Ολες οι γενιές στο στόχαστρο

Ολες οι γενιές στο στόχαστρο

Οι νέες ανατροπές στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης βρίσκονται προ των πυλών. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι οι πρώτοι μεγάλοι χαμένοι θα είναι οι χιλιάδες συνταξιούχοι, που θα δουν τις αποδοχές τους να μειώνονται κι άλλο, όπως καθαρά έχει αφήσει να διαφανεί η κυβέρνηση. Είναι φανερό ότι τα 2,25 δισ. ευρώ τουλάχιστον που αποφασίστηκε να κοπούν από το σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης τη διετία 2015 - 2016, δεν θα προέλθουν μόνο από τη μείωση των λεγόμενων «μεγάλων» συντάξεων, οι οποίες είναι πλέον ελάχιστες και οι δικαιούχοι τους τις έχουν τριπλοπληρώσει στη διάρκεια του εργάσιμου βίου. Αντίθετα, θα υπάρξει άγρια επιδρομή στην τσέπη όλων των συνταξιούχων.

***

Το ίδιο ισχύει και με τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης. Χιλιάδες ασφαλισμένοι, που είχαν κανονίσει αλλιώς τη ζωή τους και δικαιωματικά θα έβγαιναν νωρίτερα στη σύνταξη, θα δουν τον εργάσιμο βίο τους να αυξάνεται, σε ορισμένες περιπτώσεις δραματικά. Αυτή είναι η μία πλευρά, που επιτάσσει την αγωνιστική εγρήγορση από την πλευρά του οργανωμένου συνταξιουχικού κινήματος, συνολικά του εργατικού κινήματος. Δεν είναι όμως η μόνη. Τα μεγαλύτερα θύματα των σχεδιαζόμενων αντιασφαλιστικών ανατροπών είναι οι νέοι εργαζόμενοι και άνεργοι. Αυτοί που είτε κυνηγούν το μεροκάματο με το τουφέκι (για ένσημο ούτε λόγος βέβαια...) είτε εργάζονται περιστασιακά, με ελαστικές μορφές απασχόλησης και μεγάλα «κενά» ανεργίας.

***

Για όλους αυτούς, η σύνταξη ακόμα και στα έσχατα όρια ηλικίας που θέτει τώρα η νομοθεσία, δηλαδή στα 67, θα είναι άπιαστο όνειρο. Στην καλύτερη περίπτωση, θα αρκεστούν σε ένα προνοιακό επίδομα που η κυβέρνηση θα ονοματίσει «εθνική σύνταξη» και το οποίο θα αποτελεί ένα υποτυπώδες «μαξιλάρι» για την αποφυγή καταστάσεων ακραίας φτώχειας. Από εκεί και πέρα, ο καθένας και η τσέπη του. Οσοι μπορούν να στερηθούν άλλα βασικά αγαθά για να φτιάξουν ένα επισφαλές κομπόδεμα στα επαγγελματικά Ταμεία και στην ιδιωτική ασφάλιση, θα μπορούν να ελπίζουν ότι κάτι παραπάνω θα πάρουν όταν φτάσουν στο όριο της συνταξιοδότησης, αν στο μεταξύ οι κόποι τους δεν εξαϋλωθούν σε κάποια «επένδυση» του ασφαλιστικού τους οργανισμού. Αλλωστε, αυτά τα Ταμεία θα λειτουργούν ως επιχειρήσεις. Θα επενδύουν στο όνομα της αύξησης των αποθεματικών τους μέσω κερδών. Αλλά αυτό σε συνθήκες οικονομικής κρίσης εξαϋλώνει τα αποθεματικά. Θυμίζουμε το παράδειγμα των εργαζομένων της αμερικανικής ΕΝΡΟΝ, στις μετοχές της οποίας στηριζόταν η ασφάλιση των εργαζομένων της (επαγγελματικό ταμείο), που χρεοκόπησε και χρεοκόπησε και το ασφαλιστικό ταμείο.

***

Για τους μισοεργαζόμενους - μισοάνεργους, που φτάνουν στο μέγεθος μιας ολόκληρης στρατιάς εξαιτίας και της καπιταλιστικής κρίσης, τα πράγματα γίνονται πιο σκούρα και στο ζήτημα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και της Πρόνοιας. Χιλιάδες από αυτούς δεν δικαιούνται στοιχειώδεις παροχές και η πρόβλεψη είναι στο μέλλον να καλύπτονται από ένα ελάχιστο «πακέτο» ιατροφαρμακευτικής κάλυψης, που θα προκύψει από το μοίρασμα της φτώχειας σε περισσότερους, με την εξίσωση όλων προς τα κάτω. Αλλωστε, και στο ίδιο το μνημόνιο προβλέπεται ότι οι δαπάνες για την Πρόνοια θα πρέπει να μειώνονται κατά 900 εκατ. ευρώ κάθε χρόνο. Επομένως, τα πράγματα χειρότερα μπορεί να γίνουν, καλύτερα σίγουρα όχι.

***

Με δεδομένα τα παραπάνω, είναι ευκολότερο να εξηγήσει κανείς γιατί και αυτή η κυβέρνηση προσπαθεί να καλλιεργήσει πλαστές αντιθέσεις ανάμεσα σε συνταξιούχους και εργαζόμενους, ανάμεσα σε «ρετιρέ» και χαμηλοσυνταξιούχους, εμπλέκοντας σε όλα αυτά το «παραμύθι» με το δημογραφικό, ως άλλοθι για την επιβολή νέων αντιασφαλιστικών μέτρων. Οσο αυτοί προσπαθούν να διαιρέσουν, τόσο οι εργαζόμενοι όλων των γενεών, οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι θα πρέπει να σφυρηλατούν στο κίνημα τη δική τους ενότητα. Οχι μόνο για να εμποδίσουν τα νέα μέτρα, αλλά για να ανακτήσουν απώλειες, να δημιουργήσουν ουσιαστικές προϋποθέσεις για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους.