Εγκεφαλικά «αποτυπώματα»

Εγκεφαλικά «αποτυπώματα»

Δεν είναι μόνο τα δακτυλικά αποτυπώματα και η ανάλυση του DNA, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως αποδεικτικά της ταυτότητας ενός ανθρώπου. Πρόσφατη μελέτη έδειξε ότι ο εγκέφαλος εμφανίζει ένα μοτίβο στην αλληλεπίδραση διαφόρων τμημάτων του, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ταυτοποίησή του με μεγάλη ακρίβεια.
Ερευνητές του πανεπιστημίου Γέιλ χρησιμοποίησαν την τεχνολογία της Τομογραφίας Μαγνητικού Συντονισμού λειτουργικής διασύνδεσης (fcMRI) για να εξετάσουν την εγκεφαλική δραστηριότητα 126 υγιών νέων. Από τα δεδομένα που συνέλεξαν σχημάτισαν ένα «προφίλ διασύνδεσης» για τον εγκέφαλο καθενός βασισμένοι στην ισχύ των συνδέσεων ανάμεσα στα μέλη κάθε ζεύγους κόμβων, από ένα δίκτυο 268 κόμβων, που αντιπροσωπεύουν διάφορες περιοχές του εγκεφάλου. Αυτά τα προφίλ, που μοιάζουν με τα προφίλ ταύτισης των δακτυλικών αποτυπωμάτων, ταυτοποιούσαν με ακρίβεια 94%, όσους συμμετείχαν στην έρευνα.
Οι ερευνητές αναζήτησαν στη συνέχεια κόμβους που αντιστοιχούν σε δίκτυα αφιερωμένα στην επεξεργασία οπτικών ερεθισμάτων, στον κινητικό έλεγχο κ.τ.λ. για να δουν αν κάποια απ' αυτά συνέβαλλαν περισσότερο στον προσδιορισμό της ταυτότητας. Πιο αποτελεσματικοί αποδείχτηκαν οι κόμβοι του μετωποβρεγματικού δικτύου, που σχετίζεται με την αυτοσυγκέντρωση, επιτρέποντας την αύξηση της ακρίβειας ταυτοποίησης στο 99%. Πρόκειται για νευρωνικό δίκτυο που έχει αναπτυχθεί πρόσφατα στην εξελικτική πορεία του ανθρώπινου είδους και είναι ευαίσθητο στις εμπειρίες, σε σχέση με τα αισθησιοκινητικά δίκτυα, που είναι πιο μόνιμα αποτυπωμένα στον εγκέφαλο. «Ολοι μπορούμε να δούμε το βράχο να πέφτει και να κάνουμε στην άκρη», λέει χαρακτηριστικά ο Μ. Γκαζανίγκα, του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια και συμπληρώνει: «Αλλά μερικοί από μας είναι καλύτεροι στο να καταλάβουν γιατί έπεσε εξαρχής».
Οι ερευνητές δεν θεωρούν ότι η τεχνική αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ταυτοποίηση ανθρώπων στη θέση των καθιερωμένων, αλλά εκτιμούν ότι ίσως μπορεί να είναι αποτύπωμα της ψυχικής υγείας τους. Ερευνούν τώρα για ενδεχόμενη αξιοποίηση της μεθόδου, ώστε να εντοπίζονται έγκαιρα οι νέοι άνθρωποι που διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να εκδηλώσουν σχιζοφρένεια. Το ερώτημα, βέβαια, είναι τι θα γίνεται με εκείνους που θα τους κολλήσει εφ' όρου ζωής η «ρετσινιά» του διατρέχοντα κίνδυνο σχιζοφρένειας και δεν θα την εκδηλώσουν ποτέ.