Το ΔΝΤ και ιστορίες για αγρίους...

Το ΔΝΤ και ιστορίες για αγρίους...

Η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί ότι τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου μπορούν να προωθηθούν παίζοντας ενεργά στις ενδοϊμπεριαλιστικές κόντρες και αντιθέσεις

Eurokinissi

Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση σήκωσε το ζήτημα της παραμονής ή όχι του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα για προπαγανδιστικούς λόγους. Δηλαδή, για να ρίξει «στάχτη στα μάτια του λαού», της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων, ότι ένα πρόγραμμα χωρίς το ΔΝΤ θα σήμαινε ελάφρυνση του λαού, λιγότερο επώδυνα μέτρα, καλύτερους όρους διαπραγμάτευσης, αφού θα βρισκόταν εκτός του τραπεζιού ένας παράγοντας με σκληρές νεοφιλελεύθερες θέσεις.

Η πραγματικότητα βρίσκεται, βεβαίως, πολύ μακριά απ' όλα αυτά. Δεν είναι οι νεοφιλελεύθερες θέσεις του ΔΝΤ ή του Σόιμπλε που επιβάλλουν έναν (ακόμα) νέο γύρο αντιλαϊκής επίθεσης. Είναι οι ανάγκες της καπιταλιστικής ανάκαμψης που απαιτούν παραπέρα φτήνεμα της εργατικής δύναμης, άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας, περικοπές κρατικών δαπανών. Απαιτήσεις διατυπωμένες από τους εγχώριους κύκλους του κεφαλαίου, οι οποίοι ταυτόχρονα διαμαρτύρονται ότι η αυστηρή εντός ΕΕ περιοριστική πολιτική δημιουργεί ασφυξία στην αγορά, εξασφαλίζει μικρή ρευστότητα, δεν επιτρέπει στο κράτος να στηρίξει γενναιόδωρα τις καπιταλιστικές επενδύσεις. Από τους ίδιους που ευελπιστούν σε μια ρύθμιση του χρέους που θα επιτρέψει να διοχετευτεί χρήμα στη στήριξη των επενδυτικών σχεδίων, στην πραγματική όπως λένε οικονομία, και γι' αυτό άλλωστε χαιρετίζουν τις θέσεις του ΔΝΤ για την ανάγκη «κουρέματος» του ελληνικού χρέους.
Είναι, λοιπόν, η διαμόρφωση προϋποθέσεων για την καπιταλιστική ανάκαμψη, είναι η στήριξη με κρατικά μέτρα της προσπάθειας της καπιταλιστικής οικονομίας στην Ελλάδα να βγει από την κρίση, να ξαναζωντανέψει το ενδιαφέρον τους για επενδύσεις, για επέκταση της παραγωγικής και γενικότερα οικονομικής δραστηριότητας που απαιτούν όρους που θα εξασφαλίζουν το μέγιστο δυνατό ποσοστό κέρδους. Και ένας τέτοιος βασικός όρος είναι η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης και με μέτρα που συντελούν στο φτήνεμά της. Ας τελειώνει, λοιπόν, το παραμύθι. Η καπιταλιστική ανάπτυξη προϋποθέτει τσάκισμα του λαού, ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, αυτή είναι η ουσία.

Ομως, τίθεται το ερώτημα γιατί η κυβέρνηση άνοιξε αυτό το ζήτημα; Τι κρύβεται πίσω από αυτήν την αντιπαράθεση για το ρόλο του ΔΝΤ;

Ορισμένες «εύκολες» και διαδεδομένες ερμηνείες δεν είναι πειστικές.
Για παράδειγμα, από διάφορα αστικά επιτελεία αναδεικνύεται μόνο η προπαγανδιστική πλευρά του θέματος, δηλαδή ότι η κυβέρνηση σηκώνει από τη μια αυτό το ζήτημα για να μπορέσει από την άλλη να προωθήσει πιο αποφασιστικά και χωρίς ταλαντεύσεις στις κοινοβουλευτικές ομάδες σκληρά αντιλαϊκά μέτρα π.χ. στο Ασφαλιστικό.
Αλλοι λένε πως η κυβέρνηση το ξαναγυρνά στο αντιμνημονιακό, γιατί βρίσκεται σε πολιτικό αδιέξοδο.
Αλλοι πως το ζήτημα εκφράζει κόντρα για το ποιος θα ελέγχει το περίφημο ταμείο ιδιωτικοποιήσεων.
Αλλοι επικεντρώνουν στο ότι ο Σόιμπλε και οι Γερμανοί θέλουν οπωσδήποτε το ΔΝΤ μέσα στο πρόγραμμα, γιατί αποτελεί μη πολιτικό παράγοντα με υψηλές τεχνοκρατικές ικανότητες κ.λπ.
Ανεξάρτητα, αν ορισμένες από αυτές τις πλευρές αγγίζουν πτυχές της πραγματικότητας, δεν δίνουν ολοκληρωμένη απάντηση στο ερώτημα που θέσαμε. Πολύ περισσότερο, που ορισμένες τεκμηριώνονται στη βάση παραδοχών εκτός πραγματικότητας. Π.χ. το ΔΝΤ δεν είναι ένας απολίτικος παράγοντας. Οπως κάθε ιμπεριαλιστικός οργανισμός εκφράζει τα συμφέροντα των καπιταλιστικών δυνάμεων που κυριαρχούν στο εσωτερικό του. Θυμίζουμε την παρέμβαση του ΔΝΤ για το ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο, με έκθεσή του που δημοσιεύτηκε - όλως τυχαίως - την «κατάλληλη στιγμή», δηλαδή κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος στην Ελλάδα και αξιοποιήθηκε στην αντιπαράθεση της ελληνικής κυβέρνησης με τη Γερμανία και τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης. Ηταν σαφής παρέμβαση που ταίριαζε με τις ανάλογες απόψεις των ΗΠΑ στο ζήτημα, συντελώντας στην άσκηση αμερικανικής πίεσης προς τη Γερμανία για αυτό το θέμα. Ουσιαστικά, δηλαδή, οι παρεμβάσεις του ΔΝΤ όλα αυτά τα χρόνια στην ελληνική κρίση έχουν γίνει με γνώμονα τα συμφέροντα των ΗΠΑ, που αποτελεί το ισχυρότερο κράτος μέσα στον ιμπεριαλιστικό αυτό οργανισμό. Χρειάζεται να θυμίσουμε, επίσης, ότι οι ΗΠΑ παρεμβαίνουν στην κρίση στην ΕΕ και στην Ελλάδα απ' την αρχή, επικρίνοντας τη διαχείριση που ακολουθεί η ΕΕ με επικεφαλής τη Γερμανία.

Η αντιπαράθεση ΗΠΑ - Γερμανίας καθώς και οι συμμαχίες και αντιθέσεις με άλλα κράτη της ΕΕ (Γαλλία, Ιταλία κ.λπ.) για την ηγεμονία στην ΕΕ βεβαίως αξιοποιούν την Ελλάδα, όμως συνδέονται με μια «βεντάλια» πολύ σοβαρών θεμάτων όπως:

• Η πορεία των διαπραγματεύσεων ανάμεσα σε ΗΠΑ και ΕΕ για τη Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων (TTΙP). Δηλαδή, η αμερικάνικη πρόταση διαμόρφωσης ενός Οικονομικού ΝΑΤΟ με απάλειψη περιορισμών που δυσκολεύουν σήμερα την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων σε διάφορους κλάδους της οικονομίας ανάμεσα στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Μια προοπτική, που προκαλεί αντιδράσεις από μερίδες των αστικών τάξεων της Γερμανίας και της Γαλλίας.
• Η παρέμβαση των ΗΠΑ στην ενεργειακή σχέση ΕΕ - Ρωσίας, με αφορμή το Ουκρανικό, και σε συνδυασμό με τις αντιπαραθέσεις που υπάρχουν εντός της ΕΕ σχετικά με την περιβόητη Ενεργειακή Ενωση.
• Η συμμετοχή κρατών της ΕΕ όπως η Γερμανία, η Ιταλία, η Γαλλία, η Βρετανία στην Ασιατική Τράπεζα Υποδομών που έχει φτιάξει η Κίνα και στην οποία αντιδρούν οι ΗΠΑ, προτάσσοντας την Εταιρική Σχέση του Ειρηνικού με τη στήριξη της Ιαπωνίας και τη συμμετοχή 12 ασιατικών κρατών.
• Οι εξελίξεις στη Μ. Ανατολή και οι αυτοτελείς κινήσεις Γερμανίας και Γαλλίας, που δείχνουν προσπάθειες αναζήτησης ηγεμονικού ρόλου σε σχέδια στην περιοχή. Είναι χαρακτηριστική η στάση της Γερμανίας με αφορμή το Προσφυγικό και η προσπάθεια ενίσχυσης της στρατιωτικής παρουσίας της ΕΕ στην περιοχή, μέσω δυνάμεων Ταχείας Επέμβασης υπό την αιγίδα της FRONTEX, καθώς και η στήριξη της Γερμανίας στην Τουρκία. Οι κινήσεις της Γαλλίας, μετά την επίθεση στο Παρίσι, για ανάληψη πρωταγωνιστικού ρόλου σε ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία, επικαλούμενη άρθρο της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Οι ΝΑΤΟικές αποφάσεις για την ασφάλεια της Τουρκίας. Ολα αυτά φανερώνουν έναν ανταγωνισμό εντός του ευρωατλαντικού πλαισίου για το ποιος και με ποιους θα βάλει τη σφραγίδα του στην περιοχή.

Στα παραπάνω, θα πρέπει να συνυπολογίσουμε τις αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ενωσης:

Σχετικά με την ανάγκη διατήρησης ή χαλάρωσης της αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής, ζήτημα που θέτουν Γαλλία, Ιταλία σε αντιπαράθεση με Γερμανία κ.ά. Η Γαλλία, θυμίζουμε ότι, από τα πρώτα πράγματα που έθεσε μετά την επίθεση στο Παρίσι είναι πως μπροστά στο Σύμφωνο Σταθερότητας και την ασφάλεια επιλέγει την ασφάλεια.
Σχετικά με τη διαδικασία εμβάθυνσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Θυμίζουμε την έκθεση των 5 προέδρων των οργάνων της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της ΕΚΤ (Γιούνκερ, Τουσκ, Ντάισελμπλουμ, Ντράγκι, Σουλτς), που αφορά την «ολοκλήρωση της ΟΝΕ». Προτείνονται βήματα για εφαρμογή ενιαίας δημοσιονομικής πολιτικής, ενιαίου χρηματοπιστωτικού συστήματος, βήματα ενιαίας εξωτερικής εκπροσώπησης του Ευρώ. Σε αυτό το πλαίσιο, συζητείται και το ζήτημα της ενιαίας εκπροσώπησης της ΕΕ στο ΔΝΤ, αλλά και το ζήτημα της Τραπεζικής Ενωσης.
Σχετικά με τη λεγόμενη «διαχείριση» του Μεταναστευτικού - Προσφυγικού ζητήματος, τον έλεγχο των προσφυγικών ροών, που θέτουν σε αμφισβήτηση την εφαρμογή της Συνθήκης του Σένγκεν αφορούν την κατανομή εργατικού δυναμικού στα κράτη της ΕΕ, αλλά και τα γεωπολιτικά σχέδια των διαφόρων κρατών - μελών.
Ολα τα προηγούμενα κάνουν φανερό ότι οι εύκολες απαντήσεις και η ανάδειξη ορισμένων πλευρών αυτής της αντιπαράθεσης για το ρόλο του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα δεν πείθουν. Παρ' όλο που δεν μπορούμε να ξέρουμε τις βαθύτερες αιτίες αυτής της αντιπαράθεσης, είναι προφανές ότι η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί ότι τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου, ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης εντός ΕΕ και Ευρωζώνης και γεωπολιτικής αναβάθμισης, αξιοποιώντας τη συμμετοχή στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ μπορούν να προωθηθούν παίζοντας ενεργά στις ενδοϊμπεριαλιστικές κόντρες και αντιθέσεις. Ανεξάρτητα αν έχουν ή όχι δίκιο, αν επιβεβαιωθούν ή διαψευστούν αστικές ανησυχίες για τέτοιου είδους επιλογές, το σίγουρο είναι πως πρόκειται για, έτσι ή αλλιώς, επιλογές που πάντα πληρώνει ο λαός στον οποίο σερβίρουν το ψέμα ότι παλεύουν για λογαριασμό του, την ώρα που κατακρεουργούν όσα δικαιώματα του έχουν απομείνει.

Χ.