Ελπίδα για το λαό δεν είναι τα παζάρια στην ΕΕ

Ελπίδα για το λαό δεν είναι τα παζάρια στην ΕΕ

«

Αγωνία για τη διαπραγμάτευση»! «Θα γίνουν δεκτοί οι όροι της νέας κυβέρνησης;», «θα δείξει σθεναρή στάση;», «θα κάνει πίσω;», «θα κάνουν πίσω οι δανειστές;» και άλλα πολλά «έπαιζαν» στους τίτλους των εφημερίδων, των τηλεοράσεων και των ιστοσελίδων την προηγούμενη βδομάδα. Το σκηνικό αυτό θα συνεχιστεί την επόμενη βδομάδα και μάλιστα ξεκινώντας από αύριο, Δευτέρα. Η προπαγανδιστική μηχανή της συγκυβέρνησης αλλά και άλλων αστικών επιτελείων είναι καλά στημένη, για να εμφανίσει σαν «τιτανομαχία» για την «υπερηφάνεια» και την «αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού» μια αντιπαράθεση - διαπραγμάτευση που γίνεται για λογαριασμό του κεφαλαίου και έχει ως δεδομένο το αντιλαϊκό πλαίσιο εις βάρος του λαού.

Τα μνημόνια που «δεν είναι για πέταμα»

Η κυβέρνηση, μετά το «σκίζουμε τα μνημόνια», δήλωσε ότι τα μνημόνια δεν είναι για πέταμα και ότι ένα μεγάλο ποσοστό των μέτρων που περιλαμβάνουν θα τα εφαρμόσει. Κάτι ανάλογο, βέβαια, έλεγαν τα προηγούμενα χρόνια και τα στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Δεν ξαφνιάζει η ταύτιση.
Στόχος των μνημονίων, των προγραμμάτων, των συμβολαίων, όπως και αν ονομάζονται και αν ονομαστούν στο μέλλον, ήταν και παραμένει να προχωρήσουν, μέσα σε συγκεκριμένο χρόνο και με δεδομένο πλαίσιο επιτήρησης, μεταρρυθμίσεις που υπηρετούν τις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου.
Αυτές οι μεταρρυθμίσεις δεν έπεσαν από τον ουρανό. Περιέχονται στα κείμενα στρατηγικής, στις κατευθύνσεις και στις αποφάσεις της ΕΕ. Εφαρμόζονται σε όλα τα κράτη - μέλη, με διαφορετικό ίσως μείγμα, ανάλογα με το επίπεδο ανάπτυξης κάθε χώρας, σε διαφορετικό κάθε φορά εύρος και με διαφορετικές ταχύτητες, λόγω της ανισομετρίας.
Τα μέτρα αυτά έχουν ως στόχο να θωρακίσουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας κάθε κράτους - μέλους και συνολικά της ΕΕ/Ευρωζώνης. Είναι οι λεγόμενες «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», που στοχεύουν στην άμεση ή έμμεση στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης και που έχουν εφαρμοστεί σε μια σειρά από κράτη της ΕΕ, με επιπτώσεις στα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργαζομένων.
Σε κάθε περίπτωση, το κεφάλαιο είναι αυτό που επιβάλλει τις αναδιαρθρώσεις, ανεξάρτητα από το ποσοστό που καταλαμβάνουν σε κάθε μείγμα διαχείρισης τα περιοριστικά και τα επεκτατικά μέτρα.

Τα νέα ισοδύναμα

Το υπόλοιπο μέρος της συμφωνίας θα συμπληρωθεί με αντιλαϊκά διαρθρωτικά μέτρα «τύπου ΟΟΣΑ», ενώ η αυστηρή επιτήρηση θα συνεχιστεί με άλλο τρόπο. Αναζητούν, λοιπόν, νέου τύπου ισοδύναμα, σαν αυτά που έψαχναν και άλλες κυβερνήσεις παλιότερα.
Μήπως, όμως, ο ΟΟΣΑ κάνει κάτι διαφορετικό; Μήπως οι δικές του μεταρρυθμίσεις είναι περισσότερο «ήπιες» για το λαό ή ακόμα και προς όφελός του; Διακηρυγμένος στόχος του ΟΟΣΑ είναι η θωράκιση και βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας στα κράτη - μέλη του. Γι' αυτό οι μεταρρυθμίσεις που προτείνει κινούνται στην ίδια κατεύθυνση με τα μέτρα των μνημονίων.
Γι' αυτό και στο τελευταίο μνημόνιο, η εκταμίευση μιας από τις δόσεις των δανείων συνδέθηκε άμεσα με την εφαρμογή της αντιλαϊκής «εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ», ως προαπαιτούμενου που τότε καταριόταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά ας μην πάμε στα «παλιά», ας δούμε τι περιλαμβάνει η έκθεση του ΟΟΣΑ για το 2015, με τις προτάσεις του για τις προτεραιότητες που πρέπει να έχει η Ελλάδα. Τι περιλαμβάνουν; Μείωση εμποδίων στην ανταγωνιστικότητα δίνοντας προνόμια ενίσχυσης του κεφαλαίου, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, ταχεία υλοποίηση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων, αξιολόγηση του εκπαιδευτικού συστήματος με κριτήρια την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, ενίσχυση της αποτελεσματικότητας της Δημόσιας Διοίκησης για τα συμφέροντα του κεφαλαίου κ.ά.

Το μαύρο - άσπρο

Πάνω απ' όλα, η κυβέρνηση προσπαθεί να εμφανίσει ως επιτυχία την πιθανή συμφωνία και να πείσει το λαό ότι πρέπει να εγκαταλείψει το στόχο της πραγματικής κατάργησης των μνημονίων και της ανάκτησης των απωλειών και να συμβιβαστεί με ψίχουλα.
Οπως εξήγησε, μιλώντας στις Βρυξέλλες και απευθυνόμενος στο λαό, ο πρωθυπουργός, η κυβέρνηση επιχειρεί να παντρέψει «την αρχή της αποδοχής του σεβασμού στη λαϊκή ετυμηγορία (...) με την αρχή του σεβασμού στους κοινούς μας κανόνες (...) είμαστε υποχρεωμένοι να τους σεβαστούμε. Διότι αποτελούν ιδρυτικούς κανόνες των Συνθηκών της Ευρωπαϊκής Ενωσης».
Με ένα μαγικό τρόπο, η νέα συγκυβέρνηση επιχειρεί μια επανάληψη του «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται» του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980, ταυτίζοντας τις προσδοκίες και τις ελπίδες που είχαν καλλιεργήσει στα εργατικά - λαϊκά στρώματα με τα παζάρια, τις αντιπαραθέσεις και τους συμβιβασμούς που πραγματοποιεί στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεών της με την Κομισιόν, το ΔΝΤ, την ΕΚΤ, τους «θεσμούς» που δε θα τους ξαναπούμε πια τρόικα!
Θέλει το λαό χειροκροτητή αυτής της διαδικασίας με στόχο όχι απλώς να έχουν λαϊκό στήριγμα οι υπαναχωρήσεις, οι προσαρμογές και οι συμβιβασμοί, ήδη δημοσκοπήσεις εμφανίζουν μεγάλα ποσοστά του λαού να ζητούν «έντιμο συμβιβασμό», αλλά βάζοντας στο στόχαστρο κάθε μελλοντική προσπάθεια για ανασύνταξη του κινήματος.

Με δική του γραμμή πάλης ο λαός

Από την αρχή της βδομάδας, το ΚΚΕ σημείωσε, με την ομιλία του Γενικού Γραμματέα της ΚΕ, Δ. Κουτσούμπα, μέσα στη Βουλή, ότι δε γίνεται να είσαι και με την εργατική τάξη, το λαό, και με την πλουτοκρατία του τόπου και της Ευρώπης. Οτι ή θα πασκίζεις για τα συμφέροντα των λίγων, των ομίλων, τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητάς τους. Η θα είσαι, πραγματικά, στην πράξη και όχι στα λόγια, με το μέρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Κι αυτό προϋποθέτει άλλο δρόμο ανάπτυξης, άλλο δρόμο εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας. Μακριά από την πεπατημένη του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης που μας έφερε έως εδώ. Τόνισε ότι αυτό που ήδη η κυβέρνηση δεσμεύεται ότι θα υπογράψει είναι ένα νέο πρόγραμμα αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων. Οτι αυτό που ξεκάθαρα δηλώθηκε από την κυβέρνηση ότι θα τηρήσει είναι οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί και οι κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας. Τι σημαίνουν για το λαό αυτές οι δύο συγκεκριμένες δεσμεύσεις; Οτι θα συνεχιστούν οι θυσίες του λαού στο βωμό της ανταγωνιστικότητας και του κέρδους των μονοπωλιακών ομίλων.
Κόντρα σ' έναν τέτοιο δρόμο, ο λαός πρέπει να χαράξει τη δική του γραμμή πάλης, για ανάκτηση των απωλειών, για ικανοποίηση των αναγκών του, στο δρόμο της δικής του εξουσίας και οικονομίας. Και είναι κρίσιμο στον αγώνα του, στην ταξική πάλη, να μην εγκλωβιστεί στο λεγόμενο «εθνικό» στόχο για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.
Η προσπάθεια της συγκυβέρνησης -και όχι μόνο- να περάσει μαζικά στο λαό ένα κλίμα εθνικής συναίνεσης, στήριξης της διαπραγμάτευσης αποτελεί κίνδυνο για το παρόν και το μέλλον του εργατικού - λαϊκού κινήματος, για την οργάνωση άμεσα της λαϊκής πάλης με στόχο την ανάκτηση των απωλειών, το ξήλωμα όλου του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου, τη διεκδίκηση των σύγχρονων εργατικών αναγκών.