Οι λίστες του Σίντλερ

 Οι λίστες του Σίντλερ

Οι φετινές εκλογές (ώπα... άκυρη εκκίνηση – αφού ξανάχαμε εκλογές φέτος)... Οι επικείμενες εκλογές, λοιπόν, έχουν την ιδιαιτερότητα πως διεξάγονται με λίστες, χωρίς τη γνωστή μάχη του σταυρού (κάτι που ομολογώ πως ταιριάζει περισσότερο και με τις δικές μου προτιμήσεις, με εξαίρεση τις τελευταίες ευρωεκλογές και το σταυρό στον Αγγουράκη, τιμής ένεκεν). Αυτό είναι μάλλον ευπρόσδεκτο νέο για εμάς, αφενός γιατί το κόμμα θα κάνει καλύτερο προγραμματισμό και καταμερισμό εργασίας για τα στελέχη που θα αξιοποιηθούν στην κοινοβουλευτική δουλειά, αφετέρου γιατί μάλλον υποχωρεί εν μέρει η λογική να ψηφίζει κανείς πρόσωπα (πριμοδοτώντας τους «άξιους κι ικανούς» ή βασικά τους γνωστούς κι ημέτερους, που μπορεί να του δώσουν ανταλλάγματα) αντί για κόμματα, με την πολιτική και το πρόγραμμά τους. Μια παράδοση που επιβιώνει από την εποχή των προεστών και των κοτζαμπάσηδων, αλλά ενσωματώθηκε αρμονικά στο σύγχρονο ελληνικό, καπιταλισμό. Αναφέρω ενδεικτικά το παράδειγμα των εκλογών της τοπικής διοίκησης το 14’, όπου το Κόμμα συγκέντρωνε στις ίδιες ακριβώς περιοχές καλύτερα ποσοστά στις περιφέρειες παρά στους δήμους, όπου υπήρχε ένα πολύ πιο πυκνό πλέγμα τοπικών συμβούλων και κατά συνέπεια προσωπικών ψήφων.

Αυτή η ιδιαιτερότητα επηρεάζει εν μέρει τον προεκλογικό αγώνα των αστικών κομμάτων και τις ισορροπίες στο εσωτερικό των συνδυασμών τους, καθώς κάποιοι έχουν εξασφαλισμένη την επαν-εκλογή τους, άλλοι είναι μάλλον ξενερωμένοι από τις «τιμητικές», μη εκλόγιμες θέσεις που τους δόθηκαν, ενώ αυτοί που βρίσκονται στο όριο, τρέχουν και δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα για να μπουν στη βουλή. Θυμάμαι πχ στις ευρωεκλογές του 09’, που ο Σύριζα –στην τούρλα του 18% που του έδιναν οι δημοσκοπήσεις- μεγαλοπιάνονταν για το ενδεχόμενο να βγάλει τρεις δικούς του ευρωβουλευτές και έβαλε στην τρίτη θέση τον Παπαδημούλη, πίσω από τη Σωτηρίου της Κοε, για να υποχρεώσει τους μετέπειτα Δημαρικούς του Κουβέλη να τρέξουν προεκλογικά για να βγάλουν το δικό τους άνθρωπο. Αυτοί όμως, ξενερωμένοι από την εσωτερική μοιρασιά, τα παράτησαν τελείως και τελικά ο Σύριζα, που ξεφούσκωνε ραγδαία, δεν έβγαλε καν ούτε δεύτερη έδρα, με την Κοε να μοιάζει καταραμένη, χάνοντας μια σπουδαία ευκαιρία. Αλλά τα καλύτερα δεν είχαν έρθει ακόμα. Κι ο μόνος που έμελλε να μείνει τελικά μέχρι τέλους στο Σύριζα είναι ο Παπαδημούλης, που δεν είχε εκλεγεί τότε, αλλά είναι Πασόκος παντός καιρού κι επιβίωσε.

Κοε, Δημάρ και Σύριζα δίνουν μια καλή αφορμή για συζήτηση σχετικά με την Αριστερά και την περιβόητη ενότητά της. Ας κάνουμε λοιπόν μια υπόθεση εργασίας πως είμαστε αναφανδόν υπέρ της τελευταίας και θέλουμε να την προωθήσουμε. Για ποια Αριστερά μιλάμε όμως; Γιατί να μη συμπεριλάβουμε σε αυτήν πχ τη Δημοκρατική Αριστερά, εφόσον ό,τι δηλώσεις είσαι, ή τη μνημονιακή Αριστερά του Σύριζα; Γιατί να εξαιρέσουμε τον κεντρισμό της Κοε και τη ΛαΕ, όπου παραλίγο να βρει πολιτικό καταφύγιο; Μήπως τελικά την ξαναπατήσουμε με μια νεότερη εκδοχή του Πασοκ, που λεηλάτησε τις ψήφους, τα συνθήματα και τα ιδανικά της Αριστεράς;

Ακόμα κι αν κάποιος από εσάς έχει πάντως ως σημείο αναφοράς την Αριστερά κι αντίστοιχες γεωγραφικές έννοιες, μπορεί σχετικά εύκολα να ξεχωρίσει τι είναι και τι δεν είναι Αριστερά, με ένα πολύ απλό κριτήριο. Γιατί η Αριστερά έχει συνδεθεί ιστορικά με την ανιδιοτέλεια και την αυταπάρνηση, τη θυσία του προσωπικού συμφέροντος στο συλλογικό, κτλ. Τι σχέση όμως έχει με τα παραπάνω η αγωνία των πρωτοκλασάτων στελεχών της ΛαΕ να αλλάξουν περιφέρεια, για να εξασφαλίσουν την εκλογή τους; Πόσο αριστερή είναι πχ η στάση του Καλύβη να αποσυρθεί από τους συνδυασμούς της ΛαΕ, επειδή τον έριξαν στην μοιρασιά και έβαλαν μπροστά του τη Ραχήλ Μακρή (που μετακινήθηκε από την Κοζάνη); Και πόσο σοβαρό είναι ένα κόμμα-μέτωπο που ήδη από τον πρώτο μήνα ύπαρξής του, ως μετεξέλιξη της Αριστερής Πλατφόρμας, βλέπει να σχηματίζεται στο εσωτερικό του νέα Αριστερή Πλατφόρμα κι άλλες ομάδες-φράξιες; Πόσο αριστερό είναι να συμπληρώνεις τα ψηφοδέλτια με αστέρια από το καλλιτεχνικό στερέωμα, που ελάχιστη σχέση έχουν με την πολιτική (κι όχι γενικά με πολιτικοποιημένους καλλιτέχνες), όπως έκανε πχ ο Σύριζα με παλιά πρωταγωνίστρια του Φέιμ Στόρι;

Τελικά οι μόνοι ιδεολόγοι που πήγαν από ειλικρινή και τίμιο οπορτουνισμό στη ΛαΕ και δεν έχει προσωπικές βλέψεις (προς το παρόν) ήταν το κομμάτι της Ανταρσυα που αποσπάστηκε απ’ το υπόλοιπο εξωκοινοβούλιο, χωρίς να εξασφαλίσει/ζητήσει ούτε καν μια έδρα στο κοινοβούλιο (αλλιώς μπορεί να είχαν έρθει και άλλοι). Ακόμα και ο Πι-πι (που δεν έκανε καλή προετοιμασία στο Λάφα για το ντιμπέι, αλλά του έδωσε μάλλον την ιδέα να το ρίξει στην πλάκα όταν ερωτηθεί για το σποτάκι) περιορίστηκε στην τελευταία, τιμητική θέση του Επικρατείας. Εγώ για σένα, εγώ για σένα, θα έπεφτα πιο κάτω απ’ τον καθένα, όπως (με ενημερώνει η Ρένα Δουρου-τι) ότι τραγουδά η Ραλλία Χρηστίδου του Σύριζα. Και μόνο τώρα το Πριν ένιωσε την ανάγκη να γράψει και αυτό κάτι διευκρινιστικό για την περίπτωση του Πι-Πι: ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου δεν είναι πλέον μέλος του Ναρ – το Ναρ δε συμμετέχει στη ΛαΕ.

Έχουν κι αυτοί όμως βεβαρημένο παρελθόν, από τη συμμετοχή τους σε διάφορα ψηφοδέλτια του εξωκοινοβουλίου και το κυνήγι του σταυρού στα στελέχη της δικής μας οργάνωσης, που δεν εξασφάλιζε καμία απολύτως έδρα, αλλά το πρεστίζ και τους συσχετισμούς έναντι των συμμάχων. Φαντάσου να είχαν μοιράσουν δηλ και τίποτα υπουργικά πόστα τι θα γινόταν... Χώρια η αγωνία τους να δείξουν πως τα ψηφοδέλτιά τους έχουν ιδιαίτερες προσωπικότητες και οι ανακοινώσεις των ονομάτων στους συνδυασμούς τους συνδυάζονται με κάποιες ιδιότητες του τύπου: αγωνιστής της Αριστεράς στην τάδε περιοχή. Για άλλη γειτονιά, βάλτε μπροστά τον υπεραστικό κωδικό.

Όσο για το Γλέζο, που επιχειρεί κατά διαστήματα να ενσαρκώσει την Παναριστερά με τις δηλώσεις του, καταφέρνει να πέφτει στις πιο κραυγαλέες αντιφάσεις της τυπικής λογικής: η πιο τίμια ψήφος είναι στο Κκε (ή μήπως το είπε ο Μητρόπουλος αυτό;), γι’ αυτό μπαίνω επικεφαλής στο Επικρατείας της ΛαΕ και καλώ σε ψήφο και στο ΚΚΕ (αλλά γιατί όχι και στην Ανταρσυα;). Το μόνο σίγουρο είναι πως έχει το απόλυτο (τρία στα τρία) συμμετοχής στα διάφορα ΠΑΣΟΚ, όπως η Τζάκρη πχ έχει κάνει το τρία στα τρία (χλατσωτά) στα μνημόνια.

Και γιατί αφιερώνεις τόσο πολύ χρόνο σε αυτούς και τους βλέπετε σαν εχθρούς σας; Μα γιατί οι οι άλλοι δε δήλωσαν ποτέ αριστεροί ή πως είναι το ίδιο πράγμα με εμάς. Και επίσης γιατί είναι αυταπόδεικτα γελοίοι και ίσως χρήζουν ειδικής ανάρτησης.