Αντιλαϊκές μυλόπετρες...

Αντιλαϊκές μυλόπετρες...

Οταν γράφονταν αυτές οι γραμμές, ακόμα δεν γνωρίζαμε το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων στις Βρυξέλλες. Ανεξάρτητα απ' το τι τελικά καταλήχθηκε, το προηγούμενο διήμερο είναι αρκετά διαφωτιστικό, για να κατανοήσει ο λαός, οι εργαζόμενοι το τι ακριβώς συμβαίνει.
Ο ελληνικός λαός έχει μπλέξει κυριολεκτικά στις μυλόπετρες οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στο επίπεδο της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης με την παρέμβαση και άλλων κρατών, κυρίως των ΗΠΑ, που ενδιαφέρονται στρατηγικά, από πολλές απόψεις, για την πορεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Τόσο γιατί τα κράτη της αποτελούν βασικά μέλη του ΝΑΤΟ, γιατί η Ευρώπη αποτελεί πεδίο αντιπαράθεσής της με τη Γερμανία και τη Ρωσία, όσο και γιατί προωθούν τη λεγόμενη Διατλαντική Συμφωνία, το λεγόμενο «οικονομικό ΝΑΤΟ».
Στο επίκεντρο των ανταγωνισμών βρίσκεται το ζήτημα αναδόμησης της Ευρωζώνης σε συνθήκες που οξύνεται η ανισομετρία στο εσωτερικό της, ανάμεσα στα κράτη - μέλη της, ενώ σημειώνονται δυσκολίες σε μια σειρά χώρες να περάσουν στη φάση της ανάκαμψης καθώς επίσης και οι εξελίξεις στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία είναι ανησυχητικές (π.χ. πτώση των χρηματιστηρίων στην Κίνα). Αυτή η ανάγκη διατυπώθηκε στη λεγόμενη έκθεση των 5 προέδρων των «θεσμών» της ΕΕ (Γιούνκερ, Σουλτς, Ντάισελμπλουμ, Τουσκ, Ντράγκι).
Η συζήτηση που διεξήχθη το Σαββατοκύριακο δεν αφορά κυρίως την Ελλάδα, έγινε με αφορμή την Ελλάδα, ανοίγοντας μια σειρά ζητήματα σε σχέση με την πορεία της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Είναι χαρακτηριστικό το περίφημο κείμενο Σόιμπλε που «διέρρευσε» στο γερμανικό Τύπο και περιλάμβανε δύο ενδεχόμενα και αντίστοιχα, η αντίδραση της Γαλλίας αλλά και ενός τμήματος της γερμανικής αστικής τάξης σε αυτό: Το πρώτο ενδεχόμενο του κειμένου προέβλεπε η Ελλάδα να ενισχύσει το πρόγραμμά της με «νέες μεταρρυθμίσεις» και επίσης τη μεταφορά περιουσιακών στοιχείων του κράτους ενεργητικού αξίας 50 δισ. σε ένα fund στο εξωτερικό, όπως το Ινστιτούτο Ανάπτυξης στο Λουξεμβούργο, με στόχο την ιδιωτικοποίησή τους εν καιρώ, με στόχο τη μείωση του χρέους.
Στο δεύτερο ενδεχόμενο που προέβλεπε πενταετές grexit σημειωνόταν χαρακτηριστικά: «Η λύση αυτή θα πρέπει να συνοδεύεται επίσης από τη βελτίωση των κανόνων της οικονομικής και νομισματικής ένωσης και από ξεκάθαρα μέτρα για την ενίσχυση της Ευρωζώνης». Είναι, λοιπόν, καθαρό ότι η συζήτηση ξεπερνάει τα της Ελλάδας...

***

Είναι φανερή η αντιπαράθεση ανάμεσα στη Γερμανία και τους συμμάχους της (βαλτικές χώρες, Φινλανδία κ.λπ.), από τη μια πλευρά, και τις Γαλλία και Ιταλία, από την άλλη, δύο χώρες με υψηλά ελλείμματα και χρέη που η απόστασή τους από τη Γερμανία μεγάλωσε τα προηγούμενα χρόνια. Η αντιπαράθεση αφορά το αν η αναδόμηση της Ευρωζώνης θα γίνει χαλαρώνοντας ή ενισχύοντας τους αυστηρούς κανόνες λειτουργίας της. Η Ελλάδα, λοιπόν, λειτουργεί σαν πείραμα σε αυτήν τη διαδικασία. Από γερμανικής πλευράς εκφράστηκε έντονη δυσαρέσκεια για το γεγονός της άμεσης εμπλοκής των Γάλλων στη διαμόρφωση των ελληνικών προτάσεων καθώς και το ρόλο που απ' ό,τι φαίνεται έπαιξαν στελέχη του ΔΝΤ.
Η «πειραματική» εφαρμογή της δυνατότητας μια χώρα να βγει εκτός Ευρωζώνης ή να μπει σε ένα ειδικό καθεστώς λειτουργίας σε σχέση με την Ευρωζώνη ανοίγει αντικειμενικά το δρόμο και για άλλες, θα μείνει δηλαδή από εδώ και πέρα στο τραπέζι. Σε αυτό αντιδρούν όσα κράτη θεωρούν ότι μπορεί αύριο να βρεθούν και οι ίδιοι στην ίδια κατάσταση.

***

Πώς όμως έμπλεξε ο λαός μας σε αυτές τις μυλόπετρες των αντιθέσεων με αντιλαϊκό κάθε αποτέλεσμα και ενδεχόμενο στις εξελίξεις; Πρώτα απ' όλα, γιατί μέρος, τμήμα αυτών των αντιθέσεων αποτελεί και η άρχουσα τάξη της χώρας μας. Οι επιχειρηματικοί όμιλοι, τμήματα του κεφαλαίου στη μεγάλη τους πλειοψηφία συντάσσονται με την ανάγκη παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη και την ΕΕ πάση θυσία. Εχουν κερδίσει πολλαπλά από τη συμμετοχή αυτή τα προηγούμενα χρόνια. Σημειώνουμε χαρακτηριστικά ότι το ελληνικό κεφάλαιο αξιοποίησε τη συμμετοχή του στην ΕΕ, για να μπορέσει να επεκτείνει τη δραστηριότητά του στην περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης τις δεκαετίες του 1990 και 2000 και που παρ' όλη την υποχώρηση, εξαιτίας της κρίσης, συνεχίζει να έχει ισχυρά ερείσματα. Ταυτόχρονα, διαμορφώνεται ένα άλλο τμήμα του κεφαλαίου που φλερτάρει με την ιδέα εξόδου από την Ευρωζώνη, καθιέρωσης ενός εθνικού νομίσματος συνδεδεμένου είτε με το ευρώ είτε με το δολάριο ως μια λύση πιο προσοδοφόρα για τα δικά του συμφέροντα, αλλά και για την πορεία της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας.
Αυτό που κρύφθηκε συστηματικά από τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι ότι η συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις και συμμαχίες εμπεριέχει αναπόφευκτα το ενδεχόμενο όξυνσης των αντιθέσεων με δεδομένο ότι, όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά, πάντα οι συμμαχίες στον ιμπεριαλισμό είναι προσωρινές, ενώ οι ανταγωνισμοί είναι το μόνιμο και δυναμικό στοιχείο του. Ετσι, λοιπόν, μια συμμετοχή σε μια ιμπεριαλιστική ένωση - συμμαχία, όπως η ΕΕ και η Ευρωζώνη, το ΝΑΤΟ σημαίνει αντικειμενικά μπλέξιμο στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.
Ολα αυτά που, από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά πολύ περισσότερο τη σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, προβάλλονταν ως ατού π.χ. η γεωστρατηγική θέση της χώρας, η γειτνίαση με διάφορα φλέγοντα μέτωπα ανταγωνισμών και αντιθέσεων, η ανάδειξη της χώρας σε διάδρομο μεταφοράς ενεργειακών πόρων και εμπορευμάτων, η ευελιξία στις σχέσεις με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα (Ρωσία, Κίνα κ.λπ.) μπορεί να ευνοούν τα παζάρια για λογαριασμό του κεφαλαίου, είναι όμως αιτίες για νέες αντιλαϊκές εξελίξεις.

***

Είναι, λοιπόν, κατανοητό ότι όπως και αν εξελιχθούν τα πράγματα, ακόμα και αν έχουμε συμφωνία - κάτι που εμφανιζόταν μέχρι αυτήν την ώρα ως το πιθανότερο σενάριο - αυτή θα αποτελεί έναν συμβιβασμό προσωρινό, με ανοιχτό το ενδεχόμενο στο μέλλον για όξυνση των αντιθέσεων.
Οι εργαζόμενοι, ο λαός δεν πρέπει να ελπίζουν ότι κάτι θετικό μπορεί να βγει απ' τα παζάρια, τους συμβιβασμούς και τους ανταγωνισμούς τους. Αυτό που χρειάζεται για να ξεμπλέξει από αυτές τις αντιλαϊκές μυλόπετρες είναι πρώτα απ' όλα να απαλλαγεί απ' αυτούς, που το συμφέρον τους επιβάλλει τη συμμετοχή της χώρας στα αντιλαϊκά παζάρια, τους συμβιβασμούς και τις συμμαχίες, δηλαδή το κεφάλαιο. Να αποδεσμευτεί απ' όλες τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, τις καπιταλιστικές ενώσεις.