Οι φαβέλες της Μυκόνου! Εικόνες-σοκ: Μέσα σε κοντέινερ στοιβάζουν τους εκατοντάδες Ελληνες εργαζόμενους σε beach bars δεκάδες επιχειρήσεις στο "Νησί των Ανέμων"!!

 Οι φαβέλες της Μυκόνου! Εικόνες-σοκ: Μέσα σε κοντέινερ στοιβάζουν τους εκατοντάδες Ελληνες εργαζόμενους σε beach bars δεκάδες επιχειρήσεις στο "Νησί των Ανέμων"!!

Την ώρα που o ΣΥΡΙΖΑ πανηγυρίζει για τα αποτελέσματα της τουριστικής χρονιάς, διαφημίζει ότι επί των ημερών του είχαμε ρεκόρ αφίξεων στη χώρα μας και χιλιάδες φωτογραφικά στιγμιότυπα φτάνουν στα μάτια μας από την ξέφρενη διασκέδαση στη Μύκονο και στα άλλα ελληνικά νησιά, αποκαλύπτεται η τραγική πραγματικότητα για τους Ελληνες εργαζόμενους στα κοσμικά μαγαζιά με τους γνωστούς τζίρους εκατ. ευρώ.

Εκατοντάδες νέοι από την Αθήνα αλλά και ολόκληρη τη χώρα που μετακόμισαν στα νησιά για να εργαστούν ζουν σε τρώγλες. Σε σύγχρονες φαβέλες κάτω από άθλιες συνθήκες. Ακόμη και μέσα σε κοντέινερ!

Πριν από μερικά χρόνια ο όρος «φαβέλα» ήταν ταυτόσημος με τη Βραζιλία. Τον χρησιμοποιούσαν για να περιγράψουν ένα είδος πρόχειρων εγκαταστάσεων που αυξάνονταν με ταχείς ρυθμούς, κυρίως στις βουνοπλαγιές του Ρίο Ντε Τζανέιρο. Ομως ο... ιός της φαβέλας είναι μεταδοτικός και χτυπά και την Ελλαδα.

Αλήθεια, ποιος θα το περίμενε; Στο κέντρο του Αιγαίου, 150 χλμ. ανατολικά της Αθήνας, σε έκταση 90 τετραγωνικών χιλιομέτρων, στο διασημότερο νησί των Κυκλάδων, τη Μύκονο, με τους φρενήρεις ρυθμούς ανάπτυξης, δημιουργήθηκαν οι πρώτες σύγχρονες ελληνικές φαβέλες. Πάνω σε λόφους, καλυμμένες από καλαμιές για να μη γίνονται αντιληπτές από τους τουρίστες και τις Αρχές.

Πρόκειται για εκτάσεις μέσα στις οποίες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στο νησί, κυρίως εστιατόρια και beach bars, τοποθέτησαν κοντέινερ προσφέροντας... στέγη στους εργαζόμενούς τους για να γλιτώσουν τα μεγάλα κόστη από την ενοικίαση δωματίων. Για να μειώσουν τα έξοδα και να πολλαπλασιάσουν τα κέρδη.

Εγκατέστησαν, λοιπόν, μεγάλες μεταλλικές κατασκευές που χρησιμοποιούνται για τη μεταφορά εμπορευμάτων (κοντέινερ), τις οποίες μετέτρεψαν σε πρόχειρες κατοικίες με τη δυνατότητα να φιλοξενούν από τέσσερα έως οκτώ άτομα, ίσως και περισσότερα, ανάλογα με τις ανάγκες της εκάστοτε επιχείρησης.

Τα βάφουν δε σε χρώματα παραλλαγής ερήμου ώστε να είναι πλήρως εναρμονισμένα με τα ξερά εδάφη και τις πετρώδεις βουνοπλαγιές της Μυκόνου και να μη γίνονται αντιληπτά από εναέρια μέσα. Και αυτό διότι η τοποθέτηση κοντέινερ με σύστημα αποχέτευσης ώστε να χρησιμοποιηθούν ως κατοικία είναι παράνομη αν δεν διαθέτουν την απαιτούμενη από τη νομοθεσία άδεια δόμησης οικίας.

Οι επιτήδειοι ωστόσο κάθε άλλο παρά ανησυχούν. Με την ανοχή των αρμόδιων τοπικών αρχών (σε πολλές των περιπτώσεων επικρατεί ομερτά) τοποθετούν ανενόχλητοι τα κοντέινερ, δημιουργώντας έτσι καταυλισμούς και θυσιάζοντας την ανθρώπινη αξιοπρέπεια στον βωμό του κέρδους.

«Οταν έμαθα ότι ένα γνωστό μαγαζί ζητούσε προσωπικό και ότι παρείχαν φιλοξενία ταξίδεψα στη Μύκονο με δικά μου έξοδα με την ελπίδα να με προσλάβουν. Μετρούσα ήδη έναν χρόνο στην ανεργία», λέει στο «ΘΕΜΑ» πρώην εργαζόμενος σε beach bar-restaurant του νησιού που άνοιξε φέτος, επιτυγχάνοντας τζίρους εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ σχεδόν σε καθημερινή βάση.

Oταν όμως έφτασε εκεί διαπίστωσε πως ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Η δήθεν φιλοξενία δεν αφορούσε διαμονή σε σπίτι αλλά σε κοντέινερ.

 «Ο υπεύθυνος της επιχείρησης με τον οποίο μίλησα ήταν ξεκάθαρος: Ή μένεις στο κοντέινερ ή σου δίνουμε 150 ευρώ έξτρα τον μήνα για να βρεις δικό σου σπίτι. Ομως όλοι γνωρίζουν ότι με αυτά τα λεφτά στη Μύκονο δεν μένεις ούτε σε παγκάκι, οπότε αναγκάστηκα να δεχτώ».

 Ο εν λόγω εργαζόμενος συμβιβάστηκε λόγω της επιτακτικής ανάγκης να βρει δουλειά κι έτσι ξεκίνησε να εργάζεται από τις 11 το πρωί έως τη μία το βράδυ, οπότε επέστρεφε στο κοντέινερ όντας εξαντλημένος για να κοιμηθεί μαζί με άλλους πέντε συναδέλφους του. Ολοι τους Ελληνες, καθώς, σύμφωνα με τους Γερμανούς ιδιοκτήτες της συγκεκριμένης επιχείρησης, το 90% του προσωπικού είναι από τη χώρα μας.

«Για δύο μήνες δεν είχαμε ούτε air condition», επισημαίνει και συνεχίζει: «Οι μεγάλες θερμοκρασίες που αναπτύσσονται μέσα στο κοντέινερ και ένα μικρό παράθυρο που αναγκαστικά είχαμε αφήσει ανοιχτό για να παίρνουμε αέρα μάς ανάγκαζαν να σηκωθούμε με το πρώτο φως του ήλιου. Μετά έβαλαν κλιματισμό, αλλά τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν και πολύ. Είχαμε ένα μικρό ντους στη διάθεσή μας, από το οποίο όταν έτρεχαν τα νερά πλημμύριζε το κοντέινερ, και μια μικρή λεκάνη για να κάνουμε την ανάγκη μας. Ηταν η πιο τραγική εμπειρία που έχω ζήσει ποτέ στη ζωή μου. Αναγκάστηκα να φύγω έπειτα από λίγο καιρό τρέχοντας παρά το ότι είχα ανάγκη τα χρήματα».

Οι εικόνες που κατέγραψε το «ΘΕΜΑ» από τις σύγχρονες φαβέλες, εκεί όπου έχουν εγκατασταθεί τα κοντέινερ της ντροπής, αποτελούν γροθιά στο στομάχι. Οταν πριν από λίγες ημέρες η τέως αναπληρώτρια υπουργός Τουρισμού Ελενα Κουντουρά έκανε λόγο για τονωτική ένεση στον ελληνικό τουρισμό από εύπορους

Αραβες, πτήσεις τσάρτερ από τη Ρωσία και στήριξη από μεγάλους tour operators, μάλλον αγνοούσε τις άθλιες συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζονται χιλιάδες συμπατριώτες μας στα ελληνικά νησιά και την ενδοχώρα. Διότι παρόμοια φαινόμενα καταγράφονται όχι μόνο στη Μύκονο, αλλά και σε δεκάδες άλλους γνωστούς τουριστικούς προορισμούς της χώρας.

Και είναι βέβαιο ότι στην Ελλάδα, όπου σημειώνονται τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας σε ολόκληρη την Ε.Ε., με τους ανέργους να ανέρχονται σε 1,201 εκατομμύρια, τα φαινόμενα αυτά αντί να μειώνονται θα αυξάνονται. Με την ανοχή του κράτους φυσικά.

Αποστολή στη Μύκονο: Φρίξος Δρακοντίδης

Φωτογραφίες: William Faithful

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

(...) ― Επομένως, δεν είναι όλοι κερδισμένοι από την ανάπτυξη του τουρισμού...

― Ετσι ακριβώς συμβαίνει. Δεν είναι δυνατόν και να γεμίσουν τα 10.000 ξενοδοχεία με τουρίστες ή ντόπιους επισκέπτες και ταυτόχρονα να εξασφαλίσουν οι ξενοδόχοι υψηλή μέση τιμή δωματίου, να επωφεληθούν από την αύξηση του τουρισμού οι μικροί επιχειρηματίες - αυτοαπασχολούμενοι και να έχει δουλειά με αξιοπρεπές εισόδημα ο εργαζόμενος του κλάδου.

Στον καπιταλισμό, σε αυτό το βάρβαρο σύστημα, τα παραπάνω αποτελούν αντιθέσεις που δεν μπορούν να γεφυρωθούν. Πρώτα απ' όλα, ο τουρισμός ως κλάδος επηρεάζεται άμεσα από τις αντιπαραθέσεις και τους ανταγωνισμούς που πυκνώνουν ιδιαίτερα στη δική μας περιοχή.

Εφόσον, όμως, δεν συμβούν γεγονότα που επηρεάζουν τον τουρισμό (φυσικά φαινόμενα, πόλεμοι κ.λπ.), η κερδοφορία μιας χούφτας ομίλων είναι δεδομένη, ενώ μεγαλώνει και ο ανταγωνισμός. Από αυτή την κερδοφορία, όμως, θα μείνει μακριά σημαντικό τμήμα των αυτοαπασχολούμενων, ενώ όσες επιχειρήσεις δεν αντέξουν τον ανταγωνισμό θα κλείσουν, προκαλώντας νέες στρατιές ανέργων. Είναι πρόσφατο το παράδειγμα στο ξενοδοχείο «Πεντελικό», όπου οι εργαζόμενοι πετάχτηκαν στο δρόμο επειδή η επιχείρηση άλλαξε χέρια.

Την ίδια στιγμή, οι εργαζόμενοι βιώνουν όλο και χειρότερες εργασιακές συνθήκες, με όλο και πιο μειωμένο εισόδημα, ως αποτέλεσμα των ελαστικών εργασιακών σχέσεων και της υπερεκμετάλλευσης.

Και, τέλος, το όνειρο για διακοπές και αναψυχή αφορά κάθε χρόνο όλο και πιο λίγους εργαζόμενους, ελάχιστους που θα μπορέσουν σε αυτές τις συνθήκες να πληρώσουν μέρος από τους κόπους μιας χρονιάς που δεν περισσεύουν, για το αυτονόητο: Λίγες μέρες ξεκούρασης, χαλάρωσης στις υποδομές που χτίστηκαν με τον δικό τους ιδρώτα, στις ακτές που θα έπρεπε να είναι λαϊκή περιουσία, καταναλώνοντας αγαθά που άρπαξαν από τα χέρια τους για πενταροδεκάρες οι καπιταλιστές.

(Απόσπασμα από συνέντευξη του Νίκου Παπαγεωργίου, προέδρου του Συνδικάτου Εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων Αττικής, στον «Ριζοσπάστη» στις 21/6/2015. Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ)