Διαπραγματεύσεις...
Θα
υπογράψουν τώρα ή μετά, θα είναι συμφωνία σε όλα ή σε μερικά, θα πάρει η
κυβέρνηση ολόκληρη τη δόση ή μισή, προχωράνε οι διαπραγματεύσεις ή
κολλήσανε;
Οι καλύτεροι φίλοι της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχουν ήδη πει ωμά τι πρέπει να γίνει: Ο Ομπάμα ζήτησε ευθέως να γίνει ακόμα πιο «ευέλικτη η αγορά εργασίας». Η Λαγκάρντ αξίωσε «σε βάθος μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού», ο Λιου «επιτάχυνση των διαπραγματεύσεων και επίτευξη συμφωνίας το συντομότερο». Και πριν ο κόκορας λαλήσει, η κυβέρνηση διοχέτευσε την ευχάριστη «πληροφορία αρμόδιων κύκλων» για συμφωνία στο πλεόνασμα (που, για να υπάρξει, βέβαια, πρέπει να συνεχίσουν οι περικοπές στις αναγκαίες για τις κοινωνικές ανάγκες κρατικές δαπάνες), συμφωνία και στις ιδιωτικοποιήσεις (που μεταφράστηκε ήδη σε ξεπέρασμα των προβλημάτων με τον ΟΛΠ κι αλλού).
Ανεξάρτητα από τις διαφοροποιήσεις τους σε σχέση με την αναλογία λιγότερο ή περισσότερο περιοριστικών μέτρων και τις αντιθέσεις τους στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, τις κόντρες με τη Γερμανία, η κοινή τους συνισταμένη είναι ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη προϋποθέτει χτύπημα εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, άνοιγμα αγορών, ιδιωτικοποιήσεις, ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και πρωτογενή πλεονάσματα κ.λπ. Αποδεικνύοντας έτσι ότι όσα χαρακτηρίστηκαν «μνημονιακή πολιτική» αποτελούν στρατηγική του κεφαλαίου με ή χωρίς μνημόνια.
Είναι φανερό ότι οι καταγγελίες ενάντια στη λιτότητα που ακούγονταν αφορούν την κρατική ενίσχυση με ρευστό των επενδυτικών σχεδίων του μεγάλου κεφαλαίου και όχι τους εργαζόμενους, το λαό. Και ενώ η συγκυβέρνηση έχει αποδεχτεί όλο το προηγούμενο αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο, τους εφαρμοστικούς νόμους κ.λπ., σύμφωνα με τους κυβερνητικούς κύκλους, παραμένουν οι «κόκκινες γραμμές» σε Εργασιακά, Ασφαλιστικό. Αλλά αυτό είναι μάλλον μικρό πρόβλημα, καθώς στα Εργασιακά έχουν ήδη πιάσει δουλειά οι «κοινωνικοί εταίροι» (ΣΕΒ, ΓΣΕΕ, λοιποί), ώστε μέσα από τον «κοινωνικό διάλογο» να γίνει μακρινό όνειρο ακόμα κι αυτή η στοιχειώδης επαναφορά του βασικού μισθού στα 751 ευρώ, με τις εργασιακές σχέσεις - λάστιχο να παραμένουν ανέγγιχτες, ενώ στο Ασφαλιστικό οι καθημερινές αναφορές στην κατάσταση των Ταμείων στρώνουν το κλίμα, ώστε το «σφάξε με αγά μου να αγιάσω» να μοιάζει ελαφρύ.
Με αυτά τα δεδομένα, σε ορισμένα έντυπα γίνονται αναφορές σε υπάρχουσα ήδη μερική συμφωνία - γέφυρα από το σημερινό μνημόνιο προς το επόμενο - και ζητούμενο πλέον μόνο το πότε και πώς θα πλασαριστεί στο λαό, ώστε να μοιάζει με δικαίωση λαϊκού αιτήματος. Αποκαλύπτοντας μάλιστα και διαδικασίες «μυστικής διπλωματίας», με διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε εκπροσώπους των θεσμών, δηλαδή της «τρόικας» (Κομισιόν, ΕΚΤ, ΔΝΤ), και κυβερνητικών στελεχών που αναφέρονται κατευθείαν στον πρωθυπουργό.
Σε αυτές τις συνθήκες, είναι σαφές ότι χρειάζεται αγωνιστική ετοιμότητα και επαγρύπνηση για την αντιλαϊκή πολιτική που θα συνεχίζεται έστω και με διαφορετικό περιτύλιγμα. Γι' αυτό δεν χρειάζεται καμία αναμονή.
Οι καλύτεροι φίλοι της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχουν ήδη πει ωμά τι πρέπει να γίνει: Ο Ομπάμα ζήτησε ευθέως να γίνει ακόμα πιο «ευέλικτη η αγορά εργασίας». Η Λαγκάρντ αξίωσε «σε βάθος μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού», ο Λιου «επιτάχυνση των διαπραγματεύσεων και επίτευξη συμφωνίας το συντομότερο». Και πριν ο κόκορας λαλήσει, η κυβέρνηση διοχέτευσε την ευχάριστη «πληροφορία αρμόδιων κύκλων» για συμφωνία στο πλεόνασμα (που, για να υπάρξει, βέβαια, πρέπει να συνεχίσουν οι περικοπές στις αναγκαίες για τις κοινωνικές ανάγκες κρατικές δαπάνες), συμφωνία και στις ιδιωτικοποιήσεις (που μεταφράστηκε ήδη σε ξεπέρασμα των προβλημάτων με τον ΟΛΠ κι αλλού).
Ανεξάρτητα από τις διαφοροποιήσεις τους σε σχέση με την αναλογία λιγότερο ή περισσότερο περιοριστικών μέτρων και τις αντιθέσεις τους στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, τις κόντρες με τη Γερμανία, η κοινή τους συνισταμένη είναι ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη προϋποθέτει χτύπημα εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, άνοιγμα αγορών, ιδιωτικοποιήσεις, ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και πρωτογενή πλεονάσματα κ.λπ. Αποδεικνύοντας έτσι ότι όσα χαρακτηρίστηκαν «μνημονιακή πολιτική» αποτελούν στρατηγική του κεφαλαίου με ή χωρίς μνημόνια.
Είναι φανερό ότι οι καταγγελίες ενάντια στη λιτότητα που ακούγονταν αφορούν την κρατική ενίσχυση με ρευστό των επενδυτικών σχεδίων του μεγάλου κεφαλαίου και όχι τους εργαζόμενους, το λαό. Και ενώ η συγκυβέρνηση έχει αποδεχτεί όλο το προηγούμενο αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο, τους εφαρμοστικούς νόμους κ.λπ., σύμφωνα με τους κυβερνητικούς κύκλους, παραμένουν οι «κόκκινες γραμμές» σε Εργασιακά, Ασφαλιστικό. Αλλά αυτό είναι μάλλον μικρό πρόβλημα, καθώς στα Εργασιακά έχουν ήδη πιάσει δουλειά οι «κοινωνικοί εταίροι» (ΣΕΒ, ΓΣΕΕ, λοιποί), ώστε μέσα από τον «κοινωνικό διάλογο» να γίνει μακρινό όνειρο ακόμα κι αυτή η στοιχειώδης επαναφορά του βασικού μισθού στα 751 ευρώ, με τις εργασιακές σχέσεις - λάστιχο να παραμένουν ανέγγιχτες, ενώ στο Ασφαλιστικό οι καθημερινές αναφορές στην κατάσταση των Ταμείων στρώνουν το κλίμα, ώστε το «σφάξε με αγά μου να αγιάσω» να μοιάζει ελαφρύ.
Με αυτά τα δεδομένα, σε ορισμένα έντυπα γίνονται αναφορές σε υπάρχουσα ήδη μερική συμφωνία - γέφυρα από το σημερινό μνημόνιο προς το επόμενο - και ζητούμενο πλέον μόνο το πότε και πώς θα πλασαριστεί στο λαό, ώστε να μοιάζει με δικαίωση λαϊκού αιτήματος. Αποκαλύπτοντας μάλιστα και διαδικασίες «μυστικής διπλωματίας», με διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε εκπροσώπους των θεσμών, δηλαδή της «τρόικας» (Κομισιόν, ΕΚΤ, ΔΝΤ), και κυβερνητικών στελεχών που αναφέρονται κατευθείαν στον πρωθυπουργό.
Σε αυτές τις συνθήκες, είναι σαφές ότι χρειάζεται αγωνιστική ετοιμότητα και επαγρύπνηση για την αντιλαϊκή πολιτική που θα συνεχίζεται έστω και με διαφορετικό περιτύλιγμα. Γι' αυτό δεν χρειάζεται καμία αναμονή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου