Σχετικά με την ιμπεριαλιστική στρατιωτική επέμβαση στη Λατινική Αμερική, τα όρια και οι αντιθέσεις

Σχετικά με την ιμπεριαλιστική στρατιωτική επέμβαση στη Λατινική Αμερική, τα όρια και οι αντιθέσεις

I

«Ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα». Αυτή τη θέση του Κλαούσεβιτς χρησιμοποίησε ο Λένιν για να χαρακτηρίσει την ιμπεριαλιστική φύση του παγκόσμιου πολέμου και να μην χαθεί στον μικροαστικό πασιφισμό ή στο σοβινισμό, βάζοντας καθαρά, με την υπόλοιπη αριστερά του Τσίμερβαλντ, το σύνθημα της μετατροπής του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου σε παγκόσμιο εμφύλιο πόλεμο ενάντια στην αστική τάξη. Αυτή η θέση παραμένει απόλυτα επίκαιρη και θα μας επιτρέψει να αξιολογήσουμε τη στρατιωτική επέμβαση των ιμπεριαλιστικών κέντρων στη Λατινική Αμερική. 
Οι στόχοι της πολιτικής των ιμπεριαλιστικών κέντρων και, κατ’ επέκταση οι στρατηγικοί στόχοι οποιασδήποτε στρατιωτικής επιχείρησης υπό τις εντολές τους, είναι ο έλεγχος και η λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών πηγών (ενέργεια, ορυκτά, νερό, βιοποικιλότητα, ξυλεία, καλλιέργειες κτλ.), οι αγορές, οι δρόμοι κτλ. της περιοχής προς όφελος των μονοπωλίων.  
Με αυτή την έννοια, αντιτίθενται στο στόχο τους, και κατά συνέπεια εντοπίζονται ως εχθρός (στρατιωτικός εφόσον έχουν δύναμη με την οποία επιβάλουν την αντίθεσή τους) από τη μια πλευρά οι εξεγέρσεις, και γενικότερα τα λαϊκά κινήματα, κοινότητες που αντιστέκονται, επαναστατικές δυνάμεις κτλ. Από την άλλη πλευρά, τα αντίπαλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τμήματα της αστικής τάξης των χωρών της Λατινικής Αμερικής που αποφασίζουν να πάρουν το μέρος κάποιου από τα αντίπαλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Η μορφή της παρέμβασης εξαρτάται από το ποια δύναμη αντιμετωπίζει και υπό ποιες συνθήκες αναπτύσσεται η σύγκρουση. Σε περίπτωση που λειτουργεί  ενάντια σε ταξικό αντίπαλο, ενάντια σε μια δύναμη που θέτει σε κίνδυνο όλη την αστική κυριαρχία, κάνει κοινό μέτωπο με τη ντόπια αστική τάξη επεκτείνοντας τις οικονομικές συμφωνίες με κεφάλαια για στρατιωτική συνεργασία, εκπαιδεύοντας, εξοπλίζοντας και παρέχοντας συμβουλές στους στρατιωτικούς τους μηχανισμούς. Πιθανόν να μην υπάρχει πιο πειστικό παράδειγμα για αυτό από τον πόλεμο που πραγματοποιεί το κολομβιάνικο κράτος με τη στήριξη των ΗΠΑ και του Ισραήλ προσπαθώντας να πνίξει στο αίμα και στη φωτιά την ηρωική εξέγερση των FARC, των υπόλοιπων αντάρτικων οργανώσεων και γενικά να καταπνίξει κάθε αντιπολίτευση. Άλλα παραδείγματα είναι οι στρατιωτικές συμφωνίες των ΗΠΑ με το Μεξικό και την Κεντρική Αμερική όπως η Πρωτοβουλία Μέριδα, οι συμφωνίες συνεργασίας για την «ασφάλεια» ανάμεσα στην Κολομβία και το Μεξικό, τα σύμφωνα στρατιωτικο-πολιτικής συνεργασίας ανάμεσα στο Περού και τις ΗΠΑ κτλ.
Όταν παρά τα εμπόδια που υψώνονται, η επαναστατική δύναμη έχει έρθει στην εξουσία τότε η ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση συνεχίζεται και με σφοδρές μορφές όπως η προμήθεια όπλων και η εκπαίδευση για την αντίδραση, η άμεση επέμβαση, το εμπάργκο κτλ.
Όταν έγινε προσπάθεια να αντιμετωπιστεί η επιρροή αντίπαλων ιμπεριαλιστικών κέντρων ή καθεστώτων που κατά κάποιο τρόπο δεν δέχονται με διπλωματικά μέσα να δώσουν πλεονεκτήματα στα μονοπώλια των ΗΠΑ, κατέφυγαν σε άλλα μέτρα όπως πραξικοπήματα (είναι νωπές ακόμα στη μνήμη οι πρόσφατες περιπτώσεις στην Παραγουάη και στην Ονδούρα, το 2004 στην Αϊτή, οι λίγο πιο παλιές απόπειρες πραξικοπήματος στη Βενεζουέλα και στο Εκουαδόρ κτλ.), η προώθηση και στήριξη της αποσταθεροποίησης (όπως ήταν πολύ εμφανής κατά τη μετεκλογική διαμάχη στη Βενεζουέλα ή το 2008 στο λεγόμενο «μισοφέγγαρο» της Βολιβίας κτλ.), των επιθέσεων, των επιχειρήσεων τρομοκρατίας και σαμποτάζ, της άμεσης επέμβασης (όπως στη Γρανάδα το 1983 και στον Παναμά το 1989) κτλ.
Για να υποστηριχθούν και οι δύο τύποι επέμβασης χρειάζεται η στήριξη ενός τεράστιου μηχανισμού μαζικής προπαγάνδας που εξυπηρετεί στο να συγκαλύψει ιδεολογικά την επέμβασή στον ίδιο το λαό αλλά και στους άλλους λαούς της περιοχής και του κόσμου. Προκειμένου να περιοριστούν οι αντιθέσεις στους χειρισμούς της, μια από τις κύριες ανησυχίες της, με την πάροδο του χρόνου αλλάζει και προσαρμόζει τις δικαιολογίες. Ο δήθεν «πόλεμος κατά των ναρκωτικών», η «πάλη ενάντια στην τρομοκρατία», η «ανθρωπιστική παρέμβαση», η «προστασία της δημοκρατίας» κτλ. Ιδεολογήματα που επαναλαμβάνονται με διάφορες μορφές, ανά πάσα ώρα, που παρουσιάζονται στον Τύπο, στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στα πανεπιστήμια, στις κινηματογραφικές παραγωγές κτλ. Δεν πρόκειται για κάτι δευτερεύον αλλά για διαρκή επιδίωξη εκπλήρωσης πολιτικο-στρατιωτικών στόχων: να σπάσει το ηθικό του αντιπάλου, να μειώσει τη στήριξή του, να αναστείλει τη λαϊκή αντίσταση στην επιθετικότητά της, να μπερδέψει και να αδρανοποιήσει τα στρώματα από κει που θα μπορούσαν να σχηματίσουν συμμαχίες ενάντια στα συμφέροντά τους κτλ.
Ας δούμε τι δυνάμεις διαθέτει ο ιμπεριαλισμός για να πραγματοποιεί τις στρατιωτικές του επεμβάσεις.
Ας ξεκινήσουμε από τις ΗΠΑ
Μεταξύ των βασικών τους μέσων είναι η λεγόμενη SOUTHCOM (Διοίκηση του Νότου) που αποτελείται από το 12^ο Σώμα της Πολεμικής Αεροπορίας (διαθέτει 396 μαχητικά αεροσκάφη, 32.600 άνδρες, με επιπρόσθετη δύναμη 17.700 άνδρες και 214 μαχητικά αεροσκάφη), τη 2^η Εξερευνητική Δύναμη (διαθέτει 47.000 πεζοναύτες εξοπλισμένοι για να πολεμήσουν αυτόνομα για 60 μέρες), τη 2^η Μεραρχία Πεζοναυτών (20.000 άνδρες), τη 2^η Αεροπορική Μεραρχία (400 μαχητικά αεροσκάφη), τη 2^η Ομάδα Υποστήριξης (εκφόρτωση, συντήρηση κτλ.) και το Στρατό του Νότου “USARSO” (λειτουργεί από το Φρούριο Σαμ Χιούστον στο Τέξας, η βάση αποτελείται από 1.800 άνδρες, αλλά μπορεί να κινητοποιήσει δεκάδες χιλιάδες εφέδρους και την Εθνική Φρουρά). Επίσης, η Διοίκηση του Νότου διαθέτει μυστικές υπηρεσίες που περιλαμβάνουν πράκτορες της CIA, που αποτελούνται περίπου από 250-300 ανακριτές που δραστηριοποιούνται στη βάση του Γκουαντάναμο, στην Κούβα.
Βρήκαμε επίσης και άλλο μέσο όπως η επανενεργοποίηση του 4^ου Στόλου του Πολεμικού Ναυτικού του οποίου η βάση επιχειρήσεων βρίσκεται στο ναύσταθμο Μέιπορτ, στη Φλόριντα. Έχει τη δύναμη να στείλει τεθωρακισμένα πλοία (Μοίρα 6 και14 αντιτορπιλικών) καθώς και μονάδες SEAL στο Νότιο Κώνο. Δεν είναι τυχαίο ότι η επανενεργοποίησή του προηγήθηκε κατά ένα μήνα του βομβαρδισμού των εδαφών του Εκουαδόρ από μονάδες των ΗΠΑ και της Κολομβίας το Μάρτιο του 2008.
Η δραστηριότητα αυτών των ναυτών, των στρατιωτών, των πιλότων, των πρακτόρων ενάντια στους αντάρτες κτλ, θα ήταν αδύνατη χωρίς την υποδομή που παρέχουν οι στρατιωτικές βάσεις στο έδαφος της Λατινικής Αμερικής που παρουσιάζουμε στην παρακάτω λίστα ανά χώρα.
Κολομβία: Στις 30 Οκτώβρη του 2010, η κυβέρνηση της Κολομβίας υπογράφει με τις ΗΠΑ συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με την οποία διατίθενται προς χρήση από τα αμερικάνικα στρατεύματα η Αεροπορική Βάση στο Απιάι, στο διαμέρισμα Μέτα, η Αεροπορική Βάση στο Μαλάμπο, στη μητροπολιτική περιοχή της Μπαρρανκίγια, την Αεροπορική Βάση του Παλανκέρο στο Πουέρτο Σαλγκάρ, στο διαμέρισμα Κουντιναμάρκα, την Αεροπορική Βάση στην Τολεμαϊδα, στη Μελγκάρ, στην Τολίμα. Επίσης, το μεγαλύτερο στρατιωτικό φρούριο στη Λατινική Αμερική, Τη Ναυτική Βάση στη Μπαΐα Μάλαγα, στη Μπουεναβεντούρα, τη Ναυτική Βάση στην Καρταχένα, στην ακτή της Καραϊβικής θάλασσας. Αυτές οι δυνάμεις προστίθενται σε όσες έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί, όπως η Αεροπορική Βάση στην Τρες Εσκίνας, στην Κακετά και η Αεροπορική Βάση Λαραντία, στο ίδιο διαμέρισμα, καθώς και το λιμάνι του Τούρμπο για τον εφοδιασμό του 4^ου Στόλου.
Αρούμπα: Εκεί βρίσκεται η αεροπορική βάση Ρέινα Μπεατρίς.
Κόστα Ρίκα: υπάρχει μια βάση των ΗΠΑ στη Λιβερία. Το 2009 ο υπαρχηγός της Διοίκησης του Νότου του Στρατού των ΗΠΑ, Πολ Τριβέλι, ενημέρωσε για την επένδυση 15 εκ. δολαρίων σε μια ναυτική βάση που θα χτιζόταν στην περιοχή της Καλντέρα, επαρχία της Πουνταρένας, και ότι εκεί θα λειτουργούσε επίσης μια σχολή για την εκπαίδευση αξιωματικών του Λιμενικού. Επιπλέον, το Εθνικό Κοινοβούλιο της Κόστα Ρίκα επέτρεψε το 2010 να εισέλθουν στην επικράτεια της Κόστα Ρίκα 46 πολεμικά πλοία, 200 ελικόπτερα, 10 αεροσκάφη, ένα αεροπλανοφόρο και 7.000 στρατιώτες. Τον περασμένο Ιούλιο αυτή η απόφαση υποβλήθηκε σε επανεξέταση από το Συνταγματικό Δικαστήριο.
Κούβα: Οι ΗΠΑ διατηρούν ναυτική βάση και φυλακή στο Γκουαντάναμο, έδαφος που έχουν σφετεριστεί από την Κούβα.
Κουρασάο: Βάση στο Άτο Ρέι.
Χιλή: Με άδεια της κυβέρνησης του Σεμπαστιάν Πινιέρα άνοιξαν εγκαταστάσεις στο Φρούριο Αγουάγιο, κοντά στο Βαλπαραΐσο, μια στρατιωτική βάση των ΗΠΑ. Η Διοίκηση του Νότου πραγματοποίησε μια τεράστια επένδυση εκατομμυρίων για το στρατό με την ονομασία «εκτέλεση επιχειρήσεων διατήρησης της ειρήνης και της πολιτικής σταθερότητας».
Ελ Σαλβαδόρ: Βάση στην Κομαλάπα, δίπλα στο διεθνές Αεροδρόμιο του Σαν Σαλβαδόρ.
Ονδούρα: Ήδη υπήρχε η Αεροπορική Βάση του Σότο Κάνο, στην Παλμερόλα, άλλη στο Πουέρτο Λεμπίρα, στη Λίμνη Καρατάσκα, και άλλη μία είναι υπό κατασκευή στην Γκουανάχα, στο διαμέρισμα  των Νησιών Μπαΐα. Σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε τις τρεις νέες προωθημένες βάσεις επιχειρήσεων (FOB) στο Μοκορόν, στο Αγουακάτε και στο Πουέρτο Καστίγια.
Παναμάς: Εκεί υπάρχουν 12 αεροναυτικές βάσεις και στις δύο ακτές. Στον Ειρηνικό υπάρχουν βάσεις στο νησί Τσαπέρα, στο Πουέρτο Πίνια στο Νταριέν, στην Κεμπράδα ντε Πιέδρα, στο Τσιρικί, στην επαρχία Μπόκας ντελ Τόρο, στην Πούντα Κόκο, στο αρχιπέλαγος ντε λας Πέρλας, στην Ίσλα Γκαλέρα, στη Μενσαμπέ, στο Λος Σάντος, η Κοΐμπα, στην Βεράγουας. Στην Καραϊβική είναι οι βάσεις Σέρμαν, στην Κολόν, η Πορβενίρ, στην Κούνα Γιάλα, το Πουέρτο Ομπαλδία, στην Κούνα Γιάλα και το Σαν Βισέντε στο Μετετί.
Παραγουάη: εκεί υπάρχει μια βάση στη Μαρισκάλ Εστιγκαρίμπια, στο Τσάκο. Άλλη βάση στο Πέδρο Χουάν Καμπαγιέρο (Βάση της DEA των ΗΠΑ), στα σύνορα με τη Βραζιλία.
Περού: Υπάρχουν οι στρατιωτικές βάσεις στο Ικίτος, στο Νανάι και στην Σάντα Λουσία. Επίσης, η κυβέρνηση του Περού ενέκρινε τη χρησιμοποίηση των λιμενικών εγκαταστάσεων στις ΗΠΑ για τον εφοδιασμό του 4^ου Στόλου κοντά στο λιμάνι Ελ Καγιάο. Τον Ιούλιο του 2010 ολοκληρώθηκε η επέκταση της φρουράς της ναυτικής βάσης Ελ Εστρέτσο, στις όχθες του ποταμού Πουτουμάγιο.
Δομινικανή Δημοκρατία: μια ναυτική βάση που χρηματοδοτείται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ κατασκευάζεται στο Ίσλα ντε Σαόνα, στο νοτιοανατολικό άκρο της χώρας.
Πουέρτο Ρίκο: Μεταφέροντας τη βάση των επιχειρήσεων του 4^ου Στόλου στη Φλόριντα έκλεισε ο Ναύσταθμος Ρούσβελτ Ρόουντς και το πεδίο βολών και ελιγμών, του Στόλου του Ατλαντικού στη Βιέκες, στο Πουέρτο Ρίκο. Οι αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις στο νησί έχουν οριστεί από τη NORTHCOM (Διοίκηση του Βορρά) και περιλαμβάνουν τις εγκαταστάσεις της Πούντα ντε Έστε, το Αερόστατο στη Λάχας και το Ραντάρ της Αρεθίμπο, τις εγκαταστάσεις του Υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας στην Αγουαδίγια, στο Πόνσε και στο Σαν Χουάν, τις εγκαταστάσεις της «Εθνοφρουράς» καθώς και «επιστημονικές» εγκαταστάσεις σε πανεπιστήμια που εκτελούν στρατιωτικές λειτουργίες. Πάνω από το 80% της Εθνοφρουράς και των εφέδρων πήγαν εκ περιτροπής για ένα χρόνο σε πολεμικές αποστολές στο εξωτερικό.
Προκειμένου να έχουν πιστές δυνάμεις στο εσωτερικό των χωρών στη σφαίρα επιρροής τους, τόσο για να αποφευχθεί η δυσφήμηση της χώρας από μια συμμαχία με αντίπαλο ιμπεριαλιστικό κέντρο όπως και για να καταπολεμηθεί η επανάσταση, η εικόνα θα ήταν ελλιπής χωρίς την εκπαίδευση στελεχών, συμμάχων αξιωματικών του στρατού. Για αυτό το σκοπό ο στρατός των ΗΠΑ δημιούργησε τη «Σχολή της Αμερικής» που βρίσκεται στο Φορτ Μπέννινγκ, στη Τζόρτζια. Από τον Φλεβάρη του 2001 άλλαξε το όνομά του σε WHISC (Ινστιτούτο του Δυτικού Ημισφαιρίου για τη Συνεργασία για την Ασφάλεια). Πέρα από την αλλαγή πρόσοψης, η αποστολή του παραμένει ουσιαστικά η ιδία, μάθημα βασανιστηρίων και καταστολής, υπό το όνομα την πάλης για την καταπολέμηση των εξεγέρσεων και τη «δημοκρατική ασφάλεια».
Σύμφωνα μόνο με αποχαρακτηρισμένες πληροφορίες, την τελευταία χρονιά των επιχειρήσεων είχε περισσότερα από 18 εκ. δολάρια ταμείο. Στη διάρκεια 60 περίπου χρόνων έχει εκπαιδεύσει περισσότερους από 61.000 στρατιώτες από τη Λατινική Αμερική με μια μακρά ιστορία άγριων εγκλημάτων ενάντια στους λαούς από τους αποφοίτους της.
Εκατοντάδες χιλιάδες πολιτικοί αγνοούμενοι και εκτελεσμένοι, εκατοντάδες χιλιάδες βασανισμένοι, εξόριστοι και πολιτικοί κρατούμενοι κτλ. Ανάμεσα στους απόφοιτους είναι και οι στρατιώτες του Τάγματος 3-16 της Ονδούρας, δέκα στρατιωτικοί δικτάτορες της Λατινικής Αμερικής, οι πραξικοπηματίες αξιωματικοί της Βενεζουέλας, οι αρχηγοί των διάφορων ταγμάτων θανάτου που έχουν κατακλύσει το Μεξικό, την Κεντρική Αμερική και τη Νότια Αμερική κτλ.
Το Ηνωμένο Βασίλειο διαθέτει ένα χώρο για την εκπαίδευση στρατιωτικών δυνάμεων στο Μπελίζ, ένα φρούριο του ΝΑΤΟ στην Ίσλα Σολεδάδ, μια αεροπορική βάση στο Ίσλα Ασενσιόν και στο Τριστάν ντα Κούνια, μια ναυτική βάση στις Βερμούδες ενώ η μεγαλύτερη δύναμη του ΝΑΤΟ στο Νότιο Ατλαντικό είναι στο αρχιπέλαγος των Μαλβίνων.
Η Γαλλία έχει δύο στρατιωτικές βάσεις στο αρχιπέλαγος της Γουαδαλούπε (όπου βρίσκεται το 41^ο Τάγμα Πεζοναυτών με αεροσκάφη, ελικόπτερα και στρατεύματα της Πολεμικής Αεροπορίας), στη Μαρτινίκα έχει τουλάχιστον δυο βάσεις (1.000 μόνιμους στρατιώτες του 33^ου Συντάγματος Πεζικού που βρίσκονται στο Φόρτ ντε Φρανς, 500 στελέχη του Πολεμικού Ναυτικού και τις ομάδες τους), στη Γαλλική Γουιάνα έχει τρεις στρατιωτικές βάσεις (στην Καγιένα, στον Σαν Χουάν ντε Μαρόνι, την αεροδιαστημική βάση στου Κούρου και ραντάρ στο Τρουμπιράν που συνδέονται με το στρατιωτικό δορυφόρο Γαλιλέο, και 40.000 επίλεκτους άνδρες για να πολεμήσουν ενάντια στους αγωνιστές για την ανεξαρτησία και ενάντια σε άλλους λαούς που εναντιώνονται στον ιμπεριαλισμό στην ήπειρο).
Αυτό τον εντυπωσιακό μηχανισμό αντιμετωπίζουν οι κομμουνιστές και γενικά όλοι οι επαναστάτες της ηπείρου. Με τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη τους, τους δορυφόρους τους, τον εξελιγμένο μηχανισμό ηλεκτρονικής παρακολούθησης με τη συνεχή βελτίωση του κατασταλτικού μηχανισμού των χωρών μας, με το δίκτυο των βάσεων, όλα φαίνονται πολύ σταθερά.
Ωστόσο, παρά την πολυπλοκότητα της σχετικής τεχνολογίας, ο ανθρώπινος παράγοντας παραμένει βασικός στην χρησιμοποίηση αυτού του μηχανισμού. Ο μιλιταρισμός υπόκειται στις ίδιες του τις αντιφάσεις, αντιφάσεις που καθιστούν δυνατό να αντιμετωπιστεί, να εξουδετερωθεί και να χρησιμοποιήσουν οι λαοί προς όφελός τους όλη τη νέα τεχνολογία.

II

Κατ’ αρχάς, ο πόλεμος, η ιμπεριαλιστική επέμβαση, δεν είναι φαινόμενο που αυτοπροσδιορίζεται. Η οικονομία, η οργάνωση της κοινωνίας είναι αυτό που τροφοδοτεί και συντηρεί τις πολεμικές προσπάθειες, και μάλιστα είναι αυτό που καθορίζει το ξέσπασμά του. Αυτό πραγματεύεται ο Ένγκελς στο Αντι-Ντύρινγκ στο δεύτερο μέρος, στα κεφάλαια που είναι αφιερωμένα στη θεωρία της βίας και της εξουσίας, όπου ξεκαθαρίζεται ότι:
«Η βία σήμερα είναι ακριβώς ο στρατός και ο πολεμικός στόλος και οι δύο στοιχίζουν «τα μαλλιά της κεφαλής μας», όπως γνωρίζουμε όλοι προς ζημία μας. Η βία όμως δε μπορεί να φτιάξει χρήμα, αλλά το πολύ μπορεί να αρπάξει ήδη φτιαγμένο χρήμα, και ούτε αυτό μας είναι πολύ χρήσιμο (…)Επομένως, το χρήμα, τελικά, πρέπει να μας παρασχεθεί μέσω της οικονομικής παραγωγής. Δηλαδή, η βία καθορίζεται πάλι από την κατάσταση της οικονομίας, η οποία της παρέχει τα μέσα για τον εξοπλισμό και τη διατήρηση των εργαλείων της. Δεν φτάνει, όμως, αυτό. Τίποτα δεν εξαρτάται περισσότερο από τις οικονομικές προϋποθέσεις από το στρατό και το στόλο. Εξοπλισμός, σύνθεση, οργάνωση, τακτική και στρατηγική εξαρτώνται, προπαντός, από την εκάστοτε βαθμίδα της παραγωγής και τις συγκοινωνίες. Δε λειτούργησε εδώ ανατρεπτικά η «ελεύθερη δημιουργία του μυαλού» μεγαλοφυών στραταρχών, αλλά η εφεύρεση καλύτερων όπλων καθώς και η αλλαγή στο στρατιωτικό, το ανθρώπινο υλικό. Η επίδραση των μεγαλοφυών στραταρχών περιορίζεται, στην καλύτερη περίπτωση, στο να προσαρμόζει τον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται η η μάχη, στα νέα όπλα και τους καινούργιους πολεμιστές.
Στις αρχές του 14^ου αιώνα, η πυρίτιδα ήρθε από τους Άραβες στα χέρια των Δυτικοευρωπαίων και ανέτρεψε όλη την τέχνη του πολέμου, όπως ξέρει κάθε παιδί σχολικής ηλικίας. Όμως, η εισαγωγή της πυρίτιδας και των πυροβόλων όπλων δεν ήταν καθόλου πράξης βίας, αλλά βιομηχανική, δηλαδή οικονομική πρόοδος. Η βιομηχανία, παραμένει βιομηχανία, είτε στρέφεται στην παραγωγή αντικειμένων είτε στρέφεται στην καταστροφή τους. Η εισαγωγή των πυροβόλων όπλων επέδρασε ανατρεπτικά όχι μόνο στην ίδια την τέχνη του πολέμου, αλλά και στις πολιτικές σχέσεις κυριαρχίας και δουλείας. Για την απόκτηση πυρίτιδας και πυροβόλων όπλων, χρειαζόταν βιομηχανία και χρήμα, που και τα δύο τα είχαν οι αστοί των πόλεων. Γι’ αυτό το λόγο, τα [πυροβόλα όπλα ήταν ευθύς εξαρχής όπλα των πόλεων, καθώς και της ανερχόμενης μοναρχίας, που στηριζόταν στις πόλεις, ενάντια στη φεουδαρχική αριστοκρατία. Τα ως τότε απροσπέλαστα πέτρινα τείχη των πύργων των ευγενών υπόκυψαν στα κανόνια των αστών, οι σφαίρες των αστικών αρκεβουζίων διαπερνούσαν τους σιδερένιους θώρακες των ιπποτών. Μαζί εμ το σιδηρόφρακτο ιππικό των ευγενών, κατάρρευσε και η κυριαρχίας τους. Με την ανάπτυξη της αστικής τάξης, το πεζικό και το πυροβολικό έγιναν όλο και περισσότερο τα αποφασιστικά είδη όπλων. Η τεχνική του πολέμου, αναγκασμένη από τα πυροβόλα όπλα, χρειάστηκε να δημιουργήσει ένα καινούργιο, εντελώς βιομηχανικό κλάδο: τους μηχανικούς.
(…) Η εξάρτηση όλη της οργάνωσης και τρόπου διεξαγωγής μαχών των στρατών και μαζί με αυτά, της νίκης και της ήττας, από υλικούς, δηλαδή, οικονομικούς όρους: από ανθρώπινο υλικό και από όπλα, δηλαδή από την ποιότητα και την ποσότητα του πληθυσμού και της τεχνικής. Μόνο ένας λαός κυνηγών, όπως οι Αμερικάνοι, μπόρεσε να εφεύρει ξανά τον ακροβολισμό, και αυτός ο λαός ήταν κυνηγοί για καθαρά οικονομικούς λόγους, έχουν μεταβληθεί σε αγρότες, βιομηχάνους, ναυτικούς και εμπόρους, που δεν είναι πλέον ελεύθεροι σκοπευτές στο πεδίο της κερδοσκοπίας και εκεί επίσης έκαναν πολύ πρόοδο σ’ ότι αφορά την αξιοποίηση των μαζών. Μόνο μια επανάσταση, όπως η γαλλική, η οποία χειραφέτησε τον αστό και ιδιαίτερα τον αγρότη, μπόρεσε να δημιουργήσει τους μαζικούς  στρατούς και να βρει, ταυτόχρονα, τις ελεύθερες μορφές κίνησης, πάνω στις οποίες κατασυντρίφτηκαν οι παλιές, άκαμπτες γραμμές –η στρατιωτική απεικόνιση του απολυταρχισμού- τον οποίο υπερασπίζονταν. Είδαμε, περίπτωση προς περίπτωση, πως οι πρόοδοι της τεχνικής, μόλις έγιναν κατάλληλες για στρατιωτική χρήση και όντως χρησιμοποιήθηκαν στρατιωτικά, επέβαλαν, αμέσως και σχεδόν με τη βία, αλλαγές ακόμα και ανατροπές στον τρόπο που διεξάγονταν οι μάχες, συχνά ενάντια στη θέληση της στρατιωτικής ηγεσίας.”
Η ιμπεριαλιστική επέμβαση έρχεται σε αντίφαση με τον ίδιο τον ιμπεριαλισμό, τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, όπως το αντικατοπτρίζουν οι εξελίξεις στη Συρία. Δεν πρόκειται για ένα σύστημα που σχεδιάζει αρμονικά την ανάπτυξή του αλλά βάσει του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης υπάρχουν πάντα μονοπωλιακοί όμιλοι, συνασπισμοί κρατών και ιμπεριαλιστικά κέντρα σε ανταγωνισμό μεταξύ τους. Όταν ένα ιμπεριαλιστικό κέντρο αποδυναμώνεται, άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα σπεύδουν να πάρουν τη θέση του, να το απομακρύνουν από τη σφαίρα επιρροής του, να αναδιατάξουν τις συμφωνίες και τις συμμαχίες, να επωφεληθούν από τον έλεγχο των πόρων και των αγορών. Αντίπαλα τμήματα του κεφαλαίου και, κατά καιρούς, λαϊκές δυνάμεις επωφελούνται από αυτές τις αντιφάσεις για να βελτιώσουν τη θέση τους. Αυτό δεν επιλύεται πάντα μέσα από τη διπλωματία και δη σε περίοδο κρίσης εκφράζεται στην αρχή με τη μορφή στρατιωτικών συγκρούσεων και με κούρσα εξοπλισμών, με πιέσεις, απειλές και στη συνέχεια αψιμαχίες, για να επιλυθεί στο τέλος προσωρινά μέσα από ανοιχτή σύρραξη.
Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στην περίπτωση της Μέσης Ανατολής και της ευρύτερης περιοχής της Μεσογείου, ωστόσο, παρόμοια εξέλιξη, παρότι εξακολουθεί να είναι σε λανθάνουσα φάση, μπορεί να παρατηρηθεί στη Λατινική Αμερική. Η αντανάκλαση αυτών των αντιθέσεων παρατηρείται σε στοιχεία για τις στρατιωτικές δαπάνες, στις νέες στρατιωτικές συμμαχίες που επεδίωξαν η Ρωσία και η Κίνα στην περιοχή, καθώς και το βάρος που επιδιώκει να προβάλει η αεροπορική, ναυτική και στρατιωτική δύναμη της Βραζιλίας.
Σε επενδύσεις στρατιωτικών δαπανών για την περιοχή της Λατινικής Αμερικής βλέπουμε μια απόλυτη αύξηση από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, που ήταν λίγο παραπάνω από 12 δις δολάρια μέχρι τα μέσα το ’90 οπότε έφτασε στα 25 δις δολάρια που ωστόσο δεν οδηγεί σε σχετική αύξηση. Δηλαδή, ως ποσοστό του ΑΕΠ ή ποσοστό των συνολικών δημόσιων δαπανών δεν αυξανόταν, στην πραγματικότητα μειωνόταν. Αυτή η τάση αντιστράφηκε ριζικά τα τελευταία χρόνια και τώρα οι δαπάνες αυξήθηκαν κατακόρυφα τόσο σε απόλυτους όσο και σε σχετικούς όρους, στην κρίση περιορίζονται τα όρια της χρηματοπιστωτικής δυνατότητας των λατινοαμερικάνικων κρατών χωρίς να πάψουν να αυξάνονται οι επενδύσεις σε πολεμικά και καταστροφικά μέσα. Για παράδειγμα το 2013 ήταν 67,8 δις, ένα χρόνο μετά ήταν 49,8 δις και ένα χρόνο μετά δεν ξεπερνούσε τα 40 δις δολάρια.
Για παράδειγμα, υπάρχει ο EMBRAER, το βραζιλιάνικο μονοπώλιο στις κατασκευές αεροπλάνων που πουλάει Super Tucano στη Γουατεμάλα, τη Χιλή, την Κολομβία, το Εκουαδόρ, τη Δομινικανή Δημοκρατία και στο ίδιο το κράτος της Βραζιλίας. Ο ενισχυμένος ρόλος του θεωρείται δεδομένος πέρα από αυτές τις πωλήσεις, στις αγορές πυρηνικών υποβρυχίων  και άλλου εξοπλισμού για το ναυτικό της Βραζιλίας, ενώ ταυτόχρονα η βιομηχανία της Βραζιλίας μετατρέπεται σε έναν από τους μεγαλύτερους εξαγωγείς όπλων, ενώ η παραγωγή δακρυγόνων πρόκειται να διοχετευθεί σε χώρες όπως η Τουρκία.
Η Ρωσία έχει υπογράψει συμβόλαια για περισσότερα από 11 δις δολάρια για να παράσχει στη Βενεζουέλα 100.000 αυτόματα Καλάσνικοβ, καθώς και για την κατασκευή δύο μονάδων για τη συναρμολόγηση και κατασκευή πυρομαχικών, για να παραδώσει στη Βενεζουέλα 25 μαχητικά αεροσκάφη SU-MK2 και 47 ελικόπτερα (34 Mi-17B-5, 10 Mi-35M y 3 Mi-26T), τανκς T-72B1, πολλαπλούς εκτοξευτές ρουκέτων τύπου"Smerch" y "Grad", αντιαεροπορικά συστήματα άμυνας S-300, φορτηγά μεταφορών κτλ. Επίσης, η Ρωσία εξήγαγε σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής στρατιωτικό εξοπλισμό και υπηρεσίες για περισσότερα από 14 δις δολάρια.
Η Κολομβία έχει αποκτήσει σε αγορές εκατομμυρίων, μαχητικά αεροσκάφη και μη επανδρωμένα αεροσκάφη (Hermes 450 και Hermes 900) στο Ισραήλ, καθώς και ελαφριά πλοία νέας γενιάς (τύπου Hovercraft και Pilot), ελικόπτερα Bell 412, πλοία de OSV, κτλ.
Ο μιλιταρισμός του ιμπεριαλισμού παραμένει βυθισμένος σε αντιφάσεις και από τα ίδια τα οικονομικά όρια του κεφαλαίου που παρακμάζει. Ήδη από το δεύτερο μισό του 19^ου αιώνα, ο Ένγκελς δίνει ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα του πως η στρατιωτική μονομαχία ανάμεσα στα θωρηκτά και το βαρύ πυροβολικό έφτασε σε αδιέξοδο, καθώς όταν τα πλοία έρχονταν σε επαφή με το νερό ήταν ήδη απαρχαιωμένα ενώ μαζί τους χάνονταν τεράστιες ποσότητες χρημάτων για την παραγωγή και συντήρησή τους. Έτσι λοιπόν ακόμα και η πιο ελαφριά τορπίλη μπορούσε να παρακάμψει το πιο βαρύ θωρηκτό.
Σήμερα συμβαίνει κάτι παρόμοιο στη μονομαχία ανάμεσα στην τέταρτη, πέμπτη και έκτη γενιά, που είναι ένας από τους δείκτες στους οποίους μετριούνται τα κύρια ιμπεριαλιστικά κέντρα. Το πρόγραμμα F-22 “Raptor”, προετοιμάζεται από τη δεκαετία του ’80 του περασμένου αιώνα. Αρχικά προβλεπόταν να παραδοθεί ο πρώτος στόλος το 1995 για 35 εκ. δολάρια ανά αεροπλάνο. Σήμερα, το 2013, ούτε ένα F-22 δεν εκπλήρωσε κάποια αποστολή, λόγω ελαττωμάτων, και η τιμή του ήδη ανέβηκε στα 300 εκ. δολάρια. Το πρόγραμμα ανάπτυξης των F-35 έχει υπερβεί κατά πολύ τα 40 δις μέχρι το 2016 και αναμένεται αν φτάσει τα 56 δις μέχρι τότε, κάτι που δημιουργεί τόση ένταση στην υπερχρεωμένη οικονομία των ΗΠΑ που σκέφτονται να εγκαταλείψουν εντελώς το σχέδιο. Έτσι επενδύονται εκατομμύρια και εκατομμύρια δολάρια σε μαχητικά αεροσκάφη τύπου Stealth που ξοδεύονται σε μια αντίθετη επένδυση για τη βελτίωση των μηχανημάτων εντοπισμού Stealth.
Μια προσπάθεια στρατιωτικής επένδυσης που αντί να εξυπηρετεί τη διατήρηση θέσεων του ιμπεριαλιστικού κέντρου, στην πραγματικότητα εξυπηρέτησε στην απορρόφηση τεράστιων χρηματικών ποσών, τα οποία δεν διατίθενται απεριόριστα. Ενώ η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ ήταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, με ένα χρέος πάνω από 300% του ΑΕΠ, για να καταστρέψει την άμυνα της Λιβύης και να επιτρέψει στους συμμάχους της αντιπολίτευσης να καταλάβουν την εξουσία, εκτόξευσε 161 πυραύλους Tomahawk με κόστος που ανερχόταν στα 1,41 εκ. το καθένα, το οποίο στο σύνολο είναι 227.010.000 δολάρια μόνο σε πυραύλους (χωρίς να υπολογίζουμε τις δαπάνες για να θέσουν σε λειτουργία τα αντιτορπιλικά που μετέφεραν, του μισθούς των ναυτικών, την εκπαίδευση, τα συστήματα καθοδήγησης κτλ.).
Θα παρουσιάσουμε περαιτέρω αυτές τις αντιθέσεις. Τα F-22, F-35  και τα υπόλοιπα αεροσκάφη πέμπτης και έκτης γενιάς είναι εξαιρετικά περίπλοκα μηχανήματα. Χρειάζονται ανταλλακτικά που απαιτούν υψηλότερη παραγωγικότητα για να φτιαχτούν. Δυστυχώς για τον καπιταλισμό, μια υψηλότερη παραγωγικότητα οδηγεί σε πιο αυξημένη οργανική σύνθεση του κεφαλαίου και αυτό μειώνει με τη σειρά του το ποσοστό της υπεραξίας, μια αξεπέραστη αντίφαση για όλο το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα των ΗΠΑ και όλων των άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων.
Αυτοί οι μηχανισμοί που βασίζονται στη σύγχρονη παγκόσμια παραγωγή, εξαρτώνται για την επιβίωσή τους από τις εξαγωγές εκτός των ΗΠΑ και ταυτόχρονα από την εισαγωγή υλικών από όλο τον κόσμο για την κατασκευή τους. Για παράδειγμα, οι ιμπεριαλιστές πολεμούν μεταξύ τους για τα υλικά, για να πολεμήσουν χρησιμοποιούν σύγχρονο εξοπλισμό, που με τη σειρά του εξαρτάται από τα ίδια αυτά υλικά. Αυτό το κουβάρι περιπλέκει πολύ το σταθερό τρόπο με τον οποίο προχωράει η εφαρμογή των νέων τεχνολογιών στην πολεμική δραστηριότητα. Για παράδειγμα, πολλά προηγμένα ηλεκτρονικά εξαρτήματα, όπως αυτά που χρησιμοποιούνται για τις λεγόμενες «έξυπνες βόμβες» ή για τις δορυφορικές επικοινωνίες κτλ. εξαρτώνται από τη χρήση σπάνιων ορυκτών που έχουν ραφιναριστεί κατά 95% στην Κίνα και των οποίων τα παγκόσμια αποθέματα είναι κατά 60% στα χέρια της Κίνας, της Ινδίας, της Κορέας και των χωρών της νοτιοανατολικής Ασίας. Από το νεομύδιο και τις άλλες σπάνιες γαίες εξαρτάται η παγκόσμια παραγωγή μαγνητών υψηλής ροής, υπεραγωγών, λέιζερ, μηχανημάτων πυρηνικής μαγνητικής αντήχησης, αεροδιαστημικού εξοπλισμού, οθονών υπολογιστών κτλ.
Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη θα ήταν μια επιλογή περισσότερο βιώσιμη για τον ιμπεριαλισμό από τα αεροσκάφη, τα βομβαρδιστικά και τους πυραύλους. Ωστόσο, το πρόβλημα είναι ότι το κόστος πτήσης και συντήρησης είναι 30 φορές υψηλότερο από ότι στα επανδρωμένα αεροσκάφη παρόμοιων διαστάσεων, πέρα από το όριο που επιβάλλεται στην ποσότητα οπλισμού που μπορούν να μετακινούν. Αν αυξηθεί το μέγεθος του μη επανδρωμένου αεροσκάφους για να μπορεί να έχει μεγαλύτερη χωρητικότητα όπλων και μεταφορά πολεμικού υλικού, θα αυξηθεί με γεωμετρική πρόοδο το κόστος συντήρησής. Τα RQ-9 Reaper πετούν με ένα κόστος 3.600 δολαρίων την ώρα, ένα κόστος δεκάδες φορές πιο ακριβό από ένα αεροπλάνο τύπου Cessna που θα ήταν το ισοδύναμό του.
Το άλλο πρόβλημα είναι ότι οι ΗΠΑ δεν είναι ο μοναδικός παγκόσμιος παίκτης που το έκανε αυτό. Το Ιράν για παράδειγμα ανέπτυξε τα δικά του μη επανδρωμένα αεροσκάφη με βάση το RQ-170, το Sentinel και το Scan Eagles που πιάστηκαν. Μέχρι και το Μεξικό έφτιαξε το δικό του υπό την ονομασία S4 Ehécatl.
Τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη παρουσιάζουν πλεονεκτήματα από την άποψη του παράγοντα έκπληξη και τη μέγιστη διασφάλιση των δυνάμεών του, το οποίο είναι σημαντικό όταν καθορίζεται τη μορφή που παίρνει η τέχνη του πολέμου, αλλά δεν αποτρέπουν τον οικονομικό πονοκέφαλο για τον ιμπεριαλισμό την ώρα που χρησιμοποιούνται για να υπερασπιστούν κέρδη που με τη σειρά του απορροφούνται από την ίδια τη χρήση του στρατιωτικού εξοπλισμού τους.
Αλλά προκειμένου αυτά τα τεχνολογικά θαύματα να μην κάνουν χιλιάδες ώρες άσκοπων πτήσεων, χρειάζονται τις μυστικές υπηρεσίες. Το πρόσφατο σκάνδαλο της υπόθεσης Σνόουντεν αποκάλυψε το σχέδιο PRISM. Αυτό το πρόγραμμα παρεμβαίνει σε όλες τις ηλεκτρονικές επικοινωνίες στον πλανήτη, αποθηκεύοντάς τες σε μια βάση δεδομένων, από όπου στη συνέχεια εξάγονται και αναλύονται σύμφωνα με λέξεις κλειδιά ή πρόσωπα ενδιαφέροντος των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ. Αλλά πίσω από το πρόγραμμα, πίσω από τις οθόνες υπάρχουν αναλυτές που λαμβάνουν και συγκεντρώνουν αυτές τις πληροφορίες και όταν τουλάχιστον ένας από αυτούς τους αναλυτές καταγγέλλει αυτή τη δραστηριότητα, τότε όλα διαταράσσονται και το πρόγραμμα μυστικών υπηρεσιών δεν είναι πλέον τόσο μυστικό. Η επιχείρηση Ολύμπια παρατήρησε μια μη φυσιολογική αύξηση στις πωλήσεις γραφομηχανών, και οι FSO (ρώσικες μυστικές υπηρεσίες) διέταξαν τη μαζική αγορά γραφομηχανών με ειδική ταινία για να αποφευχθεί η υποκλοπή της επικοινωνίας τους. Αν το σύνθετο δε μπορούσε να καταστραφεί από κάτι απλό, δε θα υπήρχε λογική στις θανατηφόρες βακτηριακές ασθένειες.
Πριν από την εποχή της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας και των λεγόμενων χώρων κοινωνικής δικτύωσης, η αντίσταση στο Βιετνάμ συντόνιζε μέσα από έγγραφα και προφορικά μηνύματα την ταυτόχρονη επίθεση σε πάνω από 100 στρατιωτικές αποικιοκρατικές θέσεις. Οι μπολσεβίκοι κατά τη διάρκεια της εξέγερσης πήραν τον έλεγχο των τηλεφώνων, των τηλέγραφων, των γεφυριών κτλ. και άφησαν χωρίς καμία υπηρεσία την αστική κυβέρνηση που απομονώθηκε. Υπάρχει ελπίδα για τον αγώνα μας. Με αποτελεσματική οργάνωση, τολμηρή και σωστή τακτική, ο ιμπεριαλισμός μπορεί να βυθιστεί ακόμα και σήμερα.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτές οι αντιφάσεις που διέπουν την ιμπεριαλιστική επέμβαση. Η ίδια η ιμπεριαλιστική επέμβαση έχει ιστορικά όρια που απειλούν συνεχώς να την ανατρέψουν. Η κοινωνική κατάρρευση και ο πόλεμος είναι επαχθείς συμφορές για τους ανθρώπους, αλλά ταυτόχρονα αυξάνουν όλες τις αντιφάσεις, φέρνουν στο φως του ήλιου την ταξική φύση του Κράτους και των διάφορων πολιτικών δυνάμεων, δημιουργούν τις προϋποθέσεις για επαναστατική ρήξη.
Απορρίπτουμε για αυτό το λόγο τη γεωγραφική και άλλες μορφές μοιρολατρίας που φέρνουν ηττοπάθεια στην εργατική τάξη στις χώρες μας, που προπαγανδίζονται από όσους επιδιώκουν να μας δουν να λυγίζουμε μπροστά στον ιμπεριαλισμό. Σίγουρα, η εξουσία που υπερασπίζεται τα μονοπώλια αντιδρά έντονα ενάντια σε όποιον της αντιτίθεται. Όμως υπάρχει η διαλεκτική, όπως περιγράφεται από τον Χέγκελ (Κυριαρχία και υποτέλεια) στον κύριο και στο δούλο. Όταν ο τελευταίος ξεσηκώνεται, δε μπαίνει σε κίνδυνο μόνο αυτός αλλά και ο κύριός του που έρχεται αντιμέτωπος με το διπλό κίνδυνο να καταστραφεί ή να πάψει να είναι κύριος αν δε μπορεί να ελέγξει τον παλιό του σκλάβο χωρίς να τον καταστρέψει. Η Κούβα είναι μια τρανή απόδειξη ότι μπορεί να γίνει επανάσταση ακόμα και αν υπάρχει ένα ιμπεριαλιστικό κέντρο που έχει αφοσιωθεί στο να την ανατρέψει.
Μετά από δεκαετίες πολέμων και στρατιωτικών επεμβάσεων, ολέθριων επιθέσεων ενάντια στις FARC-EP όπως το Σχέδιο Λάσο, η επιχείρηση Σονόρα, η επιχείρηση Κάσα Βέρντε, Ντεστρουκτόρ Ι και Ντεστρουκτόρ ΙΙ, το Σχέδιο Πατριότα, το Σχέδιο Κολομβία κτλ, το αντάρτικο παραμένει ζωντανό εκφράζοντας τους βαθύτερους πόθους των αγροτών και εργαζόμενων της Κολομβίας, προσελκύοντας χιλιάδες νέους που ήρθαν στις γραμμές τους κατατρεγμένοι από τους παραστρατιωτικούς και τη δεινή οικονομική κατάσταση.

III

Τέλος, θα άξιζε τον κόπο να μιλήσουμε λίγο για τη στρατιωτική ιμπεριαλιστική επέμβαση στη χώρα μας, με το λεγόμενο πόλεμο κατά των ναρκωτικών, και πως βλέπουμε γενικά την αντιμετώπιση του ιμπεριαλισμού στη χώρα μας.
Συγκεκριμένα, στην περίπτωση του Μεξικού και στην Πρωτοβουλία Μέριδα, με το πρόσχημα του πολέμου κατά των ναρκωτικών μεγάλο μέρος της περιοχής έχει στρατιωτικοποιηθεί. Υπάρχει μια σταθερή πώληση όπλων από τις ΗΠΑ, μη επανδρωμένα αεροσκάφη πετούν πάνω από τη χώρα, το FBI, η CIA και η DEA παρεμβαίνουν ανοιχτά, κατόπιν σύστασης αυτών των οργανισμών δημιουργήθηκαν δύο νέες στρατιωτικές βάσεις στην πόλη Τσιάπας (η Τσικιμοσουέλο και η Χικιπίλας που έχουν συνολικά 14.000 στρατιώτες που ήδη βρίσκονται στην περιοχή για να πολεμήσουν ενάντια στις αυτόνομες κοινότητες του Στρατού των Ζαπατίστας για την Κοινωνική Απελευθέρωση (EZLN)) καθώς και μια αστυνομική ακαδημία στην Λας Ενσίνας, ανατολικά του Πουέμπλα, με άμεση συμμετοχή του FBI. Με όλα αυτά και πάνω από 150.000 νεκρούς στη συνέχεια (σύμφωνα με στοιχεία του ίδιου του Λέον Πανέτα, Υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ) το κεφάλαιο που έχει επενδυθεί στην αγορά των ναρκωτικών συνεχίζει τη συσσώρευσή του.
Αυτό οφείλεται στο ότι η αγορά των ναρκωτικών είναι ένα φαινόμενο που συνδέεται με την ύπαρξη της ίδιας της αγοράς, γιατί όπως και άλλοι τομείς της αγοράς, ενώ συσσωρεύει ταυτόχρονα τείνει προς τη συγκέντρωση και συγκεντροποίησή του, και οι αντιθέσεις που προκαλεί η προσπάθεια ανάμεσα στις διάφορες «επιχειρήσεις» να βγάλουν περισσότερη υπεραξία ελέγχοντας τους δρόμους μεταφοράς, την παραγωγή, τις πρόδρομες χημικές ουσίες κτλ. διευθετούνται με  εκτός νομικού πλαισίου (και ομοίως θα αντιτασσόμασταν αν διευθετούνταν με νομιμοποίηση των ναρκωτικών ή μέρους αυτών). Ταυτόχρονα, ο κόσμος που στρατολογείται για να υπηρετήσει κάποια από αυτά τα καρτέλ, στην πλειοψηφία του είναι περιθωριοποιημένοι νέοι, αναζητούν εκεί ένα  νέο τρόπο συσσώρευσης. Ο εν λόγω πόλεμος είναι καταδικασμένος να αποτύχει παταγωδώς όσο τα όπλα, η καλλιεργήσιμη γη, οι σπόροι, τα σκάφη, τα φορτηγά, τα χημικά προϊόντα και η εργατική δύναμη είναι εμπορεύματα, όσο διαρκεί η κυριαρχία του καπιταλισμού.
Ούτε μπορούμε να μιλάμε για μια διαδικασία εποικισμού εξαιτίας αυτής της στρατιωτικής επέμβασης όπως έχουμε συζητήσει σε άλλα άρθρα σε προηγούμενες δημοσιεύσεις, τα μονοπώλια με έδρα το Μεξικό έχουν εξασφαλισμένα συμφέροντα με τη διεθνή ιμπεριαλιστική ένωση  TLCAN  και είναι φυσικό ότι απέναντι στην ταξική πάλη που οξύνεται όλο και περισσότερο, προσθέτουν ομολόγους στη στρατιωτικοπολιτική συνεργασία όπως η ASPAN, το Σχέδιο Μέριδα και κάποιες άλλες μυστικές συμφωνίες.
Οι αιματηρές επιθέσεις που υφίστανται σχεδόν καθημερινά οι αγρότες, οι περιπλανώμενοι εδαφικά εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι μικροί έμποροι, οι φοιτητές, οι συνδικαλιστές, οι οικολόγοι κτλ., εν μέσω του λεγόμενου πολέμου κατά των ναρκωτικών, δεν είναι μόνο σύμπτωμα της βαρβαρότητας του παρασιτικού καπιταλισμού, αλλά κυρίως συνέχεια των αντιθέσεων ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Όταν αποφασίζονται τα πιο σκληρά αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα από τα οποία έχουμε ζωντανές μνήμες, το φαινόμενο της δράσης των παραστρατιωτικών οργανώσεων στο Μεξικό έχει αποδειχθεί πλήρως. Αυτοί οι παραστρατιωτικοί μηχανισμοί ακόμα και όταν είναι αυτόνομοι στη χρηματοδότησή τους, δεν έχουν πρόβλημα να αναλάβουν βοηθητικό ρόλο στην καταστολή, και οι στόχοι τους δεν έρχονται σε αντίθεση με τους στόχους του Κράτους. Ας θυμηθούμε την οδυνηρή περίπτωση των τριών συντρόφων μας, του Ραϊμούντο, του Σαμουέλ και του Μιγκέλ, που έχασαν τη ζωή τους από παραστρατιωτικές οργανώσεις και προστέθηκαν στη λίστα με τις εκατοντάδες περιπτώσεις επίθεσης ενάντια σε ηγέτες των εργατών, των αγροτών και του κοινωνικού κινήματος. Πολλά από τα στελέχη μας γνωρίζουν τις απειλές και τις παρενοχλήσεις που επιβάλει αυτό το φαινόμενο στη δράση μας.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι για ένα διάστημα οι παραστρατιωτικές οργανώσεις λειτουργούν με απόλυτη ατιμωρησία σε χώρους όπου η αστική τάξη επιδιώκει να εφαρμόσει σκληρά μέτρα για να διασφαλίσει τη συσσώρευσή της ως δρόμος μεταφοράς πετρελαίου στον Κόλπο του Μεξικού, στις περιοχές του νότιου Ειρηνικού όπου υπάρχει ορυκτός πλούτος που τον υποβλέπουν οι μεγάλες μεταλλευτικές εταιρίες κτλ. Μόλις καταφέρει να εκτοπίσει μέρος του πληθυσμού, να τρομοκρατήσει και να σφαγιάσει τους αρχηγούς της επανάστασης και να στρατιωτικοποιήσει την κοινωνική ζωή, αφού θα έχει λεηλατήσει πλήρως τα εδάφη και θα έχουν μπει σε εφαρμογή τα αναπτυξιακά της σχέδια, θα μπουν στην άκρη οι υπηρεσίες αυτών των παραστρατιωτικών, μέσω της «θεαματικής» σύλληψης αρχηγών καρτέλ, της έκδοσής τους, τη διάλυση ορισμένων δομών και την αναδιάταξη της αγοράς των ναρκωτικών με τη βοήθεια άλλων καρτέλ. Παρόμοια μοίρα είχαν ορισμένοι από τους στρατιωτικούς δικτάτορες στην Κεντρική και Νότια Αμερική αφότου εκπλήρωσαν τα καθήκοντά τους. Πόσο μάλλον κάποιων διαβόητων ηγετών παραστρατιωτικών οργανώσεων που έχουν στο ιστορικό τους μια περίοδο υπηρεσίας σε αστυνομικές-στρατιωτικές μονάδες της ομοσπονδιακής κυβέρνησης με εκπαίδευση στη Σχολή της Αμερικής.
Αλλά οι επιπτώσεις του τρόμου, ούτε καν η βίαιη τρομοκρατία του γερμανικού ναζισμού φασισμού που οδήγησε σε βιομηχανική κλίμακα, ποτέ δεν αποδείχτηκε αν έχουν την ανθεκτικότητα που θα ήθελε η αστική τάξη. Και αυτή η επίθεση πήρε ήδη απάντηση από τα λαϊκά στρώματα.
Οι παρενοχλήσεις των παραστρατιωτικών, κυρίως σε αγροτικές περιοχές, όπως η κοινή τους δράση με το αστικό Κράτος, οδήγησε τις αγροτικές κοινότητες να εξοπλιστούν για να υπερασπιστούν οι ίδιοι τα εδάφη τους και τη σωματική τους ακεραιότητα. Αυτό το φαινόμενο ξεκίνησε στην περιοχή Μοντάνια ντε Γκερέρο, με αγροτικό πληθυσμό περίπου 300.000 κατοίκων διασκορπισμένων σε 77 χωριά σε 12 δήμους, όπου υπάρχουν 8.800 μικροκαλλιεργητές καφέ και η γεωργία επιβιώνει με το κοινόχρηστο καθεστώς κοινοτικής γης, που αποφάσισε να απαντήσει το 1995 στα καθημερινά σκηνικά φρίκης και εγκλημάτων με τη δημιουργία κοινοτικής φρουράς περίπου 1.000 στρατιωτών. Αυτή η κοινοτική αστυνομία εξοπλιζόταν από το λαό, δεν έπαιρνε ειδικό μισθό για τη δραστηριότητά της αυτή και λογοδοτούσε στις αρχές της κοινότητας. Με το πέρασμα του χρόνου, οι επιτυχίες σχετικά με την επίτευξη του ελέγχου της περιοχής τους, η εκδίωξη των παραστρατιωτικών ομάδων και η καταπολέμηση της ανασφάλειας οδήγησε και άλλες κοινότητες να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους. Αυτό έγινε μια πραγματική απειλή για το Κράτος όταν ένα σώμα από αρκετές χιλιάδες κοινοτικούς φρουρούς αντιτάχθηκε στα σχέδια λεηλασίας για την κατασκευή μιας επιχείρησης υδροηλεκτρισμού και τις επενδύσεις μεταλλευτικών μονοπωλίων στην περιοχή. Το Κράτος προσπαθεί να αφοπλίσει αυτές τις φρουρές, αλλά οι κοινότητες κατανοούν πλήρως ότι αυτό σημαίνει ότι θα είναι ανίσχυροι απέναντι σε συμφέροντα αντιτιθέμενα στα δικά τους, και για αυτό το λόγο υπάρχει κίνδυνος να ξεσπάσει ένα καθεστώς εμφύλιου πολέμου στην περιοχή. Επίσης, τη στιγμή που ο στρατός του Μεξικού έχει αναπτυχθεί για τον αφοπλισμό των κοινοτήτων, αυτή η εξέλιξη υπερβαίνει το Γκερέρο και η ίδια η κυβέρνηση αναγνωρίζει την ύπαρξή του σε τουλάχιστον 13 πολιτείες.
Δεν είναι μόνο ότι ο λαός οπλίζεται. Φυσικά και οι μεγάλοι γαιοκτήμονες και οι κτηνοτρόφοι επίσης επιλέγουν να δημιουργήσουν τους δικούς τους ιδιωτικούς στρατούς, οι μεγαλοαστοί εδώ και χρόνια νομιμοποίησαν την πρόσληψη μισθοφόρων σαν ιδιωτική ασφάλεια των ανθρώπων τους και των επιχειρήσεων τους. Σταδιακά ολόκληρη η κοινωνία αρχίζει να διαιρείται και να είναι αντιμαχόμενη. Για περισσότερο από έναν αιώνα, δηλαδή από την εποχή της επανάστασης του 1910, δεν υπήρξε στιγμή που ένας τόσο μεγάλος αριθμός του μεξικάνικου πληθυσμού να ήταν οπλισμένος, ούτε υπήρχε ιστορικό πολυάριθμης στήριξης σε παρόμοιες περιπτώσεις (σύμφωνα με έρευνες του αστικού τύπου πάνω από τον μισό πληθυσμό εγκρίνει το σχηματισμό κοινοτικής αστυνομίας).
Από την άλλη, οι μεγάλες συγκρούσεις στις οποίες πρωταγωνιστούν οργανωμένα τμήματα εργαζομένων και η PFP, η στρατιωτικοποιημένη αστυνομία, είναι αναμφίβολα πολιτικές ως προς το περιεχόμενο αλλά ως προς τη μορφή μοιάζουν με χαμηλής έντασης πολεμικά επεισόδια, με αψιμαχίες. Σε αυτή την κατηγορία εντάσσονται οι συγκρούσεις διάφορων επεισόδια των εξεγερμένων εκπαιδευτικών (2006, 2008-2009, 2013), τα οδοφράγματα της APPO, η Λαϊκή Συνέλευση των Λαών της Οαχάκα, οι συγκρούσεις που έλαβαν χώρα κατά το πρώτο μέρος του αγώνα του Μεξικάνικου Συνδικάτου Ηλεκτρολόγων, η σύγκρουση στη χαλυβουργική επιχείρηση SICARTSA, στη Μιτσοακάν, μεταξύ απεργών και της στρατιωτικής αστυνομίας κτλ.
Ο πόλεμος παίρνει μορφές που οδηγούν στη μέγιστη πόλωση, δεν γίνεται ποτέ μια μοναδική προσπάθεια που να μην επεκτείνεται στο χώρο και στο χρόνο, δεν είναι ποτέ ένα μόνο χτύπημα. Σήμερα συγκρούονται από τη μια πλευρά οι εργάτες, οι αγρότες και τμήματα οργανωμένων εργατών και από την άλλη πλευρά η εξουσία των μονοπωλίων, με τις συμμαχικές δυνάμεις των στρατιωτικών μηχανισμών του Μεξικού, της Κολομβίας και των ΗΠΑ. Σήμερα είμαστε αντιμέτωποι με τη χωροφυλακή, την αστυνομία, το στρατό και τις παραστρατιωτικές οργανώσεις, τους Κολομβιάνους σύμβουλους και τους πράκτορες των ιμπεριαλιστικών ΗΠΑ. Κάθε σύγκρουση τη βλέπουμε σαν ένα επεισόδιο μιας ανοδικής διαδικασίας, σαν συγκρούσεις όπου η τάξη μας και ο λαός μας αποκτούν εμπειρία, όπου ξεχωρίζουν, παρά τις προσωρινές αποτυχίες, νέα στελέχη, ένα είδος λαϊκών αξιωματικών, απ’ όπου το Κομμουνιστικό Κόμμα κάνει νέες στρατολογίες ανάμεσα στους πιο πρωτοπόρους και σταθερούς λαϊκούς αγωνιστές.
Θεωρούμε ότι η μοναδική διέξοδος σε αυτή την κατάσταση πρέπει να είναι η άσκηση της επαναστατικής βίας των μαζών για να βυθίσουν το μαύρο μπλοκ της εξουσίας των μονοπωλίων, για να κάμψουν την αντίσταση που προβάλουν οι καπιταλιστές απέναντι στα μέτρα που πρέπει να εφαρμοστούν για να βγούμε από την κοινωνική κατάρρευση στην οποία βρισκόμαστε, για να σπάσουν οι ενδοϊμπεριαλιστικές συνθήκες και συμμαχίες.
Όπως έλεγε ο Λένιν στο Στρατιωτικό πρόγραμμα της προλεταριακής επανάστασης,
II κεφάλαιο. “Μια καταπιεζόμενη τάξη που δεν επιδιώκει να μάθει να χειρίζεται τα όπλα, να έχει όπλα, μια τέτοια καταπιεζόμενη τάξη δε θα άξιζε παρά να τη μεταχειρίζονται όπως μεταχειρίζονται τους δούλους. […] Δε μπορούμε να ξεχάσουμε ότι δεν υπάρχει και ούτε μπορεί να υπάρξει άλλη διέξοδος, εκτός από την ταξική πάλη.
Πιστεύουμε ότι σε μια στιγμή ρήξης, το Κόμμα πρέπει να παλέψει για να παίξει το ρόλο της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης. Και πιστεύουμε ότι στο Μεξικό, δεδομένης της φύσης της τάξης μας, δεδομένου ότι ο πληθυσμός προλεταριοποιείται και συγκεντρώνεται στο μέγιστο βαθμό στους πόλους συσσώρευσης, στις μεγάλες πόλεις (περίπου το ένα τέταρτο όλου του πληθυσμού της χώρας ζει στην αστική περιοχή της Πόλης του Μεξικού), ενώ τα υπόλοιπα καταπιεσμένα τμήματα μαραζώνουν και εξαφανίζονται, 90% των αγροτών έχασαν τη γη τους, τα μεσαία στρώματα ρίχτηκαν ως εργάτες στον τομέα των υπηρεσιών κτλ. Με άλλα λόγια, με βάση ότι το επίπεδο ανάπτυξης στην πρωτεύουσα του Μεξικού έφτασε στην ιμπεριαλιστική του φάση, πιστεύουμε ότι η βασική μορφή που πιθανόν θα υιοθετήσει μια στρατιωτική επίθεση της εργατικής τάξης θα είναι η εξέγερση. Αυτό δεν πρέπει να ερμηνευτεί μηχανικά. Είναι φανερό ότι οι εξελίξεις και τα πισωγυρίσματα στην πάλη των τάξεων μπορούν να επιβάλουν άλλες προηγούμενες ή βοηθητικές μορφές. Ούτε ότι μια συνολική νίκη περιλαμβάνει τη βοήθεια άλλων καταπιεσμένων στρωμάτων σε ένα γενικό ξεσηκωμό, ή ότι μπορεί ή πρέπει να συνδυαστεί με την επίδραση των απεργιών στους στρατηγικούς τομείς ή με τη γενική απεργία κτλ.
Δεν έχουμε καμία απολύτως αμφιβολία ότι μια επίθεση τόσο ως απόπειρα όσο και ως νίκη, θα οδηγούσε σε αντιπαράθεση με τον ιμπεριαλισμό, και πιθανότατα με τις ιμπεριαλιστικές ΗΠΑ. Είτε άμεσα είτε μεταγενέστερα. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι μια εργατική εξουσία στο Μεξικό θα μπορούσε να επιμείνει σε μια πολιτική καλής γειτονίας ή να επωφελείται από τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για να κάνει ελιγμούς κτλ.
Αλλά σε αυτό το έδαφος, το ζήτημα μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο γενικά, γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα προβούμε σε εικασίες και μάλιστα με ωμό και σχολαστικό τρόπο. Αντιλαμβανόμαστε ότι ο ενθουσιασμός των ίδιων των μαζών για τη νίκη ενάντια στους άμεσους καταπιεστές τους δε θα αρκούσε για να αντιμετωπίσουν επιτυχώς το κυριότερο ιμπεριαλιστικό κέντρο που θα είχε πολύ περισσότερη εμπειρία, πόρους και οργάνωση, από  ότι ο εσωτερικός ταξικός εχθρό.
«Όμως ο ενθουσιασμός και μόνο δεν είναι αρκετός για να στηρίξει τον πόλεμο με ένα εχθρό, όπως ο γερμανικός ιμπεριαλισμός […]. Ο πόλεμος ή αναπτύσσεται πλήρως ή δεν γίνεται […]. Για να γίνει ένας πόλεμος σε πλήρη ανάπτυξη χρειάζεται μια εξαιρετικά οργανωμένη οπισθοφυλακή. Ο καλύτερος στρατός, οι πιο πιστοί άντρες στην υπόθεση της επανάστασης, θα διαλυθούν αμέσως από τον εχθρό αν δεν είναι καλά οπλισμένοι, καλά εφοδιασμένοι και εκπαιδευμένοι.»

Β.Ι.Λένιν, «Πάνω σε πρακτικό έδαφος»

Ξέρουμε ότι μια εργατική εξουσία θα πρέπει να προχωρήσει σε ένα γενικό οπλισμό του λαού για να έχει στα χέρια του ένα μηχανισμό ικανό να καταστρέψει μια προσπάθεια άμεσης επέμβασης. Ξέρουμε ότι μια εργατική εξουσία, όχι στην άλλη άκρη του κόσμου αλλά στην άλλη πλευρά των συνόρων, μπορεί να συγκεντρώσει την υποστήριξη του εργατικού πληθυσμού των γειτονικών χωρών, καθώς και την υποστήριξη της πλατιάς μάζας των μεταναστών.
Αλλά η αποφασιστική δύναμη θα δινόταν είτε στην επιτυχία είτε στην αποτυχία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Ενώ ο αστός μπορεί μόνο να πληρώνει και να πληρώνει για υλικά πολέμου, για έρευνες, για ένα μισθοφορικό στρατό κτλ, για την υπεράσπισή του, οι εργάτες στην εξουσία μπορούν να συνεργαστούν απευθείας μεταξύ τους για να διορθώσουν το νόμο της αξίας στην εμπορευματική παραγωγή. Μια σοσιαλιστική οικονομία θα επιτρέψει να αξιοποιηθούν γρήγορα οι παραγωγικές δυνάμεις που ήδη ενυπάρχουν και είναι σε λανθάνουσα κατάσταση. Μια εργατική εξουσία στο Μεξικό, αν χρειαστεί να πάει σε πόλεμο με τον ιμπεριαλισμό, μπορεί να αναπτύξει σε ένα βαθμό που δεν επιτρέπει ο καπιταλισμός τη μηχανοποίηση, την αυτοματοποίηση και το ρομποτική, την πληρέστερη βιομηχανίας της, τόσο ειρηνικής όσο και πολεμικής, μπορεί να βασιστεί στο συνδυασμό των προϊόντων της βαριάς και ελαφριάς βιομηχανίας. Η επιλογή των όπλων δε θα περιοριζόταν στο συμφέρον να δαπανηθούν τεράστιες ποσότητες χρημάτων για να σωθούν τα μονοπώλια, αλλά θα έβρισκε τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους για να αντιτάξει τα τεχνολογικά επιτεύγματα στα μέσα του ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Ο θρίαμβος της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής οικονομίας στο Μεξικό θα σήμαινε ταυτόχρονα την επίτευξη της ικανότητας να βουλιάξει το ιμπεριαλιστικό κέντρο που αντιτίθεται, να εξυπηρετήσει ως προστατευτική ασπίδα για την πάλη των εργατών και των λαών της Αμερικής μας για να πετύχει το σοσιαλιστικό προορισμό του.

Στη μνήμη των συντρόφων Ραϊμούντο Βελάσκες, Σαμουέλ και Μιγκέλ.

Πηγές
Foreign Affairs Latinoamérica
Ομοσπονδία Αμερικανών Επιστημόνων- Δίκτυο Στρατιωτικής Ανάλυσης NavyTimes
Marine Corps Times
Army Times
Army Magazine
Air Force Times
Defense-Aerospace
Defense Daily Network
War Times Journal
Stratfor Global Intelligence
New York Times
Washington Post
Διεθνές Ινστιτούτο της Στοκχόλμης Ερευνών για την Ειρήνη (SIPRI)
Κέντρο Μελέτης για τη Στρατιωτικοποίηση (Cedomi / Mopassol)
Κέντρο Πολιτικών Μελετών για τις Διεθνείς Σχέσεις και την Ανάπτυξη (CEPRID)  
Επιτροπή Ανεξαρτησίας και Κυριαρχίας για τη Λατινική Αμερική (CISPAL)
Β. Ι. Λένιν,  «Πάνω σε πρακτικό έδαφος»
“Η θέση της ΚΕ του ΣΔΕΚΡ(Μπολσεβίκοι) πάνω στο ζήτημα μια ειρήνης χωριστής και με προσαρτήσεις”,  Άπαντα τομ 35
2ο Πανρωσικό Συνέδριο  των Σοβιέτ εργατών και στρατιωτών Βουλευτών", Άπαντα τομ. 35 σελ 7-27 
"Το στρατιωτικό πρόγραμμα της Προλεταριακής επανάστασης" άπαντα τομ 30 σελ 131-150
“Διαλεχτά στρατιωτικά έργα”
V. Tsvetkov, V. Zajárov, E. Ribkin, Ya. Dziuba, S. KolinyM. Zhuravkov, Για τη θεωρητική-στρατιωτική κληρονομιά του Β.Ι. Λένιν
Φ.  Ένγκελς: Αντί- Ντύρινγκ
G.W.FHegel, Φαινομενολογία του Πνεύματος
VoNguyenGiap, Λαϊκός Πόλεμος, Λαϊκός Στρατός
KarlVonClausewitz,  Για τον Πόλεμο
Θέσεις του 4^ου Συνεδρίου του ΚΚ Μεξικού
FARC-EPΔιεθνής Επιτροπή, Ιστορική Μελέτη
Θέσεις του 19^ου Συνεδρίου του ΚΚΕ
Ιστοσελίδα  της  Drug Enforcement Agency – Foreign Office Locations
Ιστοσελίδα United States Southern Command – Partnership for the Americas
Ιστοσελίδα  USNAVSO/FOURTHFLT
Wikileaks