ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ «ΕΠΙΛΟΓΗ ΥΨΗΛΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ»

 ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ «ΕΠΙΛΟΓΗ ΥΨΗΛΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ»

  Και γιατί και τι  να συνεχίζει να σχολιάζει κανείς από μια πραγματικότητα που η σκληρότητά της δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται πια σαν ευκαιρία για να μιλά γι’ αυτήν, αλλά μόνο για να την αλλάξει; Και καταλαβαίνει κανείς πως ύστερα από την πρωινή ψηφοφορία που σε αγαστή συμφωνία  όλων των κομμάτων, εκτός του ΚΚΕ (γιατί το ΟΧΙ του  φασισμού της Χρυσής Αυγής συμπεριλαμβάνεται από άλλους υπόγειους δρόμους, και γι’  αυτό πιο επικίνδυνους, σ’ αυτήν τη συμφωνία) οι μάχες πια δεν μπορεί να εξατμίζονται σε θεωρητικολογίες, και το blog αυτό δεν εξαιρείται, αλλά η επίθεση πια  πρέπει να σημαδεύει  ίσα στο μεσόφρυδο τους πραγματικούς εχθρούς, ομάδες και άτομα σημειώνοντάς τους με το όνομά τους.

Με την οικονομική κρίση αυτό που έμοιαζε φάρσα έγινε τραγωδία. Κι αν ο ταξικός αντίπαλος της άρχουσας τάξης μέχρι την κρίση μπορούσε να εξουδετερωθεί με πιο διακριτικά μέσα, διαστρέβλωση, υπονόμευση, δολιότητα, χρήμα, ατομικό κέρδος κλπ. τώρα που τα πράγματα σκληραίνουν και οι εφεδρείες της αυταπάτης λιγοστεύουν τα πιο διακριτικά αυτά μέσα μοιάζει να μην επαρκούν πια. Εξάλλου και  αυτοί που φιλοδοξούσαν να είναι οδηγοί της κοινής γνώμης προς όφελος της άρχουσας τάξης  ολοένα πιο ξεκάθαρα αποκαλύπτουν το πρόσωπό τους.

 Και είναι κυρίως οι πράξεις αυτών  οι οποίοι χρόνια τώρα μιλούσαν, -προφορικά, διαδικτυακά κλπ.-  και ήθελαν να παρουσιαστούν ότι είναι προικισμένοι με μια διευρυμένη …ενόραση, διάφορη από τη συμβατική, που περιλάμβανε και τα κοινωνικά, ότι αποτυπώνουν τον κόσμο με προοδευτικό  τρόπο, ότι ανακαλύπτουν τα μεγαλεία της ζωής εκεί που οι άλλοι αδυνατούν να τα διακρίνουν και προσπαθούσαν να πείσουν για τον μονόδρομο των μνημονίων ή για την λανθασμένη πορεία της ΕΕ και για την Ευρώπη των λαών, που αποκάλυψαν τώρα πια  όχι  μόνο τη  φτώχεια της σκέψης τους αλλά κυρίως τη δολιότητα των πράξεων τους. Η αγωνιστική ευφράδεια, το λυρικό και συγκινησιακά φορτισμένο λεξιλόγιό τους, όπως η ομιλία του επικεφαλής της εκτελεστική εξουσίας Α. Τσίπρα στην ευρωβουλή και η αντίστοιχη με τα περί επιλογής υψηλής εθνικής ευθύνης στη Βουλή ή οι συλλογισμοί που επιστρατεύτηκαν για να δικαιολογήσουν τα παρών στην εντολή που ζήτησε ο πρωθυπουργός για εξουσιοδότηση από τη Βουλή για διαπραγμάτευση με βάση την ελληνική πρόταση δεν επαρκούν πια για να μεταμφιέσουν το ρόλο τους στην πολιτική ζωή της χώρας.

Παραλείψεις σκόπιμες, μονομέρειες αδικαιολόγητες, ιδεολογικές αποσιωπήσεις ή διαστρεβλώσεις, ταξικές ισοπεδώσεις, κρίσεις σε προσωπικό επίπεδο χρόνια τώρα εξυπηρετούσαν την προσπάθεια συσκότισης της κοινωνικής πραγματικότητας. Ρεφορμιστές, οπορτουνιστές, αριστεροί, ψευδοεπαναστάτες, αντισυμβατικοί  κλπ. χρόνια τώρα καλλιεργούσαν ψευδαισθήσεις μόνο για να κάμψουν όποιο αγωνιστικό φρόνημα παρέμενε ακόμα όρθιο. Τα πρωινά παρών ή οι απουσίες στην Βουλή δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ούτε σαν φύλλο συκής για να συνεχίσουν να καλύπτουν το στόχο όλων των χρόνων της  μεταπολίτευσης: την περιπόθητη συναίνεση και την πεποίθηση πως άλλος δρόμος, άλλο όραμα, άλλο πολιτικό σύστημα, άλλος τρόπος οργάνωσης της παραγωγής δεν υπάρχει. Φυσικό φαινόμενο ο καπιταλισμός που μπορεί να είναι καλός ή κακός –όπως στις μέρες μας που επικράτησαν οι φιλελεύθερες απόψεις, όχι όμως για πολύ, σε λίγο καιρό θα αφυπνιστούν οι λαοί της Ευρώπης με μπροστάρη το ΣΥΡΙΖΑ για να διεκδικήσουν τον καλό καπιταλισμό δια της αναθέσεως σε αντίστοιχες κυβερνήσεις. Και κάπως έτσι επικράτησε η αποδοχή, η εγκαρτέρηση και η απάθεια, αυτή η ναρκωμένη ακινησία κάτω από τη πυγμή ενός πεπρωμένου που δεν χρειάζεται να προσπαθεί κανείς ούτε να του ξεφύγει.

Η αριστερή πλατφόρμα με Λαφαζάνη, η Ραχήλ Μακρή η Κωνσταντοπούλου, ο Βαρουφάκης  και όλα τα παρών ή οι απουσίες και τα εσκεμμένα ΟΧΙ στο κοινοβούλιο κι αλλαχού ( κι ανάμεσα και ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ) βάζουν υποψηφιότητα για  το  μετά Τσίπρα πολιτικό κεφάλαιο ή κρατούν αποστάσεις …υπεροψίας, για να συμπαρασύρουν σε μια νέα πολιτική δουλεία τους εργαζόμενους, σε ένα δεσποτισμό με καινούργιο πρόσωπο, εγκαταστημένο πάνω στα ερείπια της ονομαζόμενης αριστερής πολιτικής. Αν  το σύστημα της καπιταλιστικής καταπίεσης οδηγεί αναγκαστικά στην έκρηξη, όλοι αυτοί χρόνια τώρα δούλευαν για την αποτροπή της και τώρα σαν κυβέρνηση μοιάζουν να είναι ένα από τα τελευταία αναχώματα. Πήραν τη μαρξιστική ορολογία και τη μετέτρεψαν σε κατηγορικές προσταγές, σε αφηρημένες αξιοσέβαστες αλήθειες  που ισχύουν για άλλους  καιρούς και για άλλους τόπους έξω από τη συγκεκριμένη πραγματικότητα, που βέβαια δεν αλλάζει.

Μετά την εκτίναξη του σε κυβερνόν κόμμα και την κατάληψη της θέσης που κατείχε το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα από τεθλασμένες πορείες, που βραχυπρόθεσμα έμοιαζαν ακατανόητες, αναβαπτίστηκε σε φερέγγυο συνομιλητή της άρχουσας τάξης, αφού  με νύχια και με δόντια προσπαθούσε  να κρατήσει σε υπνηλία τις όποιες κινητοποιήσεις. Και συνεχίζει η οπορτουνιστική του αντίληψη να εξαπατά, να παζαρεύει, μ’ ένα επίπλαστο φιλεργατικό πρόσωπο να αναβαθμίζεται στην πολιτική σκηνή εγγυώμενη την ομαλή, έως ακινησίας, χειραγωγήσιμη διεξαγωγή της ταξικής πάλης.  Ενας υπουργός της κυβέρνησης, ο Π. Λαφαζάνης που χρόνια τώρα θέλει να παρουσιάζεται σαν η κομμουνιστική συνείδηση του ΣΥΡΙΖΑ, για να μπορεί από τα …αριστερά και με εγκυρότητα να στρέφεται εναντίον του ΚΚΕ και να το απαξιώνει, δήλωσε παρών δικαιολογώντας με αντιφατικούς συλλογισμούς τη στάση του «Στηρίζω την κυβέρνηση αλλά δεν στηρίζω ένα πρόγραμμα λιτότητας» Κι από κοντά η πρόεδρος της Βουλής που αποδίδει ειλικρίνεια, παρρησία και ανιδιοτέλεια στον πρωθυπουργό, ενώ δικαιολογεί το παρών  γιατί δεν κλείνει τα μάτια και δεν προσποιείται ότι δεν καταλαβαίνει κι επομένως δεν θέλει να νομιμοποιήσει αυτήν τη συμφωνία. Πλήθος διαλυτικά στοιχεία που ξέρουν να κάνουν μ’ αυτά το παιχνίδι τους οι  ταξικοί εχθροί των λαϊκών στρωμάτων καταγίνονται να  εξουδετερώσουν τις αντιδράσεις τους πριν γίνουν απειλή για το σύστημα.

Κι ένας λαός που λιώνει, και ενέργειες που ψευδαισθήσεις και αυταπάτες τις φθείρουν και τις ακυρώνουν. Τι έγινε το σχεδόν 62% ΟΧΙ του δημοψηφίσματος;  Και απομένει πάλι σ’ αυτούς, τους κομμουνιστές,  που η συνείδησή τους δεν έχει τυφλωθεί από τις αυταπάτες και υποσχέσεις ενός συστήματος που εξαγοράζει τα πάντα να γίνουν οι αφυπνιστές και οι επαγρυπνητές των άλλων.

Δεν υπάρχει πια καμιά αυταπάτη  για το ανώφελο της απομονωμένης δράσης. Τίποτε δεν μπορεί να γίνει  δίχως τις οργανωμένες ενέργειες των εργατικών τάξεων. Πάνω στις πλάτες τους και στα μυαλό τους,  πάνω στην πρόθυμη αυταπάρνησή τους στηρίζεται η ζωή και η τύχη του κόσμου. Η απειλή όλων αυτών των εξαθλιωμένων που με το τρίτο μνημόνιο θα αυξηθούν όσο είναι ακόμα ανοργάνωτες μπορεί να εξουδετερωθεί. Γι’  αυτό και ο ρόλος του Κομμουνιστικού κόμματος είναι τόσο καθοριστικός, γι’  αυτό και η ευθύνη του τόσο μεγάλη.