Την Πέμπτη κανείς στη δουλειά, όλοι στην απεργία!

Την Πέμπτη κανείς στη δουλειά, όλοι στην απεργία!

Από τη συμβολική κατάληψη στο υπουργείο Εργασίας, στις 15 και 16 Οκτώβρη

ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Με την πανεργατική πανελλαδική απεργία της ερχόμενης Πέμπτης, κορυφώνεται μια περίοδος αγωνιστικών κινητοποιήσεων, στις οποίες πρωτοστάτησαν οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις, με συλλαλητήρια, συμβολικές καταλήψεις, πλατιά εξόρμηση στους εργαζόμενους, κλαδικούς και τοπικούς αγώνες, Γενικές Συνελεύσεις, συσκέψεις και ενημερωτικές εκδηλώσεις για όλα τα θέματα που «καίνε» την εργατική - λαϊκή οικογένεια.
Τις ώρες που απομένουν, το βάρος πέφτει στο σχεδιασμό για τη μέρα της απεργίας. Πώς θα περιφρουρηθούν καλύτερα χώροι όπου εργαζόμενοι εκφράζουν αγωνιστικές διαθέσεις και χρειάζονται ενθάρρυνση και βοήθεια για να μπουν στην απεργία.
Πώς σε χώρους όπου η συμμετοχή στην απεργία είναι κατακτημένη για την πλειοψηφία, οι απεργοί θα συμμετάσχουν μαζικά στο μπλοκ του συνδικάτου τους, στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ. Πώς σε μεγάλους κυρίως χώρους, θα ακυρωθεί η προσπάθεια της εργοδοσίας και των δυνάμεων του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού να υπονομεύσουν την κινητοποίηση. Πώς η κάθε συνδικαλιστική οργάνωση θα συμβάλει όχι μόνο στη μαζικότητα, αλλά και στη ζωντάνια των απεργιακών συγκεντρώσεων.
Το βάρος πέφτει, όμως, και στην προσπάθεια να είναι μαζική η συμμετοχή στα απεργιακά συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ των μικρομεσαίων αγροτών, που αυτήν την περίοδο βρίσκονται σε αναβρασμό, όπως και των αυτοαπασχολούμενων, της νεολαίας και των γυναικών από τα λαϊκά στρώματα.
Ταυτόχρονα, η απεργία είναι και εφαλτήριο για τη συνέχεια. Γι' αυτό, παράλληλα με τη δράση που αναπτύσσουν Ομοσπονδίες, Συνδικάτα, Εργατικά Κέντρα, σωματειακές, απεργιακές Επιτροπές και Επιτροπές Αγώνα για να πετύχει η απεργιακή κινητοποίηση, στο κέντρο της προσοχής του ταξικού κινήματος βρίσκεται και η επόμενη μέρα, πώς θα δυναμώνουν οι αγωνιστικές διαθέσεις και η οργάνωση των εργαζομένων, θα διευρύνονται σταθερά οι αντιστάσεις στην αντιλαϊκή πολιτική και οι διεκδικητικοί αγώνες, με επίκεντρο τους κλάδους και τους τόπους δουλειάς.

Η επίθεση θα κλιμακωθεί

Οπως όλα δείχνουν, η κυβέρνηση σκοπεύει να φέρει την πρότασή της για το Ασφαλιστικό στα τέλη Νοέμβρη - αρχές Δεκέμβρη. Ετσι, εκ των πραγμάτων, αυτό το κρίσιμο μέτωπο παραμένει ανοιχτό, μαζί με τα Εργασιακά και την αλλαγή προς το χειρότερο του συνδικαλιστικού νόμου, που προβλέπονται επίσης από το μνημόνιο.
Το ίδιο ισχύει και με την καθημερινότητα της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, που επιδεινώνεται από την «ωρίμανση» ή τη συνέχιση παλιότερων μέτρων σε Ασφαλιστικό, Υγεία, Φορολογικό, Εργασιακά. Επομένως, η επιτυχία της απεργίας και των απεργιακών συλλαλητηρίων που οργανώνει το ΠΑΜΕ σε όλη τη χώρα, είναι αναγκαία για να υπάρξει αποφασιστική συνέχεια στους αγώνες των εργαζομένων.
Το κυριότερο, η απεργία μπορεί να απελευθερώσει και να κινητοποιήσει δυνάμεις που έχουν διάθεση να αγωνιστούν, να ταράξει το κλίμα της ηττοπάθειας και της μοιρολατρίας που καλλιεργούν εν χορώ εργοδοσία, κυβέρνηση και εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός.
Γι' αυτό οι μέρες που απομένουν μέχρι το ξημέρωμα της Πέμπτης είναι σημαντικές από κάθε άποψη, καθώς υπάρχουν περιθώρια ακόμα ώστε περισσότεροι εργαζόμενοι να συμμετάσχουν στην απεργία, να βρεθούν στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, να δημιουργηθούν καλύτερες προϋποθέσεις για την επόμενη μέρα.
Αλλά να στηριχθούν και μετά την απεργία οι αγωνιστικές εστίες που υπάρχουν σε διάφορους κλάδους και περιοχές, οι οποίες αποτελούν ζωντανό παράδειγμα ότι το κλίμα μπορεί να αλλάξει, αν νικηθούν ο φόβος, η αναμονή, η απογοήτευση και κυρίως η λογική της ταξικής συνεργασίας.

Δυνατότητες και δυσκολίες

Η μάχη για την προετοιμασία της απεργίας και οι κινητοποιήσεις που προηγήθηκαν, απέδειξαν ότι στην προσπάθεια για την οργάνωση των εργαζομένων και την ανασύνταξη του κινήματος συνυπάρχουν δυνατότητες και μεγάλες δυσκολίες.
Ο αρνητικός συσχετισμός δύναμης και η υποχώρηση του κινήματος στην Ελλάδα και διεθνώς έχουν μεγάλη επίδραση στους εργαζόμενους και στα άλλα λαϊκά στρώματα. Ο ρόλος του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού βαραίνει επίσης στην απογοήτευση, στο φόβο και την ηττοπάθεια που κυριαρχούν στους χώρους δουλειάς, σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους.
Στα χρόνια που προηγήθηκαν, κυριάρχησε το ψευτοδίλημμα «μνημόνιο - αντιμνημόνιο», ισχυροποιήθηκε η γραμμή που πρόβαλλε ως διέξοδο για τους εργαζόμενους την κυβερνητική εναλλαγή και ένα άλλο, λιγότερο περιοριστικό μείγμα διαχείρισης, δυνάμωσε η λογική της ανάθεσης και της αναμονής λύσεων «από τα πάνω».
Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα «φούντωσαν» αυταπάτες και προσδοκίες, που έκαναν ευκολότερη τη διαμόρφωση στάσης ανοχής και αναμονής από τους εργαζόμενους απέναντι στη νέα κυβέρνηση και την πολιτική του κεφαλαίου. Το κίνημα έχασε πολύτιμο χρόνο και, αντίστροφα, η εργοδοσία κέρδισε έδαφος.
Η διάψευση των προσδοκιών από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ενίσχυσε σε μεγάλο μέρος των εργαζομένων και του λαού την απογοήτευση και τη μοιρολατρία, τις αντιλήψεις ότι «τίποτα δεν γίνεται, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει». Ενίσχυσε όμως και τα ιδεολογήματα της εργοδοσίας, των κομμάτων της και των εκπροσώπων τους στο συνδικαλιστικό κίνημα, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τους εργαζόμενους και το λαό, πέρα απ' αυτόν που απαιτεί ολοένα και περισσότερες θυσίες για χάρη της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων και της ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας.

Προχωράμε μπροστά!

Απ' αυτή τη σκοπιά, οι συνθήκες στις οποίες δρουν το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, οι κομμουνιστές και οι άλλοι αγωνιστές που παλεύουν μαζί τους στα συνδικάτα, είναι σύνθετες και κρύβουν μεγάλες παγίδες για τους εργαζόμενους. Σ' αυτό συμβάλλει καθοριστικά και η δυνατότητα που έχει ακόμα η νέα κυβέρνηση να ενσωματώνει και να χειραγωγεί λαϊκές αντιδράσεις, αξιοποιώντας γι' αυτό το σκοπό τον παλιό και τον νέο εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό και το ρεφορμισμό.
Αποδείχτηκε όμως ότι η κυβερνητική εναλλαγή δεν μπορεί να αποτελεί λύση για τις αγωνίες και τα οξυμένα προβλήματα της εργατικής - λαϊκής οικογένειας. Η ζωή των εργαζομένων δεν βελτιώθηκε, αντίθετα δημιουργούνται προϋποθέσεις να επιδεινωθεί κι άλλο. Η εργοδοτική επιθετικότητα δεν ανακόπηκε, αλλά ενθαρρύνθηκε και δυνάμωσε.
Μέσα σ' αυτό το κλίμα κορυφώνεται η μάχη της απεργίας. Και είναι σημαντικό ότι αναδεικνύονται δυνατότητες και γίνονται βήματα στην οργάνωση και στην κινητοποίηση των εργαζομένων, που βοηθούν το στόχο της ανασύνταξης.
Η επιμονή στην οργάνωση Γενικών Συνελεύσεων, η συγκρότηση απεργιακών και σωματειακών Επιτροπών, που αναλαμβάνουν στο χώρο τους την ευθύνη της οργάνωσης του αγώνα, η αντιπαράθεση με τις άλλες δυνάμεις και η αποκάλυψη του ρόλου τους, η απόσπαση νέων δυνάμεων από την επιρροή του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, η συστηματική δουλειά με τη νεολαία σε κάθε κλάδο, είναι ενθαρρυντικά στοιχεία και χρειάζεται να πολλαπλασιαστούν το επόμενο διάστημα.