Ενα επικίνδυνο παζλ με τους λαούς στο στόχαστρο

Ενα επικίνδυνο παζλ με τους λαούς στο στόχαστρο

Eurokinissi

Οι προκλητικές δηλώσεις Ερντογάν επιβεβαιώνουν ότι καμιά «ασφάλεια» δε φέρνει στους λαούς η συμμετοχή στις λυκοσυμμαχίες του κεφαλαίου

Ενας καταιγισμός εξελίξεων τις τελευταίες μέρες αναδεικνύει τους κινδύνους που κρύβουν για το λαό οι κινήσεις της ελληνικής αστικής τάξης, οι «πρωτοβουλίες» που αναλαμβάνει, μέσω των κυβερνήσεών της, αναλαμβάνοντας ρόλο στην προώθηση ευρύτερων σχεδιασμών στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών στις οποίες συμμετέχει, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Στόχος είναι η γεωστρατηγική της αναβάθμιση, να κατοχυρώσει τη θέση της στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, με αντιφατικές σχέσεις συνεργασίας και ανταγωνισμού με άλλες αστικές τάξεις στην περιοχή. Θέση που θα της επιτρέψει να προωθήσει το στόχο ανάδειξης της Ελλάδας σε ενεργειακό, διακομετακομιστικό κόμβο, γενικότερα τις συμπράξεις με άλλες αστικές τάξεις σε επενδυτικά σχέδια που μπορούν να στηρίξουν την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου.
Σχέδια απ' αυτά που ενίοτε πληρώνει ο λαός με το ίδιο του το αίμα, μέρες που 'ναι και καθώς σε διάφορες εκδηλώσεις «μνήμης» αστοί πολιτικοί χύνουν σωρό τα κροκοδείλια δάκρυα για την τραγωδία της Μικρασίας...

Η κυβέρνηση

Ενδεικτικά, ο υπουργός Εξωτερικών, Ν. Κοτζιάς, μιλώντας την προηγούμενη Κυριακή στην «Καθημερινή», έλεγε για το ρόλο που θέλει να παίξει η ντόπια αστική τάξη «Θέλουμε να διαμορφώσουμε μια νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και την Ανατολική Μεσόγειο». Ενώ καθώς η κυβέρνηση διεκδικεί για λογαριασμό του εγχώριου κεφαλαίου ρόλο «διαμεσολαβητή» (πάντα ως μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ) στους εντεινόμενους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην περιοχή, προσέθετε ότι «έχουμε, μαζί με την Κύπρο, τις τριμερείς σχέσεις με το Ισραήλ, την Αίγυπτο, την Ιορδανία, το Λίβανο και τώρα την Παλαιστίνη, δηλαδή με όλους τους παίκτες της περιοχής, άρα είμαστε φορέας συνεννόησης και συνεργασίας με όλους στην Ανατολική Μεσόγειο».
Να σημειωθεί, βέβαια, πως ό,τι αποκαλούν «νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας» δεν είναι τίποτε άλλο παρά το σχέδιο του ΝΑΤΟ για την περιοχή. Σχέδιο που αλλάζει κατά καιρούς ονόματα και αμπαλάζ - θυμίζουμε το περιλάλητο «Νέα Μέση Ανατολή» - και στην παρούσα φάση έχει μπλεχτεί παραπέρα - από τις εξελίξεις σε Συρία, Τουρκία και αλλού - από την παρέμβαση κι άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων, την όξυνση ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών.

Το ΝΑΤΟ

Κάτι που απέδωσε, παραστατικά, ένας από τους πλέον καταρτισμένους στο θέμα, ο ναύαρχος ε.α. Τζέιμς Σταυρίδης, πρύτανης, σήμερα, του πανεπιστημίου Φλέτσερ της Βοστόνης και τέως διοικητής των ΝΑΤΟικών Δυνάμεων Ευρώπης, σε διάλεξη που έδωσε την Τρίτη στην Αθήνα, με θέμα «Η ασφάλεια στον 21ο αιώνα: Προκλήσεις και ευκαιρίες», στο πλαίσιο εκδήλωσης της Διπλωματικής Ακαδημίας του ΥΠΕΞ.
Παρουσιάζοντας ένα πανόραμα των σχεδιασμών ιμπεριαλιστικών κέντρων και οργανισμών, όπως οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, αλλά και των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων με άλλα ισχυρά κέντρα, όπως Ρωσία και Κίνα, είπε για το τι περιβάλλει την Ελλάδα και το ρόλο της ίδιας της χώρας, όπως τον βλέπουν βασικά στο ΝΑΤΟ:
«Στα Βαλκάνια υπάρχουν κακά και καλά νέα. Τα καλά είναι ότι πριν 20 χρόνια η κατάσταση ήταν τρομερή, περίπου σαν τη Συρία σήμερα. Υπήρχε έντονη διαφωνία ακόμα για το ρόλο του ΝΑΤΟ σε πολλά κράτη στην περιοχή. Τα κακά νέα είναι ότι οι εντάσεις συνεχίζονται και θα συνεχιστούν».
«Η Τουρκία είναι εκπληκτικά σημαντική χώρα, λόγω της ιστορίας της, της θέσης της, της ισχύος της, της οικονομίας της. Και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τους κρατήσουμε στη συμμαχία, καθώς αν βγουν δε θα είναι καλό για την ασφάλεια».
«Η σύγκρουση συνεχίζεται στην Ουκρανία, χώρα που παραμένει ζώνη μαχών, μια υπόθεση στρατηγικής σημασίας. Η συνεχιζόμενη ένταση ανάμεσα στη Δύση και τον Πούτιν δεν είναι θετική κατάσταση».
«Η Μέση Ανατολή ταράσσεται ανάμεσα στους σιίτες τους κατευθυνόμενους από το Ιράν και τους σουνίτες τους κατευθυνόμενους από τη Σαουδική Αραβία, και στη μέση βρίσκεται το Ισραήλ, φίλος και σύμμαχος των ΗΠΑ».
«Κοντά στην Ελλάδα είναι η Συρία, όπου έχουμε πόλεμο και κύματα προσφυγιάς και όλα αυτά στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, όπου έχουμε ήδη πολλές συγκρούσεις και εντάσεις με πολλούς εμπλεκόμενους παίκτες».
Και ως επιστέγασμα όλων των παραπάνω: «Η Ελλάδα βρίσκεται δηλαδή σε ένα έτσι κι αλλιώς επικίνδυνο περιβάλλον και η κατάσταση στη Συρία εμπλέκει παραπέρα την κατάσταση».

Αλλοι «παίκτες»

Σχεδόν ταυτόχρονα με τις δηλώσεις Σταυρίδη και Κοτζιά, «παίκτες», στους οποίους αναφέρονταν, έβγαζαν ...πιστόλια πάνω στο τραπέζι δείχνοντας ότι τούτο το «χαρτοπαίγνιο» βρωμά μπαρούτι.
Ελεγε ο Ρ. Τ. Ερντογάν την Πέμπτη, προετοιμάζοντας για ένα νέο γύρο αντιπαραθέσεων μεταξύ των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών στο Αιγαίο: «Το 1920 μάς έδειξαν τη Συνθήκη των Σεβρών για να μας πείσουν το 1923 για τη Συνθήκη της Λοζάνης. Και κάποιοι προσπάθησαν να μας το παρουσιάσουν αυτό ως νίκη». «Με τη Συνθήκη της Λοζάνης», συνέχισε ο Πρόεδρος της Τουρκίας, «δώσαμε στους Ελληνες τα νησιά, που αν φωνάξεις από τις ακτές του Αιγαίου, θα ακουστείς απέναντι. Είναι αυτό νίκη;».
Επαναφέροντας τις αξιώσεις της τουρκικής αστικής τάξης στο Αιγαίο, ο Τούρκος Πρόεδρος ανέφερε ότι «ακόμα παλεύουμε σχετικά με τον καθορισμό της υφαλοκρηπίδας, καθώς και του εναέριου και εδαφικού χώρου μας», υποστηρίζοντας ότι «ο λόγος γι' αυτό βρίσκεται σε όσους έκατσαν στο τραπέζι γι' αυτήν τη Συνθήκη. Οσοι έκατσαν εκεί δεν μας απέδωσαν δικαιοσύνη και τώρα εμείς θερίζουμε αυτά τα προβλήματα».
Ιδιες μέρες, ο επίτροπος της ΕΕ, αρμόδιος για τη Διεύρυνση, Γ. Χαν, σε Ερώτηση που δέχτηκε από Ελληνίδα ευρωβουλευτή για την ανακίνηση αλυτρωτικών διεκδικήσεων εναντίον της Ελλάδας, κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Ελληνα υπουργού Εξωτερικών στην Αλβανία, απαντούσε:
«Η Επιτροπή επικρότησε το γεγονός ότι οι δύο χώρες (σ.σ.: Ελλάδα και Αλβανία) εξετάζουν τη θέσπιση κοινού μηχανισμού, που θα συνέρχεται σε τακτά χρονικά διαστήματα για την επίλυση των εκκρεμών διμερών ζητημάτων. Σε αυτά περιλαμβάνονται η οριοθέτηση της ελληνοαλβανικής υφαλοκρηπίδας και των θαλάσσιων ζωνών, τα δικαιώματα των ατόμων που ανήκουν σε μειονότητες και τοτσαμικό ζήτημα», πρόσθεσε, κάνοντας, εκ μέρους της Κομισιόν, πλάτες στις διεκδικήσεις των λεγόμενων Τσάμηδων, ως θέμα που εκκρεμεί να συζητηθεί και να επιλυθεί ανάμεσα σε Αθήνα και Τίρανα...
Ολα αυτά, βέβαια, έρχονται και ως απόδειξη της απάτης που αναπαράγουν συστηματικά η κυβέρνηση και τα εγχώρια αστικά επιτελεία περί επίτευξης «σταθερότητας και ασφάλειας» μέσα από τη συμμετοχή στις λυκοσυμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και τη βαθύτερη εμπλοκή του λαού και της χώρας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην ευρύτερη περιοχή.

Η «hard power»

Σχεδιασμοί που, για να επιστρέψουμε στα λεγόμενα του Τζ. Σταυρίδη, περιλαμβάνουν ένα συνδυασμό «soft power» με «hard power» (μαλακής με σκληρή δύναμη), όπως είπε χαρακτηριστικά.
«Να μάθουμε να ακούμε καλύτερα τον άλλο», «να δώσουμε βάρος στην εκπαίδευση», «να διατηρήσουμε και να αναδείξουμε τις αξίες μας», ανέφερε, «αλλά δεν μπορούμε να περιοριστούμε μόνο στη soft power.Είναι ώρα και για hard power. Για να αντιμετωπίσουμε το ISIS τη χρειαζόμαστε. Για να αντιμετωπίσουμε τη Βόρεια Κορέα, μπορεί να τη χρειαστούμε!», υπογράμμισε, προαναγγέλλοντας κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών στρατιωτικών επεμβάσεων όπου Γης!
Σημειωτέον, τα λεγόμενα Σταυρίδη αποκτούν πρόσθετη αξία, καθώς πέρα από την προηγούμενη θητεία του σε καίρια στρατιωτικά πόστα, το όνομά του βρίσκεται στο επίκεντρο και σήμερα: Από πληροφορίες ότι «έπαιζε» για υποψήφιος αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, στο πλευρό της Χίλαρι Κλίντον, μέχρι εκτιμήσεις στο ελληνικό ΥΠΕΞ ότι μπορεί να αξιοποιηθεί από εκείνην έως και σε υπουργική θέση, σε περίπτωση νίκης της στις αμερικανικές εκλογές.

Αυτοί που «ξέρουν»

Σε κάθε περίπτωση, αυτή τη «hard power» είναι έτοιμη να υπηρετήσει η κυβέρνηση της «πρώτη φορά Αριστεράς», με αρμόδια στελέχη της, π.χ. τον υπουργό Αμυνας, να τονίζουν τη σημασία της Σούδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
Παραπέρα, ανώτατα στρατιωτικά στελέχη προσθέτουν ως διαθέσιμες στρατιωτικές βάσεις την Κάρπαθο, το Καστέλι Ηρακλείου και την Καλαμάτα.
Αλλά και ο ίδιος ο αρχηγός ΓΕΣ έλεγε πριν από κάποιες μέρες - στην ολοκλήρωση της μεγάλης κλίμακας διακλαδικής άσκησης των Ενόπλων Δυνάμεων «ΣΑΡΙΣΑ 2016» - απευθυνόμενος στο παριστάμενο προσωπικό, στέλνοντας ταυτόχρονα και ένα μήνυμα προς ΝΑΤΟ και ΕΕ, παρουσία στρατιωτικών στελεχών τους, ακολούθων Αμυνας και άλλων, ότι «ξέρουμε να κάνουμε τη δουλειά μας πολύ καλά» και ότι «η διεθνής συμμαχία και οι εταίροι μας μπορούν να βασίζονται στις δυνατότητές μας»..

Η ΕΕ

Κι όλα αυτά ενώ οξύνονται οι ανταγωνισμοί και εντός του ίδιου του ευρωατλαντικού, ιμπεριαλιστικού άξονα, με φανερές π.χ. τις ενδοαστικές αντιθέσεις γύρω από καίρια ζητήματα, όπως η λεγόμενη «ευρωπαϊκή άμυνα» και η τέτοια μορφή των σχέσεων ΕΕ - ΝΑΤΟ.
Χαρακτηριστικά ήταν όσα έγιναν τη Δευτέρα και την Τρίτη στην Μπρατισλάβα, στην άτυπη σύνοδο των υπουργών Αμυνας της ΕΕ, όπου:
-- Ναι μεν ομονόησαν στη «συζήτηση σχετικά με την εφαρμογή των αμυντικών πτυχών της παγκόσμιας στρατηγικής της ΕΕ για την Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας», κείμενο - μπούσουλας για την προάσπιση και παραπέρα προώθηση των ευρωενωσιακών μονοπωλίων στους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς για τον έλεγχο αγορών, πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων.
-- Ναι μεν ανέλαβαν «κοινή δέσμευση» για την ενίσχυση της πολιτικής ασφάλειας και άμυνας της ΕΕ και συμφώνησαν ότι«πρέπει να υιοθετηθούν αποφάσεις για να καταστεί η ΕΕ ισχυρή, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και από στρατιωτική άποψη».
-- Ωστόσο, κάθε πλευρά υπολογίζει και τα ιδιαίτερα συμφέροντα της δικής της αστικής τάξης. Ετσι, ο Βρετανός υπουργός Αμυνας, Μ. Φάλον, εξέφρασε την αντίθεσή του στη δημιουργία μιας «ευρωπαϊκής στρατιωτικής δύναμης», υπογραμμίζοντας ότι «το ΝΑΤΟ θα πρέπει να παραμείνει ο ακρογωνιαίος λίθος της άμυνας της Ευρώπης».
Υποστηρίζοντας τις διαχρονικές θέσεις της αστικής τάξης της χώρας του και της σχέσης με τις ΗΠΑ, σημείωσε: «Θα συνεχίσουμε να είμαστε αντίθετοι στην ιδέα ενός ευρωπαϊκού στρατού ή της δημιουργίας ενός στρατηγείου για έναν ευρωπαϊκό στρατό, το οποίο τελικά θα υπονόμευε τις αρμοδιότητες του ΝΑΤΟ». Εκτίμησε, μάλιστα, ότι «δεν υπάρχει εδώ πλειοψηφία υπέρ της δημιουργίας ενός ευρωπαϊκού στρατού, υπάρχουν και κάποιες άλλες χώρες που όπως και εμείς θεωρούν ότι αυτό θα είχε επιπτώσεις στην εθνική κυριαρχία των κρατών».
Προφανώς, τίποτε από τα παραπάνω - σχέδια, ανταγωνισμοί, περιπλοκές - δεν προμηνύει κάτι καλό για το λαό. Κάθε άλλο. Μόνο μεγαλύτερους κινδύνους για τον ίδιο και τα παιδιά του. Εξ ου και δεν έχει άλλο δρόμο από το να δυναμώσει την οργανωμένη πάλη του κόντρα στην εξουσία του κεφαλαίου, στις κυβερνήσεις του και τα αφηγήματά τους, ανοίγοντας δρόμο για τη δική του εξουσία, τη μόνη που μπορεί να τους εξασφαλίσει ειρήνη και προκοπή.