Πέντε διασκευές γοητευτικότερες των πρωτοτύπων

Από Οικοδόμος στο Μάι 7, 2015 Μουσική

Γράφει η Ελπίδα Πουρναρά //

Πολλές φορές έχει τύχει να μου εντυπωθεί εντονότερα στη μνήμη ένα τραγούδι όταν θα το ακούσω σε μία διαφορετική εκδοχή. Οι διασκευές και γενικότερα το έργο που παράγει μία cover band, κατά πολλούς αποτελεί «τον εύκολο δρόμο». Θα πει κανείς: «Σιγά τη δουλειά! Πήρε το κομμάτι ως είχε, ίσως πείραξε λίγο το tempo και μπορεί να προσέθεσε και μερικά δίστιχα ακόμα. Αυτό δεν είναι δημιουργία» κι όμως. Το να καταφέρεις να «πειράξεις» ένα κομμάτι που υπό άλλες συνθήκες μπορεί να περνούσε απαρατήρητο και να το κάνεις να το αγαπήσει το κοινό, δεν είναι απλώς δημιουργία. Είναι ευφυΐα, είναι ταλέντο και χάρισμα.
Ας δούμε παρακάτω μερικές από τις πιο γοητευτικές διασκευές σε κομμάτια που ντύνουν μουσικά πρωινά, απογεύματα, road trips, ευτυχισμένες και μη στιγμές. Η σειρά τυχαία, μιας και δεν πρόκειται για κάποιο top 5 – μα για μια παράθεση αγαπημένων μελωδιών που κάτι έχουν να πουν στον καθένα από εμάς.

Οι Youth Group σχηματίστηκαν περί τα τέλη των 1990’s στη μακρινή Αυστραλία, όμως οι μουσικές τους άργησαν ολίγον τι να προσπελάσουν τα αυτιά μου. Τους έμαθα μέσω της διασκευής τους στο γνωστό από το 1984 «Forever Young» των Alphaville, που έπαιζε στην αμερικανική σειρά «The O.C.». Το ακούμε στο αυτοκίνητο, με ανοιχτά παράθυρα που κάνουν τον αέρα να μας χτυπά με δύναμη και να ρίχνει τα μαλλιά μας στο πρόσωπο.

Το «Last kiss», γράφτηκε από τον Wayne Cochran και ερμηνεύτηκε πρώτη φορά το 1961 από την μπάντα του, Wayne Cochran and the C.C. Riders. Μην έχοντας μεγάλη απήχηση, το τραγούδι αφέθηκε λίγο αργότερα στα χέρια των J. Frank Wilson and the Cavaliers για να καταλήξουμε στην εν έτει 1999 διασκευή των Pearl Jam. Όπως λένε και οι στίχοι, πρόκειται για την ιστορία ενός αγοριού που δανείζεται το αυτοκίνητο του πατέρα του μία βροχερή νύχτα για να πάει βόλτα την κοπέλα του, όμως ένα ατύχημα στον αυτοκινητόδρομο αποβαίνει μοιραίο για εκείνη και λίγο πριν το τέλος, δίνουν το φιλί για το οποίο μιλά ο τίτλος.

Όλοι ξέρουμε τους Beatles. Άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο. Το «Don’t let me down» είναι ένα από τα πιο γνωστά κι αγαπημένα κομμάτια τους που μοιάζει να έχει αγαπήσει πληθώρα συγκροτημάτων ανά τους καιρούς.  Πιο πρόσφατη εκτέλεση του που ανακάλυψα κι έκτοτε ακούω συνεχώς είναι αυτή των Aggrolites. Λίγο από reggae, λίγο από ska, «πειραγμένοι» Beatles που μυρίζουν καλοκαίρι.

Τον Απρίλιο του 2002 οι πρωτοεμφανιζόμενοι τότε Νορβηγοί Flunk δημιουργούν μία πιο ήρεμη και ατμοσφαιρική εκδοχή του «Blue Monday» των New Order. Το εν λόγω τραγούδι κυκλοφόρησε το 1983 και πολλοί ήταν εκείνοι που το χόρεψαν και συνεχίζουν να το χορεύουν στις disco. Το ακούμε στη θάλασσα, με το κύμα να σκάει λίγο πιο πέρα και την άμμο να κολλά στα πόδια ενώ φυσά ένα απαλό αεράκι.

Κυκλοφόρησε λίγο πριν το θάνατο του Johnny Cash, το 2003, στον δίσκο «American IV: The Man Comes Around». Λίγοι όμως πρόσεξαν τότε, αλλά και στη συνέχεια ότι το «Hurt» ανήκει αλλού. Τα πνευματικά δικαιώματα του τραγουδιού κατέχουν οι Nine Inch Nails, οι οποίοι το συμπεριέλαβαν στο «Downward Spiral». Επιπλέον με το κομμάτι αυτό απέσπασαν το βραβείο “Grammy” για το καλύτερο rock τραγούδι του 1996. «Full of broken thoughts, I cannot repair, beneath the stains of time the feelings disappear», αρκεί μόνο αυτό.