Κρίσιμο ζήτημα ο ταξικός χαρακτήρας των διακρατικών ενώσεων

Κρίσιμο ζήτημα ο ταξικός χαρακτήρας των διακρατικών ενώσεων

Η ενδιαφέρουσα τοποθέτηση του Α' Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚ Μεξικού, Πάβελ Μπλάνκο Καμπρέρα, στο πρόσφατο Διεθνές Σεμινάριο της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ, φωτίζει την αλήθεια για τις ενώσεις στη Λατινική Αμερική

Από παλαιότερη συνάντηση της Κοινότητας Κρατών της Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής (CELAC) με την ΕΕ

Συνεχίζουμε σήμερα με τη δημοσίευση μιας ακόμα ενδιαφέρουσας τοποθέτησης για τις διακρατικές καπιταλιστικές ενώσεις, αυτή τη φορά στη Λατινική Αμερική, από την παρέμβαση του Α' Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚ Μεξικού, Πάβελ Μπλάνκο Καμπρέρα, στο Διεθνές Σεμινάριο που διοργάνωσε με επιτυχία η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, στην Αθήνα, στις 10 Δεκέμβρη, με θέμα «Ενας αιώνας από την έκδοση του έργου του Β. Ι. Λένιν "Για το σύνθημα των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης"».
Στην παρέμβασή του, ο Πρώτος Γραμματέας ΚΚ Μεξικού σημείωσε:
Ευχαριστούμε το ΚΚΕ και την Πρωτοβουλία των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων Ευρώπης, για αυτή την ευκαιρία να προβληματιστούμε συλλογικά, με την ευκαιρία των 100 χρόνων από το έργο του Λένιν «Για το Σύνθημα των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.
Ως κλασικό κείμενο του Μαρξισμού - Λενινισμού, προσφέρει γενικά διδάγματα σχετικά με τη διαδικασία της αλληλεξάρτησης ανάμεσα στα κράτη, που ξεπερνάει τα όρια της Ευρώπης, επεκτείνεται και σε άλλες ηπείρους, όπου επίσης εξελίσσεται μια παρόμοια διαδικασία, και δίνει στοιχεία απαραίτητα για τη δράση από πλευράς τακτικής και στρατηγικής των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, των λαϊκών οργανώσεων.
Βασική θέση της μελέτης του Λένιν εδώ και έναν αιώνα που εμπλουτίζει τον Μαρξισμό, είναι ότι ο καπιταλισμός πέρασε από τον ελεύθερο ανταγωνισμό στην κυριαρχία των μονοπωλίων, στην ιμπεριαλιστική του φάση. Επίσης, ξεκάθαρα σημειώνει ότι αυτό που καθορίζει την πολιτική είναι η οικονομία. Ο Λένιν με έμφαση θέτει τη θέση του αντιδραστικού χαρακτήρα των διακρατικών ενώσεων στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Τέτοιες ενώσεις πάντα θα έχουν έναν προσωρινό χαρακτήρα, ως αποτέλεσμα συμφωνιών ανάμεσα σε καπιταλιστές. Επίσης, αντιμετωπίζει τις ουτοπικές θεωρήσεις ότι αυτές έχουν έναν προοδευτικό χαρακτήρα ή ότι κάνουν ανέφικτο το σοσιαλισμό σε μια χώρα.

Σημεία αναφοράς οι Λενινιστικές θέσεις

Αν πριν έναν αιώνα τέτοιες θέσεις συνέβαλαν αποφασιστικά στην ιδεολογική ανάπτυξη του Μαρξισμού, σε μια περίοδο μεγάλης σύγχυσης που προκαλούσαν οι οπορτουνιστές, οι ανανεωτές, πρέπει να πούμε ότι σήμερα έχουν ιδιαίτερη αξία ως σημεία αναφοράς που προσανατολίζουν τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα.
Πέρασαν 25 χρόνια από την αντεπανάσταση, που σταμάτησε προσωρινά τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στην ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες, οι αντιδραστικές φιλοκαπιταλιστικές ιδέες ενδύθηκαν με πανηγυρισμούς νίκης και προσπαθούν να αναδειχθούν σε κυρίαρχες στον ιδεολογικό τομέα. Σε αυτή την περίοδο της σύγχυσης, στο κομμουνιστικό κίνημα ατόνησαν βασικά στοιχεία της ιδεολογίας μας και διείσδυσαν παλιές ιδέες, του Προυντόν, του Μπερνστάιν και του Κάουτσκι.
Κάτω από την πίεση της προσωρινής ήττας, ορισμένα κόμματα από το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα αποφάσισαν, στο όνομα της «επικαιροποίησης», του «εκσυγχρονισμού», να απαρνηθούν ορισμένες από τις θέσεις του Μαρξισμού - Λενινισμού, πάνω στις οποίες επικέντρωσε την επίθεσή της η αστική ιδεολογία.
Αντί για τον ιμπεριαλισμό, μια μέρα προώθησαν, χωρίς να υπάρξει και καμία σοβαρή συζήτηση, την έννοια της παγκοσμιοποίησης και άρχισαν να βρίσκουν προοδευτικές τάσεις, αποκαθιστώντας τις θέσεις του Κάουτσκι για τον υπεριμπεριαλισμό, και έτσι είδαμε να εμφανίζεται η ΕΕ ως θετική εξέλιξη, να δικαιολογείται η δημιουργία του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, αυτού του κέντρου του οπορτουνισμού και του καιροσκοπισμού, που δικαιολογεί αντικομμουνιστικά μέτρα, μέτρα - σοκ κατά των εργαζομένων που ευνοούν τα υπερκέρδη των μονοπωλίων, που δικαιολογεί την εκμετάλλευση, τα μέτρα κατά των μεταναστών, που μετατρέπεται σε βασικό πυλώνα της επιβολής της αστικής εξουσίας, της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης ενάντια στους εργαζόμενους και τους λαούς.
Αυτές τις ιδεολογικές αντιλήψεις που εκφράζουν την απομάκρυνση από τις αρχές είναι που κριτίκαρε και ο Λένιν στο έργο του, πριν 100 χρόνια. Δεν είναι η ενοποίηση αυτή καθαυτή, η ένωση κρατών που διαμορφώνει μια θετική τάση, έναν παράγοντα προόδου, αλλά ο οικονομικός χαρακτήρας που αυτές έχουν. Το καθοριστικό είναι ο ταξικός τους χαρακτήρας. Και αυτό είναι μια βασική θέση για τη σημερινή δική μας εποχή, που δείχνει και την επικαιρότητα της ανάλυσης του Λένιν.

Ψεύτικες σημαίες περί φιλολαϊκών ενώσεων στη Λατινική Αμερική

Υπάρχουν διαδικασίες ενοποίησης που δημιουργούν μεγάλη σύγχυση και μάλιστα εμφανίζονται ως επίτευγμα των λαϊκών δυνάμεων από διάφορες δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων και κάποιων Κομμουνιστικών Κομμάτων. Αυτό συμβαίνει, για παράδειγμα, με ενώσεις που εμφανίζονται στη Λατινική Αμερική, και δεν αναφερόμαστε μόνο στις Συμφωνίες Ελεύθερου Εμπορίου της Βόρειας Αμερικής ή της Κεντρικής Αμερικής και άλλες που ανοιχτά υπερασπίζονται τα συμφέροντα των μονοπωλίων, αλλά σε αυτές τις ενώσεις που εμφανίζονται υπέρ των λαών σε αντιπαράθεση με το βορειοαμερικανικό ιμπεριαλιστικό κέντρο.
Ετσι σηκώνονται ψεύτικες σημαίες, που οδηγούν σε λάθη και παρεξηγήσεις. Στο όνομα της πολυπολικότητας, σε αντιπαράθεση με τον μονοπολισμό, δημιουργούνται ενώσεις διακρατικές, όπως η Κοινή Αγορα του Νότου (MERCOSUR), η Ενωση Κρατών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής (CELAC), ή ακόμα στο όνομα του Μπολιβαριανισμού και ενός λεγόμενου αντιιμπεριαλισμού που δεν στοχεύει τον καπιταλισμό, τα μονοπώλια, αλλά είναι αποκλειστικά ενάντια στην κυριαρχία των ΗΠΑ, αφήνοντας στο απυρόβλητο άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, δημιουργούνται κρατικές ενώσεις όπως η Μπολιβαριανή Εναλλακτική για τη δική μας Αμερική (ALBA), που αν αναλυθεί αντικειμενικά, έχει καπιταλιστική βάση και ευνοούνται τα μονοπώλια των χωρών που συμμετέχουν.
Κι εδώ είναι που η θέση του Λένιν αποτελεί το σημείο αναφοράς για να μην πέσουμε σε νέους λαϊκισμούς, σε νέες διαχειριστικές λογικές του καπιταλισμού με νέα μάσκα και αναπαραγωγή επιχειρημάτων βγαλμένων από τα συρτάρια του οπορτουνισμού.
Ποιος είναι ο ταξικός χαρακτήρας αυτών των διακρατικών ενώσεων, ποια είναι αντικειμενικά η οικονομική τους βάση; Πρόκειται για ενώσεις όπου κυριαρχούν οι καπιταλιστικές οικονομίες, με διακηρυγμένο στόχο να δυναμώσουν τα εθνικά και περιφερειακά μονοπώλια στον ανταγωνισμό τους με τα μονοπώλια των ΗΠΑ. Μπορεί έτσι να επιτευχθεί η ενότητα της Λατινικής Αμερικής, μια εναλλακτική στον ιμπεριαλισμό, ή έχουμε να κάνουμε με μια διακρατική καπιταλιστική συμμαχία; Η απάντηση με βάση τον Λένιν είναι ξεκάθαρη.

Για το νόμο της ανισόμετρης ανάπτυξης

Το άλλο ζήτημα που είναι αδιάσπαστα συνδεδεμένο με το θέμα των ενώσεων, είναι ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης, ο αδύνατος κρίκος, και σοσιαλιστικές επαναστάσεις όπως αυτή του Οκτώβρη που αρχικά μπορεί να ξεσπάσουν σε μια χώρα, κάτι που θεωρούταν απίθανο από τους οπορτουνιστές του 20ού αιώνα και που συνεχίζουν να το ισχυρίζονται, βασισμένοι στο μύθο της παγκοσμιοποίησης. Ο Λένιν σε αυτό το κλασικό έργο διατυπώνει τον ακόλουθο νόμο: Η ανισότητα στην οικονομική και πολιτική ανάπτυξη είναι απόλυτος νόμος στον καπιταλισμό. Από εκεί πηγάζει και το γεγονός ότι είναι δυνατόν ο σοσιαλισμός να νικήσει πρώτα σε κάποιες καπιταλιστικές χώρες ή και σε μια μόνο χώρα.
Ο θησαυρός των Μαρξιστικών - Λενινιστικών έργων είναι ένα ζωτικό εργαλείο για την ταξική πάλη στις σημερινές συνθήκες. Εκφράζουμε και πάλι τις ευχαριστίες μας στο ΚΚΕ και την εκτίμησή μας στην Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία, μια εμπειρία που δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι πρέπει να ξεπεράσει τα όρια αυτής της ηπείρου.
Ζήτω ο Μαρξισμός - Λενινισμός!
Ζήτω ο προλεταριακός Διεθνισμός!