Η πραγματική ρήξη που χρειάζεται ο λαός και τα υποκατάστατά της

Η πραγματική ρήξη που χρειάζεται ο λαός και τα υποκατάστατά της

«

Η συμφωνία θα είναι καλή, γιατί θα είναι συμφωνία», δήλωσε το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Βίτσας στο MEGA, στις 9/7. Την ίδια μέρα άλλο στέλεχος του ίδιου κόμματος ο Θ. Καρτερός, στην «Αυγή», αναρωτιόταν: «Αν είναι να γίνουμε γιουσουφάκια, γιατί όχι ρήξη;».

Ρητά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ τους τελευταίους 5 μήνες δείχνει στο λαό με το δάχτυλό της πως θέλει και κινείται για την υπογραφή μιας συμφωνίας με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ). Αλλωστε αυτό υποσχέθηκε, τόσο προεκλογικά το Γενάρη, όσο και πρόσφατα, πριν από το δημοψήφισμα. Μάλιστα, έχει μαζί της και τον Πάνο, που υποσχέθηκε να προσέχει τον Αλέξη, ώστε να μη ρίξει το «τρενάκι» στον γκρεμό...
Την ίδια ώρα, κι ενώ κάθε φορά «καθαρογράφεται η συμφωνία», η δουλειά κάπου «κολλάει». Αυτό συμβαίνει όταν ένα άλλο τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ ζητά «ρήξη» κι επιστροφή στη δραχμή, σηκώνοντας τους «εθνικο-πατριωτικούς» τόνους, «για να μη γίνουμε γιουσουφάκια», βρε αδελφέ! Για να μην υποταχτούμε στη «γερμανική μπότα»!
Αλήθεια, αυτή η λεγόμενη κι «αριστερή πλατφόρμα» του ΣΥΡΙΖΑ και συνολικά αυτό το κόμμα δεν τα γνώριζαν αυτά και πριν; Δεν ήξεραν το τι συνέβαινε σ' αυτό το «ευαγές ίδρυμα» την ΕΕ, που και οι ίδιοι είχαν συμβάλει να δημιουργηθεί ως ΣΥΝ, ψηφίζοντας τη Συνθήκη του Μάαστριχτ;
Δεν το γνώριζαν, όταν υπόσχονταν «στις 25 ψηφίζουμε, στις 26 φεύγουν»;
Οταν υπόσχονταν πως μέσα στην Ευρωζώνη, μέσα στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, στη γραμμή του «ανήκομεν εις την Δύσιν», και πάντα μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, θα σταματήσουν τα αντιλαϊκά μέτρα και θα καταργήσουν αντιλαϊκά μνημόνια;
Ηξεραν, ας μην κοροϊδευόμαστε! Τα γνώριζαν! Σίγουρα στα νιάτα τους θα είχε πέσει στα χέρια τους το άρθρο του Λένιν «Για το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης» (100 χρόνια συμπληρώνονται τον Αύγουστο από την πρώτη κυκλοφορία του), όπου έγραφε πως «οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα σε καπιταλιστικό καθεστώς, είτε είναι απραγματοποίητες, είτε είναι αντιδραστικές.... Στον καπιταλισμό, δεν μπορεί να υπάρξει άλλη βάση, άλλη αρχή μοιρασιάς εκτός από τη δύναμη.... Ο καπιταλισμός σημαίνει ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και αναρχία στην παραγωγή. Το να κηρύσσει κανείς μια "δίκαιη" μοιρασιά του εισοδήματος σε μια τέτοια βάση είναι προυντονισμός, στενοκεφαλιά μικροαστού και φιλισταίου ... Η ανισόμετρη οικονομική και πολιτική ανάπτυξη είναι απόλυτος νόμος του καπιταλισμού». Δεν μπορεί να υπάρξει, λοιπόν, καμία ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη μέσα στην ΕΕ.

Τα γνώριζαν, λοιπόν! Αλλά προτίμησαν να υπνωτίσουν το λαό, να του πούνε παχυλά ψέματα για να τον καθησυχάσουν, να βάλουν το λαϊκό κίνημα σε «αγρανάπαυση» προσμονής των εξελίξεων με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Ερωτήματα προβάλλουν κάμποσα: Γιατί το έκαναν αυτό; Γιατί, τώρα μιλούν (κάποιοι απ' αυτούς) για ρήξη; Τι σημαίνει αυτή η κολοβή «ρήξη» τους για το λαό;

Ξέροντας, όλο το πλαίσιο, βλέποντας ολόκληρο το «δάσος», μπορεί κανείς να απαντήσει σωστά σ' αυτά τα ερωτήματα. Σαφώς και η «δουλειά» (πριν το δημοψήφισμα) δεν χάλασε για τα 500 εκατομμύρια ευρώ που είχαν απόσταση οι θέσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με αυτές των «εταίρων» τους. Είναι φανερό πως το «ελληνικό πρόβλημα» έχει εμπλακεί στη σύγκρουση ΗΠΑ - ΕΕ, που αφορά τόσο τη γραμμή διαχείρισης του καπιταλισμού, όσο και το ζήτημα της πρωτοκαθεδρίας στην Ευρώπη. Απλά πράγματα: Κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ προτιμούν «ρήξη» με τη Γερμανία και ταυτόχρονη πρόσδεση στη γραμμή των ΗΠΑ του Ομπάμα. Ομως, η επιστροφή στη δραχμή και η πρόσδεση της χώρας ισχυρότερα στο αμερικάνικο γεωπολιτικό «άρμα», μ' ένα ελεγχόμενο (από τις ΗΠΑ) «άνοιγμα» και σε άλλους διεθνείς «παίκτες» (βλέπε Ρωσία, Κίνα κ.ά.), τίποτα το καλό δεν θα σημάνει για τον ελληνικό λαό. Επίσης, θα συνοδευτεί με αντιλαϊκά μέτρα και τη χειροτέρευση της ζωής του λαού, όπως θα γίνει και με το νέο μνημόνιο, (αν το φέρει η συγκυβέρνηση), που επίσης θα συμφέρει την αστική τάξη της χώρας (ή τμήμα της). Είναι δύο αδιέξοδοι δρόμοι για το λαό. Ποιος ο χειρότερος; Κι οι δύο είναι χειρότεροι!

Οταν τα λέμε αυτά ξεσηκώνεται η πολιτική «ουρά» του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η τελευταία, αμέσως μετά το «πάντρεμα» του «ΟΧΙ» με το «ΝΑΙ» στο προεδρικό μέγαρο, στις 6/7, συμπεριφέρεται ως «απατημένη σύζυγος», σαν την ουρά της σαύρας που ακόμη πηδάει όταν κάποιος την κόψει από το κορμί της. Μα καλά, δεν γνώριζε ότι το «ΟΧΙ» της κυβέρνησης, την επομένη θα μετατρεπόταν σε «ΝΑΙ»; Εδώ ισχύει το «αν δεν ήξερε, γιατί δε ρώταγε;»

Τέτοιες δυνάμεις, που παλαιότερα χαρακτηρίζονταν «αριστερή σοσιαλδημοκρατία», κάνουν πως δε βλέπουν τις ενδοαστικές συγκρούσεις και μάλιστα επιδιώκουν να βάλουν το λαό να διαλέξει πλευρά, μέσα σ' αυτήν την αστική αντιπαράθεση. Να διαλέξει πλευρά αστικής τάξης, να διαλέξει ιμπεριαλιστή. Κατηγορούν το ΚΚΕ, πως με την στάση του «τοποθετήθηκε ενάντια στην έξοδο από την Ευρωζώνη, ρίχνοντας νερό στο μύλο του ευρωμονόδρομου». Κι αυτήν την υποκριτική κατηγορία την απευθύνουν αυτοί που, με την πολιτική στάση τους, συμβάλλουν στο να δουλευτεί μέσα στη συνείδηση του λαού πως μπορεί να υπάρξει κι ένας καλύτερος καπιταλισμός, χωρίς ευρώ, χωρίς ΕΕ, αλλά καπιταλισμός!
Ας πάρουμε το «καλό σενάριο» πως δεν είναι ενσωματωμένοι μέσα στο αστικό παιχνίδι, κάτι το οποίο δεν έχει καμία πραγματική βάση, διαβάζοντας π.χ. τον κ. Δελαστίκ. Ας πάρουμε το σενάριο πως η δική τους «ρήξη», όπως την περιγράφουν, με το ευρώ και την ΕΕ, θα «ικανοποιήσει», όπως λένε «τις εργατικές και λαϊκές διεκδικήσεις ενάντια στη λιτότητα, στη φορομπηξία, στις ιδιωτικοποιήσεις και στην καταστροφή του κοινωνικού κράτους».
Πώς θα γίνει αυτό; Πώς θα καταργηθεί η εκμετάλλευση την ώρα που θα παραμένει το τιμόνι της εξουσίας και ο πλούτος στα χέρια των εκμεταλλευτών;
Πώς θα συνυπάρξει η αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των καπιταλιστών, με την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών;
Πού έγινε αυτό; Σε ποια χώρα; Σε ποια χώρα, χωρίς να ανατραπούν τα θεμέλια της καπιταλιστικής κοινωνίας, χωρίς να μπουν άλλες βάσεις στην οικονομία και στην κοινωνία, χωρίς να γίνει επαναστατική ανατροπή, μπόρεσαν οι εργαζόμενοι να γλιτώσουν από τα αδιέξοδα του καπιταλισμού; Πουθενά! Καλούν, λοιπόν, σε μια «ρήξη - μαϊμού», που δεν μπορεί να λύσει κανένα ουσιαστικό λαϊκό πρόβλημα, κι η οποία έχει κι ένα επιπλέον επιβαρυντικό στοιχείο. Οτι δίνει «αριστερό άλλοθι» στην αστική τάξη και στους κυρίαρχους κύκλους της ΕΕ να παρουσιάσουν μια πιθανή επιλογή τους, δηλαδή ένα πιθανό Grexit (αν αυτό συμβεί ως τη Δευτέρα), ως μια δήθεν «αριστερή» κι «επαναστατική» διαδικασία.

Η πραγματική ρήξη που χρειάζεται η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν έχει καμία σχέση με αυτά που λέει η λεγόμενη «αριστερή πλατφόρμα» του ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες περιθωριακές οπορτουνιστικές ομάδες του «διαδικτύου».

Η πραγματική ρήξη απαιτεί συνολική ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, με αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, του πλούτου, απαιτεί νέους θεσμούς εργατικής - λαϊκής εξουσίας, συνεκτικό και πλήρες σχέδιο οικοδόμησης της άλλης κοινωνίας και οικονομίας, που δεν θα έχει κριτήριο το κέρδος, αλλά την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Αυτά τα προβάλλει μόνον το ΚΚΕ.
Η πραγματική ρήξη απαιτεί υψηλό βαθμό ετοιμότητας, αποφασιστικότητας κι οργάνωσης σημαντικού τμήματος του λαού κι αυτό επιδιώκει το ΚΚΕ, στηρίζοντας κι οργανώνοντας παντού τη δράση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, ενάντια στα χειρότερα που του ετοιμάζει το κεφάλαιο για να «αυγατίσει» τα κέρδη του. Η ισχυροποίηση των ταξικών δυνάμεων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, προώθηση της Λαϊκής Συμμαχίας, η οργάνωση της πάλης για κάθε λαϊκό πρόβλημα, η σταθερή «πυξίδα» της πάλης ενάντια στον καπιταλισμό και στα μονοπώλια είναι προϋπόθεση της ρήξης υπέρ του λαού, κι όχι για την υπηρεσία κάποιας «ξένης» σημαίας.

Ε. Β.