Να τους κοπεί ο βήχας
«Βιωσιμότητα»,
«δικαιοσύνη», «αναγκαία μεταρρύθμιση» είναι ορισμένες από τις λέξεις
που «κοσμούν» το λεξιλόγιο των στελεχών της κυβέρνησης, στην προσπάθειά
τους να υπερασπιστούν το αντιασφαλιστικό της σχέδιο και να κάνουν το
μαύρο άσπρο.
Σε τίποτα δεν πρωτοτυπούν. Τη «βιωσιμότητα» και τη «δικαιοσύνη» του συστήματος επικαλούνταν και όλοι οι προηγούμενοι για να δικαιολογήσουν τις δικές τους αντιλαϊκές παρεμβάσεις στο Ασφαλιστικό. Το ίδιο κάνουν και τούτοι. Εναν τόνο ψέματα και επιλεκτικά στοιχεία χρησιμοποιούσαν στην αντιπαράθεση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Το ίδιο κάνει σήμερα και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Αυξήσεις των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών και μείωση των συντάξεων προωθούσαν όλοι οι προηγούμενοι. Τα ίδια ακριβώς, ως «φυσική» σχεδόν συνέχεια προηγούμενων αντιασφαλιστικών νόμων, κάνει και η τωρινή κυβέρνηση.
Γι' αυτό, από τη μια προσπαθεί με κάλπικα συνθήματα να διαφοροποιηθεί από τα άλλα αστικά κόμματα και από την άλλη επιχειρεί με ψέματα και ελιγμούς να καθυστερήσει ή και να ενσωματώσει λαϊκές αντιδράσεις.
Η ταύτιση αυτή δεν είναι καθόλου τυχαία. Η κυβέρνηση βαδίζει απαρέγκλιτα στη γραμμή που χαράσσουν συγκεκριμένες οδηγίες και κατευθύνσεις της ΕΕ, οι οποίες έχουν ως στόχο να απαλλάξουν το κεφάλαιο και το κράτος του από τη συμβολή τους στην Κοινωνική Ασφάλιση, να μετατρέψουν την Υγεία, την Πρόνοια και τη σύνταξη σε ατομική υπόθεση των εργαζομένων.
Τελικά, να δημιουργήσουν νέα πεδία κερδοφόρας δράσης για τα κοράκια της ιδιωτικής Ασφάλισης, είτε μέσω της δραστηριοποίησής τους στη διαχείριση της περιουσίας των Επαγγελματικών Ταμείων, είτε μέσω των ασφαλιστικών συμβολαίων στον κλάδο της Υγείας και της σύνταξης.
Κανένας από τους νόμους που φτιάχτηκαν τα τελευταία 25 τουλάχιστον χρόνια, μεταξύ αυτών και όσοι ψήφισε η τωρινή κυβέρνηση, ή σχεδιάζει να ψηφίσει, δεν ξεφεύγει ρούπι από αυτή τη ρότα.
Αλλά και εκεί που η αντιασφαλιστική νομοθεσία καθυστερεί να προσαρμοστεί στις ανάγκες του κεφαλαίου, το σύστημα βρίσκει τρόπο να φορτώνει τα σπασμένα στο λαό. Για παράδειγμα, το κράτος ποτέ δεν απέδωσε τα προβλεπόμενα από την τριμερή χρηματοδότηση στα Ταμεία.
Αντίθετα, διαχρονικά έπαιξε το ρόλο του «μάνατζερ» μεγάλων τραπεζικών και πολυεθνικών ομίλων στην καταλήστευση των αποθεματικών με διάφορους τρόπους, σκάβοντας από τη δεκαετία ακόμα του '50 το λάκκο στη «βιωσιμότητα» των ασφαλιστικών ταμείων, την οποία τώρα επικαλούνται για να τσακίσουν συντάξεις και άλλες παροχές.
Την ίδια ώρα, η μεγαλοεργοδοσία εισφοροδιαφεύγει ανενόχλητη, ενώ ένα δαιδαλώδες πλέγμα από νόμους για την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων τής παρέχει τη δυνατότητα να αποδίδει τα ελάχιστα στο σύστημα, υπονομεύοντας παραπέρα τα δικαιώματα της νέας γενιάς.
Επομένως, η ταξική διάσταση του ζητήματος της Κοινωνικής Ασφάλισης προηγείται της λογιστικής, την οποία προσπαθούν να αναδείξουν η κυβέρνηση, η εργοδοσία και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου.
Ακόμα και από τη μεταρρύθμιση που τώρα βρίσκεται σε εξέλιξη, οι ασφαλισμένοι και οι συνταξιούχοι είναι οι μόνοι που θίγονται, όταν το κράτος απαλλάσσεται παραπέρα από το κόστος της Κοινωνικής Ασφάλισης και η εργοδοσία θίγεται στην παρωνυχίδα της, με την αύξηση κατά 1 μονάδα των ασφαλιστικών εισφορών, όταν τα τελευταία μόνο χρόνια έχει απολαύσει μειώσεις κατά 3,9 μονάδες.
Να μην τσιμπήσει ο λαός στα ψέματά τους. Αν κόπτονται για τη «βιωσιμότητα» των Ταμείων, να επιστρέψουν τώρα όλα τα κλεμμένα, να αποδώσουν τις πραγματικές τους οφειλές κράτος και εργοδοσία. Αν τους ενδιαφέρει η δικαιοσύνη, να εξασφαλίσουν τώρα συντάξεις και παροχές Υγείας ανάλογες των σύγχρονων λαϊκών αναγκών που στενάζουν για χάρη της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Νομοθετούν για το κεφάλαιο και με θράσος παρουσιάζουν αυτές τους τις επιλογές ως φιλολαϊκές. Να τους κόψει ο λαός το βήχα, δυναμώνοντας τους ταξικούς αγώνες με αιχμή το Ασφαλιστικό.
Σε τίποτα δεν πρωτοτυπούν. Τη «βιωσιμότητα» και τη «δικαιοσύνη» του συστήματος επικαλούνταν και όλοι οι προηγούμενοι για να δικαιολογήσουν τις δικές τους αντιλαϊκές παρεμβάσεις στο Ασφαλιστικό. Το ίδιο κάνουν και τούτοι. Εναν τόνο ψέματα και επιλεκτικά στοιχεία χρησιμοποιούσαν στην αντιπαράθεση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Το ίδιο κάνει σήμερα και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.
Αυξήσεις των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών και μείωση των συντάξεων προωθούσαν όλοι οι προηγούμενοι. Τα ίδια ακριβώς, ως «φυσική» σχεδόν συνέχεια προηγούμενων αντιασφαλιστικών νόμων, κάνει και η τωρινή κυβέρνηση.
Γι' αυτό, από τη μια προσπαθεί με κάλπικα συνθήματα να διαφοροποιηθεί από τα άλλα αστικά κόμματα και από την άλλη επιχειρεί με ψέματα και ελιγμούς να καθυστερήσει ή και να ενσωματώσει λαϊκές αντιδράσεις.
Η ταύτιση αυτή δεν είναι καθόλου τυχαία. Η κυβέρνηση βαδίζει απαρέγκλιτα στη γραμμή που χαράσσουν συγκεκριμένες οδηγίες και κατευθύνσεις της ΕΕ, οι οποίες έχουν ως στόχο να απαλλάξουν το κεφάλαιο και το κράτος του από τη συμβολή τους στην Κοινωνική Ασφάλιση, να μετατρέψουν την Υγεία, την Πρόνοια και τη σύνταξη σε ατομική υπόθεση των εργαζομένων.
Τελικά, να δημιουργήσουν νέα πεδία κερδοφόρας δράσης για τα κοράκια της ιδιωτικής Ασφάλισης, είτε μέσω της δραστηριοποίησής τους στη διαχείριση της περιουσίας των Επαγγελματικών Ταμείων, είτε μέσω των ασφαλιστικών συμβολαίων στον κλάδο της Υγείας και της σύνταξης.
Κανένας από τους νόμους που φτιάχτηκαν τα τελευταία 25 τουλάχιστον χρόνια, μεταξύ αυτών και όσοι ψήφισε η τωρινή κυβέρνηση, ή σχεδιάζει να ψηφίσει, δεν ξεφεύγει ρούπι από αυτή τη ρότα.
Αλλά και εκεί που η αντιασφαλιστική νομοθεσία καθυστερεί να προσαρμοστεί στις ανάγκες του κεφαλαίου, το σύστημα βρίσκει τρόπο να φορτώνει τα σπασμένα στο λαό. Για παράδειγμα, το κράτος ποτέ δεν απέδωσε τα προβλεπόμενα από την τριμερή χρηματοδότηση στα Ταμεία.
Αντίθετα, διαχρονικά έπαιξε το ρόλο του «μάνατζερ» μεγάλων τραπεζικών και πολυεθνικών ομίλων στην καταλήστευση των αποθεματικών με διάφορους τρόπους, σκάβοντας από τη δεκαετία ακόμα του '50 το λάκκο στη «βιωσιμότητα» των ασφαλιστικών ταμείων, την οποία τώρα επικαλούνται για να τσακίσουν συντάξεις και άλλες παροχές.
Την ίδια ώρα, η μεγαλοεργοδοσία εισφοροδιαφεύγει ανενόχλητη, ενώ ένα δαιδαλώδες πλέγμα από νόμους για την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων τής παρέχει τη δυνατότητα να αποδίδει τα ελάχιστα στο σύστημα, υπονομεύοντας παραπέρα τα δικαιώματα της νέας γενιάς.
Επομένως, η ταξική διάσταση του ζητήματος της Κοινωνικής Ασφάλισης προηγείται της λογιστικής, την οποία προσπαθούν να αναδείξουν η κυβέρνηση, η εργοδοσία και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου.
Ακόμα και από τη μεταρρύθμιση που τώρα βρίσκεται σε εξέλιξη, οι ασφαλισμένοι και οι συνταξιούχοι είναι οι μόνοι που θίγονται, όταν το κράτος απαλλάσσεται παραπέρα από το κόστος της Κοινωνικής Ασφάλισης και η εργοδοσία θίγεται στην παρωνυχίδα της, με την αύξηση κατά 1 μονάδα των ασφαλιστικών εισφορών, όταν τα τελευταία μόνο χρόνια έχει απολαύσει μειώσεις κατά 3,9 μονάδες.
Να μην τσιμπήσει ο λαός στα ψέματά τους. Αν κόπτονται για τη «βιωσιμότητα» των Ταμείων, να επιστρέψουν τώρα όλα τα κλεμμένα, να αποδώσουν τις πραγματικές τους οφειλές κράτος και εργοδοσία. Αν τους ενδιαφέρει η δικαιοσύνη, να εξασφαλίσουν τώρα συντάξεις και παροχές Υγείας ανάλογες των σύγχρονων λαϊκών αναγκών που στενάζουν για χάρη της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Νομοθετούν για το κεφάλαιο και με θράσος παρουσιάζουν αυτές τους τις επιλογές ως φιλολαϊκές. Να τους κόψει ο λαός το βήχα, δυναμώνοντας τους ταξικούς αγώνες με αιχμή το Ασφαλιστικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου