Στον άλλο κόσμο...

Στον άλλο κόσμο...

Πονοκεφαλιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ για το πώς θα ρυθμιστούν τα δάνεια των επιχειρηματικών ομίλων προς τις τράπεζες, κατά τρόπο - ει δυνατόν - επωφελή και για τις δύο πλευρές. Καμιά σκοτούρα όμως για το πώς θα ανακουφιστούν τα υπερχρεωμένα λαϊκά νοικοκυριά που αγκομαχούν, μήνας μπαίνει - μήνας βγαίνει, να πληρώσουν στεγαστικά και άλλα δάνεια.

Χτες, ο υπεύθυνος οικονομικής πολιτικής του κόμματος Γ. Μηλιός επιχείρησε να ντύσει τις διαμαρτυρίες τους για τον «τραπεζοκεντρικό» χαρακτήρα της προωθούμενης κυβερνητικής ρύθμισης για τα «κόκκινα» επιχειρηματικά δάνεια με φιλολαϊκή «προβιά», μιλώντας για την ανάγκη «σεισάχθειας». Αυτό, βεβαίως, που κάνει στην πραγματικότητα η κυβερνητική ρύθμιση είναι να υπηρετεί και να ενισχύει την τάση συγκέντρωσης του κεφαλαίου που κυριαρχεί στον καπιταλισμό.
Σε ένα πρώτο επίπεδο ανάγνωσης των δηλώσεών του έμενε κανείς με την εντύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται υπέρ μέτρων ανακούφισης του λαού απ' τα χρέη. Λάθος! Ο Γ. Μηλιός πρότεινε απλώς «μια ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους, η οποία θα περιλαμβάνει αναστολή προστίμων και πληρωμών τόκων σε αυτούς που δεν μπορούν να πληρώσουν, για ένα έτος, όπου μετά θα εξεταστεί η περίπτωση». Παρηγοριά στον άρρωστο δηλαδή μέχρι να βγει η ψυχή του.

Πρότεινε ακόμα «οι πληρωμές προς τις τράπεζες να μην υπερβαίνουν το 20% του πραγματικού εισοδήματος του πολίτη, έτσι ώστε να μπορεί συγχρόνως να κινείται η οικονομία». Διαγραφή χρεών εισηγήθηκε μόνο για τις περιπτώσεις που τα δάνεια είναι από χέρι χαμένα: «...για ανθρώπους πάρα πολύ μεγάλης ηλικίας, χωρίς κανένα εισόδημα, ασθενείς κ.λπ.»!

Επ' αυτών ανέφερε: «Οι περισσότεροι πολίτες χρωστούν σε πάνω από μια τράπεζα, το ίδιο και οι μικρές επιχειρήσεις. Επομένως, βρίσκονται σε μια αδύνατη θέση ...για το πώς θα διαπραγματευτούν. Η τράπεζα και τις καλύτερες προθέσεις να έχει, δεν μπορεί να μην έχει ως πρώτο κριτήριο τον ισολογισμό της, γι' αυτό μιλάμε για την ίδρυση ...ενός φορέα δημοσίου συμφέροντος, ανάμεσα στις τράπεζες και τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και τις μικρές επιχειρήσεις, η οποία θα διαγράψει τα χρέη, τα οποία δεν μπορούν να πληρωθούν με τίποτα... Να δούμε ποια χρέη δεν μπορούν να πληρωθούν καθόλου -γιατί πρόκειται για ανθρώπους πάρα πολύ μεγάλης ηλικίας, χωρίς κανένα εισόδημα, ασθενείς κ.λπ.-, σε ποια πρέπει να γίνει μια αναδιάρθρωση, δηλαδή να σταματήσει για μια περίοδο χάριτος να πληρώνονται οι τόκοι και τα επιτόκια, χωρίς να έχουμε προσαυξήσεις και όταν βελτιωθεί η οικονομική κατάσταση του δανειολήπτη, να αρχίζει να πληρώνει πάλι ή να μειωθεί, εν μέρει, ανάλογα με την περίπτωση».

Κοροϊδία, δηλαδή, και εκμετάλλευση της αγωνίας των ανθρώπων που τους πνίγουν τα χρέη. Η παραπάνω πρόταση αποσκοπεί να λύσει το πρόβλημα πώς θα πληρωθούν τα δάνεια στις τράπεζες - και για να μη χάσουν τα λεφτά τους οι τράπεζες- τη στιγμή που αυτό για την πλειοψηφία των λαϊκών νοικοκυριών τώρα είναι αδύνατο. Αυτό το στόχο έχουν τα μέτρα που προτείνουν. Οπως, για παράδειγμα, πληρωμή που να μην υπερβαίνει το 20% του εισοδήματος ή ακόμη και να παγώνει η πληρωμή των τόκων για ένα χρόνο. Οσο για το δημόσιο φορέα διαχείρισης των δανείων, θα το κάνουν για να διευκολύνουν τις τράπεζες στην είσπραξη των δανείων, με δεδομένους τους υποχρεωτικούς όρους είσπραξης έστω και σε περισσότερες δόσεις. Και όλα αυτά τα προτείνει τη στιγμή που η αστική πολιτική τον έχει πολλαπλά γδάρει με τη μείωση του εισοδήματος, τη φοροληστεία, τις περικοπές σε όποιες ελάχιστες παροχές ανακούφισης έδινε το κράτος. Λες και το κράτος στο οποίο κάνουν κουμάντο οι επιχειρηματικοί όμιλοι και τα μονοπώλια δεν θα πάρει μέτρα πρώτα απ' όλα για τα δικά τους συμφέροντα και όχι βεβαίως για να εγγυηθεί τα λαϊκά εισοδήματα.

Η αλήθεια είναι πως είτε η διαπραγμάτευση των δανειοληπτών γίνεται απευθείας με την τράπεζα είτε μεσολαβεί δημόσιος φορέας που θα συσταθεί επί τούτου, ο ισολογισμός της τράπεζας θα παραμένει το κριτήριο και ο δανειολήπτης θα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Και σε ο,τι αφορά τις διαφορές ανάμεσα στους επιχειρηματικούς ομίλους όποιος και αν χάσει ή κερδίσει καμιά διαφορά δεν θα έχει για τους εργαζόμενους. Σε ό,τι όμως αφορά τους εργαζόμενους τα φτωχά λαϊκά στρώματα εξασφαλίζεται - με διαφορετικό τρόπο - το ίδιο αποτέλεσμα δηλαδή: η καταστροφή τους και η επιβολή καθεστώτος επιτήρησης και ομηρίας των λαϊκών οικογενειών. Αυτό άλλωστε γινόταν και την περίοδο που το Δημόσιο είχε την πλειοψηφία των μετοχών σε μια σειρά τραπεζικά ιδρύματα. Χαρίστηκε ποτέ κανένα δάνειο σε ανθρώπους του μόχθου; Ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει με τις λέξεις, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί τη λαχτάρα των εργαζομένων για πραγματική ανακούφιση απ' το βραχνά των χρεών. Κρύβει ότι ως διαχειριστής της αστικής εξουσίας, κομμάτι αναπόσπαστο της οποίας είναι οι τράπεζες, θα σταθεί σαν εισπράκτοράς τους απέναντι στο λαό.