασε την προσοχή από το διάλογο των μπροστινών μου. Ο παππούς μιλούσε με την κόρη του που του κουβάλησε μια καρέκλα για να κάτσει. Στη θέα της καρέκλας που του κόμιζε την προσδοκία της ξεκούρασης ο παππούς ήρθε στο κέφι. Άρχισε να λέει ότι επιτέλους σε καμία άλλη χώρα δεν συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν εδώ. Ευτυχώς όμως πλέον έχουμε Άδωνη. Άρχισε ν' απαριθμεί τ' ανδραγαθήματα του ανδρός στον τομέα της υγείας. Τα συμφέροντα, απ' ότι κατάλαβα, τράπηκαν σε φυγή με την Αδώνεια επέλαση. Γιατροί, φαρμακοποιοί και λοιπές συντεχνίες δεν ξέρουν από που να διαφύγουν για να σωθούν.

Κι ενώ ο παππούς απήγγειλε απόξω την Αδωνειάδα, εμφανίστηκε η βοηθός του φαρμακοποιού στην πόρτα:

"Παρακαλώ όσοι δεν έχουν συνταγές να περάσουν αριστερά σε δεύτερη ουρά". Η ουρά, η οποία μέχρι τότε ήταν απλώς τεθλασμένη, μετατράπηκε αυτοστιγμεί σε τουλουμπούκι. Καμιά εικοσαριά άτομα που είχαν νωρίτερα μαζευτεί πίσω μου βρέθηκαν γύρω από την πόρτα του φαρμακείου. Οι έχοντες την επετηρίδα εξερράγησαν τόσο κατά του φαρμακοποιού όσο και κατά των εισβολέων. Αφού ακολούθησε ένας καυγάς και κάμποσα μπινελίκια, ο φαρμακοποιός εμφανίστηκε για να ανακοινώσει ότι κάλεσε την αστυνομία. Κάποιοι από τους εισβολείς επέστρεψαν στις θέσεις τους. Άλλοι συνέχισαν να τσακώνονται με τους νομίμως αφιχθέντες στα πρόθυρα του καταστήματος. Έγιναν κάποια πηγαδάκια τα οποία κατέκριναν τη στάση του φαρμακοποιού, ο οποίος ήθελε να κονομήσει και γι' αυτό χάλασε τη σειρά. Άλλα πηγαδάκια ασχολούνταν με τη φύση του Έλληνα που δε σέβεται ουρές και γι' αυτό χρειάζεται γερμανούς, Σαμαράδες και το 100. Παραδόξως δεν άκουσα κανέναν να επικαλείται τη χρησιμότητα του Παπαδόπουλου ή της Χρυσής Αυγής, πράγμα ασυνήθιστο, για να μην πω πρωτοφανές.

Ο παραμπροστινός μου ήταν τώρα πολύ πιο παραμπροστινός μου. Συνομιλούσε με τον παππού του Αδώνιδος κι απ' ότι φαίνεται συνεννοούνταν άριστα.
Μετά από καμιά ώρα εμφανίστηκαν και τα όργανα της τάξεως. Μπήκαν στο φαρμακείο όπου συμμετείχαν σε κάποιες έντονες συζητήσεις μεταξύ νομίμων και εισβολέων. Δεν κάθησαν ωστόσο να βοηθήσουν πίσω απ' το γκισέ, να κάνουν δα και τίποτα το χρήσιμο, κι έφυγαν χωρίς να προβούν σε συλλήψεις.

Δυο θείτσες εξακολουθούσαν να τσακώνονται. (Είναι απίστευτο πόσο μεγάλη αντοχή έχουν οι θείτσες στους καυγάδες. Η πρώτη είπε για ογδοηκοστή φορά στη δεύτερη: "Γύρνα κυρά μου πίσω στη θέση σου". Η δεύτερη ισοφάρισε: "Μα ο μπροστινός μου ήδη μπήκε μέσα". Ο μπροστινός της πριν τη διάρρηξη της σειράς θά 'ταν καμιά δεκαριά θέσεις πίσω μου.)

Τρεις ώρες και κάτι ψιλά μετά τη στοίχισή μου πίσω από τον κύριο που ζητούσε την εκλογική τιμωρία της κυβέρνησης, φτάσαμε παρέα στο γκισέ. Δεν έβρισκε ένα φάρμακο κι έπρεπε να τηλεφωνήσει. Έτσι κατάφερα κι εγώ και τού 'φαγα τη σειρά του.

Το απόγευμα, οδηγώντας και ραδιοζαπάροντας, έπεσα σε εκπομπή αθλητικού ραδιοσταθμού. Κάποιος ακροατής καλούσε σε αφύπνιση από τον καναπέ και ξεσηκωμό με αφορμή την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, πράγμα που υποθέτω ότι δεν πολυσυνηθίζεται στους αθλητικούς ραδιοσταθμούς. Μέσα σ' άλλα πέταξε κι ένα ωραίο: "Στην Ελλάδα έχουμε μια κακή συνήθεια: την ανάθεση. Περιμένουμε από τους άλλους να ξεσηκωθούν κι εμείς θ' ακολουθήσουμε".
Μετά από αυτόν βγήκε κι ένας άλλος που συμφωνούσε με τον προλαλήσαντα, ένας παράλλος που συμφωνούσε κι αυτός με τον προπρολαλήσαντα κι άλλοι τρεις-τέσσερις συμφωνούντες, μέχρι να βγει ένας έκτος και να γαμήσει τη συζήτηση: "Με ακούτε; Θωμάς. Ολυμπιακός είμαι. Ρε παιδιά, η ομάδα έχει πρόβλημα στη φυσική κατάσταση, τι λέτε εσείς;". Κι εγώ, επειδή χέστηκα αν ο Ολυμπιακός έχει πρόβλημα φυσικής κατάστασης, εγκατέλειψα τη ραδιοφωνική ουρά των ακροατών και συνέχισα το ραδιοσέρφινγκ.

Για να δούμε τα στατιστικά από τις ουρές της ημέρας. Το μεγαλύτερο μέρος του δείγματος παρατηρεί ότι "δεν πάει άλλο", πράγμα φυσικό με τις παρούσες συνθήκες. Ο ένας βέβαια λέει: "Δεν πάει άλλο και κανείς δεν τον ακούει τον Καρατζαφέρη", ο άλλος "Δεν πάει άλλο! Ε, ρε γερμανοί που μας χρειάζονται", ο τρίτος "Δεν πάει άλλο με την ανάθεση ευθυνών" κι ο τέταρτος "Δεν πάει άλλο με τη φυσική κατάσταση του θρύλου".

Συμφωνώ με τους προλαλήσαντες πως δεν πάει άλλο αλλά μια χαρά θα πάει κι άλλο. Διότι το να έχεις Άδωνη υπουργό υγείας και να τον θεωρεί ο προλετάριος (των 120 μεροκάματων τα τελευταία πέντε χρόνια) επιτυχημένο υπουργό, είναι ενδεικτικό του ότι ο λαός -κατά πλειοψηφία πάντα- όσο πεινά για ψωμί, τόσο παρηγοριέται με κλέφτες κι αστυνόμους.

Η ουρά του φαρμακείου είναι μια ενδεικτική μικρογραφία. Μεροκαματιάρηδες, άνεργοι και συνταξιούχοι, μικροαστοί που θά 'θέλαμε νά 'μαστε κανονικοί αστοί και να μη χρειάζεται να στηνόμαστε σε ουρές. Εύκολα κατηγορητήρια κατά δικαίων και αδίκων. Χιλιομασημένα στερεότυπα. Ουδεμία αμφισβήτηση ενός συστήματος που εμπορεύεται το δικαίωμα της υγείας με δελτίο. Καχυποψία κατά του φαρμακοποιού επειδή αυτός είναι ο ορατός. Ελάχιστο ενδιαφέρον για το δίκιο του διπλανού. Καμιά συναίσθηση της προσωπικής ευθύνης, ακόμα και στο να σεβαστεί κανείς την προτεραιότητα. Ανάθεση της ευθύνης για την τήρηση της σειράς στο φαρμακοποιό, στον παιδονόμο, ή, καλύτερα, στο μπάτσο.
Κι έπειτα θες ξεσηκωμούς από τον καναπέ. Ξέρεις τι καλά θα περνούσαμε στο φαρμακείο αν περνούσαμε το τρίωρο αραχτοί σε καναπέ;

Αλλά εγώ θα ρίξω το λίθο; Εγώ δεν έγραφα μέχρι πριν από δύο χρόνια κάτι μαλακίες τύπου "τα ψωμιά τους τελειώνουν"; Σάμπως δεν πίστευα ότι ο λαός θέλει ανατροπές;

Έτσι πια καταλαβαίνω όσους εναποθέτουν τις τελευταίες τους ελπίδες στην πτώση της κυβέρνησης και την άνοδο μιας κάποιας αριστερής. Ελπίδες βέβαια που είναι μισό κλικ λιγότερο τζούφιες από αυτές όσων αναμένουν εναγωνίως την ανάπτυξη (και είναι η πλειοψηφία). Η θέληση λίγη κι ο πόνος μεγάλος. Κι ασφαλώς πάντα φταίει κάποιος άλλος: ο φαρμακοποιός, ο διπλανός, ο γιατρός, η μέρκελ, οι σιωνιστές, οι αεροψεκαστές, ο Χατζηπετρής κι όποιος δεν ορκίζεται στο όραμα μιας "κυβέρνησης της Αριστεράς".
Α, κι ο γυμναστής του θρύλου.

Φτάνοντας στη δουλειά ανακάλυψα ότι το γειτονικό φαρμακείο ήταν ανοιχτό και άνευ ουράς.

Πηγή: Ένας στρατολάτης (1ο και 2ο μέρος)