Το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» στην εργασιακή εξαχρείωση

Το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» στην εργασιακή εξαχρείωση

Από κινητοποίηση του ΠΑΜΕ ενάντια στα αντεργατικά - αντιασφαλιστικά μέτρα

Eurokinissi

-- Διασφαλίσαμε τη σταδιακή αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων με βάση το ευρωπαϊκό κεκτημένο (...) Θα επανέλθουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις που κατοχυρώνει η Χάρτα των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Πάμε να δούμε κι αυτή την κοροϊδία. Ας ξεκινήσουμε από το βασικό: Η κυβέρνηση λέει ότι θα επαναφέρει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, όχι όμως τις Συλλογικές Συμβάσεις, έστω και κατά τον τρόπο που ίσχυαν πριν τις ανατροπές που έγιναν με την ΠΥΣ 6/2012.
Αυτό σημαίνει ότι εργαζόμενοι και εργοδότες θα μπορούν να συζητούν για τους όρους αμοιβής και εργασίας, αλλά δεν είναι σίγουρο πως το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης θα κατοχυρωθεί με μια Συλλογική Σύμβαση με καθολική ισχύ και μετενέργεια, ότι θα υπερισχύει άλλων μορφών συμβάσεων (επιχειρησιακές, ατομικές) και ότι η διαπραγμάτευση από την πλευρά των εργαζομένων θα γίνεται από το πιο αντιπροσωπευτικό συλλογικό τους όργανο και όχι βέβαια από τις εργοδοτικές «ενώσεις προσώπων».
Επομένως, σκόπιμα η κυβέρνηση επικαλείται τη Χάρτα της ΕΕ και δε λέει κουβέντα για αποκατάσταση των Συλλογικών Συμβάσεων, έστω και με την προηγούμενη μορφή τους, πολύ περισσότερο για αποκατάσταση των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι από την ουσιαστική κατάργησή τους τα τελευταία μόνο χρόνια.
Αλλά, για να δούμε τι λέει αυτή η περίφημη Χάρτα των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ, η οποία υπογράφτηκε το 2010. Αντιγράφουμε το άρθρο 28, που αφορά στο «Δικαίωμα διαπραγμάτευσης και συλλογικών δράσεων»:
«Οι εργαζόμενοι και οι εργοδότες ή οι αντίστοιχες οργανώσεις τους έχουν σύμφωνα με το κοινοτικό Δίκαιο και τις εθνικές νομοθεσίες και πρακτικές δικαίωμα να διαπραγματεύονται και να συνάπτουν Συλλογικές Συμβάσεις στα ενδεδειγμένα επίπεδα, καθώς και να προσφεύγουν σε περίπτωση σύγκρουσης συμφερόντων σε συλλογικές δράσεις για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους, συμπεριλαμβανομένης της απεργίας».
Αυτή η γενικόλογη διακήρυξη σε τίποτα δε διασφαλίζει για παράδειγμα στους εργαζόμενους ενός κλάδου ότι θα επανέλθει η σύμβασή τους τουλάχιστον στην προηγούμενη μορφή της, σε ό,τι αφορά το πεδίο και τους όρους της ισχύος της.
Αλλωστε και σήμερα, δεν έχει καταργηθεί η δυνατότητα να υπάρχουν συλλογικές διαπραγματεύσεις και να υπογράφονται κλαδικές συμβάσεις. Αυτό που συμβαίνει είναι να έχουν λήξει όλες οι κλαδικές και οι εργοδότες είτε να μην προσέρχονται καθόλου στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, είτε να απαιτούν κλαδικές συμβάσεις με όριο τον κατώτατο μισθό των 586 και 511 ευρώ μεικτά που προβλέπει η ΠΥΣ.
Ακόμα κι αν επανέλθει ο θεσμός της διαιτησίας και το δικαίωμα της συνδικαλιστικής οργάνωσης να προσφεύγει μονομερώς, είναι βέβαιο ότι με τους σημερινούς συσχετισμούς, οι μισθοί δεν πρόκειται να ξεπερνούν τα επίπεδα που έχουν διαμορφωθεί σήμερα στην αγορά εργασίας, μέσα από τις αλλεπάλληλες παρεμβάσεις σε βάρος των Συλλογικών Συμβάσεων και της κυριαρχίας των ατομικών συμβάσεων και των ελαστικών μορφών απασχόλησης στις νέες θέσεις εργασίας.
Μια ακόμα πλευρά: Οι συλλογικές διαπραγματεύσεις δεν έχουν καταργηθεί ούτε στη Γερμανία, ούτε στη Βρετανία, ούτε και σε άλλες χώρες της ΕΕ. Ωστόσο και εκεί κάνουν θραύση οι εργασιακές σχέσεις - «λάστιχο», τα mini jobs, τα συμβόλαια μηδενικών ορών και άλλα. Επομένως, ας αφήσουν τα παραμύθια ότι η Χάρτα των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ διασφαλίζει τις Συλλογικές Συμβάσεις και όρους αξιοπρεπούς εργασίας για τους εργαζόμενους. Αυτά είναι ζητήματα που κρίνονται στο πεδίο της ταξικής πάλης και εκεί η κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, είναι ταγμένη στο στρατόπεδο της εργοδοσίας.

ΚΕΙΜΕΝΑ: Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ