Εγρήγορση, σχέδιο και αποφασιστικότητα για τη 48ωρη απεργία

Εγρήγορση, σχέδιο και αποφασιστικότητα για τη 48ωρη απεργία

Εγρήγορση, σχέδιο, αποφασιστικότητα και ετοιμότητα να δοθεί μαζική απεργιακή απάντηση, ακόμα κι αν η κυβέρνηση επιχειρήσει να αιφνιδιάσει και να καταθέσει τα αντιλαϊκά της νομοσχέδια τις μέρες του Πάσχα, είναι τα στοιχεία που πρέπει να κυριαρχήσουν τώρα που οι εξελίξεις «τρέχουν» σε όλα τα μέτωπα: Στη διαπραγμάτευση, στο Προσφυγικό, στις διεθνείς εξελίξεις.
Κάθε ένα από τα θέματα που αναδεικνύει στις σελίδες του ο σημερινός «Κυριακάτικος Ριζοσπάστης» είναι και ένας ξεχωριστός λόγος, για να συμμετάσχει κανείς στην προετοιμασία της 48ωρης γενικής απεργίας, να παλέψει για την επιτυχία της, ώστε να αφήσει πραγματικά το χνάρι της στις εξελίξεις.
Οι δυσκολίες είναι γνωστές και η αναμέτρηση μαζί τους μεγαλώνει την ευθύνη. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να δημιουργήσει «μαγική εικόνα» σε ό,τι αφορά τα αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης με το κουαρτέτο, για να ενσωματώσει λαϊκές αντιδράσεις, αλλά και για να κουράσει, να αιφνιδιάσει, δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη. Ούτε βέβαια η ωμή παρέμβαση της εργοδοσίας, που προπαγανδίζει ανοιχτά στους χώρους δουλειάς το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης και εκβιάζει τη συστράτευση των εργαζομένων.

Η διαπραγμάτευση

Η πολυθρύλητη διαπραγμάτευση, την οποία η κυβέρνηση παρουσίαζε σαν πεδίο αντιπαράθεσης με τους εκπροσώπους του κουαρτέτου, προκειμένου να διασφαλίσει το «μικρότερο κακό» για τους εργαζόμενους και το λαό, αποδείχτηκε - όπως και οι προηγούμενες - γήπεδο εχθρικό για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Η κατάληξή της συνοδεύεται με μέτρα - φωτιά σε βάρος των εργαζομένων και του λαού, τα οποία δεν προστίθενται μόνο στα προηγούμενα, αλλά ανοίγουν το δρόμο για τα επόμενα.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το Ασφαλιστικό, που είναι η αιχμή στην προετοιμασία της 48ωρης απεργίας. Το «νέο μοντέλο» που καταλήγουν κυβέρνηση - κουαρτέτο οδηγεί σε νέες περικοπές σε συντάξεις και παροχές, σε αύξηση εισφορών και σε πλήρη φτωχοποίηση της μεγάλης μάζας των χαμηλοσυνταξιούχων. Πλήττει ιδιαίτερα τους νέους και τις νέες, τους περιπλανώμενους ανάμεσα στην ευέλικτη εργασία και στο λυκόφως της ανεργίας.
Ομως, τα μέτρα αυτά δεν είναι ουρανοκατέβατα. Συμπληρώνουν προηγούμενες αντιασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις και γι' αυτό τα αστικά κόμματα της σημερινής αντιπολίτευσης δεν έχουν να αρθρώσουν ούτε ένα επιχείρημα ουσίας απέναντι στο σχέδιο που υπερασπίζεται και προωθεί η κυβέρνηση. Η κριτική τους περιορίζεται σε συγκρίσεις με δικούς τους προηγούμενους νόμους και το μόνο που επιβεβαιώνει είναι ότι κάθε επόμενη «μεταρρύθμιση» κάνει χειρότερα τα πράγματα για το λαό, φέρνει ακόμα σκληρότερα μέτρα.

Μέτωπο στις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες

Γερό πάτημα για κλιμάκωση του αγώνα και για την επιτυχία της 48ωρης γενικής απεργίας δεν μπορεί να υπάρξει, αν δεν περιοριστεί κι άλλο η επίδραση της γραμμής που υπηρετεί η συνδικαλιστική πλειοψηφία στο κίνημα, η ικανότητά της να χειραγωγεί και να υπονομεύει. Η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ και των μεγαλύτερων Ομοσπονδιών του Δημοσίου ξεδίπλωσαν όλον τον υπονομευτικό τους ρόλο απέναντι στην πρόσφατη δημοσιοϋπαλληλική απεργία. Η σχετική αρθρογραφία στο σημερινό «Ριζοσπάστη» είναι αποκαλυπτική.
Το ίδιο ισχύει και για την ηγεσία της ΓΣΕΕ. Μέσα στον ορυμαγδό των μέτρων, έναν καημό έχει: Οτι η κυβέρνηση την υποβαθμίζει στην κλίμακα των «κοινωνικών εταίρων», επιλέγοντας να συνδιαλέγεται και να συνεννοείται απευθείας με την εργοδοσία. Μοιράζεται μαζί με το κεφάλαιο και τα κόμματά του το στόχο της ανταγωνιστικότητας και της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Καμιά σχέση δεν έχουν τα βάσανα και οι αγωνίες των εργαζομένων και του λαού με αυτές τις ξεπεσμένες πλειοψηφίες. Η αποκάλυψή τους παντού, η όξυνση της αντιπαράθεσης μαζί τους, βοηθάνε να συνειδητοποιείται καλύτερα ο ρόλος τους και να απεγκλωβίζονται δυνάμεις από την επιρροή τους. Εργαζόμενοι και συνδικαλιστές, που αντιλαμβάνονται την ανάγκη της ανασύνταξης του κινήματος και μέσα από την επαφή τους με το ΠΑΜΕ πείθονται ολοένα και περισσότερο γι' αυτή.

Το Προσφυγικό

Το Προσφυγικό είναι ένα ακόμα μέτωπο όπου χρειάζεται να ανέβει η παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων, μπροστά και στην απεργία. Με την πολιτική τους, κυβέρνηση και ΕΕ δημιουργούν προϋποθέσεις εγκλωβισμού χιλιάδων ξεριζωμένων στην Ελλάδα και όσο αυτό συνειδητοποιείται από τους ίδιους, η απελπισία και τα αδιέξοδα μεγαλώνουν.
Σήμερα, η έκφραση της αλληλεγγύης είναι αναγκαία, αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται επαφή, συζήτηση, έμπρακτη βοήθεια στην προσπάθεια αυτών των ανθρώπων και των οικογενειών τους να πιέσουν για να ανοίξει ο δρόμος προς τις χώρες προορισμού, να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσής τους στην Ελλάδα, να πάψουν να τους εκμεταλλεύονται τα κάθε λογής κυκλώματα.
Χρειάζεται, παράλληλα, επίμονη διαφωτιστική δουλειά στους χώρους εργασίας, όπου στις συζητήσεις το ζήτημα του Προσφυγικού είναι κυρίαρχο. Να κατανοείται η προσφυγιά ως άμεση συνέπεια του ιμπεριαλιστικού πολέμου, που γίνεται για τα κέρδη και τους ανταγωνισμούς των μονοπωλίων. Εχει, δηλαδή, την ίδια ρίζα και την ίδια αιτία με την ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης στην Ελλάδα και σε όλον τον καπιταλιστικό κόσμο, για να ξεπεράσει το κεφάλαιο την κρίση του, να ξαναμοιραστεί η πίτα στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.
Χρειάζεται, επίσης, ένταση της δουλειάς ενάντια στο ρατσισμό, που καλλιεργείται φανερά και κρυφά, άλλοτε από την εργοδοσία, που δείχνει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ως τους υπαίτιους για την «κακοδαιμονία» των Ελλήνων εργαζομένων, όταν την ίδια ώρα ξερογλείφεται να τους αξιοποιήσει, για να συρρικνώσει συνολικά το λεγόμενο κόστος εργασίας Ελλήνων και μεταναστών. Σε αυτήν την κατεύθυνση, πρέπει να απαντηθεί από τα συνδικάτα κάθε προσπάθεια της Χρυσής Αυγής να σπείρει το μίσος και το ρατσισμό, αλείφοντας το βούτυρο στο ψωμί που της προσφέρει απλόχερα το κεφάλαιο.

Καθημερινή μάχη

Η βδομάδα που πέρασε ήταν πυκνή σε κινητοποιήσεις και παρεμβάσεις, για όλα τα θέματα που απασχολούν την εργατική τάξη: Ασφαλιστικό, ανεργία, απολύσεις, απληρωσιά, Προσφυγικό. Τα συνδικάτα πολιόρκησαν κυριολεκτικά το υπουργείο Εργασίας, δεκάδες άλλες δραστηριότητες οργανώθηκαν σε όλη τη χώρα. Σήμερα το απόγευμα, χιλιάδες λαού θα υποδεχτούν στο Σύνταγμα τους οδοιπόρους από την Πάτρα, που διήνυσαν πάνω από 200 χιλιόμετρα στην πορεία κατά της ανεργίας, σε ένα μεγάλο συλλαλητήριο.
Οι πρωτοβουλίες Συνδικάτων, Ομοσπονδιών και Επιτροπών Αγώνα χρειάζεται να ενταθούν, να συμβάλουν στην καλύτερη οργάνωση της απεργίας και στη δημιουργία απεργιακού κλίματος σε κλάδους και τόπους δουλειάς. Καμιά αφορμή για κινητοποίηση δεν πρέπει να μείνει αναξιοποίητη. Να αισθάνονται κυβέρνηση και εργοδοσία την πίεση καθημερινά στο σβέρκο τους.
Με εξορμήσεις, περιοδείες, συγκεντρώσεις, Γενικές Συνελεύσεις, δουλειά από τα κάτω με ευθύνη κάθε σωματείου στον κλάδο και το χώρο, πρέπει να ανέβουν οι στροφές στην προετοιμασία της 48ωρης απεργίας, για την επιτυχία των απεργιακών συγκεντρώσεων που θα κάνει το ΠΑΜΕ σε κάθε πόλη την πρώτη μέρα της απεργίας και των περιφερειακών συγκεντρώσεων που οργανώνει τη δεύτερη μέρα.

Η συνέχεια

Ο αγώνας που δίνουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα, με αιχμή το Ασφαλιστικό και τα άλλα μέτρα της κυβέρνησης, δεν είναι «μια κι έξω», δεν τελειώνει ανάλογα με το πώς θα εξελιχθεί η ψηφοφορία στη Βουλή, όποτε κι αν γίνει. Η αναμέτρηση με το κεφάλαιο και την πολιτική του χρειάζεται επιμονή και υπομονή, σκληρή δουλειά και συγκέντρωση ολοένα και περισσότερων δυνάμεων μέσα από κάθε μάχη. Χρειάζεται σταθερό τιμόνι στο στόχο της ανασύνταξης, στην οικοδόμηση της Λαϊκής Συμμαχίας.
Οι μέρες που διανύουμε συμπίπτουν με τη συμπλήρωση 130 χρόνων από την εξέγερση του Σικάγου, την Πρωτομαγιά του 1886. Δικαιώματα που απέσπασε η εργατική τάξη μέσα από σκληρούς και αιματηρούς αγώνες, όπως το οκτάωρο, παίρνονται σωρηδόν πίσω. Αν δεν υπάρξει καθοριστική παρέμβαση του εργατικού - λαϊκού κινήματος, οι επόμενες γενιές θα γνωρίσουν το πιο άγριο, το πιο σάπιο πρόσωπο του καπιταλισμού.
Δίνουμε τη μάχη για την οργάνωση της 48ωρης απεργίας, τιμώντας την Εργατική Πρωτομαγιά. Βάζοντας στο προσκήνιο των αγώνων διεκδικήσεις με βάση την εποχή μας, τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης και του λαού.