Ανασχηματισμός

 Ανασχηματισμός

Μα τι μας λες τώρα για ανασχηματισμό Σφυροδρέπανε, αφού πηγαίνουμε για εκλογές; Αν το καλοσκεφτείς βέβαια, σφε αναγνώστη, βρισκόμαστε σε εκλογές (και συνεπώς εκ των πραγμάτων νέα κυβερνητικά σχήματα) διαρκείας, οπότε δεν απέχει και τόσο από την πραγματιότητα. Παράλληλα όμως, σε αυτές τις εκλογές συντελείται ένας άλλος, παράδοξος «ανασχηματισμός», που αφορά τα κλισέ επιχειρήματα και τις πλευρές-παρατάξεις στις οποίες απευθύνονται.

Φαντάζεσαι δηλ να ρωτάνε οι δημοσιογράφοι το Λαφαζάνη και τους πανελίστες του γιατί δε συνεργάζονται με το Σύριζα, αν αποκλείουν μετεκλογικά μια κυβερνητική συνεργασία μαζί του και μήπως φοβούνται να κυβερνήσουν; Κι ώσπου να τα απαντήσουν όλα αυτά, να τους ζητάνε να βάλουν μια τελεία (γκλέτσου), ένα κόμμα (νέου τύπου), μια παρένθεση (αριστερή), αλλά εντός εισαγωγικών (εφόσον πρόκειται για το Σύριζα), για να προχωρήσουν στον επόμενο. Αν είναι να σε θεωρούν Κουκουέ (που θα ‘θελες, αλλά δεν είσαι), ας αρχίσουν τουλάχιστον να σου φέρονται και στα πάνελ ως τέτοιο. Προς το παρόν όμως τα κανάλια καλούν τους Λαφαζανικούς μόνους τους, χωρίς αντίλογο, ενώ οι επιθέσεις που εξαπολύουν εναντίον τους μάλλον καλό τους κάνουν παρά τους ζημιώνουν εκλογικά.

Θα μπορούσε επίσης ο Σύριζα να επιτεθεί στους Λαφαζανικούς με το κλασικό ερώτημα που στρεφόταν εναντίον του στις εκλογές του Γενάρη: πού θα βρείτε τα λεφτά, για να τα κάνετε όλα αυτά; Και να προσθέτουν με νόημα: μήπως στο νομισματοκοπείο-οοο... (με παρατεταμένο το «ο», για να το πιάσουν όλοι το υπονοούμενο-οοο...).

Η πιο εντυπωσιακή αντιμετάθεση ωστόσο πάντως συντελείται αυτόν τον καιρό στο μυαλό του μέσου Ναρίτη. Ο Μπιτσάκης –που είχε γράψει το 89’ το βιβλίο «ρήξη ή ενσωμάτωση», αλλά στην πορεία μάλλον άλλαξε γνώμη και δε δίνει πια την ίδια απάντηση- έδρασε πρωτοπόρα, σαν τροχιοδεικτική βολή, αλλά δεν είναι μόνος του. Και δεν το συντροφεύει μόνο ο Πι-Πι, για τον οποίο οι κακές γλώσσες λένε πως βρίσκεται πίσω από τη συγγραφή των θέσεων της ΛαΕ, χωρίς να έχει πάψει (επισήμως τουλάχιστον) να είναι μέλος του Ναρ και της Ανταρσυα.

Τα αποτυπώνει όλα αυτά πολύ καλά ένας από τους θρυλικούς 7 (που αποχώρησαν πριν 9 χρόνια από το Ναρ), γράφοντας σε ένα σχόλιό του στο φου-βου.

Έφυγες από το τιμημένο ΚΚΕ το 1989 γιατί διαφωνούσες (και σωστά): 1. Στη συγκρότηση Παναριστεράς σε μίνιμουμ πρόγραμμα, 2. Στη συμμετοχή/στήριξη σε αστικές κυβερνήσεις, 3. Στην τοποθέτηση της Επανάστασης στις Καλένδες... Μετά από 25 χρόνια αγωνιστικής πορείας καταλήγεις να εκλιπαρείς τα απόσκατα της σοσιαλδημοκρατίας για: 1. Συγκρότηση Παναριστεράς σε μίνιμουμ πρόγραμμα, 2. Συμμετοχή/στήριξη σε αστικές κυβερνήσεις, 3. Στην τοποθέτηση της Επανάστασης στις Καλένδες... ΝΑΡίτη, ο κύκλος του ’89 έκλεισε. Κράτα το κούτελο σου καθαρό. Το χρωστάς στους αγώνες χρόνων. Μη γίνεις ουρά των αστών. Επίστρεψε στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

Αυτό μπορεί να μη λέει τίποτα στους «μεταλλαγμένους Κνίτες» δεύτερης γενιάς, χωρίς τη σωτήρια Κουκουέ μόρφωση, ή σε όσους θεωρητικοποίησαν εκείνο το ρήγμα και δέθηκαν τόσο πολύ συναισθηματικά μαζί του, που δυσκολεύονται τώρα να εγκαταλείψουν τον παραδοσιακό ετεροπροσδιορισμό τους, ως βασικό κριτήριο, γι’ αυτό και δεν περιμένω ιδιαίτερα εντυπωσιακά αποτελέσματα. Όσοι έχουν καταλάβει τα παραπάνω, έχουν ήδη επιστρέψει και προσεγγίσει το Κόμμα. Προσωπικά λοιπόν θα επαναδιατύπωνα το ανοιχτό ερώτημα ως εξής.

Φίλε Ναρίτη, σκέψου τους σφους σαν το Λαϊκό Στρώμα, που σου έχει κάνει και αφιέρωμα και παλεύει σε διάφορες Κνιτοπαρέες να εξηγήσει πως δεν είσαστε Πασόκοι (5/10 σας είχε βάλει στο Πασοκόμετρο), να αναλύσει το προτσές, να υπερασπιστεί κριτικά το «δε θα υπακούσω» του Γράψα, κτλ. Σκέψου τη συζήτηση που θα ανοίξει σε λίγο καιρό για τον τρίτο τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ, το 89’ και το βασικό ερμηνευτικό σχήμα των δύο οπορτουνιστικών κέντρων (δεξιό και «αριστερό») που χτυπούσαν το Κόμμα και αλληλοτροφοδοτούνταν. Ας πούμε ότι γίνεται σύσκεψη με φίλους κι οπαδούς, για να το συζητήσουν κι εγώ αρνούμαι να τσουβαλιάσω όσους έφυγαν εκείνη τη διετία, θεωρώντας τον «αριστερισμό» ως τιμωρία του κόμματος για τα δεξιά του λάθη και παραστρατήματα εκείνη την εποχή. Καταλαβαίνεις όμως τη δυσκολία να το υποστηρίξω αυτό με βάση τις εξελίξεις της επικαιρότητας;

Γιατί ουσιαστικά η σύμπραξη αυτή δεν είναι κάτι άλλο παρά η συνεργασία κι επανασυγκόλληση των πολιτικών απογόνων εκείνων των δύο κέντρων, του Αριστερού Ρεύματος στο Σύριζα και του Νέου Αριστερού Ρεύματος, που βρήκαν πως στην παρούσα συγκυρία δεν τους χωρίζει τίποτα, παρά μόνο το «νέο». Και μετά τη συνάντησή τους μπορεί να υπήρχε στο τραπέζι της συζήτησης χαραγμένο: 89+91=LF.E (à Λαφαζανική Ενότητα).

Κι αυτός είναι ο πολλοστός κρίκος στην αλυσίδα που δείχνει πως όταν το Κόμμα κάνει κάποια εκτίμηση (πχ πως η Ανταρσυα θα εξελιχθεί στο νέο Σύριζα), μπορεί σε κάποιους να φαίνεται κάπως ακραία και τραβηγμένη αλλά δεν αργεί να επιβεβαιωθεί απ’ τις εξελίξεις, όσο προβλέψιμο κι αν είναι αυτό το σενάριο κι η κατάληξή του.

Με το καλό να μπουν τα παιδιά στη Βουλή και τους ευχόμαστε κι εις ανώτερα, γιατί όχι και σε μια κυβέρνηση (εργατική, αντικαπιταλιστική ή ό,τι άλλο). Ίσως στον επόμενο ανασχηματισμό, για να ανασχηματιστούν και τα επιχειρήματα για το 89’...

Βρε λες;