Οργάνωση - επαγρύπνηση - κλιμάκωση με εφαλτήριο την απεργία

Οργάνωση - επαγρύπνηση - κλιμάκωση με εφαλτήριο την απεργία

Από την απεργιακή διαδήλωση του ΠΑΜΕ στην Αθήνα στις 3 Δεκέμβρη

Τις μέρες που έρχονται, μέχρι τα νομοσχέδια για το Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά να φτάσουν στη Βουλή, η κυβέρνηση θα κλιμακώνει την προσπάθεια να αποσπάσει συναίνεση και υποταγή του λαού στα αντιλαϊκά μέτρα που σχεδιάζει.

Το διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ των απεργιών στις 12 Νοέμβρη και στις 3 Δεκέμβρη, είναι αποκαλυπτικό για τις προθέσεις της. Αξιοποιώντας και το γενικότερο κλίμα της τρομοϋστερίας, μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι, «δούλεψε» πολύ και σε διάφορες εκδοχές το επιχείρημα της «ομοψυχίας» και την προπαγάνδα του φόβου, που, εκτός όλων των άλλων, δρα αποτρεπτικά και στη συμμετοχή στους αγώνες.
Η κυβέρνηση παίρνει υπόψη τη δυσαρέσκεια που μεγαλώνει στα λαϊκά στρώματα για την πολιτική της και κάνει ελιγμούς και προσαρμογές στην τακτική της. Πολύ περισσότερο που μέχρι να φτάσει στα νομοσχέδια για το Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά, έχει μπροστά της ένα ακόμα πακέτο με «προαπαιτούμενα» αντιλαϊκά μέτρα.
Ξέρει καλά ότι αυτά που έχει να περάσει είναι μέτρα μεγάλης σημασίας για το κεφάλαιο, «όσα δεν έκαναν οι άλλοι τα τελευταία σαράντα χρόνια», όπως έλεγε πριν από λίγους μήνες ο υπουργός Εργασίας, Γ. Κατρούγκαλος. Αλλά και η εργοδοσία παίρνει υπόψη της τις αγωνιστικές διαθέσεις που εκφράζονται σε κλάδους και τόπους δουλειάς, κάτω από την πίεση των προβλημάτων που οξύνονται και της παρέμβασης των ταξικών δυνάμεων.
Μέσα σε περιβάλλον αβεβαιότητας για τις εξελίξεις σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, συνέπεια των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν στην καπιταλιστική ανάκαμψη και των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που οξύνονται, οι αγώνες των εργαζομένων είναι «πονοκέφαλος» για το αστικό πολιτικό σύστημα, για τον επιπλέον λόγο ότι δυσκολεύεται στην αναμόρφωσή του.
Ετσι, το διάστημα ανάμεσα στις δύο απεργίες, εργοδοσία και κυβέρνηση προσπάθησαν να παρέμβουν πιο οργανωμένα και συστηματικά, για να εμποδίσουν τη συμμετοχή των εργαζομένων στις κινητοποιήσεις, αλλά για να επηρεάσουν και την κατεύθυνση της πάλης, να χειραγωγήσουν τους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες, εκεί που δεν κατάφεραν να τους αποτρέψουν και να τους υπονομεύσουν.
Από αυτήν τη σκοπιά, η μάχη που δόθηκε από τις ταξικές δυνάμεις για την απεργία, το γεγονός ότι τα απεργιακά συλλαλητήρια των συνδικάτων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ ήταν και στις 3 Δεκέμβρη μαζικά, αλλά κυρίως η δουλειά διαφώτισης και υποδομής που έχει γίνει σε χώρους δουλειάς, με αφορμή τις απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις, είναι παρακαταθήκη για τη συνέχεια.
Τα βήματα που έγιναν, με καθοριστική συμβολή των ταξικών δυνάμεων, ενισχύουν τις προϋποθέσεις για κλιμάκωση με όλες τις μορφές και με νέα πανεργατική πανελλαδική απεργία, για να εμποδιστούν τα αντιασφαλιστικά - αντεργατικά σχέδια της κυβέρνησης.

Η απαιτητικότητα ανεβαίνει

Η απαιτητικότητα τώρα ανεβαίνει και η διαπάλη στο κίνημα γίνεται πιο σύνθετη. Για παράδειγμα, με αφορμή την απεργία στις 3 Δεκέμβρη, η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ, με πιο επεξεργασμένη επιχειρηματολογία, προσπάθησαν να παρέμβουν στις κινητοποιήσεις, καλώντας τους εργαζόμενους να συμμετάσχουν για να ενισχύσουν τη διαπραγματευτική ικανότητα της κυβέρνησης απέναντι στα σχέδια των «νεοφιλελεύθερων» δανειστών.
Η λέξεις «κεφάλαιο» και «εργοδοσία» απουσιάζουν βέβαια από τις ανακοινώσεις και τις ομιλίες των στελεχών της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ. Ζητάνε στήριξη για να φέρουν καλύτερα τάχα αποτελέσματα στη διαπραγμάτευση που κάνουν, μοναδικό κριτήριο της οποίας είναι τα συμφέροντα της ντόπιας πλουτοκρατίας και η αναβάθμιση της γεωπολιτικής της ισχύος στην περιοχή, που εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για το λαό.
Προσπαθούν να συντηρήσουν τις αυταπάτες ότι μια κυβέρνηση όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να συμβιβάσει το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης με τα δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού και σ' αυτήν τη βάση ζητάει συναίνεση από τα άλλα κόμματα, απευθυνόμενη επί της ουσίας στο λαό.
Από την πλευρά τους, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, αν και ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο όπου περιέχεται το σύνολο των αντιλαϊκών ανατροπών, τώρα εμφανίζονται να αντιδρούν στη μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού και σε άλλα μέτρα, συμβάλλοντας, από την πλευρά τους, στη διάχυση της λαϊκής δυσαρέσκειας σε ανώδυνα για το σύστημα κανάλια.
Το ίδιο ισχύει και για τη συνδικαλιστική πλειοψηφία, η οποία, με διάφορα προσχήματα αρνήθηκε τη συμμετοχή της στο διάλογο για το Ασφαλιστικό που γίνεται στην ΟΚΕ, βλέποντας τον κίνδυνο να βρεθεί απέναντι από τις διαθέσεις των εργαζομένων και τη δυσαρέσκεια που προκαλούν τα μέτρα της κυβέρνησης.

Κανένας εφησυχασμός!

Επομένως, καμιά υποτίμηση δεν επιτρέπεται για τα εμπόδια που θα προσπαθήσουν να βάλουν στην οργάνωση της πάλης με ταξικά χαρακτηριστικά, για την οποία παλεύουν οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, είτε πλειοψηφούν στα συνδικάτα, είτε είναι μειοψηφία. Οπως δεν επιτρέπεται και κανένας εφησυχασμός απέναντι στους ελιγμούς που κάνει η κυβέρνηση, η οποία άλλοτε ανακοινώνει τη μετάθεση των μέτρων για τον Γενάρη, άλλοτε διαφημίζει τα «ισοδύναμα» που προτείνει και άλλοτε λέει ωμά ψέματα για το πραγματικό περιεχόμενο της μεταρρύθμισης που ετοιμάζει.
Το επόμενο διάστημα δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη και η προσπάθεια της εργοδοσίας να «αποψιλώσει» τους χώρους δουλειάς από πυρήνες οργάνωσης του αγώνα, είτε φτιάχτηκαν τώρα, είτε προϋπήρχαν και ενισχύθηκαν με τη μάχη της απεργίας. Οι απολύσεις συνδικαλιστών και πρωτοπόρων αγωνιστών λίγο πριν και μετά την απεργία στις 3 Δεκέμβρη, οι εκβιασμοί και τα καλοπιάσματα δείχνουν ότι ο αντίπαλος ξέρει καλά ποιον έχει απέναντί του, ποιος τον απειλεί πραγματικά και με ποιον πρέπει να αναμετρηθεί για να διασφαλίσει τα συμφέροντά του.
Επομένως, οργάνωση, επαγρύπνηση, κλιμάκωση. Κανένας εφησυχασμός και πολύ περισσότερο καμιά ανάπαυλα στην προσπάθεια να βαθύνουν τα ταξικά χαρακτηριστικά του αγώνα, να συζητηθούν πλατιά τα συμπεράσματα από τη μάχη των απεργιών, ο ρόλος των άλλων δυνάμεων και κομμάτων. Να γίνουν παραπέρα βήματα στην ανασύνταξη του κινήματος, στη συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα, όπως οι αγρότες, που βγαίνουν στα μπλόκα και συντονίζονται πανελλαδικά.
Κρίσιμο είναι επίσης να στηριχτούν οι αγωνιστικές εστίες που υπάρχουν και να δημιουργηθούν νέες. Να στηθεί τείχος αλληλεγγύης στις πολυήμερες απεργίες και τις άλλες κινητοποιήσεις σε χώρους δουλειάς όπου εκφράζονται διαθέσεις σύγκρουσης με την εργοδοσία και αποκαλύπτεται ο ρόλος της κυβέρνησης στο πλευρό της. Αυτό χρειάζεται σήμερα: Κίνημα ταξικό, μαζικό, με γερά ποδάρια στους χώρους δουλειάς, ικανό να ανταποκρίνεται σε κάθε καμπή της ταξικής πάλης, αξιοποιώντας όλες τις μορφές, χωρίς να χάνει από το στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο, την ΕΕ και τα κόμματά τους.