Η «αραβική άνοιξη» και οι εγκλωβισμένοι λαοί

Η «αραβική άνοιξη» και οι εγκλωβισμένοι λαοί

οι εκλογές της περασμένης Κυριακής στην Τυνησία σήμαναν εναλλαγή στην αστική διαχείριση με το κοσμικό κόμμα «Νίντα Τούνις», να παίρνει τη σκυτάλη από το ισλαμιστικό «Ενάχντα», που είχε αναδειχθεί στην εξουσία μετά την ανατροπή του πρώην Προέδρου Μπεν Αλι κατά την λεγόμενη «Αραβική άνοιξη». Αυτή η υπόθεση που ξεκίνησε από την υπαρκτή λαϊκή αντίδραση σε ένα αυταρχικό καθεστώς (σταθερό σύμμαχο ως τότε των ιμπεριαλιστών) αξιοποιήθηκε από την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές, για να προχωρήσουν ευρύτεροι σχεδιασμοί, ώστε να διευκολυνθούν οι μπίζνες των μονοπωλιακών ομίλων. Το ίδιο συνέβη και σε άλλες χώρες της Βόρειας Αφρικής, τη Λιβύη και την Αίγυπτο, όπου χρησιμοποιήθηκε το «χαρτί» των ισλαμιστών για το σκοπό αυτό. Τώρα, οι ισλαμιστές στην Τυνησία μπαίνουν πιο πίσω και επανέρχονται στην εξουσία άνθρωποι που στήριξαν τον Μπεν Αλι, όπως ο επικεφαλής του σχετικά νεοσύστατου κόμματος Μπ. Ελσέμπσι που διετέλεσε σε διάφορες υπουργικές θέσεις και στην πρωθυπουργία των προηγούμενων κυβερνήσεων και του Μπεν Αλι.

Το νέο αποτέλεσμα της Τυνησίας εμφανίζεται από τους ιμπεριαλιστές «ως νίκη της δημοκρατίας». Αστοί και οπορτουνιστές πριν από τρία χρόνια εκθείαζαν την «αραβική άνοιξη» ως γνήσια «επανάσταση και λαϊκή εξέγερση». Τα λεγόμενα «αυθόρμητα κινήματα» στη Βόρεια Αφρική και μετά αυτά των «αγανακτισμένων» εμφανίζονταν ως ακομμάτιστα, ακηδεμόνευτα ως το «πραγματικό κίνημα» σε αντιπαράθεση με το κομμουνιστικό κίνημα. Τότε το ΚΚΕ στη χώρα μας είχε λοιδορηθεί από κάθε λογής οπορτουνιστές, επειδή εξηγούσε ότι όχι μόνο δεν πρόκειται για επαναστάσεις που μπορούν να οδηγήσουν τα πράγματα μπροστά αλλά αφορούν σε εκσυγχρονισμούς στο αστικό πολιτικό σύστημα, ενώ ταυτόχρονα συνέδεε τις εξελίξεις με τα ευρύτερα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τις επεμβάσεις με βάση το αμερικανοΝΑΤΟικό σχέδιο «Μεγάλη Μέση Ανατολή».

Πολύ γρήγορα, η ανάλυση του ΚΚΕ επαληθεύτηκε ενώ και νεότερα στοιχεία δείχνουν την εμπλοκή υπηρεσιών ιμπεριαλιστικών χωρών σε πολλές χώρες και σε όλο το τόξο από τη Βόρεια Αφρική ως τη Μέση Ανατολή. Η περίπτωση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία και η ενίσχυση των ενόπλων του «Ισλαμικού Κράτους» είναι οι πιο κραυγαλέες αποδείξεις που επιβεβαιώνουν τα όσα μόνο το ΚΚΕ είχε πει, ενώ οι όποιες εναλλαγές στις κυβερνήσεις συνοδεύτηκαν με νέα αντιλαϊκά μέτρα. Οι κόντρες και διαφοροποιήσεις των εγχώριων αστικών δυνάμεων αφορούν στο ποια θα έχει το πάνω χέρι στην εκμετάλλευση του εργαζόμενου λαού, και ποια θα διαπραγματεύεται με τα μονοπώλια για τα δικά της συμφέροντα. Οι εξελίξεις στην Τυνησία και αλλού, με δεδομένο ότι δεν υπάρχει ισχυρό επαναστατικό αγωνιστικό κίνημα και Κομμουνιστικό Κόμμα, φέρνουν τραγικά στο προσκήνιο την αλήθεια ότι όσο οι εργάτες, οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου μπαίνουν κάτω από τις σημαίες των αστών με όποιον μανδύα (κοσμικό ή θρησκευτικό), όσο δεν έχουν οδηγό την ταξική πάλη, όσο δε συγκρούονται με τους εκμεταλλευτές τους και τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής δεν μπορούν να περιμένουν καλύτερες μέρες.