Η απάτη των «ρωγμών» στην ΕΕ και η πραγματική διέξοδος για το λαό

Η απάτη των «ρωγμών» στην ΕΕ και η πραγματική διέξοδος για το λαό

Eurokinissi

Ενα από τα ψέματα και ψευτοεπιχειρήματα που χρησιμοποιούν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρος του και πρωθυπουργός της χώρας Αλ. Τσίπρας για να καμουφλάρουν το νέο βάρβαρο αντιλαϊκό μνημόνιο που έφεραν, είναι οι δήθεν «ρωγμές» που δημιούργησαν με τη διαπραγμάτευση με τους εκπροσώπους των ιμπεριαλιστικών θεσμών (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ, Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας). Ιδιαίτερα τώρα, αυτό το παραμύθι θα πλασαριστεί και μπροστά στις πρόωρες εκλογές, ως δήθεν ζήτημα για το οποίο πρέπει να χαίρεται ο λαός, να γίνει κριτήριο ψήφου επειδή μπορεί η Βαστίλλη των λαών - τέτοια είναι η διακρατική αυτή καπιταλιστικη ένωση - να γίνει τάχα φιλολαϊκή. Αλλο ένα κάλπικο επιχείρημα χειραγώγησης του λαού στην ΕΕ.

Το νέο παραμύθι και η πραγματικότητα

Χαρακτηριστικό είναι ένα απόσπασμα από την ομιλία του πρωθυπουργού στη συζήτηση για το μνημόνιο στην Βουλή, που αποτελεί νέο ρεσιτάλ κοροϊδίας των λαϊκών στρωμάτων. Είπε ο Αλ. Τσίπρας: «Πήραμε μια επώδυνη επιλογή ευθύνης. Κάναμε ένα βήμα πίσω, βγαίνοντας όμως όρθιοι από το λάκκο των λεόντων. Διεκδικήσαμε το δίκιο του ελληνικού λαού υπό το βάρος του δυσμενούς συσχετισμού πολιτικών δυνάμεων στην Ευρώπη, όχι, όμως, μόνοι και απομονωμένοι όπως οι περισσότεροι λένε. Και δεν ήμασταν μόνοι, γιατί δώσαμε εξαιρετικά δύσκολες μάχες εξ ονόματος του ελληνικού λαού, που αφορούν όμως ταυτόχρονα όλους τους λαούς της Ευρώπης, που αφορούν κυρίως το μοντέλο και τις εφαρμοζόμενες σήμερα πολιτικές στην Ευρώπη και τη δυνατότητα να ξεκινήσει από τη χώρα μας μια προοπτική τέλους του μοντέλου της λιτότητας, της καταναγκαστικής λιτότητας στην Ευρώπη. Να εξουδετερώσουμε δηλαδή την αιχμή του δόρατος, αυτού που ονομάζουμε "νεοφιλελεύθερη κυριαρχία" σήμερα στην Ευρώπη.
Και πιστεύω ότι δεν είναι αμελητέα ούτε δυσδιάκριτη η ρωγμή που έχει ανοίξει σήμερα και που φανερώνει την εξελισσόμενη, έστω και χαμηλής έντασης προσώρας, αντιπαράθεση ανάμεσα στις συντηρητικές και προοδευτικές δυνάμεις στην Ευρώπη, στην ουσία όμως ανάμεσα στην Ευρώπη του νεοφιλελευθερισμού και των τραπεζών από τη μια πλευρά και στην Ευρώπη της εργασίας, της κοινωνικής αλληλεγγύης και της ισότητας από την άλλη».
Ομως η «ρωγμή» στην ΕΕ για την οποία μιλάει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ο διαχωρισμός ανάμεσα σε «συντηρητικές και προοδευτικές δυνάμεις» κρύβει την ενιαία κοινή στρατηγική που υπηρετούν όλες οι αστικές κυβερνήσεις στην ΕΕ, ανεξάρτητα από το πρόσημο που έχουν, ανεξάρτητα από το μείγμα διαχείρισης που εφαρμόζουν. Η κοινή στρατηγική σημαίνει τα κοινά αντιλαϊκά μέτρα που παίρνονται σε όλες τις χώρες για να ξεπεράσει το κεφάλαιο την καπιταλιστική κρίση, να ενισχυθούν οι μονοπωλιακοί όμιλοι, να υπάρξει καπιταλιστική ανάκαμψη και διευρυμένη αναπαραγωγή της κερδοφορίας τους. Αυτό γίνεται με μέτρα που κάνουν ακόμα πιο φτηνή την εργατική δύναμη, με χτύπημα των όποιων δικαιωμάτων έχουν μείνει στην ασφάλιση, στα κοινωνικά δικαιώματα, με ιδιωτικοποιήσεις όποιων τομέων έχουν απομείνει στο κράτος για να βρουν νέα πεδία δράσης οι καπιταλιστές και να επενδύσουν συσσωρευμένα κεφάλαια. Αυτή η κοινή στρατηγική υπηρετείται δεκαετίες τώρα, από νεοφιλελεύθερους και σοσιαλδημοκράτες και διάφορες «τσόντες» τους. Αυτό εκφράζεται στις λεγόμενες «4 ελευθερίες της Συνθήκης του Μάαστριχτ»: κίνησης κεφαλαίου, εργαζομένων, εμπορευμάτων και υπηρεσιών. Αυτό εξυπηρετεί η κοινή στρατηγική «ΕΕ 2020». Αυτή είναι η στρατηγική που τσακίζει τους λαούς και έχει ως στόχο να κάνει συνολικά την ΕΕ πιο ανταγωνιστική, σε σχέση με τη διαπάλη της με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Φυσικά μέσα στην ΕΕ αναπτύσσονται και εσωτερικές αντιθέσεις και ανταγωνισμοί, γιατί ακριβώς η αστική τάξη κάθε χώρας, για τα συμφέροντα των δικών της μονοπωλιακών ομίλων, διεκδικεί καλύτερο μερίδιο στα κέρδη και μικρότερη συμμετοχή στη ζημιά από την καπιταλιστική κρίση. Αυτό έκανε και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για λογαριασμό των συμφερόντων της ελληνικής πλουτοκρατίας. Μόνο που κάθε αστική τάξη διεκδικεί με βάση την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική της ισχύ. Αυτό είναι η ανισομετρία, βασικό χαρακτηριστικό της καπιταλιστικής οικονομίας που πηγάζει από την άναρχη ανάπτυξη, και αυτό μπορούμε να το δούμε και στο πλαίσιο ενός έθνους κράτους και στο πλαίσιο διακρατικών συμμαχιών, όπως είναι η λυκοσυμμαχία της ΕΕ.
Η δήθεν ρωγμή είναι οι αντιθέσεις π.χ. της αστικής τάξης της Γαλλίας ή Ιταλίας, που είναι οι ριγμένες την περίοδο της κρίσης, με την αντίστοιχη της Γερμανίας. Οι «προοδευτικοί» που κέρδισε ως συμμάχους η ελληνική κυβέρνηση, αντιδρούν στη Γερμανία για τα συμφέροντα των δικών τους μονοπωλίων και πρωτοστάτησαν στη σύνταξη (αν δεν συνέταξαν κατ' αποκλειστικότητα) το νέο αντιλαϊκό μνημόνιο. Ο λαός πληρώνει διαρκώς το μάρμαρο.

Ο εξωραϊσμός της υποταγής στην καπιταλιστική βαρβαρότητα

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που είναι κόμμα σοσιαλδημοκρατικό, της αστικής διαχείρισης, και αυτοπαρουσιάζεται ως αριστερό ριζοσπαστικό, προσφέρει πολύ καλή υπηρεσία στο κεφάλαιο, γιατί αυτή την πραγματικότητα, των αντιθέσεων στη λυκοσυμμαχία, την εξωραΐζει σπέρνοντας νέες αυταπάτες περί δυνατότητας εναλλακτικών μέσα στην ΕΕ, που μπορεί δήθεν να φέρει ευημερία στο λαό. Το ίδιο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κάνει και με το ΝΑΤΟ, το στρατιωτικό δολοφονικό χέρι του κεφαλαίου, συμμαχία την οποία παρουσιάζει ως απαραίτητο γεωστρατηγικό εργαλείο για την ασφάλεια της χώρας.
Μάλιστα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ νιώθει και περήφανος γιατί σώζει δήθεν το λαό, γιατί ...προσπάθησε δήθεν γι' αυτόν, αλλά δεν κατάφερε ό,τι θα ήθελε. Λέει χαρακτηριστικά στην ίδια ομιλία: «Πήραμε την ευθύνη απέναντι στον ελληνικό λαό, αλλά κυρίως την ευθύνη απέναντι στον κόσμο της εργασίας, την ευθύνη απέναντι στην πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων και των μικρομεσαίων, της μεσαίας διαστρωμάτωσης, διότι αυτοί είχαν το βιός τους μέσα στις ελληνικές τράπεζες. Κάποιοι άλλοι είχαν προστρέξει και είχαν βγάλει τα λεφτά τους σε off shore και στο εξωτερικό, και δεν είναι αριστερή και προοδευτική πολιτική να αδικήσεις αυτούς που είχαν τα αποθέματα της εργασίας τους, αυτά τα πενιχρά αποθέματα, μέσα στις ελληνικές τράπεζες, ευνοώντας κάποιους άλλους που είχαν προστρέξει να βγάλουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό.
Απέναντι, λοιπόν, σε αυτόν τον κόσμο - στην πλειοψηφία, θέλω να πιστεύω, του ελληνικού λαού - και στον κόσμο της εργασίας, πήραμε την ευθύνη να παραμείνουμε ζωντανοί και να συνεχίσουμε τον αγώνα, αντί να επιλέξουμε να αυτοκτονήσουμε και μετά να τρέχουμε στα διεθνή φόρα να λέμε ότι είναι άδικο που αυτοκτονήσαμε».
Δεν φτάνει δηλαδή που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και ο Αλ. Τσίπρας ρίχνουν νέα βάρη στις πλάτες των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των φτωχών αγροτών, των μικρών και μεσαίων εμποροβιοτεχνών, των νέων και των γυναικών από τα λαϊκά στρώματα, αλλά επιπλέον επιχειρούν να παρουσιάσουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα ως μοναδικό δρόμο για το λαό, αλλιώς υπάρχει η καταστροφή. Οσο για την καλλιέργεια των νέων αυταπατών από την πλευρά των διαφωνούντων στον ΣΥΡΙΖΑ ή άλλων δήθεν πραγματικών εναλλακτικών αριστερών, που προωθούν την καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής, οδηγεί από άλλη διαδρομή στον ίδιο λάκκο το λαό.

Αλλος ο δρόμος του λαού

Τα λαϊκά στρώματα έχουν πραγματική διέξοδο, όχι τις «ρωγμές», αλλά να ανοίξει η προοπτική της πραγματικής ρήξης, με το κεφάλαιο, την ΕΕ και την εξουσία τους. Και αυτή είναι η διέξοδος που προτείνει το ΚΚΕ, η λαϊκή συμμαχία που πρέπει να δυναμώσει παντού, ώστε να μπουν εμπόδια στην ως τώρα βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική, διεκδικώντας την ανάκτηση των απωλειών από την περίοδο της κρίσης και ταυτόχρονα την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων και διευρυμένων αναγκών του λαού. Και αυτό μπορεί να γίνει όχι με ψευτοϊδεολογήματα περί αλλαγής νομίσματος στον σημερινό αντιλαϊκό δρόμο ανάπτυξης, αλλά με αλλαγή τάξης στην εξουσία. Μόνο αν ο λαός πάρει τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια, την οργανώσει με επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, μπορεί να δει καλύτερες μέρες. Βήμα για αυτή την προοπτική είναι το δυνάμωμα του ταξικού εργατικού κινήματος και των σύμμαχων στρωμάτων, η ενίσχυση του ΚΚΕ παντού και εκλογικά, γιατί είναι η μόνη δύναμη στην οποία μπορεί να στηριχτεί η λαϊκή πάλη.

Δ.Κ