Πρώτη φορά Αγιέντε

 Πρώτη φορά Αγιέντε

Όπως θα έλεγε και το λαϊκό στρώμα (που δεν αξιώνεται να ενημερώσει το ανενεργό μπλοκ του και γράφει πλέον μόνο στο τουίτα), η συγκυρία επιβάλλει και προσφέρεται για ευρεία κατανάλωση πιτσών σε μεγαλοποσότητες, και μπόλικο αστικό πατατάκι, που αυτή τη χρονιά ειδικά μετά το ποπ δεν έχει στοπ. Αυτό πια δεν είναι απλό αστικό πατατάκι αλλά ολάκερο κίνημα της πατάτας, αστικής και καυτής, που καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να κρατήσει στα χέρια της για πολύ και σίγουρα όχι για μια τετραετία, όπως προβλέπεται από τις διαδικασίες.

Ποιες διαδικασίες δηλ, που το (εκλογικό) προτσές εκτυλίσσεται ταχύτατα κι ο προεκλογικός πυρετός ανεβαίνει χωρίς να έχει καν οριστεί πότε ακριβώς θα γίνουν οι εκλογές. Που αν ήταν στο χέρι του Τσίπρα, θα τις έκανε και μες στον Αύγουστο, που λέει ο λόγος, να ξεμπερδεύει, γιατί η υπερβολική εξάρτηση από τη δημοκρατία βλάπτει κι η «πρώτη φορά αριστερά» είναι αποφασισμένη να χτυπήσει όλα τα εξαρτησιακά πλέγματα, πχ από τους δανειστές. Ενώ αν ήταν στο χέρι της Ζωής, θα τηρούσε σχολαστικά τον κανονισμό (για τις διερευνητικές, τη διάλυση της Βουλής, ακόμα και για το συνέδριο του Σύριζα) και σε καμιά τριετία-τετραετία το πολύ, θα πηγαίναμε τελικά σε πρόωρες κι εσπευσμένες εκλογές. Τώρα γιατί το Σαρτζετάκη τον έλεγαν τελευταίο βυζαντινό αυτοκράτορα για τη γραφικότητα και τη σχολαστικότητά του, ενώ με τη Ζωή παθαίνουν την πλάκα τους, αυτό προσωπικά με ξεπερνάει, σφε αναγνώστη.

Πάνος Ζάχαρης, από το Ποντίκι

Η βασική είδηση της χτεσινής μέρας πάντως ήταν η επίσημη συγκρότηση και τα βαφτίσια της Λα(φαζαν)ικής ενότητας. Που προέκυψε βασικά από μια διάσπαση, και χωρίς κανένα λαϊκό έρεισμα (εκτός και αν θεωρούμε τέτοιο τους δέκα διαδηλωτές του ΜΕΤΑ της 13ης Αυγούστου ή τους χίλιους του Πανελλήνιου, στην εκδήλωση της Ίσκρα) και μοιάζει με ανέκδοτο βγαλμένο κατευθείαν από κόμικς ή έστω από κόμικ-σανς, σαν τη γραμματοσειρά στην ανακοίνωση της ανεξαρτητοποίησής τους.

Η πλατφόρμα διάλεξε ένα όνομα που να υπενθυμίζει τη μακρινή της καταγωγή από το Κουκουέ, οι βαθιοί δεσμοί του οποίου με το λαό αποτυπώνονται κατά καιρούς σε μια σειρά ονόματα σχετικά με τον πολιτικό λόγο και τους προγραμματικούς του στόχους: λαϊκή εξουσία, λαϊκό μέτωπο, λαϊκή συμμαχία, λαϊκή συσπείρωση, λαϊκό στρώμα, κοκ. Παρόλα αυτά «λαϊκό κόμμα» είχε βαφτιστεί στο μεσοπόλεμο η παράταξη της (ντεμέκ λαϊκής) δεξιάς. Ενώ πιο πρόσφατα είχαμε το φαιοπράσινο λαϊκισμό της Αλλαγής του Πασόκ και το Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό, που άνοιξε το δρόμο σε ρόλο λαγού για τους φασίστες της Χρυσής Αυγής.

Για να έρθει τώρα η Λα(φαζαν)ική Ενότητα να θυμίσει την πικρή αλήθεια της Unidad Popular (της Λαϊκής Ενότητας) του Αγιέντε στη Χιλή.

Αχ η δύναμη βγαίνει απ’ τις γροθιές, κι όχι από πρόσωπα καλοσυνάτα

Από στόμια βγαίνει η δύναμη κι όχι από τα στόματα.

Ή παραφρασμένο και προσαρμοσμένο στη συγκυρία

Από σαλπίσματα αγώνα βγαίνει η δύναμη κι όχι από καλπίσματα

Κι αυτή είναι η πολύτιμη, πικρή αλήθεια της Unidad Popular.

Ποιος την πήρε υπόψη του όμως, για να βγάλει διδάγματα; Τι κατάλαβε ο Λαφαζάνης από το παραμύθι της αριστερής διακυβέρνησης που θα έσκιζε τα μνημόνια και το δράκο της ΕΕ που δε μεταρρυθμίζεται τελικά, ώστε να βγάζει κολόνια αντί για φωτιές από τα ρουθούνια του (για να μην πάμε πολύ μακριά, το 73’ στη Χιλή); Κι από πού κι ως πού μπορεί να σταθεί στο ίδιο ύψος με τον ηρωικό ιδεαλιστή Αγιέντε, όπως τον είχε χαρακτηρίσει σε ένα Φεστιβάλ η Αλέκα (α-αχ! πάει το Φεστιβάλ), που υπερασπίστηκε με το όπλο στο χέρι την κυβέρνησή του από τη δικτατορία του Πινοσέτ και θυσίασε τη ζωή του;

Ο Λαφαζάνης δεν κατάφερε δυστυχώς να μας χαρίσει ούτε καν μια διασκεδαστική διάσπαση στο Σύριζα κι ένα ακόμα σεμινάριο, αλά 91’, για το πώς να χάσετε μέσα από τα χέρια σας το κόμμα και τους συσχετισμούς. Αλλά θα μας αποζημιώσει με παρασκηνιακές ζυμώσεις και ωραίες, συντροφικές στιγμές στην κατάρτιση των ψηφοδελτίων, για τη μοιρασιά των θέσεων (οι περισσότερες συμμετοχές έκλεισαν χτες, εκτός από τη Ζωή που δεν μπορεί να στοιχηθεί με την πλέμπα και ίσως ανακοινωθεί σήμερα, με τιμές αρχηγού κράτους). Φαντάσου να έρθει δηλ και το εξωκοινοβούλιο, σαν έτοιμο από καιρό για τη συνεργασία και τη μεγάλη έφοδο στα κοινοβουλευτικά έδρανα. Οι διεργασίες είναι στο κόκκινο, όπως φαίνεται κι από αυτό το συλλογικό κείμενο που ανέβηκε χτες στο διαδίκτυο. Πλέον δε μιλάμε για το Μαρς ή για ένα κομμάτι της Ανταρσυα, γενικά και αόριστα, αλλά για το ίδιο το Ναρ –ως η μεγαλύτερη και πάλαι ποτέ «σοβαρή συνιστώσα» της. Να δεις τι σου ‘χω για μετά…

Και τι έχουμε να ακούσουμε. Μοναδικές ατάκες, όπως στη χτεσινή συνέντευξη τύπου του Λαφάζα, όπου είπε πως μπορούμε να πετύχουμε τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους (και όχι του συνόλου βεβαίως-βεβαίως) αν το πιστέψουμε (κι αν προσευχηθούμε μπορώ να σου πω). Ή σαν αυτή του Αλαβάνου σε μια πρόσφατη τηλεοπτική του εμφάνιση στο Σκάι, όπου εκφράζει την αγάπη του για το ευρωπαϊκό εγχείρημα (δηλ την ΕΕ) από την πείρα του ως ευρωβουλευτής! (Δείτε το πολύ εύγλωττο απόσπασμα τη συνέντευξης σε αυτό το σύνδεσμο, περίπου στο 14.20. Και έχει και άλλα μαργαριτάρια, πχ για το ρόλο της ιδιωτικής οικονομίας, κτλ).

Αγαπώ την ΕΕ, αγαπώ αυτόν τον άνδρα. Να δεις τι σου έχω για μετά…

Το αυτό, με την παραπάνω λεζάντα

Αντί επιλόγου, μια μικρή υποσημείωση από την πλευρά μου. Το νέο ανάχωμα που στήθηκε δεν είναι ένα παιχνίδι για να περνάει ευχάριστα η ώρα μας και ο φοιτητάμπουρας συνδικαλιστής που επιβιώνει μέσα μας, αλλά ο κίνδυνος της παγίδας που πρέπει να αποφευχθεί. Κι αυτό, όπως δείχνει άλλωστε κι η πρόσφατη πείρα, δεν περνάει πρωτίστως μέσα απ’ την ποσότητα (κειμένων, σχολίων, διαδικτυακών σημειώσεων-ατακών, κτλ) αλλά από την ποιότητα και την ευστοχία των επιχειρημάτων, τον πειστικό και ουσιαστικό, ζωντανό λόγο.