Ψάχνουν το μείγμα της «συναίνεσης» στα νέα μέτρα εξόντωσης του λαού

Ψάχνουν το μείγμα της «συναίνεσης» στα νέα μέτρα εξόντωσης του λαού

Ο προβληματισμός που επικρατεί σε ξένα και ντόπια επιτελεία για τα προβλήματα της καπιταλιστικής οικονομίας, το πώς, με ποιο μείγμα, θα προχωρήσουν οι αναδιαρθρώσεις που χρειάζεται το μεγάλο κεφάλαιο, για να κατοχυρώσει την κερδοφορία του στις νέες συνθήκες, είναι έκδηλος, αναπτύσσεται παντού στην ΕΕ και μόνο τα χειρότερα προοιωνίζεται για τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Ενδεικτικά όσα ειπώθηκαν προχτές στις Βρυξέλλες, σε εκδήλωση με τίτλο «Αποπληθωρισμός ή πληθωρισμός; Η πολιτική του Ευρώ υπό το πρίσμα της ελληνικής κρίσης» που διοργάνωσε το Ινστιτούτο Δημοκρατίας «Κωνσταντίνος Καραμανλής», σε συνεργασία με το γερμανικό ίδρυμα «Hanns Seidel» (φέρει το όνομα Βαυαρού πολιτικού, προέδρου της γερμανικής Χριστιανοκοινωνικής Ενωσης) και το «Wilfried Martens Centre for European Studies», το λεγόμενο «think tank» του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Ομιλητές ήταν ο βουλευτής της ΝΔ και πρώην υπουργός Ανάπτυξης, Κ. Χατζηδάκης, ο Γερμανός ευρωβουλευτής της Χριστιανο-κοινωνικής Ενωσης M. Ferber και ο επικεφαλής του Επιστημονικού Συμβουλίου του Ινστιτούτου Δημοκρατίας Π. Σκλιάς.

***

Ο Κ. Χατζηδάκης υποστήριξε ότι «η οικονομική κρίση απειλεί την κοινωνική συνοχή σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ενώ ταυτόχρονα εξέθρεψε την άνοδο εξτρεμιστικών και λαϊκιστικών κομμάτων. Εάν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου η Ευρώπη διαιρέθηκε σε ανατολική και δυτική, σήμερα απειλείται να διαιρεθεί σε βόρεια και νότια, κάτι που ενδεχομένως να θέσει σε κίνδυνο τη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Ο Βορράς και ο Νότος πρέπει να προχωρήσουν μαζί: Οι νότιες χώρες πρέπει να συνεχίσουν να εφαρμόζουν τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, και οι βόρειες πρέπει να δείξουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους. Η Ελλάδα έχει κάνει σημαντικά βήματα προόδου τα τελευταία 2,5 χρόνια (δημοσιονομική προσαρμογή, ενίσχυση ανταγωνιστικότητας κ.ά.). Πλέον βρίσκεται σε κομβικό σημείο (...) Η ελληνική οικονομία αντιμετωπίζει πρόβλημα ρευστότητας, το οποίο πρέπει να ξεπεραστεί, ώστε να επιταχυνθεί η επάνοδος στην ανάπτυξη. Τώρα χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ την εμπιστοσύνη και την αλληλεγγύη των εταίρων μας, καθώς και την πιστωτική στήριξη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ)», συμπλήρωσε ζητώντας ουσιαστικά (και) απελευθέρωση χρημάτων από την εξυπηρέτηση του χρέους, κυβέρνηση και δανειστές να πετύχουν μετά από διαπραγματεύσεις τη διευθέτησή του, την με καλύτερους όρους για τα μονοπώλια αποπληρωμή του, καθώς θα εξοικονομηθούν πρόσθετα κονδύλια για παραπέρα επιδότησή τους.
Ο Ferber, αναφερόμενος σε αντιφάσεις και προβλήματα άλυτα στον καπιταλισμό, ισχυρίστηκε ότι «στην προσπάθειά της να καταπολεμήσει πληθωριστικά φαινόμενα, η ΕΚΤ διατήρησε χαμηλά τα επιτόκια δανεισμού. Ομως, πλέον, λόγω της πτωτικής πορείας των οικονομιών των κρατών - μελών της ΕΕ,η ΕΚΤ έχει εξαντλήσει τα εργαλεία που έχει στη διάθεσή της», πρόσθεσε, επαναλαμβάνοντας και αυτός φόβους για ύφεση ή έστω στασιμότητα στην όποια αναθέρμανση της καπιταλιστικής οικονομίας ήλπιζαν οι κύκλοι του κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, τάχθηκε εναντίον οποιασδήποτε «πιστωτικής χαλάρωσης» από την πλευρά της ΕΚΤ. «Εκείνο που πρέπει να αποτελέσει προτεραιότητα της ΕΕ είναι η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας μέσω της εφαρμογής διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων», επέμεινε κι αυτός με τη σειρά του.
«Οι μεταρρυθμίσεις, όσο αναγκαίες κι αν είναι, δεν μπορούν να εφαρμοστούν εάν δεν υπάρχει η απαραίτητη κοινωνική συναίνεση. Τα υψηλά επίπεδα φόρων, σε συνδυασμό με την όχι ανάλογη πτώση των τιμών βασικών καταναλωτικών αγαθών, δημιουργούν συνθήκες κοινωνικής εξάντλησης, η οποία με τη σειρά της προκαλεί την αμφισβήτηση της κοινής γνώμης για την αποτελεσματικότητα των μεταρρυθμίσεων. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, τα περιθώρια περαιτέρω πολιτικών ελιγμών ολοένα στενεύουν», προειδοποίησε ο Π. Σκλιάς.

***

Σε ένα τέτοιο υπόβαθρο στήνεται, όλο το τελευταίο διάστημα, η αντιπαράθεση συγκυβέρνησης - ΣΥΡΙΖΑ, για το ποιανού το μείγμα διαχείρισης είναι ο εγγυητής αυτής της «κοινωνικής συναίνεσης», ταυτόχρονα ποιος θέλει πραγματικά την πολιτική «συνεννόηση» και «σταθερότητα», ώστε να περάσουν και τα επόμενα μέτρα που θέλει το κεφάλαιο.
Κρύβουν, ωστόσο, πως την περιλάλητη «σταθερότητα» και τη «συνεννόηση» τις θέλουν για εξασφάλιση της κερδοφορίας των ντόπιων μονοπωλίων, της συμμετοχής τους στους διεθνείς ανταγωνισμούς για το μοίρασμα των αγορών, ότι αυτές αφορούν τη χειραγώγηση όσο γίνεται πιο πλατιών εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, ώστε να στηρίζουν και να ανέχονται την προώθηση αυτών των αντιλαϊκών στόχων.
Κρύβουν ότι η στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης περνά αναπόφευκτα μέσα από τη διατήρηση του πυρήνα των αντιλαϊκών μέτρων της προηγούμενης περιόδου και την ενίσχυσή τους με νέες αντεργατικές αναδιαρθρώσεις (όπως αυτές που ζήτησε λίγες μέρες πριν ο πρόεδρος του ΣΕΒ) για την παραπέρα στήριξη της περιλάλητης ανταγωνιστικότητας των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων.
Κρύβουν ότι το κρατικό χρέος, σε όποιο ύψος και αν ρυθμιστεί, σε όφελος πάντα των μονοπωλίων, δεν το δημιούργησε ο λαός, αλλά καλείται να το αποπληρώσει, ανεξαρτήτως της τεχνικής «διευθέτησης» που τελικά θα επιλεγεί στα ενδοαστικά παζάρια.
Κρύβουν ότι και αυτά ακόμα τα μέτρα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας, στα οποία ανταγωνίζονται συγκυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ, είναι άλλη μια πτυχή της περιβόητης «ομαλότητας», της απρόσκοπτης υλοποίησης της αντιλαϊκής πολιτικής με παράλληλη διαχείριση της λαϊκής αγανάκτησης, συμβιβασμό των εργαζομένων στην επιβίωση με ψίχουλα. Γι' αυτό ο λαός πρέπει να πορευτεί αλλιώς, να μην αυτοπαγιδευτεί ανάμεσα στο ποιος εγγυάται καλύτερα τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Η παρακαταθήκη της επιτυχίας του πανελλαδικού συλλαλητηρίου του Σαββάτου στην Αθήνα πρέπει να αξιοποιηθεί στην επόμενη σημαντική μάχη, την απεργία της 27/11, ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα και τα μνημόνια διαρκείας του κεφαλαίου και της ΕΕ. Ο δρόμος του λαού είναι αυτός της αντίστασης, του αγώνα ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους, ενάντια σε νέους και παλιούς διαχειριστές του αντιλαϊκού κατήφορου. Ο δρόμος της λαϊκής συμμαχίας που θα αγωνίζεται με προοπτική τη λαϊκή εξουσία. Δρόμος που προϋποθέτει την ισχυροποίηση του ΚΚΕ παντού.